Παραδόξως, ωστόσο, ο παίκτης τελικά δεν ενοχλείται να κάνει παρόμοια πράγματα στη διάρκεια των 10-12 (ίσως και 15 με όλες τις δευτερεύουσες αποστολές) ωρών που θα χρειαστεί για να ολοκληρώσει το Second Son. Γιατί; Γιατί είναι αληθινή απόλαυση να περιπλανιέται κανείς μέσα στο εικονικό Seattle του τίτλου και να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του Delsin: η οπτική πανδαισία που συνθέτουν όλα τα στοιχεία των γραφικών του είναι ασύγκριτη με ο,τιδήποτε άλλο αυτή τη στιγμή. Και το Killzone: Shadowfall προσφέρει εντυπωσιακά γραφικά, όμως τo νέο Infamous είναι το πρώτο video game που συναντάμε το οποίο αποπνέει γνήσια, αδιαμφισβήτητη αίσθηση "επόμενης γενιάς": το παρακολουθείς, είτε παίζεις εσύ είτε κάποιος άλλος, και σκέφτεσαι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα "όχι, αυτό δεν μπορούσαμε να το έχουμε στο PS3 ή το Xbox 360 ή ακόμη και στα περισσότερα PC". Ναι, η διαφορά είναι τόσο μεγάλη, τόσο... οφθαλμοφανής.
Από πού να πρωτοξεκινήσει κανείς; Ο Delsin έχει σχεδιαστεί με απίθανη λεπτομέρεια, την οποία διατηρεί όχι μόνο στις τηλεοπτικής ποιότητας σεκάνς που εξελίσσουν το σενάριο, αλλά σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού (χρησιμοποιείται ο ίδιος μηχανισμός γραφικών). Κινείται επίσης ομαλά, καθώς οι δημιουργοί της Sucker Punch έχουν ολοφάνερα μελετήσει όλα τα στοιχεία που περιγράφουν τις μικρές λεπτομέρειες της κίνησης αυτής με τρόπο φυσικό. Το περιβάλλον του τρισδιάστατου Seattle γύρω του είναι περισσότερο "ζωντανό" από αυτό οποιουδήποτε άλλου Infamous, είτε μιλά κανείς για την απόδοση κτιρίων, δρόμων, μνημείων κλπ., είτε για τους ανθρώπους που "υπάρχουν" εκεί. Εκτείνεται, δε, όπου... φτάνει το μάτι και, το κυριότερο, σχεδόν "οπουδήποτε βλέπεις, μπορείς να πας".
Σημαντικό στοιχείο που θα προσέξει οποιοσδήποτε κάτοχος PS3, στο Second Son, είναι η παντελής απουσία η ομαλών περιγραμμάτων (aliasing) στον Delsin, τους αντιπάλους του και ο,τιδήποτε άλλο: οι τεχνικές εξομάλυνσης είναι εξελιγμένες και το αποτέλεσμα είναι περισσότερο "συμπαγή" γραφικά από ποτέ. Ο τομέας, πάντως, όπου το νέο Infamous θέτει νέα στάνταρ για όλα τα υπόλοιπα games ανεξαιρέτως, είναι αυτός των οπτικών εφέ και του φωτισμού: ο καπνός, η στάχτη, το νερό, ο ατμός, η φωτιά, οι εκρήξεις, όχι μόνο αποδίδονται με αληθοφάνεια απίστευτη, αλλά αντικαθρεπτίζονται πειστικά και στο γύρω περιβάλλον, τα αντικείμενα, τους χαρακτήρες, με ρεαλιστική φωτοσκίαση και διαφάνειες. Με όλα τα παραπάνω να αποδίδονται σε αληθινή υψηλή ευκρίνεια (ανάλυση 1080p), υπάρχουν στιγμές που το Second Son απλώς συναγωνίζεται μοντέρνες ταινίες στα εφέ.
Στα υπόλοιπα τεχνικά, κανένα παράπονο. Ο ήχος δεν κινείται στο απίθανα υψηλό επίπεδο των γραφικών, μεν, αλλά παραμένει ποιοτικός τόσο στην απόδοση των διαλόγων όσο και στα εφέ και τη συνοδευτική μουσική (όπου αυτή έχει παρουσία). Ο έλεγχος δεν δημιουργεί προβλήματα - παρά τις... ατασθαλίες της κάμερας που καλύπτει τη δράση, τις οποίες σχεδόν κανένα video game προοπτικής τρίτου προσώπου δεν έχει καταφέρει να αποφύγει εντελώς - και είναι αποτελεσματικός σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Οι επιλογές και ρυθμίσεις που προσφέρονται είναι μεν τυπικές, αλλά ικανοποιητικές, ενώ η όλη παρουσίαση αποπνέει τη μοντέρνα αίσθηση και τη γενικότερη φροντίδα που περιμένει κανείς από μία ΑΑΑ παραγωγή της ίδιας της Sony.
