Η τελευταία σεζόν του "Black Mirror" σηματοδοτεί την θεαματική ολοκλήρωση ενός αυτόνομου κεφαλαίου της σύγχρονης τηλεοπτικής ιστορίας. Με τη ριζοσπαστική σειρά ανθολογίας να κυκλοφορεί το 2011, ο Βρετανός auteur Τσάρλι Μπρούκερ εισήγαγε ένα τηλεοπτικό είδος στο οποίο το μεταφυσικό/τεχνολογικό/υπερβολικό στοιχείο συγκρούεται με την πραγματικότητα για να παράξει αυστηρή, στοχευμένη και πληγωτική κοινωνική κριτική. 12 χρόνια αλλά μόλις 5 σεζόν αργότερα - μία αναλογία ενδεικτική των προσεγμένα επιλεγμένων και επιμελημένων ιστοριών που οι δημιουργοί επέλεξαν για αφηγηθούν υπό το πρίσμα του "Black Mirror” - η πολυβραβευμένη σειρά αποχαιρετά το κοινό της με πέντε τελευταία επεισόδια κινηματογραφικών διαστάσεων.
Παρ’ ότι δεν ξεφεύγει από το θεματικό μοτίβο και τον σατιρικό χαρακτήρα της σειράς, η 6η σεζόν εγκαταλείπει το εξωφρενικά "μέτα" αφηγηματικό εργαλείο και επικεντρώνεται σε δύο αυτοαναφορικές και αλληλένδετες έννοιες: το περιεχόμενο και την οπτική. Επιστρατεύει λοιπόν το μέσο του συμβολισμού για να καταθέσει πέντε ανθρωποκεντρικές ιστορίες, εκ νέου τολμηρές λόγω της συνάφειας τους με τον ρεαλισμό που αποδίδει τόσο το περιεχόμενο όσο και το κινηματογραφικό φορμά τους. Με αυτό το κριτήριο, και επειδή κάθε επεισόδιο ζητά και αξίζει να ιδωθεί ως μία ολοκληρωμένη ταινία, η λίστα που ακολουθεί εμβαθύνει στο καθένα ξεχωριστά και τα αξιολογεί βάζοντας τα στη σωστή σειρά.
5. "Mazey Day” (4ο επεισόδιο)
Πόσο κοστίζει η ηθική; Το "Mazey Day” στοχοποιεί το επάγγελμα των παπαράτσι αναδεικνύοντας την άμετρη βία που μπορεί να εξαπολύσει ένα μόνο κλικ. Η Μπο είναι μία νεαρή παπαράτσι που ξεπερνάει τα όρια της και πατάει επί πτωμάτων για να ανταπεξέλθει οικονομικά. Ξέρει πολύ καλά πως η αξία μιας φωτογραφίας είναι ανάλογη της ικανότητας της να εκμηδενίσει μία ζωή. Η μεγαλύτερη ευκαιρία της καριέρας της προκύπτει όταν η νεαρή ηθοποιός Μέιζι Ντέι εξαφανίζεται μετά από ένα δημόσιο επεισόδιο νευρικού κλονισμού. Η Μπο ξεκινά ένα εμμονικό κυνηγητό προς αναζήτηση της Μέιζι, ώστε να είναι η πρώτη που θα την εντοπίσει, ιδανικά σε μία ψυχική κατάσταση όσο το δυνατόν πιο εξαθλιωμένη. Παρ’ ότι το μεταφυσικό στοιχείο είναι αυτό που κυριαρχεί στην κλιμάκωση του επεισοδίου προσδίδοντας του την υπερβολή που διακρίνει το "Black Mirror”, το "Mazey Day” αφηγείται μιά ιστορία γνώριμη και επίκαιρη, που μας θυμίζει τις τραγικές ιστορίες πραγματικών προσώπων, από την Πριγκίπισσα Νταϊάνα μέχρι την Μπρίτνεϊ Σπίαρς.
