Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές της σεζόν κάνει σε λίγο πρεμιέρα στην Cosmote TV. Πρόκειται για το «42°C», ένα ερωτικό-ψυχολογικό θρίλερ που αν και γυρίστηκε στην καρδιά του περσινού καλοκαιριού στην Κέρκυρα, δεν θυμίζει σε τίποτα ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Γεμάτο μυστικά και εγκλήματα, το στόρι του είναι τέρμα σκοτεινό αλλά στα πρώτα τρία επεισόδια που παρακολουθήσαμε αποκλειστικά πριν από την πρεμιέρα ανακαλύψαμε ένα «φως» που κρύβει μεγάλη αισιοδοξία. Μιλάμε για τους επτά ανερχόμενους και πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν στη σειρά πλάι σε καταξιωμένους ηθοποιούς, και για τους οποίους προσπαθήσαμε να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα.
Ναταλία Swift (Λένα)
Ο ρόλος: Από την αρχή είδα τον ρόλο της Λένας με πολύ ενδιαφέρον. Αν το δεις επιδερμικά, η Λένα είναι ένα ήσυχο κορίτσι, κάπως ραγισμένο, αλλά από κάτω υπάρχουν πολλά επίπεδα. Έχει δυναμισμό και μια υποσυνείδητη γενναιότητα που πηγάζει από το πάθος της να μάθει την αλήθεια. Με συγκινεί πολύ το γεγονός ότι είναι τόσο μόνη της, είναι ένα παιδί παρατημένο από τα 16 της. Η ανάγκη της για οικογένεια είναι μεγάλη, γι’ αυτό και όταν επιστρέφει στο νησί συγχωρεί εύκολα και δίνει δεύτερες ευκαιρίες. Ο χαρακτήρας της Λένας αντιμετωπίζει και ένα θέμα υγείας, κάτι που για εμένα ήταν μεγάλη πρόκληση. Είναι μια ασθένεια πολύ «πραγματική» και ήθελα να την προσεγγίσω με σεβασμό, γι’ αυτό και μελέτησα πολύ γύρω από αυτό.
Το παρελθόν: Το «42°C» είναι η πρώτη μεγάλη παραγωγή που συμμετέχω, αποφοίτησα από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών το προηγούμενο καλοκαίρι. Έχω κάνει κάποιες μικρού μήκους ταινίες, όπως η «Μελατονίνη» του Νίκου Πάστρα και το «Όταν Γελάω Κλείνουν τα Μάτια μου» του Ντανιέλ Μπόλντα. Ήξερα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός από μικρή, όταν έκανα την Μαίρη Πόπινς σε ένα θεατρικό στο δημοτικό. Βέβαια αυτό μου άφησε ένα κόμπλεξ με το τραγούδι που με κυνηγάει ακόμα, γιατί διάλεξαν άλλο κοριτσάκι να τραγουδήσει τα κομμάτια πίσω από την κουρτίνα κι εγώ απλά ανοιγόκλεινα το στόμα μου!
Το μέλλον: Σε λίγο ολοκληρώνουμε τα γυρίσματα για τα «Μπάσταρδα», μια μεγάλου μήκους ταινία που ξεκινήσαμε μέσα στην καραντίνα με τον Νίκο Πάστρα, και του χρόνου αν όλα πάνε καλά θα συμμετέχω σε ακόμα μία δική του ταινία μεγάλου μήκους, το «Ακρυλικό». Από τον Οκτώβρη, αν ανοίξουν τα θέατρα, θα είμαι στο «Killer Joe», ένα σύγχρονο, σκληρό έργο σε σκηνοθεσία Γιάννη Στάνκογλου.
