Από τους αθεράπευτα ρομαντικούς μέχρι τους πλέον ορκισμένους κυνικούς, όλοι έχουμε να διηγηθούμε μία ιστορία για έναν πρώτο έρωτα. Για τον παιδικό μας έρωτα, τον χωρίς ανταπόκριση, τον φαντασιακό, τον υπερκαταναλωτικό. Για τότε που πέφταμε με τα μούτρα, που με θράσος υπερεκτιμούσαμε το συναίσθημά μας και το αντικείμενο του πόθου μας. Τότε που πιστεύαμε ότι μας αξίζει ένας σπουδαίος έρωτας και με αυτοπεποίθηση τον διεκδικούσαμε, τον βαφτίζαμε και τον συντηρούσαμε. Και όταν υποφέραμε πιστεύαμε πως θα κρατήσει για πάντα, άλλα βγαίναμε παρ’ όλα αυτά αλώβητοι γιατί ήμασταν λευκοί καμβάδες και είχαμε απόθεμα. Γιατί υπήρχε ακόμα η πολυτέλεια της ασυνειδητότητας, της άγνοιας κινδύνου, του "πονάω αλλά μ’ αρέσει και λίγο". Μεγαλώνοντας, αποχωριζόμαστε αυτές τις πολυτέλειες και συστηνόμαστε στους εν δυνάμει ρομαντικούς συντρόφους μας έχοντας πλέον ένα ερωτικό παρελθόν, εσωτερικευμένες φοβίες, συσσωρευμένα τραύματα, βαθιά ριζωμένες συνήθειες και συγκεκριμένες απαιτήσεις. Σε αυτές τις ηλικίες, τις πιο ενήλικες αλλά όχι απαραίτητα ώριμες, οι ερωτικές σχέσεις αποτελούν πεδίο διαπραγμάτευσης – ενίοτε και μάχης.
Τρεις τηλεοπτικές σειρές αποδίδουν με χιούμορ, ρεαλισμό και ρομαντισμό (για όσους θέλουν να τον δουν) την πολυπλοκότητα του έρωτα, μέσα από χαρακτήρες που διανύουν τα χαοτικά χρόνια των late 20s και και 30s, έχοντας μία καθαρότερη εικόνα εαυτού - χωρίς απαραίτητα αυτή να τους ικανοποιεί. Είναι ταυτόχρονα συνειδητοποιημένοι και μπερδεμένοι, θαρραλέοι και φοβικοί, σοβαροί ενήλικες και απερίσκεπτα παιδιά. Οι ζωές τους μπαίνουν φαινομενικά σε τάξη και το μέσα τους βρίσκεται σε αταξία. Διακατέχονται από μία έντονη επιθυμία για επικοινωνία και σύνδεση αλλά φοβούνται την έκθεση και παρασυνηθίζουν την μοναξιά. Θέλουν πολλά και τολμούν λίγα. Αλλά κανείς τους δεν εγκαταλείπει. Για αυτούς τους millennial, η ερωτική κρίση είναι άλλη μία στην λίστα. Και την αντιμετωπίζουν, όχι πάντα με χάρη, αλλά με κίνητρο την επαναστατική στην εποχή μας πεποίθηση πως οι άνθρωποι χρειάζονται ανθρώπους.
"Love”
Οι δημιουργοί Τζαντ Άπατοου, Λέσλι Άρφιν και Πολ Ραστ, μας μεταφέρουν στο σύγχρονο Λος Άντζελες, την καρμική στιγμή που το "καλό παιδί", ο Γκας (Πολ Ραστ), συναντά την προβληματική και αυτοκαταστροφική Μίκι (Τζίλιαν Τζέικομπς). Παρ’ ότι εκ διαμέτρου αντίθετοι τόσο ιδιοσυγκρασιακά όσο εμφανισιακά, ή λόγω αυτού, οι δυο τους παρασύρονται στην αμοιβαία έλξη μεταξύ τους και προσπαθούν με σχεδόν συγκινητική υπομονή και θέληση, να αποδεχτούν ο ένας τον άλλον ώστε να συνυπάρξουν. Ο Γκας είναι άγαρμπος, κοινωνικά αδέξιος και καθόλου "επικίνδυνος". Προσεγγίζει τις ταινίες και τη μουσική με έναν αρκετά nerdy τρόπο, είναι αξιαγάπητος στην παρέα του και όχι μόνο. Ξεχειλίζει ευγένεια και εκπέμπει την δυνατότητα να "σου κάνει καλό". Η Μίκι είναι αντιδραστική, αφιλτράριστη και εγωκεντρική. Έχει ιστορικό κατά συρροήν τοξικών σχέσεων και καταχρήσεων: καπνίζει, πίνει, κάνει ναρκωτικά, και είναι εθισμένη στο σεξ και τον έρωτα. Η γνωριμία της με τον Γκας και η προοπτική της σχέσης τους, οδηγούν την Μίκι στον δύσβατο και γεμάτο σκαμπανεβάσματα δρόμο της αυτοβελτίωσης. Κανείς δε θέλει να αλλάξει τον άλλον, κι όμως η σχέση τους ανοίγει νέους προσωπικούς ορίζοντες για τον καθένα, καθόλου εξουσιαστικά και εντελώς αβίαστα. Το μόνο που θέλουν είναι να γνωριστούν και να αγαπηθούν με ειλικρίνεια. Στο "Love" τα ετερώνυμα έλκονται για να δουν, και να μας δείξουν, πόσο μοιάζουν τελικά.
