Αν δεν έχεις ακούσει ακόμα Jimmy Knows, η ώρα είναι τώρα

Ποιος είναι ο Jimmy και τι ξέρει; Κανένας και τίποτα, μου εξηγεί ο Γιάννης Βρανάς, frontman και στιχουργός της αθηναϊκής μπάντας που μπήκε στα ραντάρ μας με το κομμάτι "Lovesongs" έναν dreamy indie pop και κάπως ειρωνικό ύμνο στα ίδια τα ερωτοτραγούδα. Μπορεί να πρωτοδημιουργήθηκαν το 2018, όμως στην ουσία μιλάμε για μία μπάντα διαρκώς in the making, όπως αποδεικνύει η διάθεση των τεσσάρων μελών της να εξελίσσονται συνεχώς και να ακολουθούν στα κομμάτια τους όσα αισθάνονται στο τώρα. Όταν ο Γιάννης επέστρεψε από τις σπουδές του στην Αγγλία "ένα δύσκολο terrain για να ασχοληθείς σοβαρά με τη μουσική" όπως μου λέει, ήταν αποφασισμένος πως εδώ θα έφτιαχνε τους "Jimmy" του, κρατώντας το όνομα που σκέφτηκε με τον κολλητό του όσο ήταν ακόμα πιτσιρίκια. Εδώ βρήκε τον Ιάσονα Γαβαλά (drums), τον Κίμωνα Σωτηρίου (μπάσο) και τον νεοφερμένο Γιάννη Κανάκη (κιθάρα) και οι Jimmy Knows πήραν τη μορφή με την οποία τους γνώρισα όταν συναντήθηκα με τον Γιάννη και τον Ιάσονα λίγο πριν το live τους στο "Nomads Athens" (Παρασκευή 27/1, με τους Glances of Bordeaux).

Παρότι μετρούν ήδη μια πενταετία ως Jimmy Knows, εκτός από τα single και ένα EP ("I’ve Been Writing Lovesongs") που έχουν κυκλοφορήσει, μας κρατούν ακόμα σε αναμονή ως προς το ντεμπούτο τους. Μάλιστα, αυτό δεν βρίσκεται καν στα εντελώς άμεσα σχέδια τους, μιας και η αμέσως επόμενη κυκλοφορία που ετοιμάζουν είναι ένα mixtape που θα μας συστήσει ακόμα καλύτερα το ύφος και τις επιρροές που διαμορφώνουν τη μουσική δημιουργία τους.

"Το mixtape είναι πιο δημοφιλές στην χιπ χοπ κουλτούρα και προκύπτει όταν παίρνεις samples και κομμάτια από δίσκους ή άλλα tapes για να φτιάξεις ένα δικό σου τραγούδι" εξηγεί ο Ιάσονας βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους. "Σε εμάς που δεν κάνουμε χιπ χοπ ούτε samples, το mixtape σημαίνει ότι παίρνουμε λίγο πιο ξεκάθαρα και ξεδιάντροπα τις επιρροές από άλλα σχήματα ή άλμπουμ που μας αρέσουν. Οπότε σκεφτήκαμε να το ονομάσουμε έτσι για να είμαστε πιο άνετοι στον πειραματισμό".

"Εντέλει, όταν με το καλό κυκλοφορήσει το ντεμπούτο, θα είναι κάτι ιδιαίτερο και θα έχει τη δική του ταυτότητα, η οποία παρά τις επιρροές είναι ξεκάθαρη και μοναδική. Στο mixtape αυτό δεν το κυνηγήσαμε ποτέ" συμπληρώνει ο Γιάννης. "Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο ως μπάντα, άλλωστε με αυτό το σχήμα είμαστε γύρω στους οκτώ μήνες. Δε δουλεύουμε πολύ καιρό μαζί, οπότε για το ντεμπούτο χρειάζεται κάποιος χρόνος να συνδεθούμε, να δούμε πού ταιριάζουμε και πού όχι. Αυτή είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία, η οποία παίρνει χρόνο".

Άλλωστε, οι ιδέες δεν τους λείπουν, μιας και έχουν άπειρα τραγούδια όπως εξομολογούνται. Τελικά, ο χρόνος απαιτείται για να εξετάσουν τις ιδέες τους και να βρουν ποιες τελικά εκφράζουν το σύνολο το τραγουδιών τους αλλά και μια ενιαία αισθητική. Η πανδημία και οι καραντίνες, λειτούργησαν βοηθητικά στο να πάρουν το απαιτούμενο διάστημα και να εξερευνήσουν τα επιμέρους στοιχεία που φέρνει ο καθένας στο κοινό τους σχήμα.