Ενδιαφέροντα: Από σειρές είδα το «Sharp Objects», το «Succession», το «Twin Peaks» ξανά -δεν μου έφτανε η παράνοια που ζούμε-, και τελευταία έχω πάθει τρέλα με τo «Buffy the Vampire Slayer». Στο Netflix επέλεξα να δω… βλακείες• όταν είμαι πιεσμένη θέλω να βάζω επεισόδια απλά να παίζουν, έτσι για την παρέα. Πέρα από σκυλάδικα και trap που δεν αντέχω, ακούω σχεδόν τα πάντα: από παλιό punk, μέχρι ελληνικό hip hop, The Boy, Nalyssa Green και Γιάννη Βεσλεμέ. Από χόμπι ανακάλυψα τα rollers, έχει γίνει πολύς χαμός και είπα να το δοκιμάσω κι εγώ. Τελευταία κάτι καταφέρνω, τουλάχιστον έχω ξεπεράσει τον φόβο του να πέφτεις. Την καλύτερη πίστα την είχα σταμπάρει στο Ωδείο που έχει μάρμαρο, και εκεί έχω πέσει θριαμβευτικά άπειρες φορές.
Αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση: Το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο, το εξοχικό μου στην Αργολίδα είναι δίπλα στη θάλασσα, κάτω από το βουνό και στη μέση του πουθενά. Όποτε κάθομαι στον κήπο του, ξυπόλητη και με το μαγιό, η ψυχή μου είναι καλά, κι ας είμαι καμένη από τον ήλιο.
Κατάσταση που σε φτάνει στους 42°C: Έχω βρεθεί έξω από το Εφετείο, σε συγκέντρωση συμπαράστασης για ανθρώπους που έχουν φυλακιστεί άδικα, και αυτός ο εσωτερικός θυμός που νιώθεις σού ανεβάζει τόσο τη θερμοκρασία που σε κάνει να βράζεις.
Κώστας Νικούλι (Νίκος)
Ο ρόλος: Ο Νίκος είναι ένας έφηβος που έχει μεγαλώσει ουσιαστικά μόνος του στο νησί με λίγα και αναγκαία υλικά αγαθά, αφού ο πατέρας του έφευγε συχνά για δουλειές. Μένοντας από μικρός στο σπίτι της οικογένειας Ζολά ως φιλοξενούμενος, δέθηκε πολύ με τη Λένα. Ερωτεύτηκαν, αλλά με την πιο αγνή μορφή του έρωτα. Οι δύσκολες καταστάσεις με τις οποίες ήρθαν αντιμέτωποι τους ένωσαν και πρόσφεραν ο ένας στον άλλον ασφάλεια. Χωρίς τη Λένα ο Νίκος έμεινε μόνος του χωρίς κάποια ανθρώπινη σχέση. Η επιστροφή της μετά από έξι χρόνια θα τον χαροποιήσει πολύ και θα κάνει τα πάντα για να την βοηθήσει να εξιχνιάσει τους φόνους της μητέρας και της αδερφής της, αν και θα στοχοποιηθεί και ο ίδιος.
Το παρελθόν: Όταν μπήκα στη θεατρική ομάδα του Λυκείου μου κατάλαβα ότι το θέατρο και η υποκριτική είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου. Στην Γ’ Λυκείου είδα την ανακοίνωση για την ταινία «Xenia» του Πάνου Κούτρα, ζητούσε παιδιά αλβανικής καταγωγής που να μιλάνε ελληνικά. Ήταν ο πρώτος μου μεγάλος ρόλος, πριν ακόμα αποφοιτήσω από τη Σχολή Θεάτρου «δήλος» της Δήμητρας Χατούπη. Στη συνέχεια δούλεψα με τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη στο «Ξύπνημα της Άνοιξης» και συμμετείχα σε διάφορες μικρού μήκους ταινίες. Η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος στον «Ρομπέρτο Τσούκο» σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Από τότε δουλεύω όλο και πιο τακτικά στο θέατρο, ενώ εμπειρία-σταθμός ήταν η συμμετοχή μου το 2018 στον «Προμηθέα Δεσμώτη» στην Επίδαυρο (σκην. Σταύρου Τσακίρη).
