Ανένδοτος. Όσο επιτακτικά κι αν του ζήτησα spoiler για τη δεύτερη σεζόν του House of The Dragon, εκείνος μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο Fire & Blood. O Ελληνοαμερικανός Greg Yaitanes ξέκλεψε ένα μισάωρο από τα γυρίσματα του Presumed Innocent του Apple TV, με τους Τζέικ Γκίλενχαλ, Ρουθ Νέγκα και Πίτερ Σαρσγκαρντ, για να μπει στο αμάξι του στη Sunset Boulevard και να μιλήσουμε. Απ’ ό,τι μου εκμυστηρεύτηκε ο 52χρονος, βραβευμένος με Emmy σκηνοθέτης και παραγωγός, η καθημερινότητά του μοιράζεται ανάμεσα στη δουλειά και στα παιδιά του, τον Ευάγγελο, τον Λεωνίδα και την Ηλέκτρα.
Η υπογραφή του έχει μπει σε πασίγνωστες σειρές (Lost, Prison Break, House, M.D., Grey's Anatomy κ.α) – θα ήταν και στο Game of Thrones αν ήταν διαθέσιμος όταν του προτάθηκε. Σε 10 χρόνια από τώρα, σκοπεύει να αποσυρθεί και να κάνει αυτή τη μετάβαση ομαλά, διδάσκοντας στην επόμενη γενιά, που θα ζει στην απόλυτη κυριαρχία των πλατφορμών streaming. Όπως χαρακτηριστικά λέει, τίποτα δεν θα τον κάνει περισσότερο ευτυχισμένο από μία ελληνική τηλεοπτική σειρά που θα γίνει παγκόσμιο φαινόμενο. Μέχρι τότε βέβαια, έχουμε εκείνον να διαπρέπει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
>Πώς είναι να σκηνοθετείς το prequel της πιο επιτυχημένης σειράς των τελευταίων ετών; Στη θέση σου, ένα άγχος θα το είχα.
To λατρεύω αυτό που κάνω και γι’ αυτό δεν στρεσάρομαι μάλλον. To House of The Dragon ήταν πραγματικά πολύ σχολαστικά σχεδιασμένο. Είχαμε στη διάθεσή μας ό,τι χρειαζόμασταν. Υπήρχε κάτι πολύ συναρπαστικό στο πώς εξελισσόταν το πρόγραμμα της ημέρας και το πώς προσαρμοζόμασταν αμέσως σε αυτό. Οι πραγματικές προκλήσεις για μένα στα γυρίσματα ήταν το μεγάλο χρονικό διάστημα που έλειπα από την οικογένειά μου, καθώς και οι ισχύοντες κανόνες μετακίνησης από τη μία χώρα στην άλλη, γιατί άλλαζαν καθημερινά και έπρεπε να είμαστε σε εγρήγορση.
>Υποθέτω πως η δημιουργία σκηνών με δράκους και μάχες δεν πρέπει να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, ακόμη και για σένα, μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας. Πώς το χειρίστηκες;
Ξέρεις τι; Επανέφερα την αίσθηση του παιχνιδιού σχεδόν "χορογραφώντας" την ακολουθία των δράκων χρησιμοποιώντας παιχνίδια. Αγόρασα μερικές μινιατούρες από το Amazon και προσπάθησα να σκεφτώ κάποια περιπέτεια με δράκους που θα με ενθουσίαζε ως νέο. Ήταν πολύ διασκεδαστικό να παρακολουθώ από το iPhone βίντεο με δράκους-παιχνίδια να μετατρέπονται στην τελική τους μορφή. Όταν είδα όλο αυτό να παίρνει ζωή μέσα από παιχνίδια στο σαλόνι μου και να κυκλοφορεί παγκοσμίως, γελούσα.
