Καιρό περιμέναμε το πολύκροτο πρίκουελ της «Φωλιάς του Κούκου» (Μίλος Φόρμαν, 1975) και του ομώνυμου βιβλίου του Κεν Κέσυ. Ακολουθώντας την τηλεοπτική τάση που την αφορά ο κλονισμένος γυναικείος ψυχισμός, η σειρά θα φώτιζε τον χαρακτήρα της Μίλντρεντ Ράτσεντ και αυτό μας ενδιέφερε για δύο λόγους: Πρώτον, η οσκαρική, passive-agressive ερμηνεία της Λουίζ Φλέτσερ έχει εδραιώσει για τα καλά την τυραννική νοσοκόμα στο στερέωμα της ποπ κουλτούρας. Δεύτερον, η σειρά αποτελεί μέρος της πανάκριβης πενταετούς συνεργασίας του Netflix με τον Ράιαν Μέρφι (ο δημιουργός του «Glee» και του «American Horror Story» έχει ήδη υπογράψει τις σειρές «The Politician» και «Hollywood» για την πλατφόρμα), αφού ο πολυπράγμων παραγωγός και σκηνοθέτης εγκατέλειψε την εδώ και δεκαπέντε χρόνια τηλεοπτική στέγη του Fox, έναντι του ποσού-μαμούθ των 300 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η σειρά, λοιπόν, ήταν ένα προσωπικό στοίχημα για τον Μέρφι, στο οποίο προσπάθησε να διοχετεύσει το ενδιαφέρον του για τις κυρίαρχες θηλυκότητες μαζί με τον vintage φετιχισμό του. Αλλά, το αποτέλεσμα μοιάζει σε κάποιες στιγμές υπερφίαλο και χωλαίνει εξαιτίας της αφηγηματικής του αδεξιότητας. Μια τέτοια εμφανίζεται στην εξιστόρηση του παρελθόντος της Ράτσεντ: Αυτή αρχικά γίνεται μέσα από μία παράσταση κουκλοθέατρου, με τον Μέρφι να αποφασίζει να μας ξανακάνει ακριβώς το ίδιο exposition, με λόγια αυτή τη φορά, στην αμέσως επόμενη σκηνή. Πάνω απ’ όλα, το «Ράτσεντ» ολισθαίνει σε ένα επιπόλαιο φινάλε, το οποίο αδιαφορεί επιδεικτικά για τους χαρακτήρες. Με αυτά τα δεδομένα, δεν θα ‘πρεπε να μας ξενίζουν οι ισοπεδωτικές κριτικές, από την «πιο κενή προσπάθεια του Μέρφι», μέχρι και λιβέλους όπως: «Δεν μάθαμε πόσο πολύτιμη είναι η ζωή τους τελευταίους έξι μήνες; Γιατί να την σπαταλήσετε σε ένα σόου που τόσο αδιαφορεί για τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων του;»
Γιατί εντελώς παραδόξως έχει ενδιαφέρον, απαντάμε! Όσοι γνώριζαν το έργο του Μέρφι και περίμεναν μια συγκρατημένη και ρεαλιστική σπουδή στις ψυχικές ασθένειες ήταν μάλλον αφελείς. Ο δημιουργός έχει μια glossy φόρμα που δάμαζε πάντα το περιεχόμενο. Γι’ αυτό κι έχει επιλέξει ένα επιδέξιο καστ, το οποίο γειώνει αυτή τη γκλαμουριά όταν κινδυνεύει να εκτροχιαστεί. Αλλά ακόμα κι όταν εκτροχιάζεται, αυτό δεν είναι συχνά το κόστος της δημιουργικής ελευθερίας;
Όντως, θα βοηθούσε ο Μέρφι να δείξει μια μεγαλύτερη επιμέλεια για τους ήρωες. Ωστόσο, όταν αυτοί οι διεστραμμένοι χαρακτήρες ποζάρουν στην καλογυαλισμένη βιτρίνα του, αυτό αρκεί και περισσεύει στους φαν. Ποιός μπορεί να αντισταθεί σε ντελιριακές, παλ λοβοτομές, σαπουνοπερέ ίντριγκες και στην Σάρον Στόουν να κόβει βόλτες με μια μαϊμού στον ώμο; Γι’ αυτό το «Ράτσεντ» έχει κερδίσει το κοινό και έχει σκοράρει ψηλά στο Netflix. Εξάλλου, ο Μέρφι σκοπεύει να φτιάξει τέσσερεις σεζόν, στην τελευταία από τις οποίες θα επισκεφτούμε το σύμπαν της «Φωλιάς του Κούκου». Για την ώρα, ανανέωσε για μια δεύτερη. Μένει να δούμε αν θα διορθώσει τις ατασθαλίες της πρώτης ή αν θα αρκεστεί στην guilty pleasure εξτραβαγκάντσα του.
