Χαριτωμένοι χαρακτήρες, απλοϊκά μπλεξίματα και διδακτικά μηνύματα σ’ ένα ανώδυνα διεκπεραιωτικό κι ελάχιστα ροκ εντ ρολ σίκουελ.
Στα 70 του, ο Λίαμ Νίσον ακόμα δεν βαρέθηκε να παίζει τον ίδιο ρόλο, στην ίδια ιστορία, με την ίδια κατάληξη, πιστός στη νερόβραστη συνταγή περιπετειωδών θρίλερ αλά "Αρπαγή" που συνεχίζει να εξαργυρώνει.
Βιογραφία οσκαρικής κοπής (έξι υποψηφιότητες), η οποία εξυμνεί ορθογραφημένα και πολιτικά ορθά το κυνήγι του αμερικανικού ονείρου. Χρυσή Σφαίρα ερμηνείας για τον Γουίλ Σμιθ, που φαντάζει και ως φαβορί για το πρώτο του Όσκαρ.
Ριμέικ μιας γαλλικής περιπέτειας εκδίκησης ("Le Convoyeur", 2004), η μη γραμμική αφήγηση της οποίας προσθέτει σασπένς και μυστήριο σε μια χούφτα σχηματικών χαρακτήρων και μια προβλέψιμη μέχρι κεραίας πλοκή.
Το δημοφιλές βιντεογκέιμ μεταφέρεται στην οθόνη σαν ένα εκβιαστικά χαβαλεδιάρικο κι ετοιματζίδικο πάτσγουερκ των περιπετειών ενός μοντέρνου Ιντιάνα Τζόουνς, συνταγή που έχει εκτελέσει πολύ καλύτερα το "Στα Ίχνη του Χαμένου Θησαυρού" με τον Νίκολας Κέιτζ.
Βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών στο "Πανόραμα" του Βερολίνου για ένα ρεαλιστικό, αγωνιώδες και ευρηματικά αλληγορικό σχολικό δράμα, το οποίο αντανακλά όλη την κωμικοτραγική πραγματικότητα της σύγχρονης Τουρκίας.
Οι διασταυρωμένες πορείες τριών νεαρών Αιγυπτίων αποκαλύπτουν τις διαφορετικές όψεις μιας ασφυκτικής πραγματικότητας έμφυλων, ταξικών και ηλικιακών αντιθέσεων.
Με μικρές αφηγηματικές παρεμβάσεις ο Κένεθ Μπράνα προσπαθεί μάταια να νοστιμίσει την κουραστικά πατροπαράδοτη σινε-συνταγή "από μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι".
Αργυρή Άρκτος σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου για ένα υποβλητικό πολεμικό δράμα, το οποίο αντιπαραθέτει τη σιωπηλή φυσική ομορφιά στα ταραγμένα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής.
Ο πρόωρα χαμένος συνθέτης Γιόχαν Γιόχανσον υπογράφει ένα τολμηρό οπτικοακουστικό δοκίμιο στα όρια του πειραματικού σινεμά.
Εντελώς κλισέ, αλλά χαριτωμένη στις λεπτομέρειές της ρομαντική κομεντί, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Τζένιφερ Λόπεζ.
Βραβευμένος από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία και το φεστιβάλ Κανών ύμνος στην ασίγαστη ανθρώπινη ανάγκη για ελευθερία. Ωμή καταγραφή, σπαρακτικό ψυχολογικό πορτρέτο και μια αντισυμβατική ερωτική ιστορία με πολιτικές αναφορές.
Βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ του Σάντανς για μια νταρντενική περιπέτεια επιβίωσης η οποία συνδέει με κινηματογραφική ευθύτητα το αυστηρά προσωπικό δράμα με την κοινωνική τραγωδία.
Διεκπεραιωτική συνέχεια ενός συμβατικού animation, το οποίο "εμπλουτίζει" την τρομο-παράδοση των τεράτων της Universal με χλιαρά αστεία και παραδοσιακές οικογενειακές αξίες.
Ημιαυτοβιογραφική δραμεντί του Κένεθ Μπράνα, ο οποίος σκηνοθετεί με παιχνιδιάρικη νοσταλγία και υπερβολικό συναίσθημα μια οσκαρικής συνταγής ιστορία ενηλικίωσης.
Υπόγεια ένταση, σιωπές όλο νόημα και μια αόρατη απειλή κυριαρχούν σε ένα πολιτικό θρίλερ που χτίζει αργά, αλλά μεθοδικά το ψυχολογικό σασπένς του.
Συνέχεια του ρεπορταζιακού ντοκιμαντέρ "Χρυσή Αυγή: Μια Προσωπική Υπόθεση" (2016), επικεντρωμένη στην "πτώση" του νεοναζιστικού κόμματος και την καθοριστική σημασία της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.
Πραγματικότητα και ψευδαίσθηση συγχέονται σε έναν κόσμο σκηνοθετημένου θεάματος, τον οποίο ο οσκαρικός Γκιγιέρμο ντελ Τόρο ("Η Μορφή του Νερού") ξεγυμνώνει με αψεγάδιαστο στιλ, αλλά χωρίς ψυχή και πάθος.
Γλυκιά, ρεαλιστική και αισιόδοξη δραμεντί… επιβίωσης, στην οποία η ανθρώπινη επικοινωνία βρίσκει με αβίαστο χιούμορ απαντήσεις σε κάθε σκληρό ερώτημα που της βάζει η πραγματικότητα.
Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας για την κινηματογραφική εκδοχή μιας τηλεοπτικής μίνι σειράς, στην οποία ο Μπέργκμαν αποδομεί επώδυνα την κοινωνική αυταπάτη του "ευτυχισμένου γάμου".
Ελεγειακό τέμπο, στεγνή, λιτή αφήγηση, αίσθηση υπαρξιακού θρίλερ: με το μελαγχολικά μεγαλόπρεπο στιλ ενός Μπέλα Ταρ, ο πρωτοεμφανιζόμενος Μπαχραμί αποχαιρετά πικρά έναν ολόκληρο τρόπο ζωής που συμπαρασύρει ανθρώπους, ελπίδες και αξίες.
Τηλεοπτικής λογικής, διεξοδική και εμπεριστατωμένη (ιστορικά και πολιτικοκοινωνικά) λογοτεχνική ανάλυση του σύγχρονου αστυνομικού μυθιστορήματος της Νότιας Αμερικής.
Τα γνώριμα από παλιά κόλπα είναι και πάλι εδώ, εκτελεσμένα μάλιστα με σαρδόνια ευστοχία και αυτοσαρκαστικό meta χιούμορ, δίνουν όμως στην ταινία ύφος βαριεστημένης 90s νεκρανάστασης και όχι μοντέρνου ανατριχιαστικού horror μύθου.
Κατασκοπική περιπέτεια της σειράς, η οποία αναβαθμίζεται ως (κοσμοπολίτικη) παραγωγή λόγω του θηλυκού all-star cast της.