>Δηλαδή, μικρός έπαιζες με δράκους;
Δεν έπαιζα με δράκους, αλλά εννοείται ότι μεγάλωσα με το Star Wars, είχα φιγούρες... Για την ακρίβεια, αυτό και τα κόμικς μου ήταν εκείνα που με έκαναν να θέλω να γίνω σκηνοθέτης και να αφηγούμαι ιστορίες. Στη δεκαετία του ’80, όταν ήμουν πια στην εφηβεία και οι γονείς μου είχαν πάρα πολύ δύσκολο πρόγραμμα στη δουλειά τους, περνούσαμε τα Σαββατοκύριακα με τη γιαγιά μου και πάντα μας πήγαινε στον κινηματογράφο. Οπότε όλα αυτά μου ήταν πολύ οικεία όταν ήρθε η στιγμή να κάνω το House of The Dragon.
>Αν αυτό ήταν το πιο απολαυστικό σημείο, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σχετικά με την πλοκή των επεισοδίων που σκηνοθέτησες, ποιο ήταν; Ή έστω ποιο ήταν το πιο αγαπημένο σου κομμάτι από αυτήν τη διαδικασία;
Το αγαπημένο μου κομμάτι σε αυτήν τη διαδικασία -και είναι κάτι που διατρέχει γενικά τη δουλειά μου γιατί προέρχομαι από μία μεγάλη ελληνική οικογένεια της οποίας η περίπλοκη δυναμική μεταξύ των μελών της με διασκεδάζει- όταν έκανα το Dune πριν από 20 χρόνια (ήταν μία μίνι σειρά που βασιζόταν στο 2ο και 3ο βιβλίο), το House of The Dragon αλλά και τώρα, αυτό που με τράβηξε στο Presumed Innocent ήταν το ότι οι οικογένειες ουσιαστικά διαλύονται και προσπαθούν να τα ξαναβρούν. Aυτό το θέμα ήταν κάτι που πραγματικά μου άρεσε, ειδικά στο House of The Dragon· είμαι πατέρας ενός κοριτσιού και μπορούσα να καταλάβω και να ταυτιστώ σε πολλά με την ιστορία του Viserys και όσων περνούσε με τη Rhaenyra. Αυτό κάπως με τράβηξε, μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στη σειρά και να καθοδηγηθώ βάσει αυτού.
>Κόπηκε κάποια σκηνή από τα επεισόδια που σκηνοθέτησες και που θα προτιμούσες να είχατε κρατήσει;
Στο βιβλίο υπάρχει μία σκηνή στην οποία ο Criston Cole (Fabien Frankel) χρίζεται ιππότης και γίνεται μέλος της φρουράς (Kingsguard), απογοητεύτηκα όταν είδα ότι δεν μπήκε. Επίσης, στο 2ο επεισόδιο, υπάρχει μία σπουδαία σκηνή στην οποία η Rhaenyra προετοιμάζει την Alicent για το γάμο. Το νυφικό της είναι πραγματικά πάρα πολύ εντυπωσιακό, παρακολούθησα τους δημιουργούς του να το φτιάχνουν επί έναν χρόνο, νομίζω πως είναι σχεδόν αδύνατο να στο περιγράψω. Υπήρξαν και αρκετά πράγματα που δεν είδατε, αλλά ευτυχώς τα περισσότερα από αυτά θεωρώ ότι δεν ήταν τόσο απαραίτητα. Η πιο σημαντική "απώλεια" ήταν η σκηνή με τον Criston Cole.