Το μέλλον: Κάνω πρόβες για την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης «Φιλική Εταιρεία» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη όπου θα υποδυθώ τον Τσακάλωφ. Παράλληλα γυρίζουμε την ταινία «Voices In Deep» του Ελληνο-αυστραλού σκηνοθέτη Τζέισον Ραφτόπουλος. Υποδύομαι έναν Αλβανό που ζει στην Ελλάδα και έχει «υπό την προστασία» του δύο αδέρφια Σύριων προσφύγων, τον έναν από τους οποίους εκδίδει. Η ταινία περιγράφει την ανάγκη των ανθρώπων που βρίσκονται «στο βάθος» και στο περιθώριο να εκφραστούν, χωρίς να ξέρουν αν εντέλει ακούγονται ή όχι.
Ενδιαφέροντα: Από σειρές ξεχωρίζω το «Top Boy» αλλά και τα «Ozark» και «The Sinner» που είναι ακριβώς στο στυλ που μου αρέσει. Στη μουσική μου αρέσει να πειραματίζομαι ανάλογα με την περίοδο και τη διάθεση. Ακούω σταθερά πολύ hip hop και rap, και τελευταία έχω επιστρέψει και στη thrash metal που άκουγα παλιότερα. Έχω πειραματιστεί με skate και τα σχετικά, αλλά το σταθερό μου χόμπι από μικρός είναι το ποδόσφαιρο. Ακόμα και μέσα στην καραντίνα προσπαθούσα να παίζω όσο και όπου επιτρεπόταν.
Αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση: Τα γυρίσματα στην Κέρκυρα θα μου μείνουν σαν μια συγκινητική καλοκαιρινή ανάμνηση. Το γεγονός ότι από την πρώτη μέρα ένιωσα οικεία με όλη την ομάδα της σειράς, αλλά και το ότι δούλευα σε ένα νησί απέναντι από τους Αγίους Σαράντα που είναι ο τόπος μου και ο τόπος των γονιών μου είναι πολύ ξεχωριστό για εμένα.
Κατάσταση που σε φτάνει στους 42°C: Εκτός ορίων, όχι από θυμό αλλά από στενοχώρια, έφτασα το καλοκαίρι όταν έμαθα ότι ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο διαγνώστηκε με Covid. Αυτή η αναγκαστική αδράνεια, η αδυναμία να βοηθήσεις με οποιοδήποτε τρόπο είναι σοκαριστική. Ευτυχώς στο τέλος πήγαν όλα καλά.
Μιχαήλ Ταμπακάκης (Δημήτρης)
Ο ρόλος: Ο Δημήτρης, γιος της Ελένης και του Μάρκου, είναι ένας πολύ μυστήριος τύπος και πολύ διαφορετικός από εμένα. Είναι αρκετά εγωπαθής, φαίνεται σκληρός και απότομος αλλά στον πυρήνα του νομίζω κρύβει ευαισθησία και ανασφάλεια. Είναι φιλόδοξος και έχει πολλά όνειρα τα οποία δεν περιλαμβάνουν κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο. Έχει πολύ ωραίες αναμνήσεις από τα καλοκαίρια και την παρέα του στο νησί, στην πραγματικότητα όμως θέλει να φύγει μακριά από την οικογένειά του και να φτιάξει τον δικό του δρόμο.
Το παρελθόν: Η απόφαση για την υποκριτική ήρθε νωρίς, όταν ήμουν στην θεατρική ομάδα του σχολείου. Τελείωσα στα 20 τη σχολή του Εθνικού, και δούλεψα με την Κατερίνα Ευαγγελάτου στην Επίδαυρο και μετά με τη Λένα Κιτσοπούλου. Συνέχισα στο ελεύθερο θέατρο, έτσι ήρθε και η «Γίδα» του Νικορέστη Χανιωτάκη που μου έφερε την υποψηφιότητα για το βραβείο Χορν. Στο σινεμά έπαιξα στην «Απόδραση Από τον Εύθραυστο Πλανήτη» του Θανάση Τσιμπίνη και στη μικρού μήκους της Αναστασίας Κρατίδη «Στα Βήματά της». Στην τηλεόραση έπαιξα στο «Έρωτας Μετά» με την Έμιλυ Κολιανδρή που έκανε πάλι την μητέρα μου.