4. "Joan Is Awful” (1ο επεισόδιο)
Στο εναρκτήριο, πιο "Black Mirror" επεισόδιο της σεζόν, η τεχνολογία πρωταγωνιστεί ως η υπερδύναμη που στερεί κάθε έλεγχο από τους απλούς – και μη – ανθρώπους, οι οποίοι στη συνειδητοποίηση αυτού αρχίζουν να βιώνουν τη ζωή τους σαν μία ατελείωτη κρίση πανικού. Γι’ αυτό και εθελοτυφλούν/-ούμε στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους/μας. Το "Joan Is Awful", χρησιμοποιεί όλα τα σωστά εργαλεία για να μας πείσει πως "το προϊόν είμαστε εμείς". Το Streamberry (μυθοπλαστική κόπια του Netflix), κυκλοφορεί μία σειρά βασισμένη στη ζωή μιας απλής γυναίκας, εκθέτοντας τις πιο ντροπιαστικές λεπτομέρειες της καθημερινότητας της και μεγαλοποιώντας τα προβληματικά στοιχεία του χαρακτήρα της – γιατί όπως στεγνά δηλώνει η CEO της αδίστακτης πλατφόρμας, "η αθλιότητα είναι ακαταμάχητη". Αποδεικνύεται τελικά πως η πλατφόρμα αποτελεί μία πύλη σε ένα multiverse στο οποίο κάθε πραγματικό και κάθε πλασματικό πρόσωπο υπάρχει σε πολλαπλά επίπεδα πραγματικότητας. Τις πιο ιδιωτικές πληροφορίες για κάθε χρήστη από όλα αυτά τα επίπεδα, συλλέγει το Streamberry, κάνοντας χρήση προηγμένων τεχνολογιών και κατάχρηση του άγραφου κανόνα πως κανείς δεν ξοδεύει χρόνο διαβάζοντας τους "Όρους και Προϋποθέσεις". To "Black Mirror” ειρωνεύεται τον θεατή καθώς τον "ταΐζει" το περιεχόμενο που τον εκθέτει, και το Netflix γελάει ξέροντας ότι οι χρήστες του θα επιστρέφουν κάθε φορά ζητώντας κι άλλο.
3. "Demon 79” (5ο επεισόδιο)
Στη Βρετανία του 1979, η φιλήσυχη Νίντα δουλεύει ως πωλήτρια σε ένα ακριβό εμπορικό κέντρο της μικρής πόλης στην οποία έχει μεταναστεύσει. Λόγω της ινδικής της καταγωγής, και με τις επικείμενες εθνικές εκλογές να δίνουν χώρο σε εξτρεμιστικές εξάρσεις, έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με ρατσιστικά υπονοούμενα ή ευθείς ρητορικές μίσους. Λόγω του φύλου της, έρχεται (επίσης καθημερινά) αντιμέτωπη με τον φόβο και τον μισογυνισμό. Στην πραγματικότητα η Νίντα διστάζει να υπερασπιστεί τον εαυτό της και υιοθετεί μία στάση απάθειας. Στη φαντασία της όμως, επιτίθεται σωματικά σε όποιο άτομο τολμά να τη φέρει σε δύσκολη θέση, να την προσβάλει ή να την τρομοκρατήσει. Αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι το ελεύθερο να ασκήσει την απόλυτη, αποτρόπαια, τελειωτική βία που σιγοβράζει μέσα της. Το μόνο που χρειάζεται για να ακούσει την βαθιά της ανάγκη είναι ένα δυνατό κίνητρο. Στον ελεύθερο της χρόνο, βλέπουμε τη Νίντα να διαβάζει ένα βιβλίο αυτό-βοήθειας με τίτλο "Creative Visualization” που της μαθαίνει "πώς να χρησιμοποιεί τη φαντασία της για να δημιουργήσει τη ζωή που θέλει". Έτσι, κατασκευάσει το κίνητρο που περίμενε: ένας σαρκαστικός Δαίμονας την επισκέπτεται για να της πει πως η σωτηρία της ανθρωπότητας είναι στα χέρια της και πως πρέπει να εκτελέσει τρεις θυσίες μέχρι τη συμβολική 1η Μαίου για να αποτρέψει τη συντέλεια του κόσμου. Το "Demon 79” απεικονίζει την φαντασία της πρωταγωνίστριας τόσο ρεαλιστικά όσο εκείνη βιώνει τα οράματά της, και την αφήνει να αφηγηθεί την ιστορία της τοποθετώντας τον θεατή μέσα στο διαταραγμένο μυαλό της.
