Δεν είναι λίγες οι teen σειρές που απευθύνονται (και βλέπονται) εξίσου σε κοινό που έχει ξεπεράσει κατά πολύ την εφηβεία. «Sex Education», «The End of the F***ing World», «Derry Girls» είναι μερικά από τα πιο ανάλαφρα (αλλά όχι ελαφρά) παραδείγματα, ενώ τα «Riverdale» και «13 Reasons Why» συγκαταλέγονται στα πιο τολμηρά ψυχογραφήματα της δύσκολης αυτής ηλικίας. Κάπου εκεί, λοιπόν, εμφανίστηκε στο Netflix το «Atypical», μια καθαρόαιμη εφηβική σειρά, αλλά στην πιο… άτυπη μορφή του είδους.
O Σαμ, πρωταγωνιστής του «Atypical», μας συστήθηκε το 2017 ως ένας 18χρονος με κλασικές, τυπικές ανησυχίες: λιγοστούς φίλους, ακόμα λιγότερες έως μηδενικές εμπειρίες με κοπέλες, μια μητέρα που τον πνίγει με την αγάπη της, έναν κάπως απρόσιτο πατέρα και μεγάλη ανάγκη για ανεξαρτητοποίηση. Όλα τα «κανονικά» δηλαδή που απασχολούν τους εφήβους. Μόνο που ο Σαμ βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, οπότε αυτά τα «κανονικά» διαβάζονται αλλιώς, όχι μόνο για εκείνον αλλά και για τον περίγυρό του. Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα του «Atypical»: Τι σημαίνει να είσαι κανονικός;
«Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν κανονικός», λέει ο Σαμ στο πρώτο επεισόδιο της σειράς για να πάρει από ένα φίλο του την απάντηση πως «κανείς δεν είναι κανονικός» – όχι παρηγορητικά, αλλά ως μέρος μιας μεγάλης αλήθειας, από αυτές που το «Atypical» δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα. Και μέχρι την τέταρτη και τελευταία σεζόν που έκανε πρεμιέρα στο Netflix στις αρχές του μήνα, πολλές από αυτές τις αλήθειες εδραιώθηκαν με τρόπο πρωτότυπα γλυκό αλλά και αφοπλιστικό.
Είναι νορμάλ να μην ξέρεις πού ανήκεις, είναι νορμάλ να φοβάσαι την αλλαγή, είναι νορμάλ να αλλάζεις. Και, κυρίως, είναι απολύτως νορμάλ να υφίστασαι όλη τη διαδικασία στην οποία θα υποβληθείς μέχρι να τα καταφέρεις (για κάποιους εύκολη, για κάποιους άλλους ιδιαίτερα απαιτητική), όπως νορμάλ είναι και το να μην τα καταφέρεις εντέλει. Για τον Σαμ, και ίσως για κάθε άτομο στο φάσμα του αυτισμού, η λέξη-κλειδί είναι η προσαρμοστικότητα. Είναι αυτό που πρέπει να επιτύχει σε κάθε του βήμα στη ζωή, αντιμετωπίζοντας κάποιες παραπάνω δυσκολίες από ό,τι ένας άνθρωπος εκτός φάσματος. Στην τέταρτη σεζόν, ο Σαμ (και κατ’ επέκταση όλο το ύφος της σειράς) έχει ωριμάσει και πλέον εκπλήσσει ακόμα και τον εαυτό του με την πρόοδό του: είναι φοιτητής, οδηγεί, συγκατοικεί με τον κολλητό του, έχει σχέση αλλά και αρκετούς φίλους (ηθοποιοί που είτε βρίσκονται στο φάσμα είτε είναι ΑμεΑ, σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστή Κιρ Γκίλκριστ), και προετοιμάζεται για το μεγαλύτερό του όνειρο, ένα ταξίδι στην Ανταρτική και στους αγαπημένους του πιγκουίνους.
Η ωμή του σκέψη και η κυνική του ειλικρίνεια πολλές φορές κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο χαοτικά για εκείνον, για τους υπόλοιπους, όμως, αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης έρχεται σαν αναγκαίο wake up call. Οι χαρακτήρες της σειράς, άμεσοι, αληθινοί, αστείοι, δραματικοί, άτυποι, αλλά ταυτόχρονα πέρα για πέρα κανονικοί, θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα να δουν τα πράγματα όπως ο Σαμ, χωρίς το περιτύλιγμα που πολλές φορές απλώς χρυσώνει το χάπι. Οι δυσκολίες και οι απαιτήσεις (από τον επαναπροσδιορισμό της σεξουαλικής ταυτότητας και το φόβο του αποχωρισμού μέχρι την απώλεια και την ασθένεια) είναι εκεί για όλους, και αυτό που τους μαθαίνει ο αυτισμός του Σαμ είναι να τις αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο, χωρίς όμως ποτέ το «Atypical» να γίνεται άλλη μία διδακτική ιστορία για τη «δύναμη της θέλησης».