Για τον Ιάσονα, το σημαντικότερο είναι η ενέργεια που μοιράζονται, χάρη και σε μια σύνδεση που έχουν βρει μεταξύ τους, η οποία είναι σπάνια. "Η σκέψη για την κατεύθυνση κάθε κομματιού βγαίνει οργανικά. Ο καθένας ουσιαστικά φέρνει την προσωπικότητά του ως οντότητα, είτε στη μουσική καθ΄ αυτή ή στη διάθεσή του. Μπορεί ο Γιάννης να φέρει μια ιδέα ανεξαρτήτως σταδίου, από το πιο αρχικό μέχρι το πιο ολοκληρωμένο πράγμα όπου θα μπορείς να πατήσεις το play και να την ακούσεις, αλλά ο καθένας παίρνει μια πτυχή της που του αρέσει και στην οποία βρίσκει τον εαυτό του και έπειτα την ενισχύει".

"Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι πέραν της εξάσκησης στα όργανά μας, η πραγματική δουλειά γίνεται στο να βρούμε τον καλύτερο και τον πιο άμεσο τρόπο να περαστούν οι προσωπικότητές μας μέσα στο κομμάτι. Γιατί αυτή η ιδιαιτερότητα στο κάθε τραγούδι εντέλει μας ξεχωρίζει" συμπληρώνει ο Γιάννης, φέρνοντας στην κουβέντα την πίστη τους στο συναίσθημα, το οποίο είναι κάτι που το κυνηγούν ώστε να ολοκληρώσει το κομμάτι όπως τονίζει ο Ιάσονας. "Μας αρέσει να είναι όσο πιο πλούσιο συναισθηματικά γίνεται, έτσι όσο περισσότερα άτομα βάζουν πραγματική αγάπη μόνο καλύτερο μπορεί να γίνει".

"Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι πέραν της εξάσκησης στα όργανά μας, η πραγματική δουλειά γίνεται στο να βρούμε τον καλύτερο και τον πιο άμεσο τρόπο να περαστούν οι προσωπικότητές μας μέσα στο κομμάτι". Γ.Β.

Αν κάτι έχουν σε αφθονία πάντως, αυτό σίγουρα είναι το συναίσθημα. "It pains me to say that I' ve been writing love songs / but there's absolutely no one on my mind" τραγουδάει σαρκαστικά ο Γιάννης στο ρεφρέν του "Lovesongs", ο οποίος υπογράφει και τους στίχους της μπάντας. "Στην πραγματικότητα, το κομμάτι μας κοροϊδεύει τα love songs. Τα κουπλέ αφηγούνται ξεκάθαρα μια ερωτική ιστορία και όσα συνέβησαν στο πλαίσιο της, αλλά τα ρεφρέν σου υπενθυμίζουν ότι δεν σκέφτομαι κανέναν και απλά έγραψα ένα love song". Τελικά, για όλα φταίνε οι Arctic Monkeys. "Το love song γενικά δεν θα φύγει ποτέ από πάνω μου, γιατί μία ζωή άκουγα Alex Turner, ο οποίος δεν λέει να σταματήσει να γράφει για γυναίκες. Δεν αντέχω άλλο!" λέει γελώντας. "Ποτέ δεν θα πω όχι σε μία ιδέα που θα μου έρθει ας είναι και corny, αν αυτή όντως με εκφράζει. Ωστόσο, πλέον προσπαθώ να ξεδιπλωθώ και να προχωρήσω ως άνθρωπος γιατί και σαν κοινωνία αρχίζουμε και σκεφτόμαστε περισσότερα για το όσα ζούμε. Είναι κρίμα οι ιδέες να περιοριστούν σε συγκεκριμένα πράγματα".

Από πού εμπνέεται όμως για να γράψει; "Όσο περνάει ο καιρός και έχω συνεχή τριβή με το songwriting, παρατηρώ ότι οι πρώτες ιδέες για όσα θέλω να πω έρχονται υποσυνείδητα. Θα βρω μελωδίες, progressions και ιδέες στην κιθάρα, θα μου έρθουν και κάποιες λέξεις οι οποίες ακούγονται όμορφα. Πιστεύω ότι αυτές εμφανίζονται για κάποιο λόγο και πάνω τους θα χτίσω την ιστορία που θέλω να αφηγηθώ. Μπορεί να είναι κάτι εντελώς άμεσο και προσωπικό, μια εξιστόρηση από κάτι που έζησε ο Ιάσονας ή κάποιος άλλος, ακόμα και κάτι φανταστικό που δεν συνέβη ποτέ. Σου δίνεται η ελευθερία και η δυνατότητα να γράψεις από το πιο ρεαλιστική μέχρι την πιο σουρεαλιστική ιστορία και από την πιο καυστική μέχρι την πιο γλυκιά, νοσταλγική και απλή και αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο".