>Αν συγκρίνεις τις προηγούμενες δουλειές σου, όπως το House M.D., το Lost ή το Prison Break, βρίσκεις βασικές ομοιότητες ή θεμελιώδεις διαφορές;
Σπουδαία ερώτηση. Πρόσφατα συζητούσα για τις ομοιότητες ανάμεσα σε Dune, Presumed Innocent και House of The Dragon. Και τα τρία έχουν ως θέμα μία περίπλοκη οικογένεια που διαλύεται από τα μέλη της για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Το Lost, από την άλλη, καταπιάνεται με την έννοια της κοινότητας, όπως και το House, βασικά αυτές οι σειρές έχουν πολλές ομοιότητες όσον αφορά τη δυναμική των κεντρικών χαρακτήρων. Το πραγματικό ατού που έχω όταν δουλεύω σε τέτοια πρότζεκτ είναι ότι ουσιαστικά ανταλλάσσω το χρόνο μου -που είναι ένα από τα μόνα περιουσιακά στοιχεία που έχουμε πραγματικά για τον εαυτό μας- με πρότζεκτ που με ενθουσιάζουν, που με κρατούν ενεργό και στα οποία μπορώ να επιστρέψω. Πλέον αν δεν αισθάνομαι ότι εμπνέομαι από κάτι, δεν ασχολούμαι εξαρχής με αυτό. Νομίζω πως έχω συγκεντρώσει ένα πολύ ωραίο αρχείο με πολύ δυνατά πρότζεκτς, γιατί έχω κάνει καλές επιλογές και έχω υπάρξει πολύ τυχερός με το υλικό που συνεχίζει να έρχεται στα χέρια μου.
>Ξεχωρίζεις κάποια από όλες ή θα μου πεις την κλασική δικαιολογία του πατέρα που αγαπά εξίσου τα παιδιά του;
Νομίζω πως η πιο ολοκληρωμένη –και γι’ αυτό και η πιο αγαπημένη μου εμπειρία μέχρι στιγμής– είναι η σειρά Quarry από το 2016, που έκανα για τη Cinemax. Αν το πάμε ανά επεισόδιο, τότε το φινάλε του House of The Dragon είναι σίγουρα μέσα στα πέντε αγαπημένα μου, το ίδιο και το επεισόδιο The Queen από το Castle Rock. Μέσα σε αυτά είναι σίγουρα και λίγο το Banshee, στο οποίο ήμουν και παραγωγός.
>Αλήθεια, πώς είναι να δουλεύεις με τόσο διάσημους τύπους όπως ο Jeff Bridges;
Από τον Jeff δεν πρόκειται να ξεχάσω το εξής: Η πλάτη του τον ενοχλούσε πάρα πολύ και είχε μία καρέκλα αντιβαρύτητας, στην οποία καθόταν, έπεφτε πίσω και χαλάρωνε. Θυμάμαι σε κάποια στιγμή να τον ρωτάω αν αυτό όντως λειτουργούσε. Τότε σηκώθηκε από την καρέκλα, με άρπαξε, με κάθισε σε αυτήν και με έσπρωξε πίσω λέγοντάς μου: "Φίλε, δεν είναι τέλεια;". Και αυτό που μόλις σου περιέγραψα είναι ο Jeff στο σετ. Ήταν φανταστικό. Σε αυτό το σημείο της καριέρας μου είναι τόσο σπουδαίο το γεγονός ότι έχω την ευκαιρία να δουλέψω με επαγγελματίες που είτε μεγάλωσα μαζί τους είτε που λατρεύω τη δουλειά τους. Όπως τώρα που δουλεύω με τον Τζέικ Γκίλενχαλ, με τον Πάντι Κονσιντίν, του οποίου το σκηνοθετικό έργο με οδήγησε στο να γνωρίσω τον Peter Mullan και να τον φέρω να παίξει στο Quarry, στον πρώτο του "αμερικανικό" ρόλο... Τώρα που γυρίζουμε το Presumed Innocent μπορώ να καλέσω πια σπουδαίους ηθοποιούς να έρθουν να παίξουν για μία ημέρα, απλά και μόνο για να έχω την ευκαιρία να δουλέψω μαζί τους. Είναι υπέροχο αυτό. Και αυτό συμβαίνει και τώρα που δουλεύουμε με τον Jake. Κάθε μέρα γυρνάω σπίτι πολύ κουρασμένος, αλλά αυτό είναι το καλύτερο είδος κούρασης διότι κάνω κάτι που απολαμβάνω πάρα πολύ.
