The Boy, Nalyssa Green, Mazoha και Δεσποινίς Τρίχρωμη μάς παραδίδουν ταχύρρυθμα "Αισθηματικής Αγωγής"

The Boy, Nalyssa Green, Mazoha, Δεσποινίς Τρίχρωμη: θα μπορούσε να είναι στίχος-shoutout από το νέο δίσκο του Pan Pan αλλά είναι κάτι ακόμα καλύτερο. Τολμηροί, δημιουργικοί, ταλαντούχοι, ειλικρινείς και "Αισθηματίες", τέσσερις από τους ισχυρότερους εκπροσώπους της ελληνόφωνης indie pop συναντιούνται στη σκηνή του "Gagarin 205" το Σάββατο 22 Οκτωβρίου για να παραδώσουν την πρώτη σειρά μαθημάτων "Αισθηματικής Αγωγής". Πριν μπούμε στα βαθιά, είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι η μουσική ταμπέλα μπαίνει πλέον σχεδόν καταχρηστικά μιλώντας περισσότερο για τους καλλιτέχνες παρά για τη μουσική τους. Ο The Boy το εξηγεί καλύτερα: "Ο καθένας μας έχει δημιουργήσει έναν προσωπικό κόσμο με δικούς του κώδικες και δική του αίσθηση του λόγου και του ρυθμού. Προσωπικά μου αρέσει να βουλιάζω στους κόσμους τους". 

Πριν χορέψουμε, κλάψουμε και νιώσουμε με τη μουσική τους, μιλήσαμε μαζί τους για την αυξανόμενη δημοφιλία του ελληνόφωνου στίχου στην εγχώρια σκηνή, τα ψευδώνυμα, τις μεταξύ τους συνεργασίες και φυσικά τα επόμενα πλάνα τους. 

Who is who

Εν αρχή είναι ο The Boy, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βούλγαρης, "πατριάρχης" της σκηνής όπως τον χαρακτηρίζει ο Τζίμη Πολιούδης aka Mazoha, κι αυτό γιατί πλέον έχει συμπληρώσει πάνω από είκοσι χρόνια στην υπηρεσία αυτού του "εναλλακτικού" ήχου, πρώτα από τη θέση των πλήκτρων στην βραχύχρονη μπάντα f(a39), έπειτα με τους Felizol (Γιάννης Βεσλεμές) και τον Dr Hector ως Sportex και με την πρόωρα χαμένη Μαίρη Τσώνη στους συγκλονιστικούς Mary and The Boy, και από τη δεύτερη δεκαετία της νέας χιλιετίας ως solo act, με κύριους συντρόφους τα πλήκτρα, το πιατίνι και μία μπότα. Εξερευνώντας παράλληλα το σινεμά και όντας με το "Ροζ" (2006) του από τους πρωτοπόρους (ίσως και ο πρώτος, αντιμάχονται κάποιοι) του ελληνικού weird wave, έχει σημειώσει μέχρι σήμερα μια μακρά δισκογραφική πορεία, με κινηματογραφικά soundtracks ("Αισθηματίες"), παιδικά άλμπουμ ("Ώντρεϋ" με τη Δεσποινίς Τρίχρωμη), συνεργασίες ("Αγόρι Γιώργος" με τον Κτήρια τη Νύχτα) και φυσικά εξαιρετικούς προσωπικούς δίσκους, από την επαναστατική "Ηλιοθεραπεία" (2011) μέχρι το απόλυτο ακουστικό βάλσαμο της πρώτης καραντίνας την "Αντιλόπη".

"Γροθιά-χάδι" και "Βόμβα στη θάλασσα" τον περιγράφουν οι Nalyssa Green και η Δεσποινίς Τρίχρωμη και μάλλον αυτοί οι χαρακτηρισμοί είναι οι πλέον κατάλληλοι. Τώρα ο Boy έχει ωριμάσει: "Μου αρέσει πολύ που το boy αρχίζει να ακούγεται άβολο και περιμένω πως και πως να γεράσω και να γίνει σπαραχτικό. Τα πάντα τα βλέπω διαφορετικά. Σχεδόν δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου πριν από τρία, πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια". Δεν ξέρει ακριβώς τι έχει αλλάξει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. "Σίγουρα προσπαθώ πάντα να εκφράζω αυτό που είμαι και όχι αυτό που ήμουν, αυτό που θα ‘θελα να είμαι και σίγουρα όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι. Η γλώσσα μου μπορεί να ήθελε να μείνει η ίδια, όμως όταν γύρω μου το σκηνικό ζει και πεθαίνει καθημερινά, τότε η γλώσσα επηρεάζεται, και από κει που σε συγκινούσε ο Ζουλάφσκι τώρα σε συγκινεί ο Ερίθε. Και αύριο ποιος ξέρει. Ελπίζω να ήρθε η ώρα του Πρέστον Στάρτζες να σκάσουμε και λίγο γελάκι".