Πάντως και ο ίδιος βλέπει την ευλογία που χαρίζει το πέρασμα του χρόνου στην εξέλιξη τους. "Στο παρελθόν μου έβγαινε αυθόρμητα αυτό το κλασικό ποπ love song. Όταν είσαι ανώριμος ως συνθέτης, η επιρροή φαίνεται στις λέξεις που χρησιμοποιείς και παρότι μπορείς να γράψεις ωραία πράγματα, υπάρχουν πολλοί ακόμα δρόμοι να ακολουθήσεις. Τώρα προσπαθώ να χτίσω πάνω σε αυτούς".

Μιας και αναφέρθηκε ο Alex Turner, δεν μπορώ παρά να τους ρωτήσω για τα ακούσματα και τις επιρροές τους. Τον λόγο παίρνει ο Ιάσονας: "Έχω έναν φίλο που πάντα μου δίνει τις πιο hot μουσικές προτάσεις και μάλιστα στη στιγμή που θα τις εκτιμήσω. Φέτος, ήταν το "Ants from up there” των Black Country, New Road, ένας εκπληκτικός δίσκος. Εκεί βρήκα ακριβώς την ισορροπία που έψαχνα αυτή τη χρονιά, όπως είχα πάθει το 2020 με το "New Abnormal" των Strokes που ήταν ένας instant classic αέρας δροσιάς για την post covid περίοδο. Βέβαια, σίγουρα δεν είμαι τόσο αντικειμενικός γιατί αυτή είναι και η μουσική που μου αρέσει" παραδέχεται. "Εκτιμώ και άλμπουμ όπως το καινούργιο του Kendrick Lamar, αλλά δεν με άγγιξε τόσο".

"Γενικά ακούμε τα πάντα και όσο περνάει ο καιρός νιώθω ότι η μουσική που ακούμε έχει ένα μοτίβο" λέει ο Γιάννης. "Τα στοιχεία που θέλουμε να βάλουμε στη μουσική μας καλώς ή κακώς θα προέλθουν από επιρροές οι οποίες μπορεί να μη φαίνονται, αλλά ο τρόπος που τις παίρνουμε και τις τοποθετούμε όπου πρέπει είναι πιο στοχευμένος. Έχω επιρροές από την κιθαριστική μουσική μέσα στην οποία ζω και η οποία με έκανε να ξεκινήσω μία μπάντα αλλά και από καλές μελωδίες από ποπ, χιπ χοπ, τζαζ και οτιδήποτε άλλο. Τον τελευταίο καιρό, ειδικά μετά τα κομμάτια του mixtape, άκουγα μόνο soundtracks ταινιών. Επίσης το ίδιο διάστημα άκουσα πολύ Beatles. Ο δίσκος πάντως που με διέλυσε φέτος ήταν το "Hellfire” των Black Midi". Τους τελευταίους όπως ομολογεί τους έχει πολύ κοντά στο μυαλό του με τους Black Country, New Road. Εκτός από το ότι ανήκουν στην ίδια γενιά και έχουν κοινό παραγωγό, θεωρεί ότι αυτό οφείλεται κυρίως στη φρεσκάδα που έχουν στην στιχουργία αλλά και το ότι πλέον το κιθαριστικό περνάει σε δεύτερη μοίρα και οι πειραματισμοί μπαίνουν σε άλλα όργανα.

Αναρωτιέμαι αν η κιθαριστική μουσική έχει αρχίσει να ανακάμπτει μετά από μία δεκαετία στασιμότητας ή αν το ενδιαφέρον μας σε αυτή περιορίζεται στη νοσταλγία. Δε συμφωνεί με την τελευταία δήλωση. "Νιώθω ότι απλά έχει εξελιχθεί η κιθαριστική μουσική πλέον και πάλι καλά. Βγήκαν οι Arctic Monkeys, μετά οι Foals στα 10s, οι Car Seat Headrest και ο Marc DeMarco, δόθηκαν διάφορα waves πότε πιο dreamy και άλλοτε με περισσότερα synths, λίγο πιο ραπ ή lo-fi, ή και πιο ποπ όπως οι Tame Implala. Αλλά ακόμα και στη νέα δεκαετία που μπήκαμε, όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν δώσει πάρα πολλά ερεθίσματα έτσι ώστε να έρθουν νέοι μουσικοί και να το εξελίξουν ακόμα περισσότερο. Η ποπ έχει προχωρήσει, η χιπ χοπ έχει παραπροχωρήσει (Σε σημείο που δεν ξέρουν τώρα τι να κάνουν, συμπληρώνει χιουμοριστικά ο Ιάσονας), η τζαζ έχει μπει παντού, η κιθαριστική γιατί να μην εξελιχθεί;".

