Φορέστε κάτι ελαφρύ, χαμηλώστε το φωτισμό και βάλτε στο ραδιόφωνο μια ζωηρή μελωδία. Με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, ετοιμάσαμε την πιο hot λίστα με την αφρόκρεμα της κινηματογραφικής erotica.
#20 Nymphomaniac (2013)
Δέκα κεφάλαια που βρίθουν λαγνείας και διαστροφής. Ο Λαρς φον Τρίερ επανέρχεται στην ενοχλητική κυριαρχία των ανθρώπινων ενστίκτων απέναντι στο πνεύμα (η νιτσεϊκή εμμονή που διατρέχει τη φιλμογραφία του) απελευθερώνοντας μια πυραυλοκίνητη λίμπιντο στην οθόνη. Η εξομολόγηση των εμπειριών της νυμφομανούς Τζο αποδεικνύεται ένα απολαυστικό αφηγηματικό ταξίδι στην άγρια πλευρά του ερωτισμού, εκεί που τα φιλοσοφικά/υπαρξιακά στοιχειά ξορκίζονται με σαρκική ακολασία και ηδονιστική υπερβολή.
#19 9½ Εβδομάδες (9½ Weeks, 1986)
Ο ερωτισμός των Αμερικανών είχε στραγγαλιστεί από το νεοσυντηριτισμό και το γιαπισμό της εποχής. Αναπόφευκτα εμφανίζεται την κατάλληλη στιγμή η ταινία που θα πετάξει με εκκωφαντικό θόρυβο το καπάκι της κοχλάζουσας συλλογικής σεξουαλικής επιθυμίας των ΗΠΑ. Χωρίς να το γνωρίζουν, οι σταρ της εποχής Μίκι Ρουρκ και Κιμ Μπέισινγκερ θα μετατραπούν σε διαχρονικά sex icons και θα απελευθερώσουν τη φαντασία εκατομμυρίων θεατών. Μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες ποιότητας, αλλά σίγουρα η διαφημιστικής αισθητικής ταινία του Άντριαν Λάιν κατάφερε να επαναπροσδιορίσει τον ερωτισμό, απενοχοποιώντας το στριπτίζ και διαθέτοντας μια συγκεκαλυμμένη μετα-φεμινιστική ματιά.
#18 Η Σιωπή (Tyst- naden / The Silence, 1963)
Στιλιστικό ασπρόμαυρο και ωμός ρεαλισμός σε έναν πρωτόγνωρο συνδυασμό ο οποίος έλκει και ταυτόχρονα απωθεί. Η ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν λογοκρίθηκε σε πολλές χώρες για τις τολμηρές σκηνές της και στην Ελλάδα προβλήθηκε στα… τσοντάδικα της Ομόνοιας. Εκπέμπει ακόμη ένα μελαγχολικό αισθησιασμό καθώς κινηματογραφεί τη γυναικεία ερωτική απόλαυση στα χρόνια της σιωπής, όχι πια ως αμαρτία, αλλά ως πράξη (οδυνηρής) απελευθέρωσης.
#17 Baby Doll (1956)
Ο Ηλίας Καζάν γνώριζε καλύτερα από τον καθέναν πώς να μεταφέρει στην κινηματογραφική γλώσσα την πολύπλοκη διαδικασία όπου το σεξουαλικό ανικανοποίητο μετατρέπεται σε διαστροφή. Η εικόνα της ξαπλωμένης κουκλίτσας Μέιγκαν, που πιπιλάει το δάχτυλό της φορώντας μια αραχνοΰφαντη νυχτικιά, δεν θα δώσει απλώς το όνομα της ηρωίδας στο σέξι ένδυμα. Θα καταφέρει να οπτικοποιήσει το φετίχ με φροϊδική ακρίβεια και απαράμιλλη κομψότητα, μετατρέποντας έτσι την πρωταγωνίστρια Κάρολ Μπέικερ σε ιέρεια του ανεκπλήρωτου πόθου.
#16 Betty Blue (1986)
Μεσογειακή καλλονή στα επίπεδα της κολασμένης οπτασίας, η Μπεατρίς Νταλ γεννήθηκε για να αποτελέσει το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου της αντρικής φαντασίας. Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν Ζακ Μπενέξ σοφά την τοποθετεί –τις περισσότερες φορές γυμνή– στον πυρήνα της ιστορίας, που μιλά για τη σχιζοφρενική φύση του έρωτα. Η μανιασμένα ορμητική σαρκική σχέση που ξεδιπλώνεται στην οθόνη κατατρώει καρέ καρέ συμβάσεις, αξιοπρέπεια, λογική και υλικά αγαθά, για να ξεγυμνώσει την παράνοια που συνοδεύει εδώ και χιλιάδες χρόνια τη σεξουαλική επιθυμία.
