Πριν από ένα μήνα και κάτι το Netflix -που δεν δημοσιοποιεί ποτέ νούμερα τηλεθέασης- λάνσαρε ένα νέο thumbnail με τα τοπ 10 της ημέρας στη χώρα μας, χαρτογραφώντας κάπως έτσι τις προτιμήσεις του ελληνικού κοινού. Από τις πρώτες θέσης της λίστας είδαμε αναμενόμενα να περνούν το «I’m not okay with this», καθώς και το «Elite» με το που έγινε διαθέσιμη η τρίτη σεζόν του. Στο ενδιάμεσο, σταθερά στην τριάδα (πολλές φορές και πρώτος) εμφανιζόταν ένα άγνωστος μέχρι πρότινος τίτλος, το «Toy boy», ενώ τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές και το hype του «Εlite» έχει κάπως πέσει, το ισπανικό «Toy boy» βρίσκεται ξανά στην κορυφή.
«Φαντάσου τους μεγαλύτερους πόθους σου. Σεξ, πάρτι, λεφτά. Εγώ τα έχω όλα. Με λένε Ούγκο Μπελτράν και είμαι στρίπερ». Έτσι συστήνεται στον πιλότο της σειράς ο πρωταγωνιστής (Χεσούς Μοσκέρα), ενώ συνεχίζει το σέξι χορευτικό του που μοιάζει βγαλμένο από σκηνή του «Magic Mike». Ποια είναι όμως η ιστορία του; Σε ένα fast forward στο τώρα, ο Ούγκο βρίσκεται στη φυλακή εδώ και επτά χρόνια, κατηγορούμενος για τη δολοφονία ενός πλούσιου άντρα που ήταν σύζυγος της πελάτισσας-ερωμένης του. Ο ίδιος συνεχίζει να μην έχει καμία ανάμνηση από το βράδυ της δολοφονίας και είναι βέβαιος ότι η ερωμένη του τον παγίδεψε για τον φόνο του άντρα της. Γνωρίζει ωστόσο ότι τον περιμένουν οκτώ ακόμα χρόνια στη φυλακή αν δεν δεχτεί τη βοήθεια της νεαρής δικηγόρου Τριάνα (Μαρία Πεδράζα, γνωστή τόσο από το «Casa de papel» όσο και από το «Elite») καθώς δεν έχει κανένα στοιχείο προς υπεράσπισή του.
Προερχόμενη από ένα επιφανές δικηγορικό γραφείο που συνηθίζει να αναλαμβάνει «αδικημένες» υποθέσεις άνευ αμοιβής ώστε να χτίσει ένα καλύτερο δημόσιο πρόσωπο και με σκοπό να εντυπωσιάσει το αφεντικό της, η Τριάνα κερδίζει την εκ νέου εξέταση της υπόθεσης του Ούγκο καθώς και την υπό όρους αποφυλάκισή του αποδεικνύοντας το άδικο της δίκης του. Μένει μόνο να αποδειχθεί και η αθωότητά του, μέχρι την επόμενη δίκη…
Η σειρά προβλήθηκε στην ισπανική τηλεόραση με παταγώδη αποτυχία, με τους κριτικούς να υπογραμμίζουν την άτολμη σκηνοθεσία και το κοινό να δυσανασχετεί με την ανεξήγητα τεράστια διάρκεια των δεκατριών συνολικά επεισοδίων του (ο πιλότος ολοκληρώνεται μετά από μία ώρα και είκοσι λεπτά, ενώ το συντομότερο επεισόδιο της σειράς φτάνει τα εξήντα τρία ολόκληρα λεπτά).
Το «Τoy boy» όμως δεν είναι η πρώτη σειρά που έρχεται από την ιβηρική χερσόνησο ως outsider. Κάπως έτσι μας συστήθηκε και το «Casa de papel» που έφτασε να αναδειχθεί η δημοφιλέστερη μη αγγλόφωνη σειρά της πλατφόρμας (έγινε επίσης η πρώτη ισπανική πρωτότυπη διεθνής σειρά του Netflix που κερδίζει βραβείο καλύτερης δραματικής σειράς στα Διεθνή Emmy), ενώ μία ακόμα ισχυρή απόδειξη του «μαγικού αγγίγματος» που έχει το Netflix είναι το «You», που από τα αζήτητα του αμερικανικού Lifetime βρέθηκε να συγκεντρώνει πάνω από 40.000.000 τηλεθεατές παγκοσμίως μόλις στον ένα μήνα προβολής του.
Καμία από τις δύο προαναφερθείσες σειρές δεν θεωρείται αριστούργημα - όμως έκαναν το απαραίτητο γκελ στο κοινό και το Netflix ήταν εκεί για να πιάσει τον παλμό. Έχει άλλωστε τον προϋπολογισμό για τέτοιους πειραματισμούς και η ιστορία δείχνει πως αναλαμβάνοντας εξ ’ολοκλήρου τη χρηματοδότηση των νέων σεζόν των σειρών αυτών μόνο κερδισμένο μπορεί να βγει.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του «Toy boy», το cliffhanger φινάλε του οποίου σηκώνει εύκολα και συνέχεια, γι’ αυτό και δεν θα ήταν έκπληξη αν το Netflix προχωρούσε και στη δημιουργία ενός δεύτερου κύκλου. Τουλάχιστον μέχρι να ανακαλύψει και να ανασύρει στην επιφάνεια τον επόμενο τυχερό…
