Ακολουθούν σπόιλερ.
Το "Succession" μάς αφήνει με το ίδιο αίσθημα ματαιότητας που μας συνόδευε καθ’ όλη τη διάρκεια του, αφήνοντας τη δική του παρακαταθήκη ως μία to-the-point κοινωνική κριτική σε μορφή σπουδαίας τηλεόρασης. Και ξεχώρισε γιατί ήξερε πάντα τι ήταν: μία σάτιρα. Χρόνια είχε μία σειρά μεγάλης διαρκείας και πολύωρων επεισοδίων να συσπειρώσει ένα τόσο ευρύ και πιστό κοινό, πόσο μάλλον την εποχή της ταχείας κατανάλωσης σύντομων τηλεοπτικών αφηγημάτων. Το πολυβραβευμένο "Succession" του Τζεσι Άρμστρονγκ κατάφερε ακριβώς αυτό, χωρίς να επαναπαύεται στο σασπένς της πλοκής του και χωρίς να καπηλεύεται τα δραματικά του στοιχεία, αλλά φέρνοντας τα στα μέτρα του.
Η εξέλιξη των χαρακτήρων ενυπάρχει στη στασιμότητά τους, ενώ το "ποιος θα διαδεχθεί" παύει να μας απασχολεί από νωρίς. Αυτό που μας κράτησε, και εν τέλει μας ικανοποίησε, ήταν η πρόσβαση σε έναν κόσμο μακρινό από τον δικό μας και η ευκαιρία να οικειοποιηθούμε τους ανθρώπους που κατοικούν σ’ αυτόν, να θεωρήσουμε πως τους μοιάζουμε, να τους συμπονέσουμε, μέχρι και να τους λυπηθούμε.
Στο ξεκίνημά της, η σειρά υπόσχεται τη δυνατότητα να προσφέρει ένα απολαυστικό θέαμα της λογής wealth porn (βλέπε "Billions”, "Big Little Lies”, "Gossip Girl”), καθιστώντας μας παρατηρητές στα μέσα και τα έξω της εξωφρενικά εύπορης οικογένειας Ρόι και της επιχείρησής τους, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες media του κόσμου. Νεοϋορκέζικες επαύλεις, επιτελείο οικιακών βοηθών, ιδιωτικά τζετ, λουσάτα γιοτ, μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις και συζητήσεις που αναφέρουν ποσά της τάξης του εκατομμυρίου και πάνω. Πράγματι, η θέαση της αφθονίας στην υπερβολή της αποδεικνύεται ηδονική. Όμως αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή αντικρούεται από τη δυστυχία των ανθρώπων που γεννήθηκαν σε αυτήν, και με τα βίας επιβιώνουν.
Ο θεατής δεν απολαμβάνει το θέαμα του πλούτου που δεν μπορεί και ενδεχομένως επιθυμεί να κατακτήσει, αλλά το θέαμα της προσωπικής κατάρρευσης του 1% που τον κατέχει. Ίσως, λοιπόν, ένας πιο ταιριαστός όρος αντί του wealth porn είναι το misery porn. Το "Succession" προσφέρει ευρύχωρα κάδρα τα οποία αναδεικνύουν την επιβλητική πληθώρα της ύλης και εναλλάσσονται με κλειστοφοβικά γκρο πλαν που προδίδουν τους χαρακτήρες, οι οποίοι εντός αυτού του απλωμένου, στολισμένου χώρου, ασφυκτιούν.
Κάθε ένα από τα τρία αδέρφια που έχει ανά στιγμές διεκδικήσει από τον πατέρα τους και ιδιοκτήτη της Waystar Royco Λόγκαν Ρόι (Μπράιαν Κοξ) την ηγετική θέση (χωρίς ποτέ να την κερδίζει), δίνει την προσωπική του μάχη με τον εαυτό και το περιβάλλον του. Και το κυνήγι της διαδοχής τούς φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματική τους αξία - ως παιδιά, κι έπειτα ως αδέρφια, ως γονείς, ως σύντροφοι, ως άνθρωποι - και με τον φόβο πως ίσως το μέλλον τούς επιφυλάσσει εκείνη την μοναξιά που δε σ’ αφήνει με τίποτα να της ξεφύγεις.
