Τρεις φίλοι, ο Joseph (τραγούδι και κιθάρα), ο George (κιθάρα) και ο Dean (ντραμς) έπλασαν μία indie μπάντα, που πρωτοέφτασε στις οθόνες μας μέσα από το παστέλ video clip για το single "Young Sad Lovers". Μιλήσαμε με τον Joseph λίγο πριν το πρώτο σόλο live τους στο Six Dogs (8/10).
Ανοίξατε την πρώτη μέρα του Release, εντυπωσιακό ντεμπούτο για μια τόσο καινούργια μπάντα και μάλιστα χωρίς δίσκο. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Κι εμείς δεν το περιμέναμε! Μας ήρθε όλο τόσο γρήγορα που δεν προλάβαμε να αγχωθούμε. Ήταν φανταστική εμπειρία: ακούγαμε έναν τεράστιο ήχο, τον οποίο φαντασιωνόμασταν ότι κάποια στιγμή θα έχουμε αλλά έγινε νωρίτερα απ’ όσο υπολογίζαμε. Παρ’ όλα αυτά νιώσαμε πολύ δεμένοι όταν ήρθε η ώρα να παίξουμε. Και φυσικά ήταν μεγάλη μας τιμή να ανοίξουμε μία μπάντα σαν τους Bauhaus, που παρά τα ευτράπελα που έγιναν, δεν αλλάζει ότι ήταν μια μπάντα με την οποία μεγαλώσαμε και την οποία θαυμάσαμε. Ήταν επίσης κομβική μέρα και για το Release, γιατί ήταν η πρώτη μέρα του, και μάλιστα μετά από τρία χρόνια.
Εκτός από το Release, δεν σας έχουμε δει ζωντανά ούτε γνωρίσαμε τα πρόσωπά σας μέσα από το υλικό που κυκλοφορήσατε. Ποιοι είναι τελικά οι Youth Valley;
Στην μπάντα είμαστε βασικά τρεις φίλοι, εγώ ο Γιώργος και ο Dean… από το Κωνσταντίνος. Επιλέξαμε αγγλικά ονόματα για να ανοιχτούμε ευκολότερα προς την Ευρώπη και την Αμερική. Επίσης, αυτό μας βοηθάει και μας να κάνουμε focus στο συγκεκριμένο πρότζεκτ, το οποίο είναι ξεχωριστό για εμάς. Ο Dean είναι ο ντράμερ και ο George η άλλη κιθάρα, εγώ παίζω κιθάρα, τραγουδάω και γράφω τους στίχους ενώ όλοι δημιουργούμε τα κομμάτια. Εγώ από πάντα ασχολιόμουν με τη μουσική και συμμετείχα περιστασιακά σε κάποια σχήματα. Συνήθως μόνο τραγουδούσα, μέχρι που γύρω στο 2019 γνωρίστηκα με τον Dean και ένα άλλο παιδί που ήταν τότε στην μπάντα και ξεκινήσαμε να γράφουμε κάποια κομμάτια. Επειδή είχαμε καλό προαίσθημα, βάλαμε στον παραγωγό μας τον Άλεξ τον Μπόλμπαση να τα ακούσει και μας είπε "Νομίζω ήρθε η ώρα να πάμε να κάνουμε κάτι καλό παρέα".
Για τα live έχουμε άλλους δύο πολύ καλούς μουσικούς και φίλους, τον Aki Rei, ο οποίος έχει και σόλο καριέρα, και τον Αναστάση Ζήση, ο οποίος παίζει σε δυο-τρεις επίσης νεοσύστατες μπάντες, τους Yogurt Maybe και τους εντελώς φρέσκους Filthy. Οπότε πλέον έχουμε ένα πλήρες σχήμα για το live, το οποίο έγινε με την αφορμή ότι μας ζητήθηκε να παίξουμε ζωντανάμ πράγμα που δεν είχαμε σκεφτεί, αφού περιμέναμε να βγάλουμε πρώτα τον δίσκο. Είναι το πρώτο live που διοργανώνουμε ως headliners και είναι πολύ ξεχωριστό. Πάντα υπάρχει ένα άγχος και ανυπομονησία γιατί έχουμε ετοιμάσει μικρές εκπλήξεις που θέλουμε να δωρίσουμε σε όσους μας τιμήσουν. Φυσικά, είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί θα μας ανοίξουν οι φίλοι μας Messier 13, οι οποίοι είναι επίσης μια εξαιρετική μπάντα που μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο της σινγκλ και είναι αρκετά αμερικάνικο shoegaze.