Το επόμενο πρότζεκτ που περιμένουμε, είναι η καινούργια του ταινία "Πολύδροσο", της οποία το soundtrack ετοιμάζει αυτή τη στιγμή η Δεσποινίς Τρίχρωμη. Η πιο πρόσφατη "Winona" του 2020 ήταν ένα "Ιδιοσυγκρασιακά ρομαντικό και ορμητικά συγκινητικό φιλμ, που υιοθετεί μια ανεπιτήδευτη ποπ μελαγχολία και από τρυφερό χάδι μετατρέπεται σε σφίξιμο της καρδιάς", όπως έγραφε τότε ο κριτικός κινηματογράφου του "α" Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος. Τι περιμένουμε στο νέο του εγχείρημα; "Βλέπουμε μια μητέρα και μια κόρη. Βλέπουμε την περιοχή του Πολυδρόσου στην Αθήνα. Βλέπουμε και δύο φαντάσματα απ’ το παρελθόν".

Επόμενη στη σειρά, η Nalyssa Green (Βιολέτα Σαραφιανού), η οποία το 2010 τάραξε τα εγχώρια νερά με το αγγλόφωνο, χειροπιαστό "Barock" της. Παίζει κιθάρα, ακορντεόν και πλήκτρα, αλλά ήταν το θέρεμιν το όργανο που ταίριαξε όχι μόνο στη μουσική αλλά και στην ταυτόχρονα στιβαρή και αέρινη τραγουδοποιία και παρουσία της. O Τζίμης μας λέει ότι όταν ανεβαίνει στη σκηνή δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της και επιβεβαιώνουν όσοι έχουν την τύχη να τη δουν ζωντανά. Ασχολήθηκε για χρόνια με τη μουσική για θέατρο, (βραβευμένη στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού το 2016 για τον "Θάνατο του Εμποράκου" και το 2018 για την "Αγριόπαπια") και πλέον, εξερευνά την βιντεοσκοπημένη εικόνα. "Οι ταινίες, τα video art, οι σειρές. Όλες αυτές οι "κατά παραγγελία” δουλειές έχουν ένα κοινό: σε βάζουν να δημιουργήσεις κάτι που κατά πάσα πιθανότητα δε θα δημιουργούσες εκτός αυτής της συνθήκης και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Μπαίνεις σε κόσμους που μάλλον ποτέ δε θα έμπαινες. Ερευνάς, μαθαίνεις και δοκιμάζεις συνεχώς καινούρια και άγνωστα πράγματα. Είναι φοβερά δημιουργική και ικανοποιητική διαδικασία για μένα. Επίσης αυτή η ομαδικότητα που υπάρχει όταν συνεργάζεσαι με άλλες ειδικότητες είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Μου αρέσει κάποιες φορές να βλέπω τη μουσική σαν κάτι που έχει ρόλο και σκοπό. Να προσπαθώ να λύσω την εξίσωση του ποιος είναι ο ήχος που θα εξυπηρετήσει το πρϋοπάρχον όραμα".

Όταν κυκλοφόρησε το 2015 το ελληνόφωνο single "Κοκτέιλ", μπήκε για τα καλά σε όλα τα ραντάρ, περνώντας και σε μία νέα μουσική φάση. Το 2018 ακολούθησε ο εξαιρετικός δίσκος "Μπλουμ", ένας από τους καλύτερους της εικοσαετίας για το "α". Πάλι καλά (pun intended)! Μπορεί το "Barock" να έχει έναν βαθύ και ωμό συναισθηματισμό, όμως το "Μπλουμ" και αμέσως μετά το πιο πρόσφατο "Ταξίδι Αστρικό" (2020) καταφέρνουν να βάλουν σε νότα μια νοσταλγία που δεν ήξερες ότι είχες, μια νοσταλγία για τη στιγμή που συμβαίνει εκείνη την ώρα.