Το μέλλον: Αρχικά ελπίζω από τον Οκτώβριο να είναι ανοιχτά τα θέατρα και να συνεχίσουμε τη «Γίδα ή Ποια είναι η Σύλβια». Τώρα κάνω πρόβες για τη Μικρή Επίδαυρο, για ένα έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που είναι βασισμένο στις Τραχίνιες του Σοφοκλή και λέγεται «Το σπίτι με τα φίδια» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη. Στα τέλη του μήνα ξεκινάω γυρίσματα για τη μίνι σειρά της ΕΡΤ1 «Αγάπη Παράνομη» που βασίζεται στο ομότιτλο διήγημα του Θεοτόκη σε σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη. Μ’ αρέσει που όλοι αυτοί οι ρόλοι, συμπεριλαμβανομένου και του Δημήτρη στους «42°C», είναι τόσο διαφορετικοί, θέλω να μεταμορφώνομαι και ειδικά σε αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε αυτό με κάνει να νιώθω πολύ δημιουργικός.
Ενδιαφέροντα: Τρελάθηκα με το «Ethos» και το «Euphoria», είναι και οι πιο πρόσφατες σειρές που είδα. Μέσα στην καραντίνα είδα και τα «Παράσιτα» για πρώτη φορά και κατάλαβα στο απόλυτο γιατί είχε σαρώσει στα Όσκαρ. Πολύ αγαπημένη μου ταινία είναι ο «Μαύρος Κύκνος» του Αρονόφσκι, ενώ από μουσική είμαι μεγάλος φαν της Billie Eilish. Σαν χόμπι μέσα στην καραντίνα ξεκίνησα να γράφω, κάτι που δεν μου είχε περάσει ποτέ πριν από το μυαλό. Συγκεκριμένα γράφω μια σειρά. Αν και το στόρι δεν έχει να κάνει με την καραντίνα, θεωρώ ότι το γράψιμο είναι μια ανάγκη μου που ήρθε στην επιφάνεια λόγω αυτής της πρωτόγνωρης συνθήκης.
Αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση: Για μένα το καλοκαίρι είναι συνδεδεμένο με τις Κυκλάδες και με την αίσθηση του ότι τα πάντα είναι πιο αέρινα και ρευστά. Νιώθεις ότι δεν έχεις την ανάγκη να ελέγχεις τίποτα, κάτι που δεν συμβαίνει τον χειμώνα τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό.
Κατάσταση που σε φτάνει στους 42°C: Θυμάμαι ότι ανέβασα θερμοκρασία και ζορίστηκα πολύ προς το τέλος της σχολής, όταν έπρεπε να πάρω καθοριστικές αποφάσεις. Για κάποιον μπορεί να μην ακούγεται πολύ σημαντικό, αλλά είναι δύσκολο σε τόσο μικρή ηλικία να θέσεις τα όριά σου γνωρίζοντας ότι το τι επιλέγεις και το τι απορρίπτεις θα καθορίσει το μέλλον σου σε αυτό που τόσο αγαπάς. Στο τέλος θεωρώ πως έκανα τη σωστή επιλογή.
Νικολάκης Ζεγκίνογλου (Σταύρος)
Ο ρόλος: Έχω συνδεθεί πολύ με τον Σταύρο, είναι κι εκείνος ένα παιδί που ζει σε μια μικρή επαρχία η οποία δεν χωράει τα μεγάλα του όνειρα. Είναι ένας αμφιλεγόμενος χαρακτήρας που κάνει ό,τι μπορεί για να ξεφύγει από εκεί. Είναι κάτι που έχω βιώσει κι εγώ, όμως ήμουν τυχερός γιατί γνώρισα άτομα που με πήγαν παρακάτω και έφυγα από διάφορες άσχημες καταστάσεις που θα μπορούσα να έχω μπλέξει. O Σταύρος είναι ξεκάθαρα ο τύπος ανθρώπου που «μπλέκει».
