Το Cosmopolitan μπορεί να έπαψε εδώ και χρόνια να στέκεται περήφανο στα ράφια του περιπτέρου με τίτλους-λογοπαίγνια όπως «Ο ex από δω», «Πιπέρι στο στρώμα» και «Εδώ το Cosmo καίγεται», όμως το στίγμα του στη γενιά των millennials που πέρασε την πρώτη σεξουαλική αφύπνιση με το να «ορκίζεται» στις σελίδες του περιοδικού, δεν εξαφανίζεται έτσι εύκολα.
Το «The Bold Type», η σειρά του Freeform και της Σάρα Γουάτσον που προστέθηκε πρόσφατα στη λίστα του Netflix, αποτίνει ένα φόρο τιμής στο περιοδικό που έγραψε ιστορία ανάμεσα στις glossy εκδόσεις, κοιτώντας μέσα από την κλειδαρότρυπα τον κόσμο των περιοδικών μόδας. Τρεις εικοσιπεντάχρονες κολλητές, η Τζέιν (Κέιτι Στίβενς), η Κατ (Αΐσα Ντι) και η Σάττον (Μέγκαν Φέιχι), δουλεύουν στη σύνταξη, τα social media και το τμήμα μόδας του Scarlet, μιας έκδοσης που παραπέμπει άμεσα στο αμφιλεγόμενο περιοδικό, ενώ προσπαθούν να ισορροπήσουν καριέρα, έρωτες και τις συνειδησιακές και πρακτικές προκλήσεις μιας γενιάς που ενηλικιώθηκε σε μια ραγδαία μεταβατική περίοδο.
Όσο οι τρεις τους συναντιούνται (όχι και τόσο) κρυφά στο ατελιέ ρούχων του γραφείου, για να αλληλοστηριχτούν και να συζητήσουν, κουμάντο κάνει η αρχισυντάκτρια Τζάκλιν Καρλάιλ, εμπνευσμένη από την Τζοάννα Κόουλς, την πραγματική αρχισυντάκτρια του Cosmo από το 2012 έως το 2016, η οποία συμμετέχει στην παραγωγή της σειράς. Παρά την είσοδο (και την εμφάνιση) αλά «Ο Διάβολος Φοράει Prada» σύντομα ανακαλύπτουμε πως είναι ένα αφεντικό βγαλμένο από τα όνειρα κάθε υπαλλήλου, πόσο μάλλον δημοσιογράφου, έτοιμη να κατανοήσει και να επιλύσει τα καπρίτσια και τα προβλήματα που προκύπτουν τόσο στις επαγγελματικές όσο και στις προσωπικές ζωές των συνεργατών της.
Σε μια αναπάντεχη τροπή για τη «γυναικεία κομεντί», οι ερωτικές σχέσεις απλά υπάρχουν στο φόντο, ενώ οι φιλικές αποτελούν την καρδιά του «Bold Type». Η γυναικεία ενδυνάμωση έρχεται από το μέσα και από τις κολλητές και όχι από την επιβεβαίωση μέσα από τις ετεροφυλόφιλες σχέσεις, ενώ η ανάπτυξη και κατάληξη των ερωτικών σχέσεων που εμφανίζονται στέκει πολύ κοντά στην πραγματικότητα, αφήνοντας το «ζήσαν αυτοί καλά (και ξέχασαν όλα τα προβλήματα που θα τους χώριζαν στον αληθινό κόσμο)» μόνο για τις φαντασιώσεις. Εκεί ξεκινούν οι αντιρρήσεις στις συγκρίσεις με το «Sex & the City»: παρότι η Νέα Υόρκη και ο δημοσιογραφικός κόσμος παρουσιάζεται εξίσου λαμπερός, μοδάτος και αψεγάδιαστος, οι φιλίες είναι πολύ πιο ειλικρινείς και το sex είναι απλά ένα κομμάτι της ζωής των ηρωίδων, με το επίκεντρο της συζήτησης να αφορά περισσότερο το «wokeness» (και ποια φυλή μπορεί να χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη) παρά τις στάσεις του Κάμα Σούτρα – δε θα υπήρχε το Cosmo ούτε το Scarlet χωρίς αυτές, είναι όμως περισσότερο το μαρκετίστικο «τυράκι» παρά το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αντί για μια νέα Κάρι Μπράντσο, η Τζέιν προτιμά να μιμηθεί τη συγγραφέα Τζοάν Ντιντιόν «που κάποτε περπάτησε στο ίδιο λόμπι», να βάλει το δικό της λιθαράκι στην εκκολαπτόμενη αμερικανική ηθική, μέσα από σοβαρά ρεπορτάζ, και φυσικά να δει τον δικό της Mr. Big όπως πραγματικά είναι με όλα τα, αξεπέραστα, ελαττώματά του.