Στο "Ταξίδι…" μάλιστα, αρχίζει να δοκιμάζεται και σε έναν άλλον ήχο που τελευταία αποκτά νέα δημοφιλία ανάμεσα στα νέα, ελληνόφωνα και μη, εγχώρια σχήματα. "Δε με ενδιαφέρει (τουλάχιστον μέχρι στιγμής) το ρεμπέτικο ιδίωμα, αλλά ο λαϊκός ήχος με ενδιαφέρει και με συγκινεί ιδιαιτέρως. Είναι κάτι που μου βγαίνει οργανικά, μάλλον επειδή υπάρχει αρκετά στα ακούσματά μου. Την περίοδο της δημιουργίας του δίσκου "Ταξίδι αστρικό” ήθελα πολύ να εξερευνήσουμε αυτή την κατεύθυνση. Μου έβγαινε πηγαία να γράψω λαϊκότροπα τραγούδια και να δω πώς αυτά θα μπορούσαν ηχητικά να σταθούν μέσα στο δικό μου ηχητικό σύμπαν. Πώς θα ακούγονταν αν τα προσεγγίζαμε με μια αισθητική πιο σύγχρονη, πιο indie και πιο ρομαντική ίσως". Η Δεσποινίς Τρίχρωμη την περιγράφει, πάντως, με τη φράση "κοιτάζοντας μέσα από το διαστημόπλοιο". Τι πιο ταιριαστό για το "Gagarin"…

Αφήνουμε για λίγο την Αθήνα και ανεβαίνουμε προς Θεσσαλονίκη, όπου βρίσκεται το ορμητήριο του Τζίμη Πολιούδη, ο οποίος συμμετέχει στη συναυλία της "Αισθηματικής Αγωγής" με το προσωνύμιο Mazoha. Αν μιλάμε για την μακρά δισκογραφία του Boy, εδώ έχουμε έναν καλλιτέχνη πραγματικά ακούραστο, που έχουμε συναντήσει ως συμμετέχοντα σε πολλά και διαφορετικά σχήματα εδώ και μία εικοσαετία αλλά και ως solo act με διαφορετικά πρότζεκτ. Τα κύρια που τρέχει εδώ και μια πενταετία είναι το Vagina Lips, που πρωτογνωρίσαμε το 2017 με τους δίσκους "Elixir" και "Αθανασία", τον προσωπικό του αγαπημένο για συναισθηματικούς λόγους όπως δηλώνει. Ως Vagina Lips επιλέγει να τραγουδάει στα αγγλικά και να φτιάχνει μια πιο aggressive dance μουσική. Σύντομα αναμένεται και ο νέος δίσκος του μετά από δυόμισι χρόνια με αυτό το προσωνύμιο, όμως αισθάνεται πως ίσως να έχει κάνει πια τον κύκλο του. Βέβαια όταν τον ρωτάμε, λέει ότι ίσως να άφηνε και τα δύο πρότζεκτ και να ξεκινούσε κάτι καινούργιο, απλά προς το παρόν δεν προλαβαίνει!

Και πώς άλλωστε, αφού μόλις πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε ως Mazoha το άλμπουμ "Τώρα Χορός", ένα δυναμικό, έξω από τα δόντια δίσκο με dance anthems, την κασέτα "Βεντάλιες και Σιδερογροθιές", μια συνεργασία με τον Libys στο κομμάτι "SeGoustarwSeGoustarwSeGoustarw" και όλα αυτά του φαίνονται ήδη παλιά, αφού βρίσκεται ήδη στις μίξεις για έναν νέο διπλό Mazoha δίσκο. Άλλωστε, κάθε τι του παίρνει 2-3 μέρες για να γραφτεί: "Δεν μπορώ να δουλεύω ένα άλμπουμ για ένα χρόνο, θέλω να κάτσω και να το ετοιμάσω σε 2-3 μέρες. Έτσι έχει συνοχή και η κυκλοφορία, αυτό έκανα πάντα εκτός από το τελευταίο Vagina όπου έχασα δύο φορές τα δύο άλμπουμ που ηχογράφησα, οπότε αυτό που θα κυκλοφορήσει είναι ένα ποτ πουρί τραγουδιών που ετοίμασα μέσα σε έξι μήνες. Και αυτό ακόμα είναι πολύ για μένα. Προτιμώ να κλείνομαι τρεις μέρες στο σπίτι και να τα ηχογραφώ. Κατά 90% πριν δεν υπάρχουν ούτε στίχοι ούτε μουσική, είναι η ψυχική μου εκτόνωση. Έτσι λειτουργώ από τότε που έμαθα να ηχογραφώ μόνος και έχω καταλήξει ότι το low fi που αντιπροσωπεύει εμένα είναι αυτό που κάνω σπίτι μου. Αν πήγαινα για παράδειγμα στο καλύτερο στούντιο, με τους καλύτερους μουσικούς, θα ήταν μεν ωραίο το αποτέλεσμα αλλά δεν θα ήταν "Mazoha”".

