Όπως είχαμε τονίσει και πριν την έναρξη της Ε3, ήταν η Nintendo εκείνος εκ των τριών "μονομάχων" αυτός που είχε να αποδείξει φέτος τα περισσότερα. Είχε να αποδείξει πως η περυσινή αποτυχημένη αποκάλυψη του WiiU οφειλόταν σε δικό της κακό χειρισμό και παρουσίαση, όχι στο ίδιο το προϊόν. Είχε να αποδείξει πως δικαιούται ακόμη να επικαλείται την λεγόμενη "Nintendo Difference", δηλαδή την ικανότητά της να σκέφτεται διαφορετικά από τον ανταγωνισμό και να στηρίζει προϊόντα σε πρωτότυπες, όχι αναμενόμενες ιδέες. Και είχε να αποδείξει πως έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος όσον αφορά στη σημασία των Δικτυακών υπηρεσιών που στηρίζουν ένα σύγχρονο σύστημα ηλεκτρονικής διασκέδασης, αλλά και στο σημαντικό ρόλο των ανεξάρτητων δημιουργών games για ένα φορμά που μόλις ξεκινά.
Ε, η ιαπωνική εταιρεία απέτυχε. Σε όλα τα παραπάνω. Παταγωδώς. Και το... χειρότερο όλων; Δεν φταίει καν το WiiU, το οποίο δείχνει να είναι ένα σύστημα όντως ικανό για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Φταίει ο τρόπος σκέψης και εν τέλει οι επιλογές της ίδιας της Nintendo, η οποία δεν εννοεί να αποδεσμευτεί από εμμονές που δεν έχει την πολυτέλεια να διατηρεί εν έτει 2012.
Συγκεκριμένα, λοιπόν: η συνέντευξη Τύπου της Nintendo ήταν - κατά γενική ομολογία και σύμφωνα με τη μεγάλη πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης που παρευρέθηκαν - βαρετή. Το αστείο είναι πως δεν ήταν κακή γιατί έπασχε στον τομέα του περιεχομένου: όχι, αποκαλύφθηκαν αρκούντως πολλά στο Nokia Theatre σήμερα. Ήταν κακή γιατί η παρουσίασή της ήταν άρρυθμη, ασαφής, πομπώδης, κακοστημένη και - το κυριότερο - όχι αυτή που έπρεπε να είναι για να "πουλήσει" επιτυχώς το WiiU στον κόσμο (ακόμη και στο παρευρισκόμενο κοινό που είναι εξ ορισμού και με το παραπάνω... fan). Δεν μας ενδιαφέρει τί θεωρείται και τί όχι εντός Nintendo ο πολυσυζητημένος Reggie Fils Aime ή... Reggienator: είναι ένα στέλεχος κάκιστο στις παρουσιάσεις, το οποίο ο απλός, ευγενικός και σαφής Shigeru Miyamoto εξέθεσε ανεπανόρθωτα με την δική του, μόλις δεκάλεπτη, παρουσίαση. Και αυτό είναι ένα γεγονός που μιλά από μόνο του.
Στην παρουσίαση της Nintendo, με άλλα λόγια, θα έπρεπε να διακρίνουμε ξεκάθαρα τους λόγους για τους οποίους θα μάς ενδιέφερε να αγοράσουμε ένα WiiU. Να δούμε απτά, κατανοητά παραδείγματα του "κάτι παραπάνω" ή του "κάτι διαφορετικού" που θα μάς προσφέρει. Στοιχεία και από τα δύο υπήρξαν, αλλά... "πέρασαν και δεν ακούμπησαν", κυριολεκτικά: έπρεπε να προσέξει κανείς λεπτομέρειες για να φανταστεί πώς ακριβώς τα games του WiiU θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν δημιουργικά την οθόνη αφής του ιδιότυπου χειριστηρίου. Και να σκεφτεί κανείς ότι έχουμε διαβάσει αμέτρητα άρθρα για το θέμα πριν από τη σημερινή παρουσίαση, ακριβώς επειδή κι εμείς δεν είχαμε 100% καταλάβει από την περυσινή πώς θα μπορούσε να λειτουργεί πρωτότυπα το WiiU. O τυπικός καταναλωτής δεν θα ήταν σε καμία περίπτωση σε θέση να αποφασίσει αν θέλει ή δεν θέλει ένα WiiU, κρίνοντας από τα σημερινά. Τόσο απλά.