Ο Κένταλ (Τζέρεμι Στρονγκ), η Σιβ (Σάρα Σνουκ) και ο Ρόμαν (Κίραν Κάλκιν) στρέφονται εναλλάξ ο ένας εναντίον του άλλου, οι δύο εναντίον του ενός, ο ένας εναντίον των δύο, και όλοι μαζί, μεμονωμένα ο καθένας ή σε συνεργασία με κάποιον τρίτο, εναντίον του πατέρα τους. Ο πρώτος παλεύει με τον εθισμό του στα ναρκωτικά, αποξενώνεται σταδιακά από την πρώην γυναίκα και τα παιδιά του, εμπλέκεται άμεσα σε έναν φόνο και δείχνει διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να φορέσει τον τίτλο του CEO. H δεύτερη διατηρεί μία σχέση οριακού μίσους με τον άντρα της, Τομ (Μάθιου Μακφάντιεν), είναι μάστερ της χειραγώγησης και της εύρεσης loophole σε ζητήματα ηθικής. Ο τρίτος είναι άξεστος, υπερφλύαρος και εγωκεντρικός, σε βαθμό που δεν έχει υπάρξει (απ’ όσο τον ξέρουμε) ικανός να συντηρήσει οποιοδήποτε είδος υγιή σχέση με έναν άλλον άνθρωπο.
Υπάρχουν καλοί και κακοί σ’ αυτήν την ιστορία; Μιλάμε άλλωστε για μία σειρά βασισμένη στην εμμονή των παιδιών με τη διαδοχή, λες και η πραγματοποίηση αυτής δε σημαίνει την παρακμή της υγείας, της ηλικίας και των δυνατοτήτων του πατέρα τους. Μιλάμε επίσης για μία οικογένεια που ανταλλάσσει "σ’αγαπώ" αποκλειστικά με τη συνοδεία ενός "αλλά". Αξίζει σε κανέναν η πολυπόθητη θέση; Αξίζει σε κανέναν η προσωπική ευτυχία;
Τα αδέρφια Ρόι είναι παιδιά που δε μεγάλωσαν ποτέ, ίσως επειδή δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Και παρ’ ότι μας δίνουν κάθε λόγο να τους αντιπαθήσουμε, δυσκολευόμαστε να το κάνουμε. To "Succession" φρόντισε με συνέπεια να μας υπενθυμίζει την ευαλωτότητά τους, μέσα από ξαφνικές εκλάμψεις αυτογνωσίας και ενσυναίσθησης. Το ξέσπασμα του Ρόμαν είπε όλη την ασήκωτη αλήθεια του/τους: "You are bullshit. I’m fucking bullshit. It’s all fucking nothing”. Παράλληλα, προκύπτει μία ιδιαίτερη συγκίνηση βλέποντας τους χαρακτήρες αυτούς, τους τόσο καλοστημένους, καλοντυμένους, πλήρως οχυρωμένους, να υποκύπτουν σε παιδιάστικες συμπεριφορές και παιδικά τραύματα. Τους βλέπουμε ανά στιγμές να χτυπιούνται, να τραβούν τα μαλλιά ο ένας του άλλου, να κυνηγιούνται, να κυλιούνται στο πάτωμα. Και τους βλέπουμε καθ’ όλη την αφήγηση να αποζητούν την έγκριση, την αποδοχή και την εύνοια του πατέρα τους, και να ξεπερνούν κάθε όριο στην πορεία.
Αυτό που επιθυμούν, δεν έρχεται ποτέ. Για τον Λόγκαν, κατάλληλος για τη θέση θα ήταν όχι εκείνος που την άξιζε αλλά εκείνος που θα την "άρπαζε" μέσα από τα χέρια του. Γι’ αυτό και η μοναδική στιγμή που τον βλέπουμε περήφανο ως πατέρα, είναι όταν ο Κένταλ τον προδίδει και τον εκθέτει δημόσια. Παρ’ ότι η αφήγηση έχει στο επίκεντρο τον νεποτισμό και τον καπιταλισμό, το "Succession”, μέσω του εμβληματικού πατριάρχη, έρχεται να πει πως η καταξίωση δεν είναι δικαίωμα που δίνεται σε κάποιον με τη γέννηση του. Για να την κερδίσεις πρέπει να γίνεις ομογενής του συστήματος που θέλεις να υπηρετήσεις (και να σε υπηρετεί). Και με την απορριπτική του στάση, ως τον θάνατο του και μετά από αυτόν, ο Λόγκαν τραυματίζει από τη μία τα παιδιά του, και από την άλλη τα απαλλάσσει από την ανηθικότητά τους. Και τα αφήνει σε ένα σημείο μηδέν, στο οποίο τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως ήταν.
To "Succession" από το ΗΒΟ προβάλλεται στην Ελλαδα στα Novacinema.
Διαβάστε Επίσης