Το πιο σημαντικό για τον ίδιο, είναι η διατήρηση της ταυτότητάς του και η σχέση με το κοινό του, το οποίο ο κάθε καλλιτέχνης το επιλέγει με βάση αυτά που λέει και γράφει. "Θεωρώ ότι δημιουργώ αυτή τη σχέση με τον κόσμο λόγω της προσωπικότητάς μου. Είναι μια πιο ουσιαστική σχέση και γι’ αυτό τον λόγο δε θέλω να παραμεγαλώσει η φάση μου, από τα 300 άτομα που μαζεύονται τώρα στα live μου άντε να φτάσει στα 600-800. Θέλω να έχω τον έλεγχο γιατί πιστεύω ότι αυτά που λέω και παίζω δεν είναι για όλους, μακάρι να ήταν. Όσο μεγαλώνει κάτι δεν μπορείς να το ελέγξεις και χάνει την ταυτότητά του κι εγώ δε θα ήθελα να τη χάσει, καλύτερα να το σταματούσα. Θέλω να έρχεται κάποιος στο live και να νιώθει ασφαλής από όλες τις πλευρές και σίγουρος ότι θα περάσει καλά". Για τις Δεσποινίς Τρίχρωμη και Nalyssa Green είναι ένα "πυροτέχνημα", μια "ψυχική έκρηξη", κάτι που επιβεβαιώνεται τόσο στους δίσκους όσο και στις εμφανίσεις του. "Στο Mazoha project, από την πρώτη στιγμή έκανα κομμάτια που είχα στο μυαλό μου ότι θα είναι κατάλληλα για live ή για ντιτζεϊλίκια, κομμάτια πορωτικά όχι απαραίτητα λόγω της μουσικής, λίγο πιο εκτονωτικά", εξηγεί. "Είναι κάτι που έχω ανάγκη και ο ίδιος, δεν γίνεται επίτηδες. Ουσιαστικά τα τραγούδια μου τα καταλαβαίνω όταν κυκλοφορήσουν, όχι όταν τα ηχογραφώ".

Η Δεσποινίς Τρίχρωμη αν και είναι από τα νεότερα entries έχει στενή συγγένεια και πολλές "Φίλες" (όπως είναι ο τίτλος από την πιο πρόσφατη δουλειά της σε συνεργασία με την Nalyssa Green, η οποία την χαρακτηρίζει τη φράση "ιδιοφυής ιδιοσυγκρασιακός ρομαντισμός" και την Kat/Tango with lions) στην αθηναϊκή εναλλακτική σκηνή. Μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στην άλλη επαγγελματική της ιδιότητα και σε αυτή της μουσικού, αφού προτιμά να μην τις μπλέκει: "Αν και είναι ήδη μπλεγμένα, εννοώντας ότι δε γίνεται το ένα να μην επηρεάζει το άλλο. Όταν είσαι full time καλλιτέχνης έχεις άλλα άγχη όσον αφορά στην επιβίωση, αλλά και τη δημιουργία. Από την άλλη έχεις πιο καθαρό μυαλό και περισσότερο χρόνο να αφιερωθείς σε αυτό. Συνήθως όμως θα πρέπει να κάνεις και πράγματα που δεν σε αντιπροσωπεύουν πλήρως. Όταν έχεις δύο ιδιότητες μπορείς να βγεις από τη μία και να μπεις στην άλλη (αναγκαστικά) και τότε τα προβλήματα από μακριά φαίνονται λίγο πιο μικρά. Την τρέχουσα περίοδο πάντως εστιάζω περισσότερο στη μουσική". 