Το παρελθόν: Έχω μεγαλώσει στο Ηράκλειο Κρήτης και σπούδασα Μουσική Τεχνολογία και Ακουστική στο Ρέθυμνο. Μου άρεσε αρκετά, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό. Τα παράτησα και αποφάσισα να κάνω το όνειρό μου, παρόλο που όλοι μου έλεγαν ότι θα είναι πολύ δύσκολο. Πήγα στη Σχολή Θεάτρου «δήλος» της Δήμητρας Χατούπη, κι ενώ ήμουν στο 2ο έτος συμμετείχα στο «Park» της Σοφίας Εξάρχου. Έτσι γνώρισα το σινεμά και μετά ήρθαν συνεργασίες που αγάπησα πολύ. Με τη Ζακλίν Λέντζου στην «Αλεπού» και με τον Βασίλη Κεκάτο στο «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς», που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα μικρού μήκους και το βραβείο Queer Palm στις Κάνες.
Το μέλλον: Δεν κάνω μεγάλα όνειρα ή στόχους για το μακρινό μέλλον, γιατί πιστεύω ότι κάθε μέρα δουλεύουμε για κάτι καλύτερο. Μαζί με καλούς φίλους έχουμε στα σκαριά δύο μικρού μήκους ταινίες, σε μία από αυτές θα συνεργαστούμε ξανά με τη Ναταλία Swift που κάνουμε πολύ καλή παρέα. Τρέχουν και άλλα πράγματα, τα οποία όμως ακόμα δεν είναι ανακοινώσιμα.
Ενδιαφέροντα: Αυτήν την περίοδο βλέπω το «Top Boy» και αρκετά mockumentaries, μου αρέσουν και τα ντοκιμαντέρ – θέλω να ταξιδεύω έστω και μέσω της οθόνης αφού δεν έχω την δυνατότητα να το κάνω πραγματικά. Η μουσική είναι η μεγαλύτερή μου αδυναμία, από μικρός που είχα δικές μου μπάντες και συγκροτήματα στο Ρέθυμνο. Τον τελευταίο καιρό δεν παίζω τόσο με μπάντες, αλλά όλο και κάτι γρατζουνάω που και που καθαρά για μένα. Τελευταία ανακάλυψα το τατουάζ, μου έμαθε την τεχνική μια πολύ καλή φίλη. Έκανα δυο-τρία σε φίλους, και στον εαυτό μου ένα φαντασματάκι. Ασχολούμαι χρόνια με τον μοντελισμό, φτιάχνω μακέτες – ναι, μου αρέσουν όλα αυτά από τα οποία δεν μπορείς να βγάλεις λεφτά. Στην καραντίνα μου έλειψε πολύ το Krav Maga που κάνω χρόνια, για να μην βαρεθώ και τρελαθώ μέσα στο σπίτι έμαθα να φτιάχνω μέχρι και σούσι.
Αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση: Είμαι πολύ συνδεδεμένος με την Κρήτη, κάθε αγαπημένη ανάμνηση από καλοκαίρι με στέλνει εκεί. Ειδικά στις αρχές του καλοκαιριού, τότε που καταλαβαίνεις ότι αλλάζει η εποχή, όταν οδηγείς σε μια ευθεία κόντρα στον ήλιο και το φως σου ζεσταίνει τα βλέφαρα όταν τα κλείνεις για λίγο.
Κατάσταση που σε φτάνει στους 42°C: Εκτός ορίων με βγάζει η αστυνομία, η τωρινή κατάσταση και γενικότερα η καταστολή, αλλά και ο ρατσισμός. Νευριάζω πολύ.
Σεμίραμις Αμπατζόγλου (Άννα)
Ο ρόλος: Η Άννα είναι μια 16χρονη κοπέλα που ζει μόνιμα στο νησί με την θεία της την Καίτη εδώ και έξι χρόνια, από τότε που έχασε τη μητέρα της. Ουσιαστικά είναι πολύ μόνη της, και όλο αυτό την έχει κάνει να θέλει να κεντρίζει συνεχώς το ενδιαφέρον των άλλων και να τραβάει τα βλέμματα και την προσοχή με οποιοδήποτε τρόπο. Βρίσκεται και στην εφηβεία και σταδιακά ανακαλύπτει το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και δεν θα διστάσει να το εκμεταλλευτεί αυτό προκειμένου να πάρει αυτό που θέλει. Η επιστροφή της αδερφής της, της Λένας, στο νησί μετά από τόσα χρόνια είναι κάτι που την αναστατώνει πολύ.
