© Πηνελόπη Μαυροψαρίδη
Η μουσική παραγωγή είναι κάτι που εκτείνεται αέναα στον χώρο και το χρόνο. Ποσοτικά αλλά και ποιοτικά, υπάρχει μία απέραντη πληθώρα ήχου για κάθε αφτί. Κι όμως, τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση ότι στο εδώ και στο τώρα, σε μια γωνιά των δυτικών προαστείων, το μεράκι και η ανυπέρβλητη ανάγκη για έκφραση παράγουν ακόμη καλή μουσική. Κάπως έτσι, ο Αλέξης Μαρκαντωνάτος μίλησε στο "α" , με αφορμή το EP του "Amidst My Eyes An Awakening Call Trespasses", για το ταξίδι που είναι, τελικά, το να γράφεις μουσική.
Πώς θα περιγράφατε στον ανυποψίαστο ακροατή το "Amidst My Eyes An Awakening Call Trespasses";
Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θεωρώ πως δεν θα του το περιέγραφα καθόλου. Παραφράζοντας λίγο τον αγαπημένο παραλογιστή David Lynch, κάθε έργο μιλάει για τον εαυτό του, στη δική του γλώσσα πάνω στην οποία έχει δημιουργηθεί. Είναι λογικό να θέλουμε να αγγίξουμε τη λάμπα με την ιδέα, αλλά αν απαγκιστρωθούμε τελείως από την γλυκιά απάτη της μυθοποίησης και της ρομαντικοποίησης, δεν ξέρω αν θα μας ικανοποιεί αυτό με το οποίο θα μείνουμε. Αν έπρεπε να του το περιγράψω οπωσδήποτε, θα το περιέγραφα ως το αιώνιο μεταίχμιο ανάμεσα στην ανάμνηση και στην αναμονή και ως τη θέα μιας νέας επικείμενης Aνοιξιάτικης αποκάλυψης.
Ποια είναι η έμπνευση πίσω από τον τίτλο; Φαίνεται παρμένος από κάποιο κείμενο, του
οποίου η προέλευση παραμένει μυστική.
Στις πρώτες σελίδες από το παλιό μου πλέον σημειωματάριο, υπάρχει ένα αγγλόφωνο κείμενο με τον τίτλο "Tony’s Daydream", το οποίο νομίζω πως είχε γραφτεί ένα βράδυ του 2019. Ο τίτλος αποτελεί αναφορά σε ένα επεισόδιο της σειράς "Skins" που είχα δει κάποια χρόνια πριν. Εκεί ο αντιήρωας Tony, εγκλωβισμένος σε έναν εαυτό που ούτε αναγνωρίζει ούτε αποδέχεται, ψάχνει μια υπερβατική, εξωσωματική εμπειρία που θα έρθει σαν αφύπνιση και θα κάνει τα πάντα να μοιάζουν απλώς με ένα κακό όνειρο. Tο sense of urgency αυτής της ιστορίας είχε μεγάλη απήχηση μέσα μου και εντέλει αυτή η γραμμή κατέληξε να χρησιμοποιείται ως τίτλος του έργου. Θεωρώ ότι εσωκλείει τέλεια όλο το αίσθημα και τις δυναμικές που διέπουν τον δίσκο.
Μουσικά, πώς θα περιγράφατε τις επιρροές σας, αλλά και τον ήχο σας εν γένει;
Προς αποφυγήν του δήθεν αντικομφορμιστικού κλισέ "δεν περιορίζομαι σε είδη", θα έλεγα πως το "Amidst My Eyes An Awakening Call Trespasses" είναι ένας δίσκος που ακροβατεί ανάμεσα στην πειραματική ηλεκτρονική folk και στο post rock. Παράλληλα, υπάρχουν έντονα drone, ambient, ψυχεδελικά και chamber στοιχεία, που προέκυψαν από τη συμβολή των πολυαγαπημένων μου φίλων και συνεργατών Ματέο Βαλέρα (A Sudden Shutdown) και Δημήτρη Γκότση (Insomnia Broadcast). Ειδικά ο Δημήτρης, που ανέλαβε στο μεγαλύτερο βαθμό την παραγωγική κατεύθυνση, τη μίξη και το master του δίσκου, ενέταξε πολλά 70's στοιχεία και ένα ζεστό, αναλογικό ηχόχρωμα.