Από το ντεμπούτο της, με το "Πού πάνε τα μπαλόνια" (2014) και το "όνομα, ζώο, πράγμα" (2017) μέχρι την τελευταία δισκογραφική κυκλοφορία της ("Φίλες", 2020), ξεχωρίζουμε στη μουσική της μια νοσταλγία που έχει κάτι από την Λένα Πλάτωνος. Μιλώντας για τη δημιουργική διαδικασία μας λέει ότι η συναισθηματική κατάσταση της αλλάζει μεγαλώνοντας, "μεγαλώνει μάλλον και αυτή μαζί μου. Πιο παλιά ένοιωθα ένα συναίσθημα κοντά στον έρωτα, μου έδινε λόγο ύπαρξης και ανυπομονησίας. Τώρα πια δεν ξέρω τι συναισθήματα μου δημιουργεί. Μάλλον επειδή η λέξη "έρωτας" για μένα πια έχει διαφορετικό νόημα. Σίγουρα νοιώθω μία ευχάριστη μοναξιά, μία αίσθηση πληρότητας και ένα αίσθημα "του καινούργιου" έστω και για λίγο". Αυτή την περίοδο ακούει κυρίως όποια βινύλια υπάρχουν στο σπίτι: "από Sharon Van Etten μέχρι Madonna, Κηλαηδόνη, Αρλέτα, Badalamenti, Μαμαγκάκη, πολλά εγχώρια που βγαίνουν, ενώ, λίγη Grouper και λίγη Andrian Lenker πάντα είναι ευπρόσδεκτες". 

Βίοι παράλληλοι

Πού συναντιούνται τελικά αυτοί τέσσερις ιδιοσυγκρασιακοί δημιουργοί και γιατί έχουμε το… θράσος να τους τοποθετούμε κάτω από την ίδια καταχρηστική ταμπέλα; Ο Boy έχει τις αντιρρήσεις του πρώτα από όλα για την έννοια της ποπ. "Εμάς τους τέσσερις δεν θα μας θεωρούσα ποπ μουσικούς όσο και αν αισθητικά έχουμε φλερτάρει κατά καιρούς με δομικά στοιχεία της ποπ μουσικής. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην νέα ελληνόστιχη μουσική είναι μια παρόρμηση γύρω από το τι θα μπορούσε να σημαίνει η έννοια της ελληνικότητας στις μέρες μας. Το τι θα μείνει από αυτό και από εμάς, ευτυχώς δεν το ξέρω και ευτυχώς δεν με ενδιαφέρει".

Η εύκολη απάντηση στην αρχική απορία βρίσκεται στον χαρακτηρισμό "ελληνόστιχη": μπορεί να φαίνεται παράλογο ότι κάνουμε ακόμα την ίδια συζήτηση το 2022, αλλά μια γρήγορη αναδρομή στην εγχώρια εναλλακτική σκηνή ξεκαθαρίζει το τοπίο. Μετά το peak της ελληνικής ροκ στα τέλη των ΄90s και στις αρχές των ‘00s και την έντονη σύνδεση του έντεχνου με τον ελληνικό στίχο, οι εναλλακτικές μπάντες της νέας χιλιετίας στράφηκαν σε ένα εξ’ ολοκλήρου αγγλικό προφίλ. Θες η αντίσταση στην κυρίαρχη "λαϊκή" ποπ των media και των δισκογραφικών, θες το ευκολότερο άνοιγμα στο εξωτερικό λόγω του MySpace και του YouTube ή απλά μια προσπάθεια για διαφοροποίηση από το παρελθόν, ο στίχος πέρασε στα αγγλικά με hits όπως αυτά των Raining Pleasure να κερδίζουν τα ραδιόφωνα και την εγχώρια σκηνή να ανταποκρίνεται στη ζήτηση για… διεθνισμό. Υπήρχαν βέβαια και λαμπερές εξαιρέσεις, όπως οι Κερκυραίοι Κόρε Ύδρο ή ο πάντα πιστός στον ελληνικό στίχο Boy, όμως αποτελούσαν τη μειοψηφία των project. Άλλωστε, όπως αναφέραμε και προηγουμένως, τόσο η Nalyssa Green όσο και ο Τζίμης μέσω των Vagina Lips κέρδισαν την πρώτη δημοφιλία τους με αγγλόφωνα άλμπουμ, κάτι που όπως δηλώνουν τους βγήκε φυσικά εκείνη την εποχή.

