Από τους πιο αγαπημένους και όμορφους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας, το σινεμά «Θησείον» είναι το θέμα ενός επεισοδίου της σειράς «Μυθικοί κινηματογράφοι», που γυρίστηκε για λογαριασμό του γαλλικού Ciné+. Το επεισόδιο, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ντούζα και σενάριο Έρσης Σωτηροπούλου, θα μεταδοθεί από την ΕΡΤ2 την Κυριακή 22 Οκτωβρίου στις 19:00 – ολόκληρη η σειρά θα μεταδοθεί σύντομα από τη δημόσια τηλεόραση. Μ’ αυτή την αφορμή, η Μαρία Ντούζα («Το Δέντρο και η Κούνια») αφηγείται αποκλειστικά στο «α» τις αναμνήσεις της από τις προβολές, περιγράφει τους θαμώνες του και εξηγεί το νόημά του στη ζωή της πόλης.
«Γνώριζα τον κινηματογράφο “Θησείον”, έναν από τους παλιότερους θερινούς κινηματογράφους της Αθήνας, από παιδί, όταν ο πατέρας μου μας πήγαινε τα καλοκαίρια να δούμε παλιό αμερικάνικο σινεμά ή ελληνικές κωμωδίες του ’60. Δεν είχα ξαναβρεθεί όμως εδώ για πολλά χρόνια, εν μέρει γιατί ο κινηματογράφος βρίσκεται στην πιο τουριστική περιοχή αυτής της εξαιρετικά τουριστικής πόλης, και φανταζόμουν ότι θα είχε κι αυτός μεταλλαχθεί μέσα στην δίνη των αλλαγών που σάρωσαν την αστική μας ζωή τις τελευταίες δεκαετίες.
Έκανα λάθος. Όταν επισκέφθηκα το “Θησείον” για τους σκοπούς αυτής της παραγωγής, ξαφνιάστηκα με το πόσο λίγο είχε αλλάξει μέσα στα χρόνια. Παρά την ανακαίνιση και την απόκτηση σύγχρονου ψηφιακού εξοπλισμού εξακολουθούσε να διατηρεί το χαρακτήρα ενός σχεδόν συνοικιακού σινεμά, μιας μικρής οικογενειακής επιχείρησης –όπως τόσες άλλες στην Ελλάδα- με σταθερούς πελάτες, ανεπιτήδευτους ιδιοκτήτες, και μια ταπεινή σχέση με την Ακρόπολη απέναντι. Από τότε τον επισκέφτηκα πολλές φορές και είδα κάποιες ταινίες. Μία απ’ αυτές ήταν τόσο παλιά όσο κι ο κινηματογράφος που λειτουργεί από το 1935, η “Ταβέρνα της Τζαμάικα” του Χίτσκοκ, γυρισμένη το 1939, που θα μπορούσε κάλλιστα να είχε παιχτεί εδώ σε πρώτη προβολή πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Το άλλο ήταν μια σύγχρονη ισπανική ταινία, “Το Μικρό Νησί”. Ωστόσο, η αίσθηση και από τις δυο προβολές ήταν ίδια, γιατί ήταν η αίσθηση που δημιουργεί το ίδιο το σινεμά, το περιβάλλον, οι άνθρωποι. Αυτή την αίσθηση προσπαθήσαμε μαζί με την Έρση Σωτηροπούλου, που έγραψε το σενάριο, να μεταφέρουμε στην ταινία. Αν και καμαρώνει για τον μεγαλόστομο χαρακτηρισμό του CNN ότι πρόκειται για “τον ωραιότερο κινηματογράφο του κόσμου”, το “Θησείον” κατά βάθος περιφρονεί τη νεωτερικότητα και παραμένει πεισματικά άχρονο. Μπαίνοντας μέσα σ’ αυτήν την αυλή, μπαίνεις σε έναν τόπο που έχει μείνει ανεπηρέαστος από την τουριστική φρενίτιδα που τον περιβάλλει. Σε κάνει να θυμηθείς άλλες εποχές, εποχές με λιγότερη ένταση, όταν οι γειτονιές είχαν αυτάρκεια, η σύγχρονη πόλη συνυπήρχε με τα αρχαία ερείπια σε μια σχέση αμοιβαίας ανοχής - αν όχι αμοιβαίας αδιαφορίας. Δεν είναι νοσταλγία που νιώθεις εδώ, ούτε δέος για τον ιερό βράχο που υψώνεται απέναντί σου, αλλά μάλλον μια αίσθηση της ζωής που συνεχίζεται μέσα στους αιώνες, μιας ενέργειας που κυλά αέναα και συνδέει τις ιστορίες που φτιάχνουμε με τις ιστορίες που ζούμε, το παρόν με το παρελθόν, τον κινηματογράφο με την ζωή.»
«Οι θαμώνες του πιστοί και συνεπείς, έρχονται σε κάθε νέα προβολή – πολλές φορές και μόνοι. Κάποιοι δεν πάνε ποτέ σινεμά παρά μόνο εδώ. Η σχέση τους με το “Θησείον” είναι προσωπική, αποτελεί κομμάτι της ζωής τους. Έρχονται ανεξάρτητα από τι έργο παίζει, είτε είναι ένα παλιό φιλμ νουάρ ή το καινούργιο Mad Max. Έρχονται για την έξοδο και το ταξίδι αυτές τις δυο ώρες μαζί με άγνωστους συν-θεατές, συνταξιδιώτες. Έτσι και εμείς, ερχόμαστε λοιπόν ξανά, όπως τότε, όπως πάντα. Νωρίς, το σούρουπο. Αγοράζουμε ένα ποτό ή γλυκό του κουταλιού σπιτίσιο και καθόμαστε περιμένοντας να πέσει το σκοτάδι, να ξεκινήσει το έργο. Αυτή την ώρα “που όλα τελειώνουν... για να μπορέσουν να αρχίσουν”. Την ώρα που η πραγματική ζωή καταλαγιάζει κι όλα όσα τη μέρα κρατούσαμε φιμωμένα παίρνουν υπόσταση – όνειρα, πόθοι, απαγορευμένες σκέψεις. Την ώρα που η ζωή χάνει το βάρος της. Σαν το όνειρο. Εδώ στο σινεμά “Θησείον”, ο μύθος μπερδεύεται με τη ζωή, η ιστορία με την πραγματικότητα, το παρελθόν εισχωρεί στο παρόν κι ο κινηματογράφος γίνεται ζωή - εδώ όπου ακόμη κι η τρομερή Ακρόπολη δείχνει ανάλαφρη σαν φωτεινό μπαλόνι που αναδιπλώνεται και μικραίνει μπροστά στη γιγάντια οθόνη και στη σαγήνη της κινηματογραφικής εικόνας που μας απορροφά.»
Το επεισόδιο για το «Θησείον» της σειράς «Μυθικοί κινηματογράφοι» είναι μια παραγωγή της Steficon A.Ε., σε συμπαραγωγή Kolam Productions και ΕΡΤ. Συμμετέχουν οι ηθοποιοί Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Κώστας Βασαρδάνης και Elen Collins, ενώ αφηγήτρια είναι η Καίτη Κωνσταντίνου.