Πώς πιστεύετε ότι έχετε εξελιχθεί μετά το –προσωπικό αγαπημένο- πρωτοδημοσιευμένο σας "Last Seen”;
Θεωρώ πως το "Last Seen" συνδέεται με το EP από την αίσθηση του επείγοντος που το χαρακτηρίζει και από την ενστικτώδη του προσέγγιση. Όταν το έγραφα ήταν τα μέσα της πρώτης Kαραντίνας. Είχα κλειστεί στο δωμάτιο μου στη διάρκεια μίας ατελείωτης μέρας, που ήξερα πως θα είναι ολόιδια με την επόμενη, και αυτοσχεδίαζα. Οι επιρροές μου ήταν ένα κουβάρι στο κεφάλι μου και σίγουρα δεν είχα ιδέα πώς να δομήσω ή να προσεγγίσω τη σύνθεση. Οπότε είχα ξεμείνει με το ένστικτό μου και με την επείγουσα ανάγκη μου να εκφράσω κάτι, γύρω απ’ το οποίο είχα συνηθίσει να τριγυρίζω. Από τις ίδιες ακριβώς κινητήριες δυνάμεις προέκυψε και το "Amidst My Eyes", ωστόσο, αισθάνομαι ότι χαρακτηρίζεται από μεγαλύτερη ωριμότητα, ειλικρίνεια και πως είναι αρκετά πιο αντιπροσωπευτικό της ταυτότητας μου.
Στα τραγούδια σας και ένα μη μυημένο αυτί θα μπορούσε να καταλάβει ότι υπάρχει κάτι που θα χαρακτηρίζαμε "ηχητικός πλούτος". Κατά πόσο θεωρείτε ότι κάτι τέτοιο ισχύει και με ποιον τρόπο;
Τα τελευταία χρόνια είχα κολλήσει μουσικά με δίσκους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο φλέρταραν με το μαξιμαλισμό. Από το "Noonday Dream" του Ben Howard, έναν ατμοσφαιρικό δίσκο γεμάτο ακαθόριστους ήχους, μέχρι το πομπώδες και επιβλητικό έργο των Godspeed You! Black Emperor, το φανταχτερό μαξιμαλιστικό αριστούργημα του Kanye West "My Beautiful Dark Twisted Fantasy" και το magnum opus των Arctic Monkeys "Tranquility Base: Hotel & Casino". Νομίζω αυτές οι επιρροές, καθώς και η προσέγγιση των κομματιών σαν ηχητικά κολάζ οδήγησαν σε αυτόν τον χαρακτήρα. Παράλληλα, η μακροσκελής, φαινομενικά ατελείωτη περίοδος που δουλεύαμε εντατικά τα κομμάτια -η οποία κράτησε πάνω από έναν χρόνο- μάς έκανε να δοκιμάσουμε ιδέες και να προσθέσουμε layers πάνω από layers.
Έχετε γράψει και μουσική ως soundtrack ταινίας. Πώς θα περιγράφατε τη διαδικασία αυτή σε σχέση με τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κομματιού;
Η αλήθεια είναι πως στην προκείμενη περίπτωση η μουσική προϋπήρχε της ταινίας και δεν δημιουργήθηκε με αυτόν τον αυτοσκοπό. Το "An Attempt To Reason" είχε γραφτεί λίγες μέρες μετά το "Last Seen", επίσης κατά τη διάρκεια της πρώτης Καραντίνας, και ένα κακοηχογραφημένο demo είχε ξεμείνει στο κινητό μου. Τον καιρό που φτιάχναμε μαζί με τον Μάνο (Μάνος Τζιβάκης) το άρτγουωρκ και το οπτικό υλικό του δίσκου, έτυχε να μου δείξει ένα πρώιμο κατ από το "Νύχτες Αυγούστου" της Άλκηστης Μιχαλοπούλου, μια μικρού μήκους ταινία στην οποία είχε συμμετάσχει ως παραγωγός. Η μουσική ταίριαξε ιδανικά από πάνω και εντέλει ξαναγράψαμε μαζί με τον Δημήτρη το κομμάτι από τη μέση και κάτω και το ξαναηχογραφήσαμε εξ ολοκλήρου στα Zero Gravity Studios, κατά τη διάρκεια των τελευταίων sessions που κάναμε για το EP. Αξίζει να αναφερθεί πως το κομμάτι δανείζεται διάφορα ρυθμικά στοιχεία από το "The Bastard" των Hualun, το σπαρακτικό soundtrack του "An Elephant Sitting Still" του Bo Hu.
Αν ένα από τα τραγούδια σας που κυκλοφορούν ήταν πλάνο ταινίας (υπαρκτής ή όχι), ποια σκηνή θα έντυνε;
Νομίζω πως υπάρχει διάχυτο ένα κινηματογραφικό στοιχείο στη μουσική μου, και γενικότερα αυτή είναι μια ιδέα που πάντοτε με έλκυε. Τα τελευταία movements του "Fever Dream", από τη μέση και μετά μέχρι και την τελευταία σύνθεση, έχουν ως αφηρημένο αφηγηματικό κέντρο την ιστορία ενός ατόμου που βρίσκεται σε κώμα. Υπάρχει ένα διαχρονικό cinematic quality που μπαλανσάρει ανάμεσα σε σαπουνόπερα και τραγωδία στην κατάσταση του κώματος.
