Το "Toy Story" συναντά το μύθο του Δον Κιχώτη σε ένα animation με τσαχπινιά και πλάκα, αλλά και γερές δόσεις προβλεψιμότητας.
Ταινία ορόσημο του λιτού, ποιητικού και "καθαρού" σινεμά, το οποίο μπορεί να φιλοσοφεί με συναρπαστική εμβρίθεια και ταυτόχρονα να συγκινεί μέχρι δακρύων - "ολόκληρος ο κόσμος μέσα σε μιάμιση ώρα".
Ο Γκοντάρ συναντά την Μπριζίτ Μπαρντό και διασκευάζει Αλμπέρτο Μοράβια, υπογράφοντας την πλέον συντηρητική αφηγηματικά ταινία του, αλλά και μια από τις εμβληματικότερες της δεκαετίας του ’60.
Μυθοπλασία, ντοκουμέντο και mokumentary συναντιούνται σε ένα προκλητικό κινηματογραφικό κολάζ που "παντρεύει" Μαρξ και Φρόιντ με το σουρεαλιστικό ιδεαλισμό των 70s.
Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες για ένα καλοστημένο κι αγωνιώδες δικαστικό δράμα με μια καθηλωτική ερμηνεία από τη Σάντρα Χίλερ, το οποίο εντάσσει έντεχνα στην ακροαματική διαδικασία περίπλοκα, συναρπαστικά κοινωνικά ερωτήματα.
Σε μια ταινία-σταθμός για το ελληνικό σινεμά, η αρχαία τραγωδία, μέσω του νεορεαλισμού και του φιλμ νουάρ, εισβάλλει με τον πιο ευφάνταστο, πολιτικό και πρωτότυπο τρόπο στη νεοελληνική πραγματικότητα.
Σκορσεζικοί πειρασμοί και ατμοσφαιρικό κιαροσκούρο εμπλουτίζουν μια ακόμα χορογραφία γραφικής βίας και βιτζιλάντε δικαίωσης με έντονα θρησκευτικές(!) αναφορές.
Πάνω σε ένα οιδιπόδειο σύμπλεγμα, ο Χίτσκοκ βάζει μπρος ένα περίτεχνο και αγωνιώδες παιχνίδι διχασμένων προσωπικοτήτων, εμπλουτισμένο με έντονα στοιχεία κοινωνικής κριτικής.
Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες για μια μεγαλόσχημη, υπαρξιακή και σινεφίλ περιπλάνηση στα όρια του (κινηματογραφικού και ιστορικού) βλέμματος, με τη γνώριμη, οπτικά συναρπαστική, αλλά στομφώδη αγγελοπουλική σινε-υπογραφή.
Το τελευταίο αριστούργημα της πρώτης γκονταρικής περιόδου είναι μια κυνική, βιτριολική και απόλυτα πεσιμιστική επίθεση στις έωλες αξίες της μπουρζουαζίας και τα πολλαπλά αδιέξοδα του δυτικού πολιτισμού.
Οι νοερές νότες αυθεντικότητας εγκλωβίζονται σε μια κλισεδιάρικη πλοκή και στις αταίριαστες μιούζικαλ σκηνές.
Σπιρτάδα, χιούμορ και ακομπλεξάριστη διασκέδαση δίνουν τον τόνο σε μια καλοκάγαθη –στην καρδιά της– ιστορία αποδοχής.
Χειροπιαστά αγωνιώδες και αδιαπραγμάτευτα θεαματικό, αλλά και ένα υπέρμετρα χειμαρρώδες πορτρέτο που ρέπει στην αυταρέσκεια.
Η πειστική gore αισθητική και ο ανατριχιαστικός α λα "Νοσφεράτου" αέρας είναι τα μόνα αξιομνημόνευτα στοιχεία ενός horror που χαντακώνεται από την αδικαιολόγητη σκηνοθετική αφέλειά του.
Επιστροφή στην κωμωδία για έναν σε πλήρη φόρμα Γούντι Άλεν, ο οποίος υπογράφει μια από τις αστειότερες ταινίες του.
Μια από τα ίδια για τον 71χρονο Λίαμ Νίσον, ο οποίος δεν προσπαθεί καν, παραδίδοντας μια διεκπεραιωτική ερμηνεία σε ένα παντελώς αδιάφορο περιπετειώδες θρίλερ.
Ένα ελαφρά ξεπερασμένο σήμερα πολιτικό μανιφέστο που συνοψίζει τη μετά τον Μάη του ’68 ιδεολογική κρίση της Αριστεράς με απόλυτα… γκονταρικό τρόπο.
Μια ελεύθερη διασκευή των "Λευκών νυχτών" (Ντοστογιέφσκι) με όρους ποιητικού υπερρεαλισμού που όμως εγκλωβίζεται στην αυτοαναφορικότητα.
Ανά στιγμές χαριτωμένο και αυτοσαρκαστικό μπούμερ χιούμορ, που όμως εξαντλεί σύντομα τις ιδέες του και επαναλαμβάνεται, σε μια τσαχπίνικη μα ξέπνοη κωμωδία.