'Somebody Somewhere'
10. "Somebody Somewhere" (HBO)
Βαθιά συναισθηματικό μα καθόλου γλυκανάλατο, το "Somebody Somewhere" αναδεικνύει με κάθε τρόπο το μεγαλείο της απλότητας, φέρνοντας δυο συγκινητικά ανθρώπινους χαρακτήρες μπροστά από ένα ελάχιστα συναρπαστικό φόντο. Η Σαμ (Μπρίτζετ Έβερετ) έχει ξεμείνει στο Κάνσας όπου μεγάλωσε, καθώς διαχειρίζεται τον θάνατο της αδερφής της και μια ατέρμονη μοναξιά. Βρίσκει την αποδοχή και τη συντροφικότητα στον outsider Τζόελ (Τζεφ Χίλερ), μια φιλία που της χαρίζει πολλά γέλια και την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει την έννοια του ανήκειν.
9. "Rain Dogs" (ΗΒΟ, Vodafone TV)
Οι επιρροές του Κεν Λόουτς είναι διάχυτες σε αυτό το σπαρακτικό βρετανικό δράμα. Αλκοολική και σεξεργάτρια, η Κοστέλο (Ντέζι Μέι Κούπερ) μεγαλώνει μόνη την κόρη της, Άιρις (Φλερ Ταστζιάν), η οποία έχει βρει μία πατρική φιγούρα στο πρόσωπο του Σέλμπι (Τζακ Φάρινγκ), καρδιακού φίλου της μητέρας της. Με φόντο τους γλιστερούς δρόμους του Λονδίνου, το "Rain Dogs" προσφέρει ένα εναλλακτικό μοντέλο οικογένειας και μια ρεαλιστικότατη προσέγγιση της τοξικότητας που μολύνει τις ανθρώπινες σχέσεις.
8. "The Last of Us" (HBO, Vodafone TV)
Μια μετά-αποκαλυπτική σειρά που δε μοιάζει με καμία του είδους, το πολυβραβευμένο "The Last of Us", εμπνευσμένο από το ομότιτλο video-game, εξελίχθηκε ραγδαία στο τηλεοπτικό φαινόμενο της χρονιάς. Οι Πέδρο Πασκάλ και Μπέλα Ράμσι πρωταγωνιστούν σε μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας που κινείται με γνώμονα τη δύναμη της ανθρώπινης σύνδεσης και ανθεκτικότητας. Ειδική μνεία στο 3ο επεισόδιο "Long, Long Time", το οποίο αφηγήθηκε μια από τις πιο τρυφερές ομόφυλες ιστορίες αγάπης που έχουμε δει στη σύγχρονη τηλεόραση.
7. "Beef" (Netflix)
Πολλά περισσότερα από μία κωμική σειρά, το "Beef" κατάφερε σε 10 καθηλωτικά επεισόδια να αγγίξει νέα δραματουργικά και φιλοσοφικά επίπεδα. Εμπνευσμένος από προσωπικό του βίωμα, ο Λι Σουνγκ Τζιν "ενώνει" τους πρωταγωνιστές του Έιμι και Ντάνι με αφορμή ένα περιστατικό οδικής βίας, συνθέτοντας μια σουρεαλιστική πλοκή την οποία εμποτίζει με υποβόσκοντα υπαρξιακά ερωτήματα. Το "Beef" φροντίζει σεναριακά και αισθητικά να δώσει έμφαση στα σημεία απόκλισης των χαρακτήρων του, για να μας δείξει πόσο μοιάζουν (-με) τελικά.
6. "I'm a Virgo" (Prime Video)
Η σύντομη αλλά χαρακτηριστική φιλμογραφία του δημιουργού Μπουτς Ράιλι ("I Am Sorry to Bother You") συμπληρώνεται φέτος με το "I'm a Virgo", μια σειρά που επισφραγίζει το προσωπικό του στυλ: σουρεαλιστικά στοιχεία, συμβολισμοί, και all-black χαρακτήρες που εξελίσσονται σε συνάρτηση με την επίκαιρη κοινωνική πραγματικότητα – ή κόντρα σε αυτήν. Μια μοναδική ιστορία ενηλικίωσης μέσα από τα μάτια ενός έφηβου γίγαντα, ή αλλιώς, ενός μαύρου αγοριού που διεκδικεί τον χώρο του στον κόσμο.