Έτσι η σειρά βρίσκεται συνεχώς στο μεταίχμιο, προσπαθώντας να γεφυρώσει τα ρεαλιστικά προβλήματα της ζωής στην Τραμπική Αμερική και την ωραιοποιημένη λειτουργία των γυναικείων εκδόσεων, καταφέρνοντας, άθελα της, να περάσει μέσα από τα ατοπήματά της την ουσία των βιωμάτων των millennials αλλά και τις αμφισβητήσεις που ξεσήκωνε η ύλη του Cosmo. Στις τέσσερις σεζόν που είναι διαθέσιμες στο Netflix (η πέμπτη και τελευταία θα ξεκινήσει να προβάλλεται το Μάιο στην Αμερική), οι ηρωίδες καλούνται να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά διλήμματα, από το κίνημα #metoo και την οπλοκατοχή μέχρι τον εσωτερικευμένο ρατσισμό και τα ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας και φυλετικού αυτοπροσδιορισμού, ενώ παράλληλα ισορροπούν σε εξωφρενικά ψηλοτάκουνα και ανελίσσονται επαγγελματικά σε ένα αδύνατο χρονικά πλαίσιο. Ο νέου τύπου φεμινισμός που προσπάθησε να προωθήσει το Cosmopolitan αμφισβητείται από τις ίδιες τις αγκυλώσεις του, είτε προέρχονται από τη μαθημένη χειραφέτηση των πρωταγωνιστριών ή από τις ενστάσεις ενός συμβουλίου μετόχων αποτελούμενο από συντηρητικούς, λευκούς, μεσήλικες άντρες.
Όσο ο φεμινισμός, η συμπεριληπτικότητα και η αποδοχή παραμένουν έννοιες που ακόμα προσπαθούν να αποκρυσταλλωθούν σε έναν αυτόματο τρόπο σκέψης, οι αποτυχίες της «new age» σκέψης που προσπαθούν να εφαρμόσουν η Τζέιν, η Κατ και η Σάττον, παραμένουν συχνές όσο και αποδεκτές σε έναν συνεχώς εξελισσόμενο κόσμο. «Σε όσους λένε ότι το Scarlet είναι ένα περιοδικό μόνο για το σεξ και τη μόδα, απαντώ “Ορίστε μία τέλεια μάσκαρα για να δείτε τον κόσμο με πιο ανοιχτά μάτια”», λέει σε ένα πάρτι η Τζάκλιν, συμπυκνώνοντας την ουσία της σειράς, που δεν είναι σε καμία περίπτωση τέλεια, αλλά κάνει σαφή όλα τα διαφορετικά μονοπάτια που πρέπει να ακολουθήσει μια νέα κοπέλα σήμερα, για να πιάσει όλους τους ανέφικτους κοινωνικούς, προσωπικούς και φεμινιστικούς στόχους.
Μια Νέα Υόρκη που έχει βγει από τουριστικό φυλλάδιο συναντά προβλήματα όπως τις δύσκολες ιατρικές αποφάσεις που πρέπει να λάβει μια γυναίκα με γονιδιακή μετάλλαξη BRCA, που αυξάνει τις πιθανότητες για καρκίνο του μαστού. Αδιανόητες προθεσμίες για κατάθεση ενός άρθρου προς εκτύπωση βρίσκονται απέναντι στην επαγγελματική ανασφάλεια της γενιάς που βγήκε στον εργασιακό στίβο στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, προσπαθώντας να επιβιώσει και να πετύχει την τελειότητα όσο το δυνατόν γρηγορότερα και ξεχνώντας τελικά να ζήσει. Τα πάρτι είναι ο χώρος για να βρεις την ταυτότητα σου, όχι το επόμενο ταίρι, όπως ευαγγελιζόταν κάποτε το «Sex & the City». Κι ακόμα και αν αυτός ο τρόπος σκέψης είναι περισσότερο συνειδητοποιημένος, πολλές φορές δυσκολεύει ακόμα περισσότερα τις ζωές τους. «Έτσι θα έπρεπε να περνάμε τη δεκαετία των είκοσι μας» λέει η Τζέιν σε ένα road trip με τις φιλενάδες της, όσο βλέπει τις αποφάσεις μιας προχωρημένης ενηλικίωσης να κρέμονται πάνω από το εικοσιπεντάχρονο κεφάλι της. Εκ μέρους κάθε millennial απαντάμε «Πες τα κορίτσι μου»!