Έτσι φυσικά έγινε την τελευταία δεκαετία και το πέρασμα στον ελληνικό στίχο, με μία σειρά από πρότζεκτ να δοκιμάζονται ή να τον επιλέγουν εξ’ αρχής (Baby Guru, Melentini, Παιδί Τραύμα κλπ.). "Τα τελευταία χρόνια μου βγαίνει να γράφω σχεδόν μόνο στα ελληνικά", λέει η Nalyssa. "Νομίζω ότι βρήκα κάτι πολύ δικό μου, ειλικρινές και μεστό που μου λειτουργεί καλά στο να γράφω στα ελληνικά. Δεν αποκλείω βέβαια καθόλου το ενδεχόμενο να επιστρέψω στην αγγλική γλώσσα. Είναι κάτι που έχω αρχίσει λίγο να σκέφτομαι και ένα από τα νέα μου τραγούδια είναι δίγλωσσο, έχει ελληνικό κουπλέ και αγγλικό ρεφραίν".

Ο Τζίμης πάντως, βλέπει ότι και το κοινό εκφράζεται καλύτερα στα ελληνικά και ίσως να έχει την πιο εμπεριστατωμένη άποψη μιας και τρέχει τα δύο πρότζεκτ παράλληλα: "Μπορεί να κάνω ένα live ως Vagina και να έχει 300 άτομα, το οποίο είναι πάρα πολύ καλό για μένα. Μπορεί να κάνω και ένα live Mazoha που να έχει τον ίδιο αριθμό ατόμων, αλλά αυτό που γίνεται στο ελληνόφωνο live δεν συγκρίνεται με αυτό που γίνεται στο αγγλόφωνο. Στη δεύτερη περίπτωση είναι λίγο διεκπεραιωτικό, ο κόσμος είναι λίγο ακίνητος, οπότε σαν vibe και μένα δεν μου σκάει καλά. One you go Greek, you never go back!".

Με την έκρηξη του ελληνικού στίχου, συνδέουμε και την ξαφνική (;) δημοφιλία του λαϊκού και του ρεμπέτικου. Η Nalyssa δίνει παράλληλα μια εξήγηση για τη μαζικότητα που πολλές φορές παρεξηγούμε ως επιβεβλημένη προκειμένου να ανήκεις. "Η τέχνη πάντα βρίσκει διαφορετικούς δρόμους να ακολουθήσει, διαφορετικά πράγματα που θέλει να διερευνήσει. Και μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον που αυτό συχνά συμβαίνει αρκετά μαζικά. Σα να είναι οι ανάγκες μιας γενιάς ή μιας περιόδου κάπως συγχρονισμένες. Τις προηγούμενες δεκαετίες το λαϊκό και το ρεμπέτικο ήταν ενοχοποιημένα από τις νέες γενιές εναλλακτικών συνθετών. Ή τουλάχιστον μας περνούσαν εντελώς αδιάφορα. Το ίδιο συνέβαινε και με την ελληνική γλώσσα. Έπειτα κάποια στιγμή μας έλειψαν τα ελληνικά και θελήσαμε να τα οικιοποιηθούμε ξανά, και ίσως μαζί με τη γλώσσα να στρέψαμε και το βλέμμα μας και στα ελληνικά μουσικά ιδιώματα. Όσο δεν κάνουμε ασκήσεις ύφους ή προσπάθειες στείρας αναπαραγωγής παλαιών ειδών με μουσειακό τρόπο, κάθε μέσο που εμπλουτίζει τα εκφραστικά μας εργαλεία είναι πάντα καλοδεχούμενο. Και εν προκειμένω είναι ωραίο να σχετίζεσαι με την κληρονομιά σου και να βρίσκεις μια συνέχεια από τους πριν και να την κάνεις κάτι δικό σου ώστε να την οδηγήσεις στο μετά".