5. "Barry" (ΗΒΟ, Nova)
Ο εξαιρετικός Μπιλ Χέιντερ ενσαρκώνει με απόλυτη προσοχή στη λεπτομέρεια έναν επαγγελματία δολοφόνο που αποφασίζει να αλλάξει πορεία ζωής και να εξερευνήσει το ενδεχόμενο (ή τεσταρισμένο) ταλέντο του στην υποκριτική. Το καθοριστικό και επίμονο παρελθόν του τον προλαβαίνει, κάνοντας το κοινό να αναρωτιέται συνεχώς αν του αξίζει τελικά αυτή η δεύτερη ευκαιρία. Low-budget υφή, gore εικόνες βίας και ένας περιθωριακός πρωταγωνιστής σε μια ανατρεπτική σειρά που μας αποχαιρέτησε φέτος με ένα επικό φινάλε.
4. "The Curse" (Showtime)
Από τους πιο αντισυμβατικούς δημιουργούς της εποχής μας, ο Νέιθαν Φίλντερ λατρεύει να παίζει με την τηλεοπτική φόρμα – και με το μυαλό μας. Μαζί με τον Μπεν Σάφντι δημιουργούν ένα κράμα ντοκιμαντέρ, ριάλιτι και μυθοπλασίας, εμποτισμένο με το μεταφυσικό στοιχείο, και πρωταγωνιστούν πλάι στην πολυμήχανη Έμα Στόουν. Ένα ευφυΐες κοινωνικό σχόλιο που στοχεύει (με αυτογνωσία) σε ταξικά και φυλετικά ζητήματα, αλλά και στο θέμα πλούτου και του κεφαλαίου, της υποκρισίας και της ακραίας ανισότητας.
3. "Succession" (HBO, Nova)
Η σειρά που εμπιστεύτηκε τον εκτενή αφηγηματικό χρόνο και τον έφερε στα μέτρα της, εστιάζοντας στο χτίσιμο (ή την αποδόμηση;) των χαρακτήρων και επιβεβαιώνοντας πως η Χρυσή Εποχή της Τηλεόρασης δεν έχει τελειώσει. Ο Τζέσι Άρμστρονγκ μάς ορίζει μάρτυρες της κατάρρευσης της προβληματικής οικογένειας Ρόι, τους οποίους αντιπαθούμε και συμπονούμε εξίσου και ταυτόχρονα. Οικογενειακό δράμα, κοινωνική σάτιρα και κωμωδία, το "Succession" τα κάνει όλα και τα κάνει ολόσωστα, διατηρώντας κάθε λεπτό την αδιάρρηκτη συνειδητότητα του.
2. "Dead Ringers" (Prime Video)
H σεναριογράφος Άλις Μπερτς ("Succession", "Normal People") δε φημίζεται για τις εύπεπτες ιστορίες της. Αντιθέτως, αντλεί από την πολυπλοκότητα και την επαναστατικότητα των χαρακτήρων καταθέτοντας αντίστοιχα αποτελέσματα. Το "Dead Ringers" είναι πολύπλοκο και επαναστατικό -ακόμα περισσότερο από την πρωτότυπη ταινία του Κρόνενμπεργκ. Με την άριστη Ρέισελ Βάις σε διπλό ρόλο, η σειρά μάς συστήνει τις δίδυμες αδερφές Μάντλ, δύο γυναικολόγους αποφασισμένες να αλλάξουν το σύστημα. Εθιστικά σκοτεινό, απολαυστικά queer και ανεπιτήδευτα φεμινιστικό.
1. "The Bear" (FX, Disney+)
Μας συστήθηκε με μια δυναμική πρώτη σεζόν, ορισμένη από νεύρα, άρνηση και ασυνεννοησία, την οποία ο Κρίστοφερ Στόρερ χειρίστηκε με αξιοθαύμαστη προσοχή στην λεπτομέρεια. Γι’ αυτό και το συνειδητό χάος του "The Bear" δεν είναι αποπροσανατολιστικό, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της αφήγησης. Πολύ πιο "ήσυχη" αλλά εξίσου φροντισμένη, η δεύτερη σεζόν χαμηλώνει τους τόνους εστιάζοντας στα τραύματα των χαρακτήρων και την διαπραγμάτευση των σχέσεων τους. Αμίμητη οn-screen χημεία, πληθώρα guest εμφανίσεων, εξαιρετικό soundtrack και συγκλονιστικό μοντάζ.
