Αυτό που με νευριάζει περισσότερο με τους επικριτές του σινεμά του Γιώργου Λάνθιμου είναι ότι λένε πως αυτά που γίνονται στις ταινίες του «δεν υπάρχουν». Και ρωτώ, λοιπόν, ακριβώς τι από αυτά που συμβαίνουν στις ταινίες του Έλληνα σκηνοθέτη –των οποίων είμαι λάτρης– βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα; Για παράδειγμα, προχτές βγήκα στη στάση του μετρό Αμπελόκηποι και μέχρι να φτάσω στον Πύργο Αθηνών προσπάθησαν να με προσηλυτίσουν Αλβανοί ιεχωβάδες, είδα έξαλλη γιαγιά με βέσπα να κάνει προσπέραση στην Αλεξάνδρας κι ένα πράσινο παπαγαλάκι-δραπέτης να κλέβει σπόρια από τα περιστέρια. Ελάτε τώρα να με πείσετε ότι ο σουρεαλισμός βρίσκεται μακριά από την πραγματικότητα...
Νεαροί «διαγωνιζόμενοι» που φλερτάρουν μπροστά στην κάμερα, σε ένα ιδίωμα που μοιάζει με ελληνικά, με βλέμματα και γνώσεις κενές, που αγαπούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά οτιδήποτε άλλο. Πείτε μου τώρα ότι ο «Αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου, στον οποίο οι singles του μέλλοντος μετατρέπονται σε ζώα, είναι «υπερβολικός», «ψυχανώμαλος» ή «τραβηγμένος».
Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, χθες το βράδυ έπεσα κατά λάθος (και θα προσέξω να μην ξανασυμβεί) πάνω στο «Game of love». Για όσους αποφεύγουν τις τηλεοπτικές κακοτοπιές θα περιγράψω με λίγα λόγια τι γίνεται σε αυτό το «Παιχνίδι του έρωτα». Κάποιοι γοητευτικοί (;) νεαροί και νεαρές κλείνονται σε ένα ξενοδοχείο για να ζευγαρώσουν. Κάποιοι από αυτούς είναι single και κάποιοι σε σχέση με έναν/μία άλλον/η συμμετέχοντα/συμμετέχουσα, χωρίς να το ξέρουν οι συμπαίκτες τους. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να αποκαλυφθούν οι ζευγαρωμένοι, αφού πρώτα έχουν μπει φιτίλια από τρίτους στη σχέση τους. Οι δοκιμασίες που τίθενται στους διαγωνιζόμενους είναι τρυφερά, ημίγυμνα τετ-α-τετ, όπου για παράδειγμα ένας άντρας χωρίς μπλούζα αλείφει με ζεστή σοκολάτα τα οπίσθια νεαρής κοπέλας που παίζει το «Παιχνίδι του έρωτα»... Του «έρωτα» είπαμε, μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό.
Απλώς ο νεαρός, αντί να την προσεγγίσει διαβάζοντας αποσπάσματα από την «Ερωτική ψύχωση» του Ονορέ ντε Μπαλζάκ, τη «Λολίτα» του Ναμπόκοφ, έναν Μπατάιγ, μια Πολίν Ρεάζ ή έναν Εμπειρίκο, απλώνει διάφορα βρώσιμα υγρά σε γυμνόστηθη κοπέλα που πήρε μάλλον μαγιό από τις νέες εμβόλιμες εκπτώσεις, γι’ αυτό της το έδωσαν μισό. Περίπου τα ίδια γίνονται και στο παραπλήσιο παιχνίδι «Power of love» άλλου καναλιού, το οποίο έχει ξεκινήσει μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Οι συμμετέχοντες σε αυτό έχουν ήδη προλάβει να λανσάρουν γλωσσικούς νεολογισμούς όπως «ισοπαλίσουμε» (πιθανότατα από το ρήμα «ισοπαλίζω»), «σε μεγάλη συγκριτικότητα» και «δίμουρη»...
Αυτή είναι η ακαταμάχητη δύναμη και το παιχνίδι του έρωτα σήμερα: νεαροί «διαγωνιζόμενοι» που φλερτάρουν μπροστά στην κάμερα, σε ένα ιδίωμα που μοιάζει με ελληνικά, με βλέμματα και γνώσεις κενές, που αγαπούν πρώτα τον εαυτό τους και μετά οτιδήποτε άλλο. Πείτε μου τώρα ότι ο «Αστακός» του Γιώργου Λάνθιμου, στον οποίο οι singles του μέλλοντος μεταφέρονται σε ένα άδειο ξενοδοχείο για να βρουν το ταίρι τους εντός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος αλλιώς θα μετατραπούν σε ζώα, είναι «υπερβολικός», «ψυχανώμαλος» ή «τραβηγμένος», όπως έχω ακούσει κατά καιρούς. Το μόνο κακό είναι ότι δεν βλέπω να υπάρχουν μέσα στα τηλεοπτικά σπίτια και ξενοδοχεία του «έρωτα» -και πιθανότατα έξω από αυτά- κοινωνικοί αντιρρησίες τύπου Κόλιν Φάρελ, που να είναι διατεθειμένοι να δραπετεύσουν από μια καταπιεστική και σούπερ ναρκισσιστική τηλεοπτική συνθήκη.
