Ενώ τα τηλεκοντρόλ παίρνουν φωτιά προσπαθώντας να (παρ)ακολουθήσουν όλες τις prime time σειρές ταυτόχρονα, τη Δευτέρα 10/10 ξεκίνησε και η σειρά του Alpha "Αυτή η νύχτα μένει", διεκδικώντας το δικό της κοινό. Ήταν μία από τις πολυαναμενόμενες πρεμιέρες, καθώς η βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή ιστορία αναβιώνει τα μπουζούκια, τις πίστες και τη νύχτα του ’80, μια εποχή την οποία το μεγαλύτερο μέρος του κοινού που παρακολουθεί ελληνικές σειρές έζησε, θυμάται, ίσως και αναπολεί. Κυρίως, όμως, το κοινό αδημονούσε για τα δύο άκρως δυνατά –ερμηνευτικά και εμπορικά– πρόσωπα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους: Βασίλης Μπισμπίκης και Γιάννης Στάνκογλου μπλέκονται σε μια ανελέητη κόντρα, όταν ο τελευταίος στο ρόλο του Χρήστου, επιφανούς δημάρχου μιας επαρχιακής πόλης, μαθαίνει ένα χρόνο μετά το θάνατο της γυναίκας του ότι ο Στρατής, ιδιοκτήτης του σκυλάδικου "Όνειρο", ήταν ο μεγάλος της έρωτας για σχεδόν είκοσι χρόνια. Με σκοπό την εκδίκηση και την ολοκληρωτική καταστροφή του, θα βάλει το "Όνειρο" του Στρατή στο στόχαστρο με την πρόφαση "να ξεβρωμίσει ο τόπος", μιας κι εκεί συχνάζουν τραγουδιάρες και κονσοματρίς που διασκεδάζουν την (όχι και τόσο) "αφρόκρεμα" της περιοχής. Αυτός είναι και ο βασικός κορμός της ιστορίας, η πλοκή της οποίας ενισχύεται από έναν προγενέστερο φόνο, που ενώνει κάπως τους υπόλοιπους πρωταγωνιστικούς ρόλους της σειράς. Μιας ιστορίας που χτίστηκε από τους σεναριογράφους Ιωάννα Κανελλοπούλου και Γιώργο Μακρή, καθώς το δημοφιλές βιβλίο αποτελείται από μικρές, κυρίως βιωματικές, αόριστες ιστορίες, που στοχεύουν να δώσουν στον αναγνώστη την αίσθηση της εποχής.
Ας μιλήσουμε, όμως, με όρους "πίστας": Αν ο Μπισμπίκης και ο Στάνκογλου είναι τα μεγάλα ονόματα που λάμπουν στη μαρκίζα, τι μένει κάτω από τα αμέτρητα γαρίφαλα (βλέπε για παράδειγμα τα αποθεωτικά σχόλια στο twitter) που πέφτουν βροχή στα πόδια τους σε κάθε τους σκηνή; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, φυσικά και δεν ισχύει το "ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός". Με μεγάλη εμπειρία σε θέατρο και κινηματογράφο, αλλά και με τηλεοπτικούς ρόλους που συγκίνησαν, και οι δύο έχουν ένα αδιαπραγμάτευτο ταλέντο, ικανό να απογειώσει κάθε ρόλο που επιλέγουν. Το πετυχαίνουν και εδώ, δίνοντας αμφότεροι αφοσιωμένες ερμηνείες. Τι γίνεται, όμως, όταν η σκηνοθεσία (Κατερίνα Φιλιώτου) αρνείται να βουτήξει στη νύχτα με την ίδια αφοσίωση; Η αισθητική της σειράς μοιάζει σαν να λογοκρίνει από μόνη της το λαϊκό, το δεύτερο, το φτηνό, που εδώ απαιτείται και επιβάλλεται, επιλέγοντας μια απλή, αποστασιοποιημένη παράθεση των βασικών χαρακτηριστικών του. Βαριά ζεϊμπέκικα, λίτρα ουίσκι, ντουμάνια τσιγάρων, βουνά από γαρίφαλα και σπασμένα πιάτα, πατσάς μετά το ξενύχτι, αλλά και μεγάλες λαϊκές επιτυχίες είναι όλα εδώ, σε ένα πλαίσιο, όμως, που προς το παρόν αδυνατεί να τα ενσωματώσει αβίαστα.
Σοβαρή αδυναμία υπάρχει και στις ενδυματολογικές και στιλιστικές επιλογές, κάτι που μειώνει την ως επί το πλείστον προσεγμένη σκηνογραφία: Για παράδειγμα, το καμαρίνι του "Ονείρου" μοιάζει βγαλμένο από τη δεκαετία του ‘80, τι να το κάνεις όμως όταν καμία από τις ενοίκους του δεν έχει τουλάχιστον μια περμανάντ, σήμα κατατεθέν της εποχής; Το αστραφτερό κιτς που μεσουράνησε ακόμα και στα σαλόνια της συγκεκριμένης εποχής –πόσο μάλλον στα μπουζούκια και ιδιαίτερα στην επαρχία– εδώ απουσιάζει πλήρως, παρότι πρωταγωνιστεί στις γλαφυρές περιγραφές του ομότιτλου βιβλίου, αλλά και στις μνήμες των τηλεθεατών, με τη μόνη λάμψη που απομένει να είναι εκείνη των πρωταγωνιστών (Άννα Μάσχα και Γιάννης Τσορτέκης ξεχωρίζουν επίσης).
Είναι τόσο μεγάλο παράπτωμα ένα ατυχές ρούχο ή χτένισμα; Εδώ ναι, καθώς χάνεται ένα βασικό ατού, αυτό της αναπαράστασης μιας εποχής και μιας συγκεκριμένης κοινωνικής πραγματικότητας (Αγρίνιο, πίστα, 80s). Κι όταν μόλις ένα "κλικ" του τηλεκοντρόλ μακριά βρίσκονται άλλες τόσες ιστορίες, άλλοι τόσοι πρωταγωνιστές κι άλλες τόσες εποχές, σε μια τόσο πληθωρική τηλεοπτική σεζόν, αυτό ίσως και να κοστίζει.
Δείτε το τρέιλερ της σειράς