Το παρελθόν: Είμαι στο 3ο έτος της σχολής του Νέου Ελληνικού Θεάτρου και αυτή είναι η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά, δεν είχα ξαναδεί κάμερα ποτέ. Είχα πάντα μια έφεση στην υποκριτική, συμμετείχα σε διάφορες θεατρικές ομάδες του σχολείου και ήμουν από μικρή σίγουρη ότι θέλω να το κάνω επαγγελματικά. Δεν μπορούσα να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο, οπότε ήξερα ότι είναι αυτό που πραγματικά θέλω.
Το μέλλον: Προς το παρόν δεν έχω συμφωνήσει σε κάποια άλλη δουλειά. Περιμένω να περάσει αυτή η δύσκολη χρονιά και να πάρω και το πτυχίο, είμαι ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο. Παράλληλα προφανώς και ψάχνω, και στους γενικότερους στόχους μου είναι να κάνω δουλειές που μου επιτρέπουν να μιλάω για κάποια θέματα που δεν μπορώ να προσεγγίσω με άλλο τρόπο. Να εκφράζω σκέψεις και προβληματισμούς που αφορούν όλους αλλά είναι δύσκολο να τους κατανοήσουμε. Ξέρω ότι το να είσαι επιλεκτικός στις δουλειές σου είναι μια πολυτέλεια που έρχεται πολύ αργότερα, αλλά μου αρέσει να μπαίνω από τώρα στη διαδικασία να σκέφτομαι τι θέλω και πώς θα το ακολουθήσω αυτό.
Ενδιαφέροντα: Ποτέ δεν ήμουν πολύ των σειρών αλλά πλέον το έχω τερματίσει. Τώρα βλέπω το «Kalifat», είδα επιτέλους και το «Peaky Blinders» που το άκουγα παντού και τελικά μου άρεσε πάρα πολύ. Από ταινίες είδα πολύ Ντέιβιντ Λιντς, είναι ο αγαπημένος του σκηνοθέτη της σειράς μας και ακολούθησα τη συμβουλή του. Ακούω πολύ μουσική, κυρίως ξένη. Μου αρέσει η κίνηση και ο χορός, παλιότερα έκανα μπαλέτο και σύγχρονο, πλέον ασχολούμαι περισσότερο με τη yoga γιατί μου αρέσει να προσέχω την υγεία του σώματός μου. Η πιο αγαπημένη μου ασχολία είναι να είμαι έξω και να παρατηρώ τα πάντα, μαθαίνεις πολλά από την παρατήρηση.
Αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση: Τους 42 βαθμούς, αλλά με την καλή έννοια, τους έφτανα συχνά στα γυρίσματα λόγω του ενθουσιασμού μου και όλης αυτής της εγρήγορσης που απαιτούνταν. Το γεγονός ότι η πρώτη μου δουλειά πάνω σε αυτό που αγαπώ έγινε στο νησί της Κέρκυρας θα συνδυάζεται πάντα μια πολύ αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση για εμένα.
Κατάσταση που σε φτάνει στους 42°C: Η βία με φτάνει στα όριά μου, δεν μπορώ να κατανοήσω το πώς κάποιος την επιλέγει ως τρόπο επίλυσης ζητημάτων. Και δυστυχώς αυτό είναι κάτι που συμβαίνει τόσο συχνά σήμερα.
Μαριέλλη Μανουδάκη (Αλίκη)
Ο ρόλος: Η Αλίκη, κόρη της Ελένης και του Μάρκου, είναι ένα πολύ δυναμικό κορίτσι που ξέρει τι θέλει. Έχει κι εκείνη τα δικά της μυστικά που προσπαθεί να κρύψει, αλλά ορισμένες φορές την πνίγουν. Όλα όσα συμβαίνουν στο σπίτι της οικογένειας Ζολά την επηρεάζουν, όμως επιλέγει να παραμένει ενεργή σε όλες τις καταστάσεις. Δούλεψα πολύ για να καταφέρω να δώσω όλες τις πτυχές του χαρακτήρα της. Σε πολλά είμαι διαφορετική από την Αλίκη, αλλά το κοινό μας χαρακτηριστικό είναι η αποφασιστικότητα.