#15 Ερωτική Επιθυμία (Fa Yeung nin Wa / In the Mood for Love, 2000)
Ο άφταστος στιλίστας Γουόνγκ Καρ Βάι μετατρέπει την ανεκπλήρωτη σεξουαλική ορμή σε κινηματογραφική πανδαισία, όπου κάθε εικόνα μετατρέπεται σε φετίχ και το πάθος μεταφράζεται σε όρους εικαστικής δεξιοτεχνίας. Ένα γοητευτικό, μεταμοντέρνο κινηματογραφικό βαλς που ξεχειλίζει ερωτισμό, χωρίς να ξεπέφτει στη χυδαιότητα ή την αυταρέσκεια. Την ίδια στιγμή που οι δύο πληγωμένοι πρωταγωνιστές προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές τους οι θεατές βλέπουν τις μοιχείες κινηματογραφικές επιθυμίες τους να εκπληρώνονται με απαράμιλλη κομψότητα στην οθόνη.
#14 Shanghai Express (1932)
"Χρειάστηκαν πάνω από ένας άντρες για να αλλάξω το όνομά μου σε Σανγκάι Λίλι", λέει περιπαιχτικά η Μάντλεν, μια αρχετυπική femme fatale (πριν ακόμη από το φιλμ νουάρ) της κινηματογραφικής ιστορίας. Στην πραγματικότητα είναι η ίδια η Μάρλεν Ντίτριχ αυτή που εξηγεί πόσες εξωτικές, λάγνες και φετιχιστικά σκηνοθετημένες ιστορίες χρειάστηκε να εφεύρει ο Γιόζεφ φον Στρένμπεργκ για να τη μεταμορφώσει σε αξεπέραστο σεξ σύμβολο. Και είναι εδώ, πάνω σε ένα τρένο το οποίο διασχίζει την επαναστατημένη Κίνα, που αυτή η κομψή μεταμφίεση αγγίζει την τελειότητα και αποκαλύπτει πίσω από την αγαλματένια ομορφιά και την κυνική περσόνα μια ερωτικά πληγωμένη γυναίκα.
#13 Εμμανουέλα (Emmanuelle, 1974)
Η σεξουαλική απελευθέρωση των ’60s έπρεπε να εκφραστεί κάποια στιγμή και στο σινεμά. Οι λάτρεις του αισθησιασμού Γάλλοι ήταν αυτοί που έσπασαν τα κινηματογραφικά ταμπού. Παρά τις απαγορεύσεις, το softcore πορνό του Ζιστ Ζακέν φρόντισε να κάνει κατανοητό στους πάντες ότι στην οθόνη... όλα επιτρέπονται, χτυπώντας έτσι τη σεμνοτυφία και την παρωχημένη ηθικολογία. Ταυτόχρονα η πρόσφατα εκλιπούσα Ολλανδή καλλονή Σίλβια Κριστέλ έγινε τελείως αναπάντεχα –χάρη σε ένα sex b movie– πρωταγωνίστρια στις αντρικές φαντασιώσεις μιας ολόκληρης εποχής.
#12 Προσοχή: Πόθος (Se, Jie / Lust, Caution, 2007)
Στην κατεχόμενη Σανγκάη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δύο διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι προσπαθούν να αφήσουν πίσω τους κάθε τρυφερότητα και να βρουν το μοναδικό τρόπο με τον οποίο μπορούν να δραπετεύσουν από το βίαιο, γεμάτο θάνατο κόσμο που τους περιβάλλει. Ο Ανγκ Λι σκηνοθετεί με χορογραφημένο ρεαλισμό, σκληρό όσο κι αισθησιακό, τον χωρίς κανόνες έρωτά τους και τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου πάθους, ενώ οι Τόνι Λιουνγκ και Τανγκ Γουέι γίνονται μπροστά στο φακό του ένα από τα πιο παθιασμένα ζευγάρια του σύγχρονου σινεμά.
#11 Το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι (Ultimo Tango a Parigi, 1972)
Ο έρωτας και ο θάνατος αποτελούν τις δύο βασικές ανθρώπινες ενορμήσεις κατά τον Φρόιντ. Και ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι φροντίζει να χτίσει επάνω τους μία από τις πιο ορμητικές ερωτικές ιστορίες που είδαμε ποτέ στο σινεμά. Ο ανήμπορος να ξεπεράσει την αυτοκτονία της γυναίκας του Μάρλον Μπράντο και η φιλήδονη/νάρκισσος νεαρή Μαρία Σνάιντερ επιστρατεύουν τη δύναμη της σάρκας για να βρουν την αλήθεια. Το σεξουαλικό ντελίριο και η απόλυτη ηδονή, μοναδικά εκφρασμένα στην οθόνη, φέρνουν τους ήρωες σε επαφή με την πραγματικότητα, η οποία είναι αναπόφευκτα τραυματική.
#10 Ατίθαση Καρδιά (Wild at Heart, 1990)
"Είμαι πιο καυτή και από την άσφαλτο της Τζόρτζια", εξομολογείται ναζιάρικα η Λούλα στον Σέιλορ, πρωταγωνιστή σε ένα σκοτεινό ερωτικό παραμύθι με μοντέρνους κακούς, πριγκίπισσες, δράκους και μια παλιομοδίτικη νεράιδα. Και με παθιασμένο σεξ φυσικά, που στον ονειρικό (και ονειρεμένο) κόσμο του Ντέιβιντ Λιντς οδηγεί αναπόφευκτα στο "Love me tender" και το... έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
#9 Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων (Ai no Korida, 1976)
Ενάντια σε κάθε ηθικολογική προκατάληψη, το σεξ έχει τη δική του ηθική, η οποία πηγαίνει μακρύτερα από το καλό και το κακό. Κανείς δεν μπόρεσε να το αποτυπώσει αυτό γλαφυρότερα στη μεγάλη οθόνη από τον Ναγκίσα Όσιμα, ο οποίος κινηματογραφεί τον έρωτα με απόλυτους όρους. Υπογράφει έτσι το πρώτο (και τελευταίο) καλλιτεχνικό πορνό, ξεπερνώντας έτσι όλα τα ταμπού της κινηματογραφικής αναπαράστασης και θυμίζοντάς μας ότι ο έρωτας είναι πριν από όλα σωματική υπόθεση και ή είναι απόλυτος και αδιαπραγμάτευτος ή δεν είναι έρωτας.
#8 Μετά τα Μεσάνυχτα (Don’t Look Now, 1973)
Ένα ζευγάρι (Ντόναλντ Σάδερλαντ - Τζούλι Κρίστι) κάνει παθιασμένο σεξ και κατόπιν ετοιμάζεται για τη βραδινή του έξοδο. Δύο ξεχωριστές σκηνές που γίνονται μία, όπως δύο ερωτευμένα κορμιά ενώνονται σε ένα. Με ένα μοντέρνο, ευρηματικό μοντάζ, ο Νίκολας Ρεγκ μετατρέπει την πιο καυτή ερωτική σεκάνς του σινεμά σε ένα αποκαλυπτικό, ρομαντικό και βαθιά ανθρώπινο σχόλιο πάνω στην πολυδιάστατη (σωματική, συναισθηματική, πνευματική) σχέση των δύο φύλων.
#7 Εφτά Χρόνια Φαγούρα (The Seven Year Itch, 1955)
Όταν η σύζυγος φεύγει για διακοπές και η γειτόνισσά σου είναι η Μέριλιν Μονρόε, τότε τα επτά χρόνια συζυγικής φαγούρας γίνονται αιώνες. Και όταν ο Μπίλι Γουάιλντερ έχει κέφια, όχι μόνο ο σαρκασμός της φαρισαϊκής μικροαστικής ηθικής γίνεται ξεκαρδιστικός, αλλά κι ένα λευκό φουστάνι (με λίγο αεράκι και μια χυμώδη γυναίκα μέσα του) αρκεί για να γράψει κινηματογραφική ιστορία.
#6 Βασικό Ένστικτο (Basic Instinct, 1992)
Δεν χρειάζεσαι πολλά για να κάνεις ένα απόλυτα ερωτικό φιλμ. Ένας διεφθαρμένος μπάτσος, μια λεσβία συγγραφέας κι ένα μυστήριο συμπληρώνουν το παζλ του χολιγουντιανού θρίλερ. Κάπου εκεί έρχεται ο παραγνωρισμένος Πολ Φερχόφεν για να μετατρέψει το σασπένς σε ένα σαρκικό παιχνίδι που οδηγεί στα σκοτεινά μονοπάτια της ερωτικής επιθυμίας. Γνωρίζοντας απέξω και ανακατωτά τους κανόνες του παιχνιδιού, ο Ολλανδός βιρτουόζος μετατρέπει τη Σάρον Στόουν σε σύγχρονη και ακαταμάχητα σέξι αντι-femme fatale και βάζει φωτιά στο κουμπί του pause με τη διάσημη σκηνή της... σταυροποδητί ανάκρισης.
#5 Gilda (1946)
Δυναμική και ταυτόχρονα θλιμμένη πίσω από το αστραφτερό χαμόγελο, προκλητική, αλλά πάντα στιλάτη (στο απόλυτο κινηματογραφικό στριπτίζ του "Put the blame on mame" βγάζει μόνο το γάντι της), η Γκίλντα είναι η επιτομή της μοιραίας, παθιασμένης γυναίκας, η οποία με όπλο το σεξ προσπαθεί να αντισταθεί –μέχρι αυτοκαταστροφής– σε ένα βίαιο κι απατηλό ανδροκρατούμενο κόσμο. Χορεύοντας, τραγουδώντας (με τη φωνή της Ανίτα Έλις) και φλερτάροντας με… σασπένς τον Γκλεν Φορντ, η Ρίτα Χέιγουορθ βρίσκει στην ατίθαση ηρωίδα του Τσαρλς Βίντορ το ρόλο της ζωής της.
#4 Έξαψη (Body Heat, 1981)
Η ζέστη διεγείρει τις ανθρώπινες αισθήσεις και ανεβάζει κατακόρυφα τα επίπεδα του ερωτισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι η θερμοκρασία του σώματος αυξάνεται κατά τη διάρκεια του σεξ, για να επανέλθει στα φυσιολογικά επίπεδα μετά τη... φλόγα του οργασμού. Αυτήν τη συνθήκη εκμεταλλεύεται στο έπακρον ο Λόρενς Κάσνταν ξετυλίγοντας το περίτεχνο νεο-νουάρ στο (ερωτικό) καμίνι της καλοκαιρινής Φλόριντα. Τη στιγμή που τα κορμιά στάζουν ιδρώτα η Κάθλιν Τέρνερ βάζει σε σκέψη κάθε αρσενικό για το αν θα μπορούσε να αντισταθεί στη σεξουαλική της έλξη.
#3 Η Ζωή της Αντέλ (La Vie d’Adele, 2013)
Σοκαριστικός ρεαλισμός, δύο παθιασμένες ερμηνείες (Αντέλ Εξαρχόπουλος και Λεά Σεϊντού) και οι απρόοπτες διαδρομές του έρωτα. Ο πιο σέξι Χρυσός Φοίνικας στην ιστορία του Φεστιβάλ Κανών είναι μια αισθησιακότατη ιστορία ενηλικίωσης, την οποία ο Αμπντελατίφ Κεσίς εμπλουτίζει με διεισδυτικές πολιτικές παρατηρήσεις πάνω στον τρόπο που οι ταξικές διακρίσεις μετατρέπονται σε σχέσεις εξουσίας διαχωρίζοντας τις επιλογές, τις συμπεριφορές αλλά και τη μοίρα των ανθρώπων.
#2 Και ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα (Et Dieu… Crea la Femme, 1956)
Η Ζιλιέτ κάνει ηλιοθεραπεία γυμνή, σηκώνοντας με χάρη τα πόδια της, κρυμμένη πίσω από ένα λευκό σεντόνι. Μια σκηνή φτάνει για να αλλάξει την ιστορία του κινηματογραφικού αισθησιασμού και να αναδείξει το πιο καυτό sex symbol του 20ού αιώνα. Ο Ροζέ Βαντίμ, τότε σύζυγος της Μπριζίτ Μπαρντό, απελευθερώνει την άγνωστη καλλονή στα καταπράσινα τοπία του Σεν Τροπέ και μαζί με αυτήν τις ηδονιστικές φαντασιώσεις κάθε αρσενικού. Στο ρόλο του νυμφιδίου που την καθιέρωσε η Μπε-Μπε γίνεται προάγγελος της σεξουαλικής απελευθέρωσης, η οποία βρίσκεται μόλις λίγα χρόνια μακριά, αλλά κι εκφράστρια του αναφαίρετου δικαιώματος της σεξουαλικής απόλαυσης για το καταπιεσμένο επί αιώνες γυναικείο φύλο.
#1 Δεσμώτης του Ιλίγγου (Vertigo, 1958)
Ό,τι σε γεμίζει ζωή σε φέρνει κι ένα βήμα κοντύτερα στο θάνατο: η απόλυτη ερωτική κινηματογραφική ιστορία μάς θυμίζει με το συναρπαστικότερο τρόπο πως από τα χρόνια του Βέρθερου συνεχίζουμε ακόμη να ερωτευόμαστε φαντάσματα. Σε μια εποχή μάλιστα που η εικόνα μας έχει γίνει πιο ενδιαφέρουσα από εμάς τους ίδιους ο Χίτσκοκ μετατρέπει σε αξεπέραστο θρίλερ την αδυναμία ενός άντρα να αγαπήσει μια αληθινή γυναίκα και όχι τη (νεκρή) ιδέα της και την απόφαση μιας γυναίκας να πεθάνει… δύο φορές διότι τον ερωτεύτηκε αληθινά.
