Κάποια από τα προαναφερθέντα τεχνικά "θέματα" έχουν αρχίσει να λύνονται εδώ και μήνες - κι ενδεχομένως θα εξαλειφθούν μέσα στο επόμενο π.χ. 18μηνο ή 24μηνο. Και για την Το "θέμα" που ταλάνιζε την εικόνα 3D από την αρχή και δεν έχει ακόμη λυθεί, είναι αυτό του φτωχού περιεχομένου 3D . Έχουμε, λοιπόν, το έξοχο Avatar (όταν βέβαια οι ανόητες κινηματογραφικές αποφάσισαν να το αποδεσμεύσουν από την αποκλειστική διάθεση με προϊόντα ενός μόνο κατασκευαστή). Έχουμε και το Uncharted 3, το μόνο ίσως video game με υποστήριξη στην εικόνα 3D όπου η τελευταία αξιοποιείται σε ικανοποιητικό βαθμό. Πέρα από αυτά, τί; Παραδοσιακές 2D ταινίες που προσφέρουν κακή εικόνα 3D με μετατροπές, τηλεοπτικό πρόγραμμα ψευδο-3D που δεν πείθει πως έχει οποιοδήποτε νόημα, games που ναι μεν είναι "αληθινά" 3D, αλλά δεν χρησιμοποιούν σε κάτι ενδιαφέρον το "βάθος" αυτό.
Εξαίρεση σε αυτά αποτελούν κάποιες ταινίες 3D animation (που είναι όντως πειστικές γιατί ήταν εξ αρχής τρισδιάστατα σχεδιασμένες), καθώς και ένας αριθμός από καλοφτιαγμένα ντοκυμαντέρ 3D (κυρίως από τους κινηματογράφους IMAX και "περασμένα" σε Blu-ray 3D). Αυτά, ωστόσο, δεν αρκούν για να αναιρέσουν το γεγονός ότι το κοινό έχει πολύ λίγους λόγους να "αγκαλιάσει" την εικόνα 3D και πολλούς να την αποφύγει. Και μπορεί οι κατασκευαστές να διαλαλούν ότι π.χ. οι τηλεοράσεις 3D και οι προβολείς 3D σημειώνουν ανοδική πορεία στις πωλήσεις τους, όμως αυτό συμβαίνει ως... παράπλευρη απόρροια του γεγονότος πως όλες αυτές οι συσκευές της υψηλής και μέσης (πια) κατηγορίας τιμών, προσφέρουν εικόνα 3D. Το κοινό δεν "αναζητά" αυτό το στοιχείο συγκεκριμένα: την αποδέχεται ως μια δυνατότητα της τηλεόρασης ή του προβολέα που αγοράζει, αλλά δεν δείχνει πρακτικό ενδιαφέρον γι' αυτήν.
Δεν είναι λίγοι αυτοί, άλλωστε, που υπογραμμίζουν ότι ακόμη και ως γενικότερη διαδικασία προβολής ανάμεσα στους κινηματογράφους και το σπίτι, η εικόνα 3D διαφέρει. Στο σινεμά πηγαίνεις, κάθεσαι, βάζεις τα χάρτινα/πλαστικά γυαλάκια σου και για 2.5 ώρες συγκεντρώνεσαι στο να κάνεις ένα πράγμα: να δεις μια ταινία. Στο σπίτι είναι τελείως διαφορετικές οι συνθήκες. Κάθεσαι στον καναπέ και πατάς το "Play" στο 3D Blu-ray player, αλλά όλο και κάποιο τηλέφωνο θα χτυπήσει, όλο και κάτι θα τσεκάρεις στο κινητό ή το tablet σου, θα πεις και δυο κουβέντες στον συνθεατή σου (στο σπίτι σου είσαι άλλωστε), θα... κάνεις κι ένα pause για γνωστές και μη εξαιρετέες ανάγκες. Στο οικιακό περιβάλλον η θέαση ταινίας είναι πολύ περισσότερο "χαλαρή" διαδικασία απ' ότι στο σινεμά - και αυτό δεν ωφελεί την εικόνα 3D. Δεν αναφέρουμε, φυσικά, καν το γεγονός ότι στο σπίτι η εικόνα 3D είναι στο 95% των περιπτώσεων διαγωνίου 42-65 ιντσών και όχι... 300 - οπότε δεν "αγκαλιάζει" το οπτικό πεδίο του θεατή και δεν αποδίδει την "αίσθηση 3D" με την ίδια πειστικότητα.
Έχοντας πει όλα τα παραπάνω, το Αθηνόραμα Digital οφείλει να παραδεχθεί πως η εικόνα 3D συνεχίζει να έχει προοπτικές και μέλλον στην αγορά της ηλεκτρονικής διασκέδασης, είτε αναφερόμαστε σε ταινίες, είτε σε video games. Οι κατασκευαστές δεν θα την εγκαταλείψουν και ο καθένας από αυτούς ερευνά στο πώς η εικόνα 3D θα προσφέρεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο - χωρίς γυαλιά, σε πλήρη υψηλή ευκρίνεια κλπ. - στο μέλλον. Αν δεν προσφερθεί ωστόσο περισσότερο ποιοτικό περιεχόμενο 3D, τέτοιο που αληθινά να "κάνει τη διαφορά" στα μάτια του κοινού, η εικόνα 3D θα παραμείνει μια τεχνολογία που δεν αξιοποιήθηκε και άρα δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία. Μας περιμένουν ευχάριστες εκπλήξεις σε αυτόν τον τομέα τα επόμενα χρόνια; Ίδωμεν!