Ειδικά όσον αφορά τη τζαζ, ο Ιάσονας πιστεύει ότι ρόλο παίζει και το γεγονός ότι έχει εκπαιδευτεί και ο ακροατής γιατί δεν είναι τόσο πληθωρική όσο παλιότερα ούτε απαιτεί την ίδια υπομονή στο να ακούσεις και να την ερωτευτείς. "Η νέα τζαζ είναι τζαζ για να μην ντρέπεσαι που την ακούς" ισχυρίζεται γελώντας και εξηγεί το θέμα που έθεσε ο νωρίτερα ο Γιάννης για τα twists που έχουν φέρει νέο αέρα στα κορεσμένα μουσικά είδη. "Για παράδειγμα ο Frank Ocean χρησιμοποιεί μεν πάντα κιθάρα, αλλά τη βάζει σαν να είναι synth ή path, άρα δεν θα τον κατέτασσα στην κιθαριστική μουσική. Επίσης η RnB έχει αρχίσει να φεύγει από τα commercial acts που συνηθίσαμε στην τελευταία δεκαετία, του Ed Sheeran ή του Sam Smith που πήραν την RnB από τους πυλώνες της και έκαναν πιο "αγγλική” και τώρα ξαναγυρνάει σε μία νέα γενιά μουσικών που είναι πιο ώριμο και σμιλευμένο, αφήνοντας τα τεράστια ρεφρέν και το autotuning".

Μου φέρνουν ως παράδειγμα τον Tyler, The Creator,  τη Rosalia, την Bilie Eilish, καλλιτέχνες που πειραματίστηκαν χωρίς στεγανά σε και βοήθησαν στο να πάψουμε να πιστεύουμε το τσιτάτο "όποιος λέει ότι ακούει τα πάντα, δεν ακούει τίποτα". "Στο μυαλό μου έρχονται οι Idles που είναι μία post punk μπάντα που χρησιμοποιεί την κιθαριστική μουσική αλλά τώρα δούλεψε με τον Kenny Beats, έναν καθαρά χιπ χοπ παραγωγό και βλέπεις πώς συνδέονται η χιπ χοπ αντιμετώπιση με την ωμή, punk βρετανική σκηνή" συνεχίζει. "Ή ο Slowthai που παρότι είναι χιπ χοπ, έχει μία έφεση που αγγίζει το Indie κοινό. Αλλά βασικά το κοινό πλέον ακούει τα πάντα και αυτό το άλλαξε η Billie Eilish".

"Οι καλλιτέχνες πλέον είναι πιο έτοιμοι να πειραματιστούν και να γίνουν το ρεύμα αντί να το ακολουθήσουν" τονίζει ο Γιάννης. "Ζούμε σε μία εποχή που η μετάβαση έχει ήδη γίνει και πλέον θα δούμε νέα πράγματα. Θα δούμε είδη που ξέρουμε αλλά όντως εξελιγμένα για να συμβαδίσουν με το σήμερα. Ειδικά στη δεκαετία του ’10 τα είχαν χάσει όλοι και όλα τυποποιήθηκαν. Η αφετηρία έγινε μετά το 2015-2016, όταν καλλιτέχνες σαν τους Car Seat Headrest και ο Marc DeMarco, που δεν τους ένοιαζε τι συνέβαινε στο παρελθόν και το πώς να τραβήξουν το κοινό, άρχισαν να εκφράζονται με τον τρόπο που θέλουν και κατάφεραν τελικά να κάνουν κάτι τελείως δικό τους και μοναδικό. Τελικά αυτό είναι το θέμα, περισσότεροι άνθρωποι να προσπαθήσουν να φτιάξουν το δικό τους ρεύμα και όχι να ακολουθήσουν κάτι που υπάρχει ήδη. Γιατί κι εμείς πέσαμε στην παγίδα στα πρώτα μας βήματα και τώρα αρχίσαμε να βάζουμε στη νοοτροπία μας να κάνουμε αυτό που σε εμάς μας ακούγεται ωραίο. Και ελπίζω να το κάνουν αυτό περισσότεροι άνθρωποι".

Ευχαριστούμε το "So So So Ramen" για την παραχώρηση του χώρου στην Απόλλωνος 1 για τις ανάγκες της φωτογράφισης.