Κύριε Ρώμα, ή καλύτερα κύριε Περίανδρε Πώποτα, τι σημαίνει για εσάς η επιστροφή στο Κολοκοτρωνίτσι 17 χρόνια μετά την πρώτη φορά που μας το συστήσατε;
Η επιστροφή του Περίανδρου Πώποτα, αν και αποφεύγω για ευνόητους λόγους να την αποκαλώ «η επιστροφή του... γηραιού κυρίου», έχει μια μικρή σχέση ομολογουμένως με το θεατρικό αριστούργημα του Ντίρενματ «Η επιστροφή της γηραιάς κυρίας». Όπως εκεί η κεντρική ηρωίδα επιστρέφει στα πάτρια εδάφη πλήρης απωθημένων, έτσι κι εδώ ξαναβρίσκουμε τον Περίανδρο Πώποτα στο Κολοκοτρωνίτσι γεμάτο απωθημένα για την πρωτευουσιάνα σε σχέση με τη φυγή και την απουσία της από τη ζωή του. Αντίθετα, ο Χάρης Ρώμας είναι πλήρης θετικών συναισθημάτων όσον αφορά την τηλεοπτική σειρά, που αποτελεί διαχρονικά μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ελληνικής τηλεόρασης.
Τρία χρόνια μόλις μετά την λήξη του τρίτου κύκλου μου έγινε η πρόταση από τον ΑΝΤ1 για την συνέχεια της σειράς με ένα τέταρτο κύκλο. Τότε μου είχε φανεί αδύνατο. Τώρα πήγα μόνος μου στον Θοδωρή Κυριακού και του είπα «είμαι έτοιμος». Και πράγματι είμαι. Ξεκίνησα να γράφω με την Άννα Χατζησοφιά και ήταν σαν να μην πέρασε μια ημέρα. Συναντήθηκα με όλους τους τότε συμπρωταγωνιστές μου στους τόπους των γυρισμάτων και ήταν σαν να μην πέρασε μια ώρα. Δεν ήταν τελικά τυχαίο ότι σαν τελευταία ατάκα στο τελευταίο επεισόδιο του τρίτου κύκλου, ο Πώποτας, βλέποντας την Χαρά και την κόρη της να χάνονται στο τέρμα του δρόμου, ψέλιζε στον Μανωλάκη «Θα ξανάρθουν, γιέ μου, θα ξανάρθουν». Τώρα πια απορώ γιατί άργησαν τόσο. Οι ανοικτοί λογαριασμοί δεν ήταν ανοικτοί μόνο για τον Περίανδρο Πώποτα, αλλά και για τον Χάρη Ρώμα.
Έχετε υπογράψει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ελληνική τηλεόραση. Σήμερα, ύστερα από δέκα χρόνια κρίσης, πώς βλέπετε το τηλεοπτικό τοπίο;
Δεν ξεχνώ ότι στην εποχή που γίνονταν εκείνες οι μεγάλες επιτυχίες από κάποιους είχα ακούσει τα... εξ αμάξης. Πέρασαν χρόνια για να τις κατοχυρώσει η με υψηλές τηλεθεάσεις επανάληψή τους σαν ένα κομμάτι της τηλεοπτικής μας ιστορίας και κουλτούρας της καθημερινότητας (εφόσον μάλιστα επαναλαμβάνονται καθημερινά). Έτσι είμαι επιφυλακτικός απέναντι στα πρόσφατα τηλεοπτικά προϊόντα, κυρίως για να μην τα αδικήσω. Πιστεύω, πάντως, ότι είναι δύσκολο κάποιο από τα δεκάδες realities, όση προσοχή κι αν συγκεντρώνει τώρα, να παραμείνει στο χρόνο ως αγαπητό ψυχαγωγικό θέαμα. Και αυτό επειδή τα συναισθήματα που ωθούν τους περισσότερους αποδέκτες τους να τα βλέπουν δεν είναι συναισθήματα θαυμασμού αλλά κανιβαλισμού. Αυτό που σε «κανιβαλίζει» τώρα, δύσκολα το νοσταλγείς αύριο.
Θα προσέθετα ακόμη ότι η κρίση, προτού γίνει οικονομική, ήταν ήδη κοινωνική και πολιτιστική. Η τηλεόραση ήταν ο καθρέφτης της. Είχαν παρουσιαστεί εδώ και πολλά χρόνια υποπροϊόντα που «φώναζαν» και προειδοποιούσαν για αυτό που θα επέλθει. Η νοοτροπία των ανθρώπων που ήταν κλεισμένοι σε ένα σπίτι με αποστολή να «εξολοθρεύσουν» ο ένας τον άλλον ήταν ενδεικτική νομίζω μιας καινούργιας εποχής και ενός καινούργιου κοινωνικού προτύπου που είχε ως ιδεατό του μεγάλα τζιπ, τζακούζι και ξέφρενες διακοπές στην Μύκονο.
