Ηθοποιός θεάτρου, τηλεοπτικός πρωταγωνιστής και καθηγητής υποκριτικής. Τι σε ορίζει περισσότερο;
Όλα πηγάζουν από την αλήθεια μου και την αγάπη μου για την υποκριτική. Καθένα έχει το δικό του δρομάκι και τη δική του ζωή μέσα στη ζωή μου, και τα απολαμβάνω εξίσου. Διδάσκω από τα 27 μου και θα τολμήσω να πω ότι η αγάπη για τη διδασκαλία είναι λίγο μεγαλύτερη από το να δημιουργώ ένα ρόλο. Το να ξεμπλοκάρεις έναν άνθρωπο, να βάζεις το λιθαράκι σου για να διαμορφώσεις το ταλέντο του ή τη συνείδησή του, είναι μαγικό.
Η απόφασή σου να δημιουργήσεις έναν χώρο τέχνης σε μια τόσο δύσκολη εποχή δηλώνει την αφοσίωσή σου σε αυτό.
Φταίει ότι η καραντίνα λειτούργησε αντίθετα σε εμένα. Δεν βούλιαξα. Δούλευα, πόνταρα, ήλπιζα και είχα ανάγκη να το κάνω, γιατί ένιωσα ότι ο θάνατος είναι πολύ κοντά μας. Εδώ και χρόνια ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να τολμήσω να κάνω κάτι δικό μου, οπότε είπα "ή τώρα ή ποτέ".
Κι η τηλεόραση πώς προέκυψε;
Είναι ένα μέσο το οποίο δεν γνωρίζω. Δεν την έχω ψάξει την τηλεόραση, αλλά ούτε και έδωσα ευκαιρίες να με ψάξουν οι άνθρωποί της. Όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι casting directors ξετρυπώνουν ανθρώπους και μέσα από το θέατρο. Έτσι με πλησίασε ο Γρηγόρης Καραντινάκης [σ.σ. σκηνοθέτης της σειράς] και δοξάζω το σύμπαν που τον γνώρισα. Ήξερα τη δουλειά του στο θέατρο κι αυτό με έκανε να νιώσω οικειότητα και ασφάλεια.
Τι σου έκανε το κλικ στη "Σκοτεινή θάλασσα";
Κινείται σε πρότυπα Netflix, έχει ωραία γραφή και ένα δυνατό καστ ηθοποιών, πολλοί από τους οποίους κάνουν δυναμικό come back στην τηλεόραση. Από τα λίγα πλάνα που έχω δει, ο σκηνοθέτης μοιάζει να κάνει τη δουλειά του "υπόγεια", ερήμην μας, ανεβάζοντας πολύ τον πήχη. Πλησιάζουμε στην ολοκλήρωση των γυρισμάτων και δεν μας αποκαλύπτει το τέλος, κάνοντάς μας πιο συνεπείς σ’ αυτό το σκοτάδι. Είναι μια σειρά μυστηρίου όπου τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, όλα είναι τόσο σκοτεινά και άγνωστα όσο ο βυθός της θάλασσας – πόσο μάλλον μιας λιμνοθάλασσας όπως αυτή του Μεσολογγίου.
Πώς ήταν τα γυρίσματα στο Μεσολόγγι;
Είναι μια περίπλοκη πόλη. Έχει κάτι αλλόκοτο, κάτι νουάρ και απόκοσμο μαζί, με μια φαινομενική ησυχία να κυριαρχεί σε ένα απίστευτο τοπίο. Η λιμνοθάλασσα σε μπερδεύει· μοιάζει με θάλασσα, που σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, ουσιαστικά όμως δεν είσαι ελεύθερος αλλά περιορισμένος. Όσο βραδιάζει, μάλιστα, αποπνέει μια spooky ατμόσφαιρα που ταιριάζει πολύ στη σειρά.
Είναι και ο ρόλος που ενσαρκώνεις έτσι περίπλοκος;
Ο Ηρακλής είναι ο δεύτερος γιος της οικογένειας Δελλή, από τις επιφανείς του Μεσολογγίου, που έχει πλέον αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση. Για να επιβιώσει η επιχείρηση, μπλέκει σε σκοτεινά μονοπάτια που μπερδεύουν τα πράγματα, τόσο εις βάρος του όσο και του αδερφού του, τον οποίο εχθρεύεται και βρίσκεται από πάντα και για πάντα στη σκιά του. Ο Ηρακλής άλλο είναι, άλλο θέλει να είναι, και άλλο δείχνει τελικά. Υπάρχει πολύ σκοτάδι και πολλά μυστικά ανάμεσα σε όλα αυτά. Για εκείνον το "πρέπει" είναι πολύ κομβικό για τη ζωή του και για την καριέρα του, ειδικά σε μία κλειστή κοινωνία όπως αυτή του Μεσολογγίου. Φαινομενικά, λοιπόν, είναι παντρεμένος με παιδιά, ένας επιφανής και μορφωμένος κύριος. Παραπάνω δεν μπορώ να πω…
Πώς λειτουργεί το "πρέπει" σε εσένα προσωπικά;
Υπάρχει ο Μιχάλης προ ψυχοθεραπείας και ο Μιχάλης μετά ψυχοθεραπείας. Θα συμβούλευα όλους τους ανθρώπους να ανοιχτούν στην ψυχοθεραπεία, ακόμα και την Υπουργό Παιδείας να την παρέχει στα παιδιά. Η κοινωνία μας θα ήταν πολύ καλύτερη, θα ξέραμε όλοι τι θέλουμε και τα "πρέπει" θα είχαν τη θέση τους. Για πολλά χρόνια το θέατρο ήταν πάνω από τη ζωή μου, και αυτό είναι άσχημο, σχεδόν εμμονικό. Τώρα είναι η ζωή μου ψηλότερα και μετά το θέατρο, και είμαι πολύ καλά με αυτό. Επομένως τα "πρέπει" μου πήραν πλέον τη θέση τους.
