Υπάρχει μια πολύ γλυκιά σκηνή-πρόκληση για τους ευσυγκίνητους σε ένα από τα μέρη του "Jeen-Yuhs". Είναι εκείνη στην οποία η μητέρα του Kanye West, Ντόντα, τραγουδάει ένα από τα πρώτα κομμάτια του γιου της, ενώπιόν του, την ώρα που εκείνος την κοιτάζει με ένα μείγμα θαυμασμού κι αγάπης. Υπάρχουν αρκετές ακόμα αντίστοιχες κατά τη διάρκεια των τεσσάρων και πλέον ωρών του ντοκιμαντέρ που ανέβηκε στο Netflix πριν από λίγες εβδομάδες, αναπόφευκτο εάν λάβουμε υπόψη ότι η τριλογία αφορά βασικά το ξεκίνημα του αμφιλεγόμενου ράπερ.
Αφηγητής των ταινιών είναι ο Κλάρενς "Κούντι" Σίμονς, ο οποίος επίσης συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με τον διαχρονικό συνεργάτη του Τσίκε Όζαχ. Οι δυο τους γνωρίζουν τον West από την εποχή που ήταν ένας άσημος παραγωγός, ο οποίος μοχθούσε να αποδείξει το ταλέντο του ως MC. Ο Κούντι ήταν εκείνος που πίστεψε σε αυτόν από την πρώτη στιγμή, γι’ αυτό και αποφάσισε ήδη από τότε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ κινηματογραφώντας την ανέλιξή του στην κορυφή. Κάτι κάθε άλλο παρά δεδομένο για τον ξεγραμμένο από όλους Kanye στα τέλη των 90s. Εξ ου και το μεγαλύτερο μέρος του "Jeen-Yuhs" αναδίδει τη γοητευτική ενέργεια ενός μουσικού ντοκιμαντέρ, το οποίο αφηγείται την ιστορία του αουτσάιντερ που ανατρέπει τα πάντα.
Είναι εύκολο, λοιπόν, να "ερωτευτεί" κανείς τον Kanye ξανά από την αρχή, ξεχνώντας προς στιγμήν όσα μεγάλα φάουλ έχει διαπράξει. Η τριλογία, μάλιστα, έρχεται σε μια φάση που πολλοί είχαμε αφήσει πίσω το ασύλληπτο εύρος που ο Ye –όπως είναι πλέον επίσημα το όνομά του– έχει δώσει στο χιπ χοπ, εξαιτίας της εξόχως προβληματικής δημόσιας εικόνας του – βλέπε τη σουρεάλ προεκλογική εκστρατεία του για την αμερικανική προεδρία ή, πιο πρόσφατα, όταν αναζητούσε στα social media τρόπους να προστατέψει το παιδί του από την πρώην σύζυγό του Κιμ Καρντάσιαν. Και αυτά είναι μονάχα δείγματα των δύο τελευταίων ετών. Βλέποντας το "Jeen-Yuhs", αντιλαμβάνεσαι εύκολα πόσο άβολα αισθάνεται ακόμα και ο Κούντι όταν η αφήγησή του πλησιάζει το παρόν.
Η αδερφική σχέση του σκηνοθέτη με τον καλλιτέχνη, ωθεί, απολύτως κατανοητά, τον Κούντι να είναι υπερπροστατευτικός και να σέβεται απεριόριστα το κινηματογραφικό αντικείμενό του. Το προτέρημα των τριών φιλμ, ωστόσο, είναι ότι δεν υπαινίσσονται πως αρθρώνουν κάποια μεγαλειώδη αλήθεια γύρω από τον West. Αντιθέτως, έτσι όπως εξελίσσονται, μοιάζουν περισσότερο με μια γλυκόπικρη υπόθεση διάνοιας που αυτοκαταστρέφεται(;), παρά με άκριτη αποθέωση ενός δημιουργού. Εδώ προστίθεται ένας πολύ σημαντικός παράγοντας, που αφορά το στίγμα γύρω από τα ψυχιατρικά προβλήματα και το ρόλο της κοινής γνώμης. Ο Κούντι υπογραμμίζει, πολύ σωστά, πώς ο Τύπος φρόντισε να δημιουργήσει την περσόνα ενός υστερικού τρελού, κάθε φορά που ο West έβγαινε εκτός ορίων.
Εν κατακλείδι, το "Jeen-Yuhs" αξίζει να το δουν όλοι όσοι αγαπούν τη μουσική, ανεξαρτήτως του τι είναι και τι δεν είναι ο Ye. Κι αυτό επειδή, παρότι στα ντοκιμαντέρ απεικονίζεται γλαφυρά ότι αυτήν τη στιγμή πνευματικά βρίσκεται σε ένα απρόβλεπτο και εν δυνάμει επικίνδυνο σημείο, ο πάλαι ποτέ "College Dropout" συνεχίζει με τους δίσκους του να αλλάζει τη μουσική. Η πρόσφατη κυκλοφορία του "Donda 2", αφιερωμένου στη μνήμη της μητέρας του, έκανε πρεμιέρα αποκλειστικά στα ψηφιακά ράφια της δικής του πλατφόρμας. Κι ενώ η ιστορία του γράφεται ακόμα, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς αν ο West θα άλλαζε κάτι στη ζωή του αν τα γνώριζε όλα αυτά εξ αρχής. "I guess we’ll never know…"