Πώς είναι να συναντιέστε ξανά με τους αγαπημένους χαρακτήρες του έργου σας;
Είναι μια σχέση ζωντανή. Οι ήρωες αυτοί μου χαμογελούν εγκάρδια και μου ζητούν να τους εξελίξω. Θα το κάνω. Τώρα καταλαβαίνω ότι κάτι είχε μείνει ημιτελές. Αυτοί οι ίδιοι ήρωες μου το επισημαίνουν.
Το «Καφέ της Χαράς» κάνει πρεμιέρα παραμονή Πρωτοχρονιάς (20.45). Θα έχει γιορτινό χαρακτήρα το πρώτο επεισόδιο ή απλώς ο ΑΝΤ1 σας θεωρεί το γούρι του;
Επειδή το επεισόδιο δεν έχει γιορτινό χαρακτήρα, πράγματι ο ΑΝΤ1 μας τιμά συνδέοντας την επάνοδό μας με τον εορτασμό των τριάντα χρόνων του. Ίσως ισχύει και αυτό για το γούρι που αναφέρατε, και σκέφτομαι τώρα ότι κάτι τέτοιο πρέπει να πιστεύουν και άλλοι για εμένα. Αλλιώς δεν εξηγείται ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι μου ζητούν να κάνω ποδαρικό στο σπίτι τους. Πιστέψτε με, σοβαρολογώ. Έχω ψιλοτρομάξει από τις προτάσεις!
Παίζετε και σκηνοθετείτε στο θέατρο, είστε εντεταλμένος σύμβουλος στην Περιφέρεια Αττικής στον τομέα Θεατρικών και Μουσικών Εκδηλώσεων και τώρα ξανά στην τηλεόραση. Πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό;
Σκηνοθέτησα και παίζω τον «Βαφτιστικό της κυρίας» που συνεχίζει με επιτυχία για δεύτερη χρονιά στην Θεατρική Σκηνή ΑΘΗΝΑΙΣ. Χάρη σ’ αυτή την επιτυχία και επειδή δεν υπήρξε η ανάγκη να ανεβάσω καινούργια παράσταση, βρήκα τον απαραίτητο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για να κάνω μια μικρή προεκλογική εκστρατεία και, σε συνδυασμό με την αναγνωρισιμότητά μου, να εκλεγώ ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση και πρόκληση του παλαιού μου συμφοιτητή στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γιώργου Πατούλη. Έγινα εντεταλμένος σύμβουλος- τομεάρχης πολιτισμού και για την ώρα είμαι ικανοποιημένος γιατί έχω κάποια δημιουργικά σχέδια στα οποία έχω βρει στήριξη. Στο άμεσο μέλλον ελπίζω να εισπράξει και το κοινωνικό σύνολο τα οφέλη.
Η συμφωνία μου, ευθύς-εξαρχής, ήταν να μην αφήσω το επάγγελμά μου πίσω για να ασχοληθώ με την πολιτική. Νομίζω ότι και οι ψηφοφόροι και οι θεατές που παρακολουθούν την δουλειά μου δεν χρειάζονται άλλον ένα πολιτικό και ολίγον καλλιτέχνη αλλά περισσότερο έναν καλλιτέχνη πλήρους απασχόλησης ευαισθητοποιημένο για τα κοινά. Έναν που θέλει να προσφέρει και όχι να φάει από τον κρατικό κορβανά. Ο μόνος τρόπος για να είσαι τόσο πολυσχιδής, όσο είμαι εγώ τώρα, είναι ο σωστός προγραμματισμός. Κουράζομαι, ναι. Κοιμάμαι πολύ λίγο, ναι. Αλλά κοιμάμαι ευτυχής και ξυπνάω ευτυχής. Θέλω να πιστεύω ότι όπως λένε: «ενός κακού μύρια έπονται» ισχύει και το αντίστοιχο «ενός καλού μύρια έπονται». Ξέρω, φυσικά, ότι η ζωή κάνει κύκλους. Απλώς αυτά τα όμορφα που μου συμβαίνουν θέλω να τα απολαύσω όσο περισσότερο γίνεται.
Αν το 2003 που ξεκινούσε η σειρά το σύνθημα του Πώποτα ήταν «τάξις και ηθική», το 2020 ποιο είναι;
Μα φυσικά πάλι το «τάξις και ηθική». Δεν ξέρω για την τάξη (που και από αυτήν χρειάζονται οι Έλληνες), αλλά η ηθική ήταν, είναι και θα είναι πάντα ιδεατό αγαθό και ανάγκη. Η ανθρώπινη φύση εύκολα ρέπει προς το «ανήθικο». Οφείλουμε να προφυλασσόμαστε από τον κακό μας εαυτό. Και, πιστέψτε με, είναι δύσκολο!
