Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη των αποφάσεων. Από την πρώτη λέξη στο σενάριο μέχρι τη γραμματοσειρά στους τίτλους, κάθε ταινία συνιστά το άθροισμα των μικρότερων ή μεγαλύτερων επιλογών που την ορίζουν. Κάποιες φορές αυτές οι αποφάσεις καταφέρνουν να αλλάξουν το ρου της κινηματογραφικής ιστορίας, όπως συνέβη χαρακτηριστικά με τον γκανγκστερικό "Νονό" του Φράνσις Φορντ Κόπολα, πριν από 50 χρόνια. Μόνο που το αψεγάδιαστο φιλμ είχε δεκάδες εχθρούς απέναντί του, από πραγματικούς μαφιόζους μέχρι τεχνοκράτες executives, προτού καν προλάβει να εγκριθεί μισό δολάριο για τη δημιουργία του.
Τα ανά στιγμές εξωπραγματικά παρελκόμενα των γυρισμάτων του "Νονού", αποτελούν την έμπνευση πίσω από τη μίνι σειρά "The Offer", η οποία προβάλλεται αποκλειστικά μέσω της Cosmote TV από την 1η Μαΐου. Πίσω από την κάμερα βρίσκεται μια ικανή ομάδα συντελεστών, με ιθύνων νου το σεναριογράφο Μάικλ Τόλκιν και τον πολύπειρο Άνταμ Άρκιν ("Succession", "Sons of Anarchy", "Masters of Sex") να σκηνοθετεί τα περισσότερα από τα 10 συνολικά επεισόδια του αυτοτελούς κύκλου.
Σημείο αναφοράς στην αφήγηση δεν είναι ο Κόπολα, όπως ενδεχομένως να περίμενε κανείς, αλλά ο σκληροτράχηλος παραγωγός Αλ Ράντι. Ο άνθρωπος ο οποίος παράτησε μια ασφαλή αλλά ανιαρή καριέρα ως προγραμματιστής για να δοκιμαστεί στα ταραχώδη νερά του εμπορικού σινεμά στα μέσα των ‘60s. Οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες του Ράντι, τον οποίο υποδύεται ικανοποιητικά ο Μάιλς Τέλερ, αποτελούν την πρώτη ύλη του σεναρίου, το οποίο κινείται σε δύο κατευθύνσεις. Από τη μία στο να δραματοποιήσει τα ευτράπελα γύρω από το "Νονό" και από την άλλη να αναδείξει το καλλιτεχνικό σταυροδρόμι στο οποίο βρισκόταν τότε το Χόλιγουντ. Κάτι που γνωρίζει καλά ο Τόλκιν, καθώς ο ίδιος βρέθηκε οσκαρικά υποψήφιος γράφοντας το σενάριο του "Παίκτη" (1992, Ρόμπερτ Άλτμαν) που κοντραρίστηκε στενά με τις εμμονές των στούντιο heads.
Για το λόγο αυτό, στο "Offer" ως αντίπαλο δέος του Ράντι τίθεται ο Ρόμπερτ Έβανς, ο γενικός επικεφαλής τότε της Paramount και υπεύθυνος για διαδοχικές εμβληματικές επιτυχίες της εταιρίας, όπως για παράδειγμα το "Μωρό της Ρόζμαρι" (1968) και το "Chinatown" (1974) του Ρομάν Πολάνσκι. Είναι εκείνος που βλέπει αρχικά την προοπτική μιας μεταφοράς του "Νονού" του Μάριο Πούζο στο σινεμά, προτού το αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Ράντι. Οι δύο άντρες εκπροσωπούν τις διαχρονικά αντικρουόμενες πλευρές του Χόλιγουντ· εκείνης που εκτιμά το καλλιτεχνικό έρεισμα ενός έργου αλλά κατά βάση θέλει να βγάλει λεφτά (Έβανς) και του παραγωγού που είναι έτοιμος να ρισκάρει τα πάντα για το όραμά του αδιαφορώντας για το κόστος (Ράντι). Ο ενίοτε ακραίος ανταγωνισμός ανάμεσα στις παραπάνω "σχολές σκέψης" ήταν που άνοιξε το δρόμο στα ‘70s για το λεγόμενο Νέο Χόλιγουντ, εκείνο που βασιζόταν στις πρωτότυπες ιδέες των δημιουργών – σκηνοθετών όπως ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Στίβεν Σπίλμπεργκ εκτός από τον Κόπολα, φυσικά.