Παρότι πέσατε πάνω στην πανδημία, μήπως σας βοήθησε το γεγονός ότι δεν είχατε το άγχος του live αλλά ήταν μια περίοδος που ακούγαμε πολλή μουσική διαδικτυακά;
Και εγώ αυτό πιστεύω. Αν και είχαμε πολλές συζητήσεις τότε με καινούργιες μπάντες, οι οποίες ανυπομονούσαν να παίξουν live, για τους περισσότερους ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουν ένα δυναμικό ξεκίνημα. Να βγάλουν, δηλαδή, 3-4 τραγούδια σε ένα EP και ένα προσεγμένο video clip για να σηματοδοτήσουν την άφιξη τους. Εμείς ήμασταν αρκετά τυχεροί γιατί είχαμε τον χρόνο να σκεφτούμε πώς να προχωρήσουμε, αν έχει νόημα να συνεχίσουμε γράφοντας κομμάτια, να ξεκινήσουμε τα live, να κάνουμε ακόμα ένα videoclip ή ένα single. Είχαμε τον χρόνο να συγκεντρωθούμε και τελικά να είμαστε πιο δημιουργικοί και φυσικά να δέσουμε ως ομάδα.
Γιατί ονομαστήκατε η κοιλάδα της νεότητας; Τι συμβαίνει σ’ αυτό το μέρος;
Συνειδητοποιήσαμε ότι η μουσική και οι στίχοι μας έχουν να κάνουν με την παιδική ηλικία και τα βιώματα της. Είχα την αίσθηση, ότι μπορούμε να βρούμε στην παιδική ηλικία τις εξηγήσεις για τα προβλήματα που προκύπτουν μετά τα τριάντα, όταν επισημοποιείται η ενήλικη ζωή και αρχίζουν οι κρίσεις πανικού, τα νευρωσικά επεισόδια, οι αυπνίες, όλα αυτά τα γνωστά και υπέροχα πράγματα. Φυσικά, όπως είναι γνωστό και σύμφωνα με τις αρχές της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, ο μεγαλύτερος όγκος τραυμάτων συμβαίνει μέχρι την ηλικία των επτά χρονών και αυτό χαράσσει κάποια πράγματα που μας ακολουθούν στην υπόλοιπη ζωή και χρήζουν διεργασίας. Με αυτό ως γνώμονα, σκεφτήκαμε ότι ο τρόπος να "θεραπευτούμε" είναι να επιστρέψουμε εκεί πίσω και να ακούσουμε καλύτερα τον παιδικό μας εαυτό. Συνήθως τείνουμε να μη σκεφτόμαστε το παρελθόν, γιατί ανακαλύπτουμε και δυσάρεστα πράγματα. Όμως η τέχνη ήταν μία αφορμή για να το δούμε με έναν διαφορετικό τρόπο και θεωρήσαμε ότι ίσως να έχει ενδιαφέρον να ονομάσουμε την μπάντα έτσι μιας και η πηγή έμπνευσης κρύβεται στην πρώτη νεότητά μας. Fan fact, το όνομα προέκυψε αφού αποφασίσαμε, για τους ίδιους λόγους, να βάλουμε μικρότερους πρωταγωνιστές στο videoclip. Οι περισσότεροι ανησυχούσαν γι’ αυτό, αλλά τους αγνοήσαμε και, παρότι έγινε όντως μια σύγχυση σχετικά με το ποιοι είμαστε πίσω από την μπάντα, δημιουργήσαμε από τύχη μία μασκότ και μέχρι και σήμερα φαντάζει σωστή αυτή η κίνηση.
Άρα σε σένα λειτουργεί η στιχουργική ως κάθαρση.
Ως ένα στάδιο της κάθαρσης, γιατί από εκεί και πέρα θέλει πολύ προσωπική δουλειά. Θέλει και την ψυχοθεραπεία του· είμαστε όλοι φαν!
Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο μουσικό είδος;
Νομίζω μας βγήκε πηγαία. Αρχικά, κινούμασταν σε ποιο post punk αισθητική, κυρίως επειδή ήμασταν μόνο τρία άτομα. Δηλαδή οι κιθάρες μας ενώ ήταν πλούσιες δεν μπορούσαν να αποδοθούν όπως είθισται στο shoegaze. Μπαίνοντας στο στούντιο και συνειδητοποιώντας με την καθοδήγηση του Άλεξ Μπούλμπαση ότι μπορούμε να φτιάξουμε layers από κιθάρες, τα οποία θα υλοποιήσουμε στο live με τη βοήθεια ανθρώπων που θα συμπλήρωναν το σχήμα (μαζί μας παίζουν οι Aki Rei και Αναστάσης Ζήσης). Αυτό επομένως ήταν ένα πολύ καλό κίνητρο για μας να ξεδιπλωθούμε, γιατί θέλαμε κάτι παραπάνω. Υπήρχε μία έφεση στο post punk και το indie pop γιατί προφανώς έχουμε αρκετές επιρροές από 80’s britpop, όπως Smith και Joy Division, αλλά και μια μεγάλη λατρεία στα 90s και στο shoegaze με μπάντες όπως οι Slowdive, οι My Bloody Valentine και μετέπειτα στα 2000s οι Diiv. Έτσι είπαμε να δοκιμάσουμε μια μίξη αυτών.