Στην ουσία, επομένως, είναι οι κοινοί προβληματισμοί, η αισθητική και η αντίληψη για τη μουσική σε σχέση με τη ζωή τους που φέρνει τους τέσσερις τους κοντά. Ο Boy εξηγεί: "Νομίζω ότι ο ένας παίρνει απ’ τον άλλο ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνει. Κατά τ’ άλλα δεν συζητάμε για τις μουσικές μας και τις αναφορές μας. Είμαστε αυτή η παρέα που αποφεύγει να συζητήσει στα σοβαρά για αυτό που κάνει. Δεν μας πειράζει όμως. Μοιραζόμαστε φιλίες. Λειτουργούμε σαν σόλο μουσικοί. Φοβόμαστε την υπερέκθεση. Έχουμε ψευδώνυμα". Ίσως η λέξη φιλίες είναι το κλειδί, σκεφτόμαστε κλείνοντας το μάτι στον δίσκο της Δεσποινίδας Τρίχρωμης "Φίλες".

Το πάμε όμως ένα βήμα παρακάτω και ρωτάμε την Nalyssa αν πρόκειται για μία οικογένεια, μιας και αυτή η θεματική είναι αρκετά κυρίαρχη στη σκηνή, μετά τις ερωτικές σχέσεις. "Είμαι πολύ κοντά με πολλά άτομα που δημιουργούμε σε έναν αρκετά κοντινό αισθητικά χώρο. Κάποια από αυτά τα άτομα έχουν γίνει όντως η οικογένεια μου. Και συναντηθήκαμε μέσω της μουσικής. Είναι πολύ όμορφο να ξέρω ότι έχουμε το ένα το άλλο. Αυτή τη στιγμή κατά καιρούς παίζω στην μπάντα τους ή παίζουν στην μπάντα μου πολλές και πολλοί τραγουδοποιοί όπως o Tsolimon, η Δεσποινίς Τρίχρωμη, ο Logout, η Χρυσάνθη από papithedog.tv, o Kristof, η Kat από Tango with lions, ενώ έχω τραγουδήσει για, παίξει με και νιώθω πολύ κοντά μου διάφορα άλλα acts όπως Pan Pan, Mazoha, the Boy, Capette, Evripidis and his Tragedies, Olina, Melentini, Menta, Nefeli walking undercover κ.α.".

Φυσικά, η συνάφεια και η συσχέτιση ανάμεσα στους καλλιτέχνες δεν είναι αρκετή για να αναιρέσει τα προβλήματα μίας σκηνής που υπο-εκπροσωπείται στα media και στα φεστιβάλ και άρα πρέπει να παλεύει σχεδόν μόνη της. Κι αν μας φαίνεται αγνό και ειλικρινές το χειροποίητο αποτέλεσμά τους, για τους ίδιους είναι αρκετές φορές εμπόδιο. Ο Τζίμης λέει πιστεύει ότι η σκηνή δεν μπορεί να ξεπεράσει το πλαφόν της: "Όλοι αυτοί οι μεγάλοι που παίζουν εδώ και 20-30 χρόνια δεν στηρίζουν κανέναν καινούργιο, να τον πάρουν μαζί τους στα live ώστε να τον μάθει περισσότερο κόσμος. Γιατί κάποιοι από αυτούς έχουν κοινό από πάντα λόγω τους παρελθόντος, όχι λόγω των κυκλοφοριών τους. Ο άλλος λόγος είναι ότι στην περιφέρεια, αυτοί που χειρίζονται τα πολιτιστικά φωνάζουν συνεχώς τα ίδια 4-5 άτομα. Αν δεν φωνάξει κάποιος έστω συμπληρωματικά έναν-δυο ακόμα πιο νέους καλλιτέχνες, πώς να αυξηθεί ο κόσμος σου".

Και η Nalyssa θα ήθελε μεγαλύτερη στήριξη από τους διάφορους παράγοντες στη μουσική εκτός των συναδέλφων της. "Αυτό που μου λείπει από αυτή τη σκηνή είναι το άνοιγμα προς ένα μεγαλύτερο κοινό, κάποια περισσότερη στήριξη από τις σκηνές, τους παραγωγούς, τον τύπο, το ραδιόφωνο, τις εταιρίες. Ό,τι πιο μαζικό μας συμβαίνει, συμβαίνει πάντα τυχαία. Ωραία θα ήταν να συνέβαινε και επίτηδες".