"Lovesick”
Η ιστορία δύο φίλων που καταλήγουν ερωτικοί σύντροφοι θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα κλασσικά παραμύθια. Συμβαίνει συχνά, γι’ αυτό κι έχει απασχολήσει δεκαετίες σινεμά και τηλεόρασης (βλέπε "When Harry Met Sally”, "Love and Basketball”, "F.R.I.E.N.D.S”, "How I Met Your Mother”). Το τρυφερό "Lovesick” του Τομ Ετζ έρχεται να πατήσει σε αυτό το μοτίβο με μία γερή δόση βρετανικού χιούμορ και μία μη γραμμική αφήγηση που μας δίνει πρόσβαση στην εξέλιξη της σχέσης του Ντίλαν (Τζόνι Φλιν) και της Ίβι (Αντόνια Τόμας) ανά τα χρόνια, παράλληλα με τα γεγονότα που καθόρισαν την ενήλικη ζωή του καθενός. Αφορμή για αυτήν την αναδρομή, αποτελεί η διάγνωση του Ντίλαν με χλαμύδια, η οποία δεν του αφήνει άλλη επιλογή πέρα από το να ενημερώσει τις πρώην ερωτικές συντρόφους του, με ρίσκο να γίνει δέκτης της οργής και των κατηγοριών τους. Η ειρωνεία πάει χέρι-χέρι με έναν πρωταγωνιστή που είναι ερωτευμένος με τον έρωτα και πληγώνεται συνεχώς, μέχρι και σωματικά, από αυτόν. Ο Ντίλαν πιστεύει στις αδελφές-ψυχές και δίνει αβέρτα ευκαιρίες σε κοπέλες, προβάλλοντας σε αυτές τις υψηλές, μη ρεαλιστικές προσδοκίες του. Πετάει στα σύννεφα, όπου νιώθει ασφάλεια, και γκρινιάζει που δεν έχει γνωρίσει ακόμα την "πραγματική αγάπη", ενώ φοβάται να υπάρξει στη σφαίρα της πραγματικότητας - εκεί που υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, εκεί που θα αναγκαστεί να είναι ο εαυτός του. Και ποιος θα τον αγαπήσει γι’ αυτό που είναι;
"Easy”
Ο τέλειος τίτλος για μία σειρά που αποτυπώνει την ευκολία με την οποία "βουτάμε" στον έρωτα και τη δυσκολία με την οποία κολυμπάμε στα νερά του, ελπίζοντας πως στο τέλος θα αποφύγουμε τον (βέβαιο) πνιγμό. Το "Easy" καταθέτει αυτοτελή επεισόδια με πρωταγωνιστές διάφορα ζευγάρια σε διαφορετικά στάδια της σχέσης τους, από την πρώτη γνωριμία, το σεξ και την διαπραγμάτευση του εαυτού, μέχρι τη φθορά της ρουτίνας, την παρεξήγηση, την απομάκρυνση και τον επαναπροσδιορισμό ή τον χωρισμό. Κάθε ιστορία θέτει κι ένα από τα πάντα καίρια ερωτήματα που αφορούν τις σχέσεις, με ένα σύγχρονο twist. Τι μένει μετά τον έρωτα; Τι γίνεται όταν ένα από τα δύο ή και τα δύο μέλη της σχέσης αλλάζουν; Υπάρχει περίπτωση να ξανασυναντηθούν; Δικαιολογείται ποτέ η απιστία; Μπορούν οι πρώην να μείνουν φίλοι; Τι αλλάζει με τον γάμο και τα παιδιά; Όλα αυτά με φόντο το σύγχρονο ρομαντικό τοπίο του Σικάγο, με τα dating apps, την πολιτική ορθότητα, και τις συγχυσμένες ιδεολογίες να επηρεάζουν τόσο τα παραπάνω ερωτήματα όσο και τις απαντήσεις. Επιστρατεύοντας ένα all-star indie καστ (Όμπρεϊ Πλάζα, Μαρκ Μαρόν, Μέλανι Λίνσκι, Τζέικ Τζόνσον, Ελίζαμπεθ Ρίζερ, Ντέιβ Φράνκο, Ζάζι Μπιτζ κ.α.), ο Τζο Σουάνμπεργκ, μάστερ του mumblecore - της υποκατηγορίας του ανεξάρτητου σινεμά που χαρακτηρίζεται από πολύ (αλλά πολύ) διάλογο και πρωταγωνιστές που αναζητούν ένα νόημα στη ζωή τους μέσω των κοινωνικών και ερωτικών συναναστροφών - κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Εκμεταλλεύεται για πρώτη φορά το εκτεταμένο μέγεθος του τηλεοπτικού σεναρίου και προσφέρει μία ποικιλία μοναδικών χαρακτήρων, εξίσου χαμένων, και διασκορπισμένων σε όλο το φάσμα της ενηλικίωσης. Καθένας τους ψάχνει να βρει αυτό το πολυπόθητο "νόημα" και κανείς δε θέλει να το κάνει μόνος του.