Ποιοι είναι οι τελευταίοι δίσκοι ή μπάντες που ξεχώρισες;
Σίγουρα ο τελευταίος δίσκος των DIIV το 2016 έπαιξε μεγάλο ρόλο στο πώς δημιουργηθήκαμε αισθητικά σε κάποια tracks, αλλά δεν έχουμε επηρεαστεί ιδιαίτερα για την ώρα από εντελώς καινούργια μουσική. Προς το παρόν έχουμε κάποιο κόλλημα με το παρελθόν. Τον τελευταίο χρόνο ακούμε πολύ Fontaines DC και Idles και σίγουρα κι εγώ έχω ακούσει πάρα πολλή random βρετανική σκηνή του post-punk revival, η οποία ήταν αρκετά καινούργια για μένα. Στο τελευταίο μας σινγκλ "I don’t want to go out with you, Veronica" υπάρχει μια ελαφριά επιρροή αλλά στο δίσκο θα φανεί ακόμα πιο έντονα.
Γιατί επιλέξατε αγγλικό στίχο σε μια περίοδο που ο ελληνικός έχει γίνει σχεδόν ο κανόνας;
Συμπτωματικά όλοι μας γράφαμε με αγγλικό στίχο στο μυαλό μας και εγώ ειδικά δεν έχω γράψει ποτέ ελληνικό κομμάτι. Οπότε κι αυτό ήρθε τελείως αυτονόητα.
Το βασικό ερώτημα είναι ένα: γίνεται shoegaze με ελληνικό στίχο;
Έχουν συμβεί και άλλα πράγματα όπως Psychedelic Dessert Rock (γέλια)! Η ελληνική γλώσσα είναι τόσο πλούσια και αέρινη που πολλές φορές μπορεί να εκπλήξει τον ακροατή. Ζούμε και σε μία εποχή όπου το post punk και το new wave παίζουν μέχρι και στα Ρωσικά, όπου ακούγεται πολύ ταιριαστό. Δεν ξέρω αν θα το δοκιμάζαμε στα ελληνικά, αλλά θα το άκουγα.
Τι γνώμη έχεις για την αγγλόφωνη alternative σκηνή στην Ελλάδα; Παίρνει πάλι τα πάνω της;
Κάθε μήνα που περνάει ακούω όλο και κάτι πιο ενδιαφέρον και οικείο σε σχέση με τα παλιότερα χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει καθόλου οργάνωση και management, το οποίο είναι πολύ σημαντικό γιατί επηρεάζει τη συνέπεια της αισθητικής, της ακουστικής και της παραγωγής, αλλά και όποιον θέλει να εισχωρήσει στο Ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο βεληνεκές. Εκτός από το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ομάδες ανθρώπων οι οποίοι, εδώ που τα λέμε, είναι και καλλιτέχνες και λίγο… παλαβοί, ένα γκρουπ θέλει κάποιον που να το ενοποιεί, μία εξωτερική ματιά, έναν άνθρωπο που να ακούει πάρα πολλή μουσική και να προσπαθεί να δώσει ώθηση στην μπάντα για το πώς θα βγει προς τα έξω. Πιστεύω ότι όσοι παίζουμε αγγλόφωνο έχουμε το ένα μάτι μας τουλάχιστον στραμμένο προς τα έξω.
