© Παύλος Μαυρίδης
Ήδη πριν πραγματοποιηθεί, η συναυλία των Scorpions είχε γίνει αντικείμενο κάμποσων συζητήσεων. Εφόσον ως special guest θα εμφανιζόταν ο Alice Cooper, ας πούμε, δεν έμοιαζε λογικό ότι θα συναντιούνταν μαζί του, επιφυλάσσοντας μια ωραία έκπληξη στην αγαπημένη τους Αθήνα; Με δεδομένο επίσης ότι επέλεξαν το Ολυμπιακό Στάδιο για τη νέα τους έλευση, δεν θα κατέρριπταν το ρεκόρ των 45.000 θεατών που σημείωσαν το 2018 στο Καλλιμάρμαρο;
Τελικά, βέβαια, τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Ο "νονός" του shock rock δεν εμφανίστηκε στο πλευρό των Γερμανών βετεράνων, ενώ ο κόσμος που συγκεντρώθηκε ήταν μεν πάρα πολύς –γύρω στους 30.000– αλλά όχι σε βαθμό επίτευξης κάποιου νέου ρεκόρ. Πρακτικά, όμως, δεν επηρέαστηκε ούτε η ροή της βραδιάς, ούτε η ευχαρίστηση του πλήθους, αν και τα χρόνια έχουν σίγουρα περάσει, φέρνοντας διάφορες δυσκολίες. Ας μην ξεχνάμε ότι τόσο o Alice Cooper, όσο και ο Klaus Meine, έχουν φτάσει πια στα 74.
Ωστόσο λίγο το τσαγανό των ίδιων των καλλιτεχνών, λίγο η κατανόηση του κοινού για τέτοια ζητήματα, οδήγησαν σε ένα παλλαϊκό θέαμα που (λιγότερο ή περισσότερο) ευχαριστήθηκαν όλοι οι παρευρισκόμενοι: και οι οικογενειάρχες οι οποίοι έφεραν τα παιδιά τους να δουν τους θρύλους και οι ακόμα μεγαλύτεροι που έδειχναν να αναζητούν ένα κομμάτι των rock νιάτων τους, αλλά και τα μπουλούκια των πιτσιρικάδων που κατέρριψαν μια κακεντρεχή μυθολογία για το ποιοι τρέχουν κάθε φορά στις συναυλίες των Scorpions. Για εμένα, λ.χ., το ζευγαράκι των εικοσάρηδων που τραγούδησε με άκρατο ενθουσιασμό το "Hey Stoopid" και το ζεύγος των εξηντάρηδων που άκουσε αγκαλιασμένο το "Send Me An Angel" ήταν δύο πολύ ισχυρές εικόνες, οι οποίες μιλούν για τη συναυλία όσο χίλιες λέξεις.
Με το που έφτασε 19.30, μια αφήγηση βγαλμένη από horror ταινία της Hammer Films μας καλωσόρισε στο Εφιαλτικό Κάστρο του Alice Cooper, ο οποίος δημιούργησε το πρώτο κύμα ενθουσιασμού με το που φάνηκε στη σκηνή. Κι ας ήταν μια αρκετά άβολη ώρα για το ντύσιμό του (φράκο, ημίψηλο) και το μέικ-απ στο πρόσωπό του, αφού ο ήλιος έριχνε τις τελευταίες του ζεστές ακτίνες κατευθείαν στη σκηνή.
"Feed My Frankenstein" για ζέσταμα, "No More Mr. Nice Guy" αμέσως μετά, πρώτος χαμός στο "Bed Of Nails", αποθέωση από αρένα και κερκίδες (το πέταλο του σταδίου ήταν ήδη γεμάτο) στο "Hey Stoopid". Η συναυλία ξεκίνησε με το δεξί κι έμελλε να έχει ψωμί ακόμα, αφού ο Alice Cooper έπαιξε 1,5 ώρα, πότε στεκόμενος μπροστά από το κάστρο που είχε στηθεί πάνω στη σκηνή, πότε ανεβαίνοντας να τραγουδήσει από τις πολεμίστρες του. Ξετυλίγοντας ένα set που θα έκλεινε πανηγυρικά με το "School's Out", το οποίο ανακατεύτηκε έξυπνα με το "Another Brick In The Wall" των Pink Floyd. Στο μεταξύ μεσολάβησε και το "Poison", παρότι λίγο νωρίς, με αποτέλεσμα να χαθεί η κορύφωση που ανέμενες να δημιουργήσει. Παίχτηκε επίσης το "Billion Dollar Babies" και το "I'm Eighteen", ενώ έγινε η έκπληξη και ακούσαμε και το "House Of Fire" –έστω και σε μέτρια εκτέλεση.