"Όπως πολύ εύστοχα έχουν πει κάποιοι φίλοι μου, οι εφιάλτες είναι για να τελειώνουν".
Μάλιστα, αν κάποιος προσέξει τη θολή αφήγηση που υπάρχει στο μεταβατικό μέρος πριν την τελευταία σύνθεση θα δει ότι είναι γραμμένη από την οπτική δύο ατόμων, εκ των οποίων το ένα βρίσκεται σε κώμα, έχοντας αντίληψη του κόσμου τριγύρω του, και το άλλο το επισκέπτεται. Όλη η ιδέα προέκυψε ως έμπνευση από ένα παιδικό βιβλίο το οποίο είχα διαβάσει μικρός, με αυτό ακριβώς το premise· ένα παιδί που βρίσκεται σε κώμα καταλαβαίνει τα ερεθίσματα στον εξωτερικό κόσμο, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει. Αυτό το εφιαλτικό σενάριo, ωστόσο, οδηγεί αναπόφευκτα σε κάποια λύτρωση.
Στα τραγούδια σας, οι στίχοι, σε όποια έκταση υπάρχουν, έχουν τη μορφή spoken word. Ποια η δύναμη του λόγου στα τραγούδια σας; Τι ζητήματα εκφράζουν;
Θεωρώ τον λόγο αναπόσπαστο μέρος αυτού που κάνω και δεν ξέρω αν το θεωρώ ακριβώς κάτι διαφορετικό από τη σύνθεση. Η αλήθεια είναι πως αρκετές φορές γεμίζω μια σελίδα με λέξεις, αλλά ελάχιστες φορές αποφασίζω να χρησιμοποιήσω κάτι. Τις περισσότερες φορές κλείνω το τετράδιο απογοητευμένος με τη διαπίστωση ότι ούτε σήμερα είναι η μέρα που θα αγγίξω την ιδέα. Από αυτή την άποψη θα έλεγα, ότι δεν είμαι ιδιαίτερα παραγωγικός στη συγγραφή. Μια γραμμή από το Fever Dream υπήρχε στις σημειώσεις μου για 2 χρόνια πριν ενταχθεί κάπου. Αποτάσσομαι τις μονοδιάστατες έννοιες και τη λογική του filler. Υπάρχει μια γραμμή στο "This Neverending Environmental Noise" η οποία λέει: "Το αναπάντητο ερώτημα παραμένει το κρισιμότερο, τι θα γινόταν αν τ** έ***** λιγότερο;". Μία τέτοια δήλωση/ερώτηση μοιάζει με απλή καφρίλα σε πρώτη ανάγνωση, αλλά αν κοιτάξεις πέρα από το shock value νομίζω ότι εσωκλείει κάθε υπαρξιακό ερώτημα που είχα ποτέ.
Τι σχεδιάζετε καλλιτεχνικά για το μέλλον;
Μετά την κυκλοφορία του "Amidst My Eyes An Awakening Call Trespasses" EP αλλά και αυτή του "An Attempt To Reason" σειρά έχει σε πολύ λίγο καιρό το soundtrack ενός videodance project που φτιάξαμε μαζί με τον Ματέο Βαλέρα (A Sudden Shutdown) κατά τη διάρκεια της δεύτερης, ακόμα πιο ατέλειωτης, Καραντίνας. Από τα sessions αυτού του project, ξεκίνησε και η δημιουργία του EP μετά από ένα jam που είχαμε με τον Ματέο το οποίο κατέληξε σε μία πολύ πρώιμη και εντελώς διαφορετική εκδοχή του "This Neverending Environmental Noise". Ο τίτλος του project είναι "Disconnected (feel free to connect)", αποτελείται από δύο μικρά ορχηστρικά και θα κυκλοφορήσει στο προσεχές μέλλον. Με αυτά τα κομμάτια αδειάζει και το συρτάρι των κομματιών που δημιουργήθηκαν κατά τη μακρά περίοδο της απομόνωσης. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να τα παρουσιάσω και ζωντανά. Όσον αφορά το επόμενο δισκογραφικό έργο, δηλαδή τον πρώτο μου δίσκο, ο οποίος γράφεται με τους δικούς του ρυθμούς τα τελευταία 4 χρόνια, έχει αρχίσει ήδη να ηχογραφείται. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα έρθει νωρίτερα από ό,τι θα έπρεπε και αργότερα από ό,τι θα ήθελα.
Διαβάστε Επίσης