Η δική σας αισθητική ταυτότητα ωστόσο έχει γίνει πολλή σαφής χάρη στην Αλεξάνδρα Διονά, γνωστή και ως A Shiny Day, και το βιντεοκλίπ για το "Young Sad Lovers" και το οπτικό υλικό που δημιούργησε για το ομώνυμο EP. Μου έκανε εντύπωση αρχικά αυτή η συνεργασία, καθώς αναρωτήθηκα πως τα έντονα παστέλ της θα ταιριάξουν με έναν "πιο σκοτεινό" ήχο όπως ο δικός σας. Πώς προέκυψε και εξελίχθηκε αυτή η συνεργασία;
Προέκυψε σε μία φάση που ψάχναμε να κάνουμε ένα κλιπ γι’ αυτό το κομμάτι και, από τους σκηνοθέτες με τους οποίους μιλήσαμε, η Αλεξάνδρα είχε ενθουσιαστεί με αυτό το τραγούδι, όντας κι εκείνη οπαδός μπαντών της ίδιας δεκαετίας. Προς έκπληξη και δική μου, όταν περάσαμε μία δύσκολη περίοδο στην οποία έφυγε ένα μέλος και σκεφτόμασταν αν θα προχωρήσουμε, μας ξαναπροσέγγισε, παρότι της είχαμε πει ότι θα το παγώσουμε, λέγοντας ότι θέλει να το οπτικοποιήσει. Πάντα θα της χρωστάω ένα ευχαριστώ, γιατί ήταν ένας από τους μικρούς αλλά πολύ σημαντικούς λόγους που έκανε ξεκάθαρο ότι πρέπει να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε, παρότι δεν είχε βγει καν προς τα έξω. Και φυσικά το κάναμε με πάρα πολλή αγάπη και μεράκι. Στο Instagram μπορείτε να δείτε τι συνέβαινε backstage σε μικρές ταινίες που έχει γυρίσει η φίλη μας η Κωνσταντίνα Ρίζου, η οποία ήταν πάντα με μία κάμερα και κατασκόπευε τι συμβαίνει πίσω από αυτό το κλικ. Ήταν πολύ οικογενειακή υπόθεση, γιατί δεν είχαμε το μπάτζετ και το γυρίσαμε ανάμεσα στα lockdowns, οπότε τρέχαμε σαν τα μαμούνια σε δύο αμαξάκια, κάνοντας πραγματικότητα τις δημιουργικές ιδέες της Αλεξάνδρας. Το αποτέλεσμα έχει λίγο από μας και λίγο από εκείνη. Ήταν πάρα πολύ ικανοποιητικό ότι δεν υπερίσχυσε η εικόνα επί του ήχου ή το ανάποδο παρότι ήταν μια μεγάλη πρόκληση, δεδομένου ότι είχαμε έναν άνθρωπο που είναι ευρέως γνωστός για την αισθητική του με τα παστέλ χρώματα και το quirky χιούμορ. Χαρήκαμε πολύ όταν περνούσαν οι βδομάδες και βλέπαμε τον κόσμο να το προσέχει, να το αγκαλιάζει και να γελάει μ’ αυτό. Είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για έναν δημιουργό.
Τι άλλο ετοιμάζετε αυτή την περίοδο;
Εκτός από το live που μας έχει απασχολήσει ιδιαίτερα, σχεδόν τελειώνουμε τον πρώτο δίσκο μας. Λογικά, μέχρι να πρεσσαριστεί το βινύλιο, το οποίο έχει πολλές καθυστερήσεις λόγω των καταστάσεων με το πετρέλαιο, θα κυκλοφορήσει τον επόμενο χρόνο.
Άρα στο live θα ακούσουμε και καινούργια τραγούδια;
Σίγουρα! Το πιο αστείο είναι ότι θα ακούσετε και κομμάτια από τον δεύτερο δίσκο μας (γέλια). Έχουμε αρχίσει ήδη να γράφουμε κάποια πράγματα και επειδή σκεφτήκαμε ότι δε θα είναι πολύ διασκεδαστικό να παίξουμε όλον τον καινούργιο δίσκο, μιας και θα έχουμε και παρουσίαση όταν κυκλοφορήσει, θα επιλέξουμε 2-3 κομμάτια από τον δίσκο αυτό σε εκτελέσεις που δε θα ξανακουστούν. Θα είναι δηλαδή κάτι ανάμεσα σε ντέμο και στούντιο, το οποίοα θα ταιριάξει με τον ήχο που έχουμε δημιουργήσει στο EP. Θέλουμε να υπάρχει μία συνέπεια, γιατί στο LP ο ήχος είναι κάπως διαφορετικός και το live θα αποτελέσει μια καλή γέφυρα μεταξύ των δύο. Επίσης, θα έχουμε ένα αποκλειστικό merch, το οποίο θα λειτουργήσει ως αναμνηστικό. Μπορεί να μην είναι το πιο σημαντικό γεγονός παγκοσμίως, αλλά είναι για εμάς. Έτσι θελήσαμε να προσφέρουμε αυτή την ανάμνηση ότι το φτιάξαμε μαζί και είναι μια συνεργασία κοινού και δημιουργού.