Το παρελθόν: Στα οκτώ μου συμμετείχα στο παιδικό συγκρότημα «Τα Ζουζούνια» και από τότε κατάλαβα ότι θέλω να ασχοληθώ με κάτι καλλιτεχνικό. Οι γονείς μου δεν το ήθελαν, ωστόσο παράλληλα με τις σπουδές στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και τη δουλειά σε ναυτιλιακή εταιρεία, τα απογεύματα παρακολουθούσα μαθήματα υποκριτικής στη Bijoux de kant έπειτα από παρότρυνση της Λυδίας Γεωργανά που είναι coach μου μέχρι και σήμερα. Εδώ και δύο χρόνια έχω αφήσει όλα τα «υποχρεωτικά» και ασχολούμαι αποκλειστικά με την υποκριτική. Έχω πρωταγωνιστήσει σε μια σπουδαστική ταινία του πανεπιστημίου του Μαϊάμι που γυρίστηκε στη Σάμο και σε μια παράσταση στο Θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα.
Το μέλλον: Μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για μία μικρού μήκους ταινία της Λυδίας Γιαννακοπούλου και προετοιμάζομαι για μια αυστραλέζικη παραγωγή που θα γυριστεί στην Ελλάδα αυτόν τον μήνα. Μέσα από αυτή τη δουλειά που σου δίνει τη δυνατότητα να περνάς από διάφορες καταστάσεις και χαρακτήρες, έχω σαν στόχο και όνειρο να μοιράζομαι με τους ανθρώπους ωραίες ιστορίες που με ενδιαφέρουν εμένα πρώτα αλλά και που αφήνουν στους θεατές συναισθήματα και σκέψεις.
Ενδιαφέροντα: Ταινίες βλέπω πάρα πολλές, τώρα είμαι στη φάση που βλέπω όλα τα «Alien», με εντυπωσιάζουν τα γραφικά που πέτυχαν με την τεχνολογία του τότε. Από σκηνοθέτες ξεχωρίζω τον Μπράιαν ντε Πάλμα, μέσα στην καραντίνα ξεκίνησα από τον «Σημαδεμένο» και είδα σχεδόν όλες του τις ταινίες. Από μικρή με θυμάμαι να χτυπιέμαι με πολύ rock (παρά τα «Ζουζούνια»!), τώρα έχω ηρεμήσει κάπως και μου αρέσει να ψάχνω νέους καλλιτέχνες. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι σχετικές πλατφόρμες – έτσι είχα ανακαλύψει και την Billie Eilish που πλέον είναι η αγαπημένη μου. Συνεχίζω τα μαθήματα φωνητικής με την Francesca Bellenis και από χόμπι ασχολούμαι με οτιδήποτε έχει να κάνει με τον αθλητισμό: στίβο, τένις, βόλεϊ, πόλο, ποδόσφαιρο, έχω δοκιμάσει πολλά.
Αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση: Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή και οι περισσότερες νοσταλγικές αναμνήσεις που έχω είναι σε ένα παραθαλάσσιο χωριό, τον Λόγγο, που πήγαινα από μικρή. Παιχνίδια, βόλτες, παγωτά, ήμασταν όλα τα παιδιά εντελώς ελεύθερα και όλη μέρα στον ήλιο. Γυρνούσα τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα και ήμουν κατάμαυρη, στο σκοτάδι φαινόταν μόνο το σημάδι του μαγιό.
Κατάσταση που σε φτάνει στους 42°C: Με θυμώνει πολύ η αδικία. Όχι μόνο προς εμένα, αλλά και προς άλλους. Όταν βλέπω ότι κάποιος αδικείται, ότι προσπαθεί να βρει το δίκιο του και κάποιοι πάνε να τον βγάλουν τρελό, βγαίνω εκτός εαυτού.
