Αρκεί ένα και μόνο χέρι για να σηκώσει μια δυνατή ιστορία; Και βέβαια αρκεί, ειδικά όταν μιλάμε για ένα χέρι ικανό να σε κάνει να το δεις σαν μια οντότητα με προσωπικότητα, συναισθήματα και νοημοσύνη. Αυτό το χέρι, πρωταγωνιστής της animation ταινίας του Netflix «I lost my body» («Έχασα το σώμα μου»), ξυπνάει ακρωτηριασμένο στο ψυγείο ενός εργαστηρίου και αποφασίζει να επανασυνδεθεί με το σώμα στο οποίο ανήκε κάποτε. Κι έτσι αυτόματα, χάρη σε έναν πραγματικά ξεχωριστό animation σχεδιασμό, το άκρο αυτό γίνεται το Χέρι, ένας απεγνωσμένος ήρωας προς αναζήτηση του άλλου του μισού.
Όσο λοιπόν το Χέρι περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης, τρυπώνει σε διαμερίσματα και μετρό, κρύβεται και παλεύει για την επιβίωσή του, άλλη μία ιστορία εξελίσσεται παράλληλα (και σε παρελθόντα χρόνο) με τη δική του. Αυτή του νεαρού Ναουφέλ με το τραυματικό παρελθόν, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το αμφίβολο μέλλον, η ζωή του οποίου αποκτά νόημα και σκοπό όταν γνωρίζει την Γκαμπριέλ.
Τη σύνδεση μεταξύ του Χεριού και του Ναουφέλ δεν είναι δύσκολο να τη φανταστείς, το ταξίδι όμως μέχρι να την αποκαλύψεις κρύβει όλη τη μαγεία της ταινίας. Το «μαζί», το «χώρια» και η ανάγκη της «επανασύνδεσης» (και γενικότερα τού να ανήκεις κάπου) λειτουργούν αλληγορικά, ποιητικά και ρομαντικά, αλλά την ίδια στιγμή μελαγχολικά και μακάβρια, σε μια ιστορία με λιγοστούς διαλόγους, εκπληκτική μουσική κι ένα Χέρι σχεδιασμένο να μοιάζει πιο εκφραστικό και από αναγνωρισμένο ηθοποιό – όσο αλλόκοτο κι αν ακούγεται, θα πιάσεις τον εαυτό σου να συγκινείται και να αγωνιά όσο παρακολουθείς το ταξίδι του.
Το τρυφερό αλλά και καθηλωτικό «I lost my body», μια διασκευή του βιβλίου «Happy hand» του Γκιγιόμ Λοράν (σεναριογράφος της «Αμελί»), σε σκηνοθεσία Ζερεμί Κλαπάν, που στριμάρει στο Netflix από τα τέλη Νοεμβρίου, βραβεύτηκε στο τμήμα Εβδομάδας Κριτικής του Φεστιβάλ Κανών, απέσπασε το βραβείο καλύτερου animation από την Ένωση Κριτικών της Νέας Υόρκης και είναι πολύ πιθανό να κερδίσει μια υποψηφιότητα (αλλά και το αγαλματίδιο) στα Όσκαρ.
