Δύο σεζόν (1990-1991) και μία prequel ταινία («Ο Ύποπτος Κόσμος του Τουίν Πικς», 1992) ήταν αρκετές για να κλονίσουν την τηλεοπτική πραγματικότητα της εποχής η οποία δεν καλοδεχόταν τις παράξενες και πρωτότυπες ιστορίες με την ευκολία που συμβαίνει σήμερα. Το δημιούργημα των Ντέιβιντ Λιντς και Μαρκ Φροστ, που αφορούσε την υπόθεση δολοφονίας της μαθήτριας Λόρα Πάλμερ (Σέριλ Λι) στη μικρή πόλη του Τουίν Πικς, καταδύθηκε στην ψυχοσύνθεση της αμερικανικής κοινωνίας αναδεικνύοντας τα συμπλέγματα και τα σεξουαλικά απωθημένα της. Χάρη στο μοναδικό σκηνοθετικό στιλ του Λιντς και τις εξωπραγματικές εικόνες του, η σειρά απέκτησε φανατικούς οπαδούς οι οποίοι για δεκαετίες απαιτούσαν την επιστροφή της για μία ακόμη σεζόν. Φέτος η ευχή τους πραγματοποιήθηκε και, έπειτα από δεκαοκτώ επεισόδια, οι τίτλοι τέλους έπεσαν έχοντας αφήσει τους πάντες συγκλονισμένους.
Ακολουθούν αναφορές σε σημαντικά γεγονότα της σειράς.
Η προσπάθεια για εξηγήσεις σχετικά με τα όσα συνέβησαν στα τελευταία επεισόδια του «Τουίν Πικς» είναι ριψοκίνδυνη. Κι αυτό γιατί στην πλοκή της ιστορίας, από την πρώτη σεζόν, οι Λιντς - Φροστ διασκόρπισαν λεπτομέρειες που χάνονταν στην κυρίως δράση, αλλά έμελλαν να αποκτήσουν προοδευτικά κομβική σημασία. Σαν ένας κύβος του ρούμπικ, παράλληλες ιστορίες και εκφάνσεις της πραγματικότητας συνυπήρχαν, δημιουργώντας μια κατάσταση ονείρου στην οποία κάθε αλληλεπίδραση οδηγούσε την ιστορία σε νέες διαστάσεις. Κυρίαρχη σημασία, επίσης, έχει το γεγονός ότι το ίδιο πρόσωπο, και συγκεκριμένα ο πρωταγωνιστής Κάιλ ΜακΛάχλαν, ενσάρκωσε τέσσερις χαρακτήρες: τον πράκτορα Ντέιλ Κούπερ, την κακή εκδοχή του Κούπερ ως Κύριος Κ., τον Ντάγκι Τζόουνς και στο τέλος μια νέα μορφή, τον Ρίτσαρντ. Τα συμπεράσματα που βγάζουμε επικεντρώνονται στα γεγονότα των επεισοδίων 17 και 18 που ολοκληρώνουν τη σειρά.
Ο πράκτορας Ντέιλ Κούπερ είδε τον Κύριο Κ. να επιστρέφει στο Μπλακ Λοτζ μετά τον πυροβολισμό της Λούσι (Κίμι Ρόμπερτσον) και τη γροθιά του Φρέντι (Τζέικ Γουόρντλ). Τότε ο Κούπερ μεταφέρεται στη χρονική στιγμή της δολοφονίας της Λόρα Πάλμερ για την προστατέψει, καθώς όμως την απομακρύνει από το δάσος, εκείνη εξαφανίζεται. Μαζί με τη συνεργάτιδά του Νταϊάν (Λόρα Ντερν) ταξιδεύουν για να τη βρουν διαπερνώντας μια ηλεκτρισμένη πύλη στο χωροχρόνο. Αφού κοιμηθούν μαζί σε ένα ξενοδοχείο, το πρωί ξυπνούν με νέες ταυτότητες σαν «Ρίτσαρντ» και «Λίντα». Σε μια κοντινή πόλη ο Κούπερ βρίσκει τη Λόρα η οποία επίσης έχει αλλάξει όνομα και πλέον λέγεται Κάρι Πέιτζ. Την πείθει να τον ακολουθήσει στο Τουίν Πικς ώστε να επιστρέψει «σπίτι». Φτάνουν όμως στο πατρικό της και συνειδητοποιούν πως κάποιος άλλος μένει εκεί. Η Κάρι αναγνωρίζει υποσυνείδητα την τοποθεσία και νιώθει ένα σκίρτημα που μετατρέπεται σε ουρλιαχτό. Ο Κούπερ ρωτά ποια χρονιά είναι, ενώ το ουρλιαχτό της Κάρι επιμένει και το επεισόδιο τελειώνει.
Τη στιγμή που καταλαγιάζει το σοκ του ