Μαίρη Ράιλι

Μετά τον «Δράκουλα» και τον «Φρανκενστάιν» ήταν λογικό να περιμένουμε μια αντίστοιχη κινηματογραφική διασκευή της κλασικής νουβέλας του Στίβενσον «Ο Δρ Τζέκιλ και ο κ. Χάιντ». Αυτό, ωστόσο, που δεν περιμέναμε ήταν ο τρόπος προσέγγισης του μύθου από τον Στίβεν Φρίαρς: αντί ενός γοτθικού και μπαρόκ διάκοσμου ή μιας έντονα ρομαντικής ατμόσφαιρας, ο Φρίαρς επιλέγει ένα λιγότερο εντυπωσιακό δρόμο, κάνοντας ένα υπαρξιακό δράμα γύρω από μια διχασμένη προσωπικότητα, που ερμηνεύει µε το προσωπικό του ύφος ο Τζον Μάλκοβιτς. Βέβαια, πρόθεση των παραγωγών ήταν να χαρίσουν στην Τζούλια Ρόµπερτς τουλάχιστον μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, κάνοντάς την πρωταγωνίστρια σ' ένα έργο που σκιάζεται από τη διπλή παρουσία του Τζέκιλ/Χάιντ/Μάλκοβιτς. Αυτό δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της ταινίας, που δεν συγκαταλέγεται στις απόλυτα επιτυχημένες ταινίες του Φρίαρς, χωρίς πάντως να συμφωνήσουμε µε τους Αμερικανούς κριτικούς, που την έθαψαν µε τα χειρότερα λόγια. Το «Μαίρη Ράιλι» παραμένει πάντα μια ταινία του Φρίαρς, πράγμα που σημαίνει ότι και αν ακόμα είναι μια άνιση δουλειά, βρίσκεται πολύ πιο πάνω από το µέσο επίπεδο του υπόλοιπου χολιγουντιανού σινεμά.