Ο Alice Cooper έδωσε ό,τι είχε σε αυτήν την εμφάνιση και δεν μπορείς παρά να του βγάλεις το καπέλο: για την ενέργειά του, για τις θεατρικές του δυνάμεις, για τον ατόφιο μαγνητισμό που εξακολουθεί να ασκεί απλά και μόνο με την παρουσία του. Δεν γινόταν να μη χαρείς, να μην παραδεχτείς, να μη χειροκροτήσεις έναν τέτοιον performer –θα ήσουν μικροπρεπής.
Να μη φτάνουμε και σε υπερβολές, όμως. Άλλωστε στο κοινό βρίσκονταν και άνθρωποι οι οποίοι τον είχαν δει τον Ιούλιο του 1990 στο στάδιο του Παναθηναϊκού, τότε που περιόδευε για το Trash. Όταν το σόου του είχε ακόμα τη δύναμη να αγκαθώνει και η φωνή δεν πάλευε να υπερβεί ένα ζόρι που, πώς να το κάνουμε τώρα, έγινε διακριτό. Όσο κι αν το καμούφλαρε με εξαιρετικά χρωματισμένες ερμηνείες, όπως π.χ. στα "Be My Lover" ή "He's Back (The Man Behind The Mask)", όσο κι αν γέμισε τα θαμπά σημεία ο επιθετικός ηλεκτρισμός της φοβερής μπάντας, στην οποία πρωτοστάτησε με τα βολτ και τη δυναμική της σκηνική παρουσία η Nita Strauss –που στάθηκε περίφημα ακόμα κι όταν σόλαρε μονάχη της στην ηλεκτρική κιθάρα.
Τέλος πάντων, τέτοια ζόρια τα περιμένεις. Εν έτει 2022, όμως, αυτό το σόου που κάποτε υπήρξε δικαίως συνώνυμο του shock, φαντάζει απογοητευτικά ξεπερασμένο: μασκοφόροι σχιζοφρενείς, δολοφονημένες κορασίδες, τρόφιμοι ψυχιατρείου (έστω και με τον περίφημο ζουρλομανδύα του "Steven"), μαύρες χήρες (την υποδύεται η σύζυγός του Sheryl Goddard) και μεταλλαγμένα μωρά έχουν τόσο καεί από την υπερχρήση σε διάφορες δευτεράντζες κινηματογραφικού τρόμου, ώστε δεν στέκουν παρά ως κενές, αιματοβαμμένες εικόνες. Η σύγχρονη Αμερική του Alice Cooper έχει μετατραπεί σε ένα αρκετά πιο τρομακτικό μέρος, μα δυστυχώς δεν φαίνεται να τον εμπνέει ώστε να προικίσει το shock στοιχείο του rock 'n' roll του με κάποια επίκαιρη αιχμή.
Οι Scorpions, πάλι, έδειξαν να κατανοούν πολύ καλά την ανάγκη για ένα ανανεωμένο σόου δίπλα στη συνήθη εμφάνισή τους: δεν ήταν απλά για εντυπωσιασμό που επιστράτευσαν 14 τριαξονικά ώστε να στήσουν μια επιβλητική σκηνή στο Ολυμπιακό Στάδιο, με τεράστιο video wall στο πίσω μέρος. Το οπτικό υλικό που πρόβαλλαν εκεί δεν ήταν απαλλαγμένο από γραφικότητες, όμως διέθετε και ωραία σημεία, που γενικώς ενίσχυσαν την performance των Γερμανών. Προσωπικά λ.χ. μου άρεσε πολύ η καρτουνίστικη κιτρινοκόκκινη πόλη με την οποία συνόδευσαν την εκτέλεση του "The Zoo".
Εκτίμησα επίσης τη θέληση των Scorpions να προσδέσουν τη συναυλία στις τρέχουσες εξελίξεις, εκπέμποντας ένα μήνυμα υπέρ της Ουκρανίας, που έγινε δεκτό με παλμό από το κοινό στις μπροστινές σειρές, όπου υψώθηκαν και δυο-τρεις ουκρανικές σημαίες. Βέβαια, δεν επικροτώ την αλλαγή της πρώτης στροφής του "Wind Of Change", γιατί καλλιτεχνικά το συγκεκριμένο τραγούδι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους στίχους "Follow the Moskva down to Gorky Park" ακόμα και για όσους δεν το αγάπησαν ποτέ όσο άλλες τους μπαλάντες. Όμως το οπτικό τμήμα του σόου με το διεθνές σήμα της ειρήνης που βάφτηκε στα ουκρανικά χρώματα ήταν μια ωραία πινελιά.
