Μερικές φορές, ο δρόμος προς την επιτυχία στην αγορά των video games περνά... από τα δύσκολα. Τα πολύ δύσκολα. Τα τόσο δύσκολα, που μία παραγωγή πρέπει πρώτα να αποκτήσει cult status για την παρομοιώδη της δυσκολία, να γίνει δημοφιλής στους κύκλους των αφοσιωμένων, πεισματάρηδων gamers, για να κεντρίσει στη συνέχεια το ενδιαφέρον μεγαλύτερου ποσοστού του ευρύτερου κοινού. Αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση των Demons Souls και Dark Souls της From Software, τίτλων δράσης με στοιχεία ρόλων που έχουν κερδίσει την εκτίμηση της αγοράς όχι μόνο για τη δυσκολία τους, αλλά και για την ατμόσφαιρά τους, τη φαντασία τους και τον τεχνικό τους τομέα. Ο υπεύθυνος παραγωγής τους, ο Hidetaka Miyazaki, επιβλέπει πια έναν νέο τίτλο στο ίδιο ύφος, αλλά αποκλειστικό στο PlayStation4: το όνομά του είναι Bloodborne και το στυλ του δεν θα αφήσει παραπονεμένο κανέναν, είτε τυγχάνει λάτρης της σειράς των Souls είτε όχι.

Ο νέος τίτλος της From Software δεν είναι ούτε "συνέχεια", ούτε "επέκταση"¨των Souls - δανείζεται ωστόσο πολλά γνώριμα στοιχεία από αυτά. Το σκηνικό δεν είναι γενικόλογα μεσαιωνικό, αλλά γοτθικό: μία πόλη ονόματι Yharnham με την αρχικτετονική και την ατμόσφαιρα Λονδίνου του 190ου αιώνα, όπου μία επιδημία έχει μετατρέψει τους κατοίκους σε παρανοϊκά εχθρικούς, θανάσιμους αντιπάλους και έχει εξαμολύσει... άλλα, πολύ περισσότερο τρομακτικά πράγματα στους δρόμους, τα σοκάκια και τα υπόγεια της πόλης. Ο παίκτης αναλαμβάνει να ανακαλύψει τί ακριβώς έχει συμβεί και, φυσικά, για να το κατορθώσει θα πρέπει να επιζήσει αρκετά για να το κάνει. Η επιβίωση είναι, λοιπόν, όπως στα Souls, το πρώτο ζητούμενο. Το δεύτερο είναι η εξερεύνηση, η οποία οδηγεί φυσικά σε πιο πολλές συγκρούσεις αλλά συμπληρώνει, σιγά-σιγά, τα κομμάτια του "παζλ" που οι σεναριογράφοι του Bloodborne έχουν συνθέσει για τον τίτλο.

Κατά τη διάρκεια της δράσης, πάντως, αμέσως διαπιστώνει κανείς πως ο Miyazaki ναι μεν επεδίωξε να κρατήσει ορισμένα δημοφιλή στοιχεία των Souls ως είχαν, αλλά επεδίωξε συνειδητά να απομακρυνθεί από πολλά άλλα. Ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί δύο όπλα ταυτόχρονα: μία κοντή καραμπίνα στο ένα χέρι και ένα ιδιόμορφο δρεπάνι στο άλλο. Ούτε το ένα ούτε το άλλο χρησιμοποιούνται όπως... θα ήταν το αναμενόμενο: η καραμπίνα ενθαρρύνεται να αξιοποιείται από κοντά, ως τμήμα ενός συνδυασμού χτυπημάτων και όχι από μακριά, ενώ το δρεπάνι μπορεί να αλλάζει μορφή με τα κατάλληλα bonus, ώστε να καθίσταται περισσότερο αποτελεσματικό. Το αποτέλεσμα είναι μία αίσθηση πολύ "προσωπική" και εξαιρετικά βίαιη κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, η οποία φυσικά απεικονίζεται με τρόπο ανάλογο - όπως θα περίμενε κανείς από έναν "συγγενή" των Souls, προφανώς!