Τα video games είναι ίσως η μοναδική από τις σύγχρονες μορφές ψυχαγωγίας που, ενώ έχει αναδειχθεί σε μία από τις πλέον δημοφιλείς παγκοσμίως, έχει επίσης συστηματικά... κυνηγηθεί από ουκ ολίγους "καλοθελητές" για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Ποιοί ακριβώς είναι αυτοί είναι μία μεγάλη και δύσκολη συζήτηση που εκτείνεται πέρα από τα όρια του παρόντος άρθρου, όταν όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας παίρνει θέση απέναντι στο ζήτημα (και μάλιστα αρνητική), αυτή η συζήτηση μπαίνει σε διαφορετικό πια πλαίσιο. Κι αυτό επειδή πριν από λίγα 24ωρα, στην επικαιροποίηση που έκανε ο Οργανισμός όσον αφορά στον ορισμό των διαφόρων ασθενειών, συμπεριέλαβε για πρώτη φορά και την... "ψυχική διαταραχή των video games".

O Oργανισμός φυσικά αποκαλεί έτσι (Gaming Disorder) την εντατική, καθημερινή και πολύωρη ενασχόληση με τα video games που οδηγεί σε συμπεριφορά πρακτικά εξαρτημένου ατόμου. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να έχει τα γνωρίσματα που έχουν κι άλλες επικίνδυνες, εθιστικές ή/και εμμονικές ενασχολήσεις που αποδεδειγμένα οδηγούν στα ίδια αποτελέσματα: κοινωνική αποξένωση, αποχή από εργασία ή εκπαίδευση, μη επαρκή ξεκούραση ή/και διατροφή, καθώς και αρκετά ακόμη. Δεν διευκρινίζεται αν αυτό σημαίνει πως απαιτείται και του ίδιου είδους... θεραπεία, με άλλα λόγια "αποτοξίνωση" ψυχολογική από την συγκεκριμένη ενασχόληση, όμως αυτό θα ήταν το λογικό επακόλουθο αν τα video games προσεγγίζονται (και) έτσι.

Δεν χωρά αμφιβολία στο γεγονός ότι σαφώς υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η συμπεριφορά - βάσει του ρόλου που έχουν τα video games στην ζωή τους - μπορεί να περιγραφεί με όρους όπως τους παραπάνω. Στο ευρύτερο πλαίσιο όλων των ενασχολήσεων που έχει στην διάθεσή του ο σύγχρονος άνθρωπος, ωστόσο, τα video games δείχνουν να έχουν επιλεχθεί μεμονωμένα, στοχευμένα σχεδόν, ως επιλογή που οδηγεί σε "ψυχική διαταραχή". Ούτε η υπερβολική κατανάλωση... ταινιών, τηλεοπτικών σειρών ή τηλεοπτικού προγράμματος γενικότερα έχουμε δει ποτέ να συνδέεται με "ψυχική διαταραχή", ούτε η ακρόαση μουσικής, ούτε η ανάγνωση βιβλίων - δραστηριότητες στις οποίες επίσης αν επιδοθεί κανείς συστηματικά και έντονα, πράγμα καθόλου σπάνιο, επενδύει πάρα πολύ από τον καθημερινό του χρόνο.

Εννοείται πως υπάρχουν ουκ ολίγοι gamers που καταναλώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο στην αγαπημένη τους ενασχόληση, περιορίζοντας αρνητικά τον αντίστοιχο διαθέσιμο για τις υποχρεώσεις ή την κοινωνική τους ζωή. Το να "στιγματιστούν" ωστόσο τα video games ως μορφή ψυχαγωγίας που μπορεί να οδηγήσει σε συμπεριφορές εξάρτησης... σαν να ήταν η μόνη τέτοια ενασχόληση, υπογραμμίζει (και) την προκατάληψη που αυτά αντιμετωπίζουν εδώ και πολλά χρόνια. Σε οποιονδήποτε τομέα ή δραστηριότητα το... παρακάνει κανείς - παραχωρώντας αναλογικά μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς του - μπορούν να εντοπιστούν συμπτώματα εθισμού που παραπέμπουν σε "ψυχική διαταραχή". Τα games δεν έχουν καμία αποκλειστικότητα σε αυτό.

Συν τοις άλλοις, ενώ άλλες συνήθειες και φαινόμενα της σύγχρονης ψηφιακής εποχής έχουν χαρακτηριστεί από πλειάδα ψυχολόγων ως "διαταραχές" - όπως η εμμονική χρήση των κοινωνικών δικτύων με πολλαπλούς διαφορετικούς τρόπους ή η "σελφίτιδα" για παράδειγμα - ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν δείχνει την ίδια... προθυμία χαρακτηρισμού τους ως τέτοιες ώστε να συμπεριληφθούν στο κατάλογο των αναγνωρισμένων ασθενειών του.

Ο καθένας έχει, προφανώς, την δική του άποψη για τα video games και τον δικό του ορισμό όσον αφορά στο τί συνιστά "ψυχική διαταραχή". Στα δικά μας μάτια, ωστόσο, η εμμονική ενασχόληση οποιουδήποτε με τα video games είναι σύμπτωμα - όχι ασθένεια - άλλων αρνητικών στοιχείων στην ζωή του που τον ωθούν να "καταφύγει" σε αυτά. Για τα ναρκωτικά, τον τζόγο και πολλά άλλα πράγματα αυτό είναι αναγνωρισμένο ψυχιατρικό αιτιολογικό. Για τα games, όχι;