Στεφανία Σωτηροπούλου (Μυρτώ)
Ο ρόλος: Ο χαρακτήρας της Μυρτούς είναι ο βασικότερος λόγος που με έκανε να θέλω τόσο να συμμετέχω στη σειρά. Ταυτίστηκα γιατί και η Μυρτώ είναι ένα κορίτσι από την επαρχία που «ζει μέσα στο κεφάλι της». Είναι πολύ εσωστρεφής, κάθε καλοκαίρι περιμένει τα παιδιά από την Αθήνα για να αποκτήσει εμπειρίες μαζί τους. Προσωπικά με συγκινεί πολύ ο ρόλος και θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μας να δούμε το πώς εξελίσσεται η σχέση της με ένα άτομο από την κεντρική οικογένεια, μια σχέση πολύ σύγχρονη που κινείται στο τώρα. Η Μυρτώ έχει επίσης μεγάλη αδυναμία στον μπαμπά της (Χρήστος Λούλης), κι αυτός είναι και ο λόγος που εν τέλει καταπιέζεται. Είναι ένα πλάσμα που θέλει να ελευθερωθεί, αλλά δεν θέλει να τον απογοητεύσει.
Το παρελθόν: Έχω μεγαλώσει στην Πάτρα και ήρθα στην Αθήνα σαν φοιτήτρια Κοινωνιολογίας στο Πάντειο. Στην Αθήνα άρχισα να παρακολουθώ πολύ σινεμά και θέατρο και έτσι μου γεννήθηκε αυτή η ανάγκη να ασχοληθώ με την υποκριτική. Πέρασα στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ, είμαι στο 3ο έτος και οι «42°C» είναι η πρώτη μου δουλειά.
Το μέλλον: Συμμετέχω σε μια μικρού μήκους ταινία της Σοφίας Γεωργοβασίλη που θα βγει σύντομα, και μόλις ολοκλήρωσα τα γυρίσματα για μια μεγάλου μήκους του Κύρου Παπαβασιλείου στην Κύπρο. Ελπίζω να πάρω σύντομα το πτυχίο μου και να κάνω και άλλα πράγματα στο σινεμά. Όπως έχουν τα πράγματα, έχω σταματήσει πλέον να κάνω μεγάλα σχέδια και απλά προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη με όλο αυτό που συμβαίνει στη ζωή μας.
Ενδιαφέροντα: Λατρεύω να πηγαίνω σινεμά, δυσκολεύομαι να βλέπω ταινίες στο λάπτοπ γι’ αυτό και έχω δει λίγες αυτόν τον καιρό. Ξεχώρισα το «Kajillionaire» της Μιράντα Τζουλάι και από σειρές το «I May Destroy You» και το τουρκικό «Ethos» – μου άρεσε πολύ που δεν άκουγα αγγλικά, μακάρι κάθε χώρα να μπορούσε να κάνει καλές παραγωγές στη δική της γλώσσα. Μου έχει λείψει άπειρα η live μουσική, πλέον δεν ακούμε ούτε στον καφέ μας. Τελευταία βάζω συχνά στο YouTube το Colors Show, ένα κανάλι με πολύ ωραία αισθητική στο οποίο φιλοξενούν καλλιτέχνες για ένα μόνο τραγούδι. Τις Κυριακές έπαιζα μπάσκετ με μια πολύ ωραία queer παρέα, αλλά τελευταία ασχολούμαι όλη μέρα με το κουτάβι που έχουμε με τη φίλη μου στο σπίτι.
Αγαπημένη καλοκαιρινή ανάμνηση: Αγαπημένες καλοκαιρινές αναμνήσεις με γυρνάνε στην Ανάφη, συγκεκριμένα σε ένα βράδυ στον «Μύλο» που χορεύαμε με τη φίλη μου για ώρες. Μου έχει λείψει πολύ αυτή η ελευθερία.
Κατάσταση που σε φτάνει στους 42°C: Στη σχολή μου, σε μια σύγκρουση που είχα με έναν καθηγητή μου, θεωρώ ότι εκείνος ξεπέρασε τα όρια για εμένα και το συναίσθημα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή πραγματικά με σόκαρε.