Κατά τα λοιπά, τα σημάδια του χρόνου στη φωνή του Klaus Meine έγιναν και πάλι αισθητά, όπως έχει συμβεί και σε άλλες συναυλίες των τελευταίων ετών. Μάλιστα, αυτή τη φορά δεν ήμασταν λίγοι όσοι αισθανθήκαμε ότι πλησιάζει πια η στιγμή που θα αποχαιρετήσουμε οριστικά τους Σκορπιούς. Το ξέρουν και οι ίδιοι, άλλωστε –γι' αυτό και όλη η παράσταση είναι κομμένη και ραμμένη ώστε να δίνει πολύτιμες ανάσες στον εμβληματικό τους τραγουδιστή. Πάντως, λίγο η μικρότερη διάρκεια της βραδιάς (που ίσως κόστισε την παρουσία του "No One Like You" στη setlist), λίγο τα προσεκτικά τοποθετημένα ορχηστρικά μέρη, φέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Meine, με τη σειρά του, επιστρατεύει το ωραίο του χρώμα κι εκείνη την τόσο χαρακτηριστική εκφορά των αγγλικών και στέκεται αξιοπρεπέστατα. Στο "Still Loving You", μάλιστα, με το οποίο εκκίνησε το σύντομο encore, έδωσε ρέστα, συγκινώντας άπαντες.
Ένα ακόμα ατού της συναυλίας ήταν ότι πετύχαμε τους Scorpions με τον καλύτερο στούντιο δίσκο τους εδώ και μια 15ετία (ή και περισσότερο, κατ' άλλους). Έτσι, καινούρια τραγούδια σαν τα "Gas In The Tank", "Seventh Sun" και "Rock Believer" έδεσαν ωραία με κλασικές στιγμές σαν το "Blackout", το "Coast To Coast" και το "Big City Nights", με τις εκτελέσεις να ωφελούνται πολύ από την παρουσία του Mikkey Dee. Ο δοξασμένος ντράμερ των Motörhead έχει ένα ογκώδες και επιβλητικό παίξιμο που αποδεικνύεται ταμάμ για μεγάλες αρένες, φέρνοντας κατά νου τα 1980s κατορθώματα του Herman Rarebell. Μιλάμε άλλωστε για τον άνθρωπο που πέτυχε να φανεί συγκλονιστικός ακόμα και στην παρωχημένη τακτική του drum solo.
Η εστίαση στον Mikkey Dee, βέβαια, ίσως επισκιάζει το πόσο καλά στάθηκαν ο Rudolf Schenker με τον Matthias Jabs –πότε με πανίσχυρες εκκενώσεις ηλεκτρισμού, πότε με εντυπωσιακά τρεξίματα πάνω στη μεγάλη σκηνή, που θύμισαν τους χαμούς τους οποίους προξενούσαν στα 1980s, τότε που κατέκτησαν τα αμερικάνικα στάδια. Ανά στιγμές έδειχναν τόσο εκρηκτικοί, ώστε νόμιζες ότι θα έβλεπες ξανά την ανθρώπινη πυραμίδα που έστηναν στο ζενίθ της καριέρας τους. Τολμώ δε να πω ότι αυτή τη φορά πρόσεξα και τον Paweł Mąciwoda στο μπάσο, ο οποίος ποτέ ως τώρα δεν είχε πετύχει να μου γεμίσει το μάτι.
Στο φινάλε της βραδιάς, το "Rock You Like A Hurricane" στεφάνωσε μία ακόμα συναυλία των Scorpions στην Ελλάδα που πέτυχε να μαζέψει χιλιάδες κόσμου (γύρω στις 30.000, όπως είπαμε), αλλά και να τους προσφέρει ανάταση και διασκέδαση. Ενάντια στην αμείλικτη κλεψύδρα του χρόνου, μα και κόντρα σε όσους υποτιμούν διαρκώς το γερμανικό συγκρότημα, αρνούμενοι να καταλάβουν ότι φυσικά θα πας και θα ξαναπάς εκεί όπου περνάς εγγυημένα καλά. Ας καταφέρουν και τα νεότερα γκρουπ να δημιουργήσουν κάτι ανάλογο, δεν φταίνε οι Scorpions αν δεν συμβαίνει.