2. "Beyond the Sea” (3ο επεισόδιο)
Σε ένα εναλλακτικό 1969 και υπό συνθήκες πέραν λογικής, οι ζωές δύο πολύ διαφορετικών ανδρών τέμνονται, μπλέκονται και διαλύονται. Ο Κλιφ και ο Ντέιβιντ συμμετέχουν στην ίδια διαστημική αποστολή και συμβιώνουν σε έναν δορυφόρο. Οι ρέπλικες τους βρίσκονται στη γη και μέσα από αυτές μπορούν να επιστρέφουν ο καθένας στην οικογένεια και την καθημερινότητά του, οι οποίες απέχουν γεωγραφικά και ιδεολογικά. Ο Κλιφ είναι ένας συντηρητικός και κτητικός οικογενειάρχης που ζει στην αμερικανική εξοχή με τη γυναίκα του, Λάνα, και τον γιό του, αποκομμένοι από τον σύγχρονο κόσμο. Ο Ντέιβιντ έχει αγκαλιάσει το χίπικο lifestyle της ανατολικής ακτής, απολαμβάνοντας μαζί με την οικογένεια του τις αβάντες του εκμοντερνισμού. Μετά από ένα τραγικό περιστατικό - αναφορά σε ένα σκοτεινό κομμάτι της πραγματικής κουλτούρας του Λος Άντζελες των 60s - που στερεί τη δυνατότητα και για λίγο την επιθυμία του Ντέιβιντ να επιστρέψει στη γη, ο Κλιφ του προσφέρει την ρέπλικα του και του δίνει την ευκαιρία να κινείται στον πραγματικό κόσμο όπου τον υποδέχεται και τον φιλοξενεί η Λάνα. Το "Beyond the Sea” καταθέτει μία αλληγορία για την ανθρώπινη (ή μήπως ανδρική;) τάση προς την ικανοποίηση και την επιβίωση του εγώ πάση θυσία. Οι δύο πρωταγωνιστές διεκδικούν τη μία και μοναδική θέση στη γη που τους είναι διαθέσιμη, και στο "ή αυτός ή εγώ” απαντούν με ένα βίαιο και αποκρουστικά αληθοφανές "κανένας”.
1. "Loch Henry” (2ο επεισόδιο)
O Σαμ Μίλερ σκηνοθετεί το πιο κινηματογραφικά καθηλωτικό επεισόδιο του επιλόγου, για να αφηγηθεί μία ιστορία που θα μπορούσε να είχε βγει αυτούσια από την πραγματικότητά μας. Η αληθοφάνεια των γεγονότων είναι αρκετή για να σοκάρει περισσότερο από κάθε σεναριακό τρικ επιστημονικής φαντασίας, και ενισχύεται ακόμα περισσότερο από τις ανατριχιαστικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Το 2ο επεισόδιο της σεζόν μάς μεταφέρει σε μία απομονωμένη πόλη-φάντασμα της Σκωτίας, πατρίδα του Ντέιβις, ενός φοιτητή κινηματογράφου που επιστρέφει εκεί μαζί με τη συμφοιτήτρια και κοπέλα του. Αποφασίζουν όσο τους φιλοξενεί η κοινωνικά απροσάρμοστη μητέρα του, να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ για τη σχολή τους. Επιλέγουν για θέμα του πρότζεκτ τους ένα φρικιαστικό έγκλημα που σόκαρε την περιοχή τη δεκαετία του 1990, προκαλώντας την ερήμωση της. Ξεκινούν λοιπόν μία τολμηρή έρευνα που θα τους οδηγήσει στην πραγματική αλήθεια, η οποία τους επηρεάζει πολύ περισσότερο απ’ ότι φαντάζονταν. Στο "Loch Henry”, τα ευρύχωρα πλάνα του αχανούς φυσικού τοπίου εναλλάσσονται με τα ασφυκτικά κάδρα που περιβάλλουν τους χαρακτήρες, παρασέρνοντας το τηλεοπτικό κοινό σε μία κατάσταση συναισθηματικής σύγχυσης, να ισορροπεί μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Παράλληλα, η χρήση της βιντεοκάμερας και η προβολή υλικού αρχείου προσδίδουν στην αισθητική "Blair Witch Project”, η οποία αναγκάζει τον θεατή να διαχειριστεί μία αμεσότητα που του προκαλεί ασφυξία, ένα αίσθημα που επιμένει, παρά τη θέληση του, ακόμα μετά τους τίτλους τέλους.
