Στο "Babygirl" η Νικόλ Κίντμαν αποδεικνύει πως το σεξ επέστρεψε για τα καλά στο σινεμά

Πρόκειται περί απροσδόκητης σύμπτωσης, ωστόσο το τελευταίο κείμενο της στήλης για το 2024 έχει το ίδιο θέμα με ένα από τα πρώτα του περασμένου Ιανουαρίου. Τότε, με αφορμή ένα σερί κυκλοφοριών που συζητήθηκαν έντονα εξαιτίας των σεξουαλικά φορτισμένων απεικονίσεών τους, με ενδεικτικά παραδείγματα τα "Poor Things" (Γιώργος Λάνθιμος) και "Saltburn" (Έμεραλντ Φένελ), αναρωτιόμασταν αν πράγματι το σεξ επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη. Σχεδόν δώδεκα μήνες και αρκετές ταινίες που βοήθησαν να απαντηθεί καταφατικά το ερώτημα μετά ("Μαύρος Κότσυφας, Μαύρο Βατόμουρο", "Άγνωστοι Μεταξύ Μας", "Passages"), έρχεται το "Babygirl" της Χαλίνα Ρέιν ("Bodies Bodies Bodies") να αποθεώσει, άτυπα, την επαναφορά του ερωτισμού στις σκοτεινές αίθουσες. Γιατί, όμως, υποστηρίζουμε ότι απουσίαζε μέχρι φέτος και πώς η σκηνοθέτρια συνεισφέρει σε αυτή την αναβίωση;

Το άγχος της επίδοσης

Χωρίς να προχωρήσουμε σε κάποια εξαντλητική αναδρομή, αρκεί να υπενθυμίσουμε συνοπτικά πως ο κινηματογράφος παραδοσιακά υπήρξε ένας τόπος λιβιδινικός. Ένας χώρος τον οποίο οι θεατές επισκέπτονταν ώστε να δουν τις επιθυμίες τους να γίνονται πραγματικότητα. Κοινώς, η διεγερτική επίδραση του σινεμά άρχισε να φθίνει με τη ραγδαία διάδοση του ίντερνετ και σχεδόν εξαφανίστηκε με το ξέσπασμα του #MeToo. Το γεγονός πως σωρεία κακοποιητικών συμπεριφορών γίνονταν ανεκτές ή εν μέρει αποσιωπήθηκαν από ολόκληρη τη βιομηχανία του θεάματος, έφερε από τη μία σε αμηχανία σκηνοθέτες και ηθοποιούς και από την άλλη ανέδειξε την ανάγκη να βρεθεί μια νέα φόρμα εξασφάλισης της προστασίας των επαγγελματιών σε γυρίσματα όπου οι συμμετέχοντες είναι εκτεθειμένοι. Κάπως έτσι προέκυψε ο ρόλος των συντονιστών οικειότητας ("intimacy coordinators") και, σταδιακά, προετοιμάστηκε το έδαφος για να δούμε ξανά ταινίες που εξερευνούν την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και, βασικά, τον πόθο.

Dom & switch

Κάπου εδώ έρχεται η πρεμιέρα του "Babygirl" στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας να ενθουσιάσει, αλλά και να σοκάρει με τη σχετική ωμότητά του το κοινό. Η υπόθεση του ερωτικού θρίλερ εστιάζει στο σκίρτημα και τις συνέπειες της παράνομης σχέσης που συνάπτουν μια επιβλητική και επιτυχημένη μητέρα, σύζυγος και στέλεχος επιχείρησης (Νικόλ Κίντμαν) και ο νεαρότερός της πρακτικάριος (Χάρις Ντίκινσον), που πιάνει δουλειά στην εταιρεία της. Πολύ σύντομα οι μεταξύ τους δυναμικές αντιστρέφονται, με το χαρακτήρα του Ντίκινσον να αναλαμβάνει να ικανοποιήσει τα κρυφά απωθημένα της προϊσταμένης του, προσδίδοντας BDSM ποιότητες στη σεξουαλική επαφή τους. Στο παρελθόν, η Ρέιν έχει ξαναεξερευνήσει περίπλοκες σχέσεις εξουσίας που ανατρέπονται ("Instinct"), εδώ όμως η ταινία της θολώνει τα όρια ανάμεσα στη φαντασίωση και την πραγματικότητα.