Χάρη στην επιμονή ανθρώπων όπως ο Ράντι, ο "Νονός" άνοιξε το δρόμο στη δημιουργία ενός αμερικάνικης κοπής σινεμά των auteurs, διεκδικώντας καλλιτεχνικά αιτήματα που στους διευθυντές των στούντιο έμοιαζαν παράλογα. Όπως μια λειτουργική ηλεκτρική κουζίνα στο πλατό ("για το ρεαλισμό της σκηνής"), εκατοντάδες κομπάρσους για πλάνα 10-20 δευτερολέπτων ή γυρίσματα στη Σικελία που αφορούσαν μόλις 2-3 σεκάνς. Όλα αυτά απεικονίζονται γλαφυρά στο "Offer", μαζί με πλείστες ακόμα κινηματογραφικές αναφορές που σίγουρα θα συγκινήσουν τους σινεφίλ. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως στο ρόλο του Έβανς ο Μάθιου Γκουντ δίνει με διαφορά την καλύτερη ερμηνεία στη σειρά.
Όσο όμως διαρκούσε το μπρα ντε φερ ανάμεσα στο Ράντι και τον Έβανς για τον (υπέρογκο) προϋπολογισμό του "Νονού", ο Ράντι είχε να αντιμετωπίσει και μερικούς αληθινούς γκάνγκστερς. Συγκεκριμένα το διαβόητο μαφιόζο Τζο Κολόμπο (ο εξαιρετικά ταιριαστός Τζιοβάνι Ριμπίζι), ο οποίος μέσω της Λίγκας για τα Κοινωνικά Δικαιώματα των Ιταλοαμερικάνων (και όχι μόνο…) απαιτούσε τη διακοπή των γυρισμάτων, διότι πίστευε πως εξαιτίας της ταινίας οι ιταλικής καταγωγής Αμερικανοί θα ταυτίζονταν με το οργανωμένο έγκλημα, δυσφημώντας τους.
Πάνω σε αυτούς τους δύο αφηγηματικούς άξονες κινείται το "Offer", το οποίο όσα εξαργυρώνει σε κινηματογραφική νοσταλγία και πειστική απεικόνιση της εποχής, τόσα στερείται σε δραματουργική ένταση, σασπένς και συνοχή. Η διάρκεια των επεισοδίων (50’-60’) σε συνδυασμό με τον αριθμό τους (10), αναγκάζει την πλοκή να απλωθεί αχρείαστα και έτσι, να αποδυναμώσει αισθητά τη σειρά. Στο τέλος, δίνεται η αίσθηση πως κανείς έχει παρακολουθήσει ένα ποτ πουρί ισχυρών αντρών που μπαινοβγαίνουν σε δωμάτια για να πάρουν, στο δευτερόλεπτο, σημαντικές αποφάσεις. Παρότι οι χαρακτήρες βρίσκονται διαρκώς υπό πίεση, όχι μόνο ο Ράντι, λείπουν οι παράγοντες που θα έκαναν αυτό το ασφυκτικό αδιέξοδο αισθητό.
Αλλά, παραδόξως, το "Offer" καταφέρνει να κεντρίζει αρκετά την προσοχή ώστε αυτομάτως να αναζητάς το επόμενο επεισόδιο. Λίγο οι ερμηνείες, λίγο οι έστω χαλαρές νύξεις για τα συστήματα εξουσίας που συγκρούονται (Μαφία - Χόλιγουντ), λίγο και ο κίνδυνος που συνεχώς απειλεί την ολοκλήρωση του "Νονού", κάνουν τη σειρά μια ασφαλή επιλογή για χαλαρές θεάσεις. Έπειτα, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον η χρονική στιγμή στην οποία κάνει πρεμιέρα το "Offer". Μιλάμε για την τηλεοπτική παραγωγή με την οποία, στον υπόλοιπο κόσμο, λανσάρεται η streaming πλατφόρμα Paramount+, έχοντας στον πυρήνα της μια ιστορία που αφορά την ίσως σπουδαιότερη επιτυχία ενός παραδοσιακού μέχρι πρότινος στούντιο. Έρχεται, δηλαδή, σε μια φάση που η εταιρία αναζητά η νέα ταυτότητά της, ένα σταυροδρόμι που βίωσε καθώς ο "Νονός" βρισκόταν στα σκαριά. Το ότι η απάντηση έρχεται ψηφιακά και μέσα από μια μίνι σειρά, το λες και ειρωνικό…
Το "Offer" κάνει πρεμιέρα με τριπλό επεισόδιο αμέσως μετά τις ΗΠΑ (Κυριακή 1/5, 22.00, COSMOTE SERIES HD).