Πρώτη ώρα: Αισθηματική αγωγή

Ίσως η συναυλία των τεσσάρων στο "Gagarin 205" να είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, αφού πραγματοποιείται έπειτα από κάλεσμα της καλλιτεχνικής διευθύντριας του χώρου και σκηνοθέτριας Μαρίνας Δανέζη. "Η πρώτη σύμπραξη όλων συνέβη πριν λίγο καιρό στο πρώτο Άνθος festival στη Θεσσαλονίκη, και το "Gagarin” ενδιαφέρθηκε να μας ξαναταιριάξει και στην Αθήνα", μοιράζεται η Nalyssa και μας δίνει μία πρώτη γεύση από το live του Σαββάτου 22/10. "Θα δούμε τον καταιγιστικό Mazoha που όποιος έχει ζήσει live του ξέρει ότι είναι μια εμπειρία έντονη, τη δεσποινίδα Τρίχρωμη σε ένα σετ απολαυστικό, συγκινητικό και εξωστρεφές, εμένα και τη φανταστική μου μπάντα (Logout, Tsolimon, Χρυσάνθη-Papithedog.tv) σε μια πολύ καλή στιγμή μας και βεβαίως The Boy, που δεν έχω να πω πολλά γι’ αυτόν, είναι μάλλον ο αγαπημένος μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια, και τα live του για μένα είναι τελετές".

Ο τελευταίος θα παρουσιάσει "καινούργια τραγούδια με πολλά λόγια. Κάποιο λέει ότι κάτι κακό θα συμβεί. Άλλο μιλάει για την γιαγιά μου σαν να ήταν η Jeanne Dielman. Ένα ζεϊμπέκικο που μιλάει για το "Ποτάμι” του Ζαν Ρενουάρ, ταινία του 1951. Ένα τραγούδι για τον Λυκαβηττό εκείνη τη μέρα πριν δυο χρόνια που χιόνισε πολύ. Η Αθήνα σαν χαρακτήρας με θολά γυαλιά. Η Αυστραλία σαν όνειρο που ελπίζω να γίνει πραγματικότητα. Σαν ένας κομμένος διάλογος μεταξύ δυο ανθρώπων με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στα πρόσωπα". 

Πόσο επειγόντως χρειαζόμαστε μαθήματα "Αισθηματικής Αγωγής", τους ρωτάμε. Ο Τζίμης είναι κάθετος: "Τα χρειαζόμαστε μαζί με πολλά άλλα μαθήματα. Δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, γι’ αυτό είμαστε όλοι σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Ζούμε μέσα σε στερεότυπα και όσο και να θες να ξεφύγεις και δεν μπορείς. Πλέον ζούμε ανάμεσά τους, σε μια γενιά που μεγάλωσε και έγινε χειρότερη από αυτή των γονιών τους. Και σε αυτές που ακολούθησαν βασικά, δεν υπάρχει ελπίδα. Αν υπάρχει, είναι στα παιδιά που είναι νεογέννητα ή που θα γεννηθούν. Δεν το λέω σαν να είμαι ο πιο απαισιόδοξος άνθρωπος στον κόσμο, αλλά βλέπετε τι γίνεται καθημερινά". Ο Boy θα έβαζε στο σχολείο όχι το βιβλίο του Φλομπέρ, αλλά την ραδιοφωνική εκπομπή του Νίκου Τριανταφυλλίδη: "Στο μάθημα θα μαθαίναν τα παιδιά να αγαπούν τα λάθη".

Για τη Nalyssa, η αγωγή είναι πολύ σημαντικό θέμα, αλλά "το αίσθημα το πιο σημαντικό από όλα. Εννοείται χρειαζόμαστε. Και σήμερα και αύριο και χθες. Πολύ επίπονος ένας κόσμος γεμάτος αισθηματικά ανάγωγους ανθρώπους. Πολύ επίπονος ο κόσμος. Και ναι, μαθαίνεται το αίσθημα. Μπορεί να δουλευτεί. Αλλά δε χρειάζεται να γραφτείς σε σχολή. Μάλλον χρειάζεται να ξέρεις ή να θέλεις να ξέρεις να αγαπάς. Και εσύ εσένα, αλλά και έξω από τον εαυτό σου".