Μάλιστα, θυμίζει κάτι μεταξύ "Ολέθριας Σχέσης" (Άντριου Λάιν, 1987) και "Γραμματέα" (Στίβεν Σάινμπεργκ, 2002), με τη διαφορά ότι εν προκειμένω οι επιλογές της κεντρικής ηρωίδας ανάγονται σε διλήμματα ηθικής: να αφεθεί στις ορμές της και να βιώσει μια συνθήκη πρωτόγνωρων απολαύσεων, αλλά αβέβαιου μέλλοντος, ή να επιστρέψει στην ασφάλεια μιας μικροαστικής, πλην όμως άνοστης οικογενειακής καθημερινότητας; Οι απαντήσεις που δίνει το "Babygirl" θα μπορούσαν σίγουρα να έχουν περισσότερο θάρρος και αντίστοιχα οι ερωτικές σκηνές να επιδεικνύουν ουσιαστική τόλμη, αφού ποτέ δεν αποδιώχνουν την αίσθηση πως είναι πολύ προσεκτικά έως και αγχωμένα χορογραφημένες. Οι αδυναμίες γίνονται ακόμα πιο εμφανείς αν συγκρίνει κανείς το "Babygirl" με το παρόμοιας θεματικής και επίσης πρόσφατο "Περασμένο Καλοκαίρι" της Κατρίν Μπρεγιά. Αν και έχει κι αυτό τα ελαττώματά του, διαθέτει πολλαπλάσια αυτοπεποίθηση και κλίση προς την περιέργεια, δείχνοντας πως δεν φοβάται όλα όσα θίγει. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν το γεγονός πως την παράσταση κλέβει, για όλους τους σωστούς λόγους, η Νικόλ Κίντμαν.

Κάν’ τους να αναρωτιούνται

Η οσκαρική Αυστραλή είναι σίγουρα ανάμεσα στους κορυφαίους ηθοποιούς στην ιστορία της μεγάλης οθόνης, αλλά και ανάμεσα στους πιο θαρραλέους. Ύστερα από μια μακροχρόνια και κραταιά καριέρα, η Κίντμαν δεν σταματά, ούτε διστάζει να βάζει νέες προκλήσεις στον εαυτό της. Μόνο την τελευταία δεκαετία την είδαμε, μεταξύ άλλων, στον γοητευτικά αλλόκοτο "Θάνατο του Ιερού Ελαφιού" (Γιώργος Λάνθιμος), συνεργασία που η ίδια επιδίωξε, σε ρόλο βασίλισσας στον υπερηχητικό "Άνθρωπο του Βορρά" (Ρόμπερτ Έγκερς), ενώ παράλληλα πρωταγωνίστησε δύο φορές σε τηλεοπτικές σειρές όπου βίαια μυστικά κρύβονται πίσω από αψεγάδιαστα προσωπεία ("Big Little Lies", "The Undoing"). Το εύρος της Κίντμαν έχει ακόμα περιθώρια να δοκιμαστεί, κάτι που αντιλαμβάνεται και η ίδια, εξ ου και επιλέγει τις παραγωγές που συμμετέχει πρωτίστως με γνώμονα τη δυσκολία. Για το "Babygirl", μάλιστα, για το οποίο κέρδισε βραβείο ερμηνείας στη Βενετία, έχει δηλώσει πως της έδωσε την εντύπωση ενός μέρους στο οποίο δεν έχει βρεθεί ξανά, γι’ αυτό και διάλεξε να δουλέψει με τη Ρέιν. Και όταν το λέει αυτό ο άνθρωπος που έχει παίξει στο "Μάτια Ερμητικά Κλειστά" (Στάνλεϊ Κιούμπρικ), στις "Ώρες" (Στίβεν Ντόλντρι) και στη "Γέννηση" (Τζόναθαν Γκλέιζερ), ε, το λες και ιδιαιτέρως τιμητικό…