Προέρχεσαι από μια γενιά νέων ηθοποιών που βρίσκεται αντιμέτωπη με τεράστιες αλλαγές, τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Αυτό σου προσθέτει κάποιο βάρος;
Δεν νιώθω βάρος, αντιθέτως. Νιώθω ότι έχω μια τεράστια δύναμη, όπως και καθένας που αγαπάει την τέχνη μας. Είμαστε μια πολύ αδικημένη γενιά, μόλις βγήκαμε έσκασε η κρίση και μόλις πήγαμε να πατήσουμε στα πόδια μας, όταν π.χ. πήρα το βραβείο Χορν το 2019, εμφανίστηκε ο κορονοϊός. Μετά, ήρθαν στο προσκήνιο και εκείνοι που δεν αγαπούσαν την τέχνη, αλλά έτρεφαν το "κύρος" τους και τα βίτσια τους μέσω αυτής. Και πάλι, όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μου βγαίνει θυμός, αλλά λύσσα για αξιοπρέπεια. Διότι η τέχνη μας είναι πολύ όμορφη και είναι άδικο να στιγματιστεί. Όσο για την τηλεόραση, πλέον δεν υποτιμάει το θεατή, ακονίζει το μυαλό σου και σε πάει παραπέρα. Αυτή η αλλαγή μού προκαλεί μόνο χαρά, γιατί η τηλεόραση είναι ένα σπουδαίο εργαλείο. Έχει τεράστια δύναμη και δεν πρέπει να την υποτιμούμε με σειρούλες και ταινιούλες που απλώς ψυχαγωγούν. Η ψυχαγωγία είναι πολύ παρεξηγημένη λέξη στο χώρο της τέχνης. Μπορεί να γίνει πολύ φτηνά και ελαφριά, μπορεί όμως να είναι και κόσμημα.
Θεωρείς ότι το τηλεοπτικό κοινό έχει πλέον μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους ηθοποιούς;
Το μόνο μου όπλο είναι η δουλειά μου, επομένως, αυτό που κάνω στην τηλεόραση είναι αυτό που κάνω και στο θέατρο. Διαβάζω, μελετάω, δουλεύω με τον εαυτό μου και με διορθώνω συνεχώς. Δεν είναι εύκολο. Οι δραματικές σχολές δεν προσφέρουν καμία τηλεοπτική παιδεία, και αυτό είναι κάτι που λείπει πολύ και ουσιαστικά. Και οι αληθινοί σκηνοθέτες λείπουν. Πλέον όλα γίνονται εύκολα και γρήγορα: εύκολα κάποιος βαφτίζεται ηθοποιός, εύκολα κάποιος παίρνει μια κάμερα και γίνεται σκηνοθέτης. Εγώ αντιστέκομαι, πιστεύω ότι απαιτείται χρόνος για να γίνει κάτι καλό. Αυτό διδάσκω κυρίως, να παίρνουμε τον απαραίτητο χρόνο και να εκτιμάμε το μαζί. Είναι εύκολο να καλλιεργήσει κανείς το εγώ του και να σπρώξει με αγκωνιές για να πάει μπροστά. Πήξαμε στα εγώ, τα εγώ τους μας έφεραν εδώ που μας έφεραν. Είμαι υπέρ της άποψης ότι μόνο με το μαζί πας μπροστά. Η υποκριτική είναι ομαδικό σπορ, μόνο μέσα από τον άλλον θα γίνεις εσύ καλύτερος. Στην αλληλεπίδραση με το θεατή κρύβεται όλη η μαγεία.
Και πώς το καταφέρνεις αυτό στην τηλεόραση;
Έχω το συνεργείο, παίζω για εκείνους. Η μεγαλύτερη μαγεία του επαγγέλματός μου είναι σ’ αυτά που δεν λέγονται, αυτή η "συνωμοσία" μεταξύ θεατών και ηθοποιών είναι όλο το ζουμί. Το να αντιμετωπίζω το τηλεοπτικό συνεργείο ως κοινό είναι μια πραγματική διέξοδος.
Η "Σκοτεινή θάλασσα" κάνει πρεμιέρα στο Mega στις 3 Ιανουαρίου (22.30)
