Οι νεανικές σειρές και ταινίες είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα δημιουργικού φασόν. Οι Αμερικανοί μάστορες του οπτικοακουστικού πρετ-α-πορτέ γνωρίζουν καλύτερα από τον καθέναν πώς να δημιουργήσουν ιστορίες που εξιτάρουν τους θεατές μικρότερης ηλικίας και να συγκινούν τους φορτωμένους με σχολική νοσταλγία μεγαλύτερους.
Η συνταγή είναι λίγο πολύ απλή: ρίχνεις έναν αουτσάιντερ και τον σπασίκλα φίλο του σε μια τάξη, τους πασπαλίζεις με μπόλικη γονική παραμέληση, προσθέτεις μικρές αλλά συνετές δόσεις σεξουαλικής διερεύνησης και, τέλος, πήζεις το μείγμα με πολύ bullying. Ένα happy end-πετιμέζι με τους «αληταράδες» του σχολείου που υποκλίνονται και κάνουν high five με τον περιθωριοποιημένο συμμαθητή τους, αντιλαμβανόμενοι το λάθος τους, είναι επιβεβλημένο (βλ. το «Ψηλό Κορίτσι» του Netflix). Μόνο που το «Sex Education» δεν έχει σχέση με όλα αυτά...
#1 Ακομπλεξάριστη σεξουαλικότητα
Όλοι έχουμε περάσει εφηβεία και ξέρουμε ότι η λέξη «σεξ» είναι καρφωμένη στο μυαλό όλων, 24/7 μάλιστα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων σχολικών χρονιών. Η σειρά καταφέρνει όμως να παρουσιάσει τη σεξουαλικότητα σαν κάτι φυσιολογικό, χωρίς να πέφτει στην παγίδα είτε της σεμνοτυφίας είτε μιας «προχώ» ανετίλας. Το σεξουαλικό ζήτημα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, με τους πιτσιρικάδες να ψάχνουν να βρουν κάποιον να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους, αφού ουσιαστικά οι μεγάλοι είναι απόντες (ή μήπως μεγάλα ανώριμα παιδιά;). Μάλιστα, έχοντας queer ήρωες και παρουσιάζοντας τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις του σχολείου ως κομμάτι των υποπλοκών, βάζει αβίαστα στο κάδρο της εφηβικής αναζήτησης τη LGBTQ+ οπτική.
#2 Γυναικείος δυναμισμός
Η Μέιβ Γουάλι (εξαιρετική η Έμα ΜακΚι στην ερμηνεία της) είναι ουσιαστικά η μόνη «ενήλικη» από τους μικρούς και μεγάλους ήρωες της σειράς. Πρότυπο δυναμισμού κι ευαισθησίας, έχει πάρει αναγκαστικά τον ρόλο του bad girl για να επιβιώσει σε μια σκληρή κοινωνία. Αυτοσυντηρείται και είναι υπεύθυνη για τα πάντα στη ζωή της (και φυσικά για το σώμα της), ενώ παίρνει την απόφαση να κάνει μόνη της έκτρωση, κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στην αμερικανική TV.
#3 Γοητευτικά αταίριαστο δίδυμο
Ο Ότις (Έιζα Μπάτερφιλντ) και ο Έρικ (Ενκούτι Γκάτουα) είναι η κινητήριος δύναμη της σειράς. Οι δύο αδύναμοι κρίκοι της μικροκοινωνίας ενός αγγλικού σχολείου συνθέτουν τον πυρήνα της ιστορίας. Η σχέση του ευκατάστατου αλλά ανασφαλούς στρέιτ σπασίκλα (παιδί μονογονεϊκής οικογένειας) με τον Αφροάγγλο γκέι, η οποία ξεπερνά ταξικά, φυλετικά και σεξουαλικά εμπόδια, δείχνει ότι η πραγματική φιλία είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσει κάποιος σε τούτο τον άκαρδο κόσμο, όπου η εφηβική ευαισθησία έρχεται σε σύγκρουση με τον άγριο ενήλικο κόσμο.
#4 Το σχολείο στο background
Το σχολείο αλλά και η ουαλική πόλη όπου εκτυλίσσεται η ιστορία βρίσκονται στο (πολύ) βάθος της αφήγησης. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αφενός διότι έχουμε πήξει στα σχολικά νεανικά δράματα όπου κάποιος καθηγητής-μεσσίας σώζει τα παιδιά από τον «κακό δρόμο» (στη συγκεκριμένη σειρά ο μόνος «κακός δρόμος» είναι αυτός της υποκρισίας) και αφετέρου διότι σε κάθε στιβαρή ιστορία σημασία έχει ο άνθρωπος. Κι εδώ οι (εύθραυστοι) έφηβοι βρίσκονται στο επίκεντρο. Τα μαθήματα, οι νταήδες, τα παρεάκια είναι σχεδόν εξαφανισμένα από την ιστορία. Διότι οι φιλίες, το σεξ και η αναζήτηση της ταυτότητας είναι τα ζητήματα που πραγματικά απασχολούν τους ανθρώπους αυτής της ηλικίας... Έτσι δεν είναι;
Ανώριμοι ενήλικοι
Ουσιαστικά κανείς ενήλικος στη σειρά δεν έχει ενηλικιωθεί (άντε, ίσως μόνον ο μπαμπάς του Έρικ). Οι μεγάλοι είναι στην πραγματικότητα παιδιά που προσπαθούν να κολυμπήσουν στα μανιασμένα νερά της υπαρξιακής φουρτούνας. Οι ενήλικοι ήρωες της σειράς προσπαθούν να επουλώσουν άτσαλα τα συναισθηματικά τους κενά, κληροδοτώντας τις δικές τους ανασφάλειες στα παιδιά τους. Όσο σοφιστικέ, άνετοι και ψαγμένοι δείχνουν (όπως η σεξο-ειδική Τζιν Μίλμπερν, μητέρα του Ότις) τόσο αδύναμοι είναι βαθιά μέσα τους.