>Με το Twitter ασχολείσαι ακόμα;
Όχι, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Πράγματι ασχολήθηκα όταν ήταν επικεφαλής ο Jack [Dorsey], είχα βοηθήσει στο να χαρτογραφηθεί το πώς το Χόλιγουντ αλληλεπιδρά μέσα από αυτό, τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα και τις πλατφόρμες streaming. Βέβαια, ενώ δεν ασχολούμαι πια, μάλλον υπάρχει ακόμη το αποτύπωμά μου τριγύρω. Τότε ακόμη δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε πώς λειτουργούσαν τα social media και πώς συνδέονται με το κομμάτι της αφήγησης ως προεκτάσεις της.
>Και πώς σου φαίνεται επί Elon Musk;
Δεν έχω παρακολουθήσει τι γίνεται, άρα μάλλον δεν έχω κάτι ενδιαφέρον να σου πω.
>Πώς είναι για έναν Έλληνα τρίτης γενιάς να μεγαλώνει και να καταλήγει με μία τεράστια καριέρα όπως η δική σου στις ΗΠΑ;
Κανείς δεν προσπάθησε να με κάνει γιατρό ή δικηγόρο, ήμουν πολύ τυχερός που οι γονείς μου υποστήριξαν το ένα και μοναδικό μου όραμα, να γίνω σκηνοθέτης. Ήταν δύσκολο να το καταλάβουν η γιαγιά και ο παππούς μου, αλλά μου έδωσαν τον χώρο να βρω τον δρόμο μου. Αν δεν τα κατάφερνα, θα γινόμουν ψυχολόγος – έχω πτυχίο από το USC. Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο σε πολλές ιστορίες μεταναστών είναι ότι αυτές οι οικογένειες κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να χτίσουν μία καλύτερη ζωή για τις επόμενες γενιές. Εγώ κατάλαβα τι ήθελα να κάνω όταν ήμουν 14, και τότε, χωρίς ίντερνετ, δεν ήταν πολύ εύκολο να βρεις πληροφορίες. Θυμάμαι να ψάχνω βιβλία για το πώς φτιάχνεις και σκηνοθετείς μία ταινία. Οι δικοί μου γονείς στο μεταξύ κάπως επαναστάτησαν, ήθελαν να μας "αμερικανοποιήσουν" και να μας εξομοιώσουν, γεγονός που οδήγησε στο να μη μιλάω ελληνικά παρότι έχω ελληνική υπηκοότητα. Ακόμη κι έτσι όμως, ασχολούμαι με την καθοδήγηση νέων Ελλήνων κινηματογραφιστών, όπως για παράδειγμα στο Los Angeles Greek Film Festival.
>Μέσα σου αισθάνεσαι περισσότερο Αμερικανός; Έλληνας; Ή εξαρτάται από το πού βρίσκεσαι;
Πολύ καλή ερώτηση. Στην Αμερική δεν θεωρώ τον εαυτό μου λευκό άντρα. Μεγάλωσα σε μία πόλη με Ιρλανδούς καθολικούς, οπότε με τα σκούρα μου χαρακτηριστικά, μάτια, φρύδια και τη χαρακτηριστική μύτη αισθανόμουν πολύ διαφορετικός. Ακόμη τιμάμε στο σπίτι τις ελληνικές γιορτές, ειδικά με τους παππούδες μου. Οπότε, όταν ήρθα πρώτη φορά στην Ελλάδα, στα 14 μου, ένιωσα κάπως διχασμένος, αλλά και μία άμεση σύνδεση ότι επιστρέφω στο σπίτι μου. Το ίδιο πια αισθάνομαι και όταν δουλεύω στην Ιταλία και την Ισπανία, και φυσικά στην Ελλάδα, ότι "εδώ ανήκω". Mου κάνει κλικ, αντιλαμβάνομαι τη μεσογειακή καταγωγή μου.
Πηγή: Esquire.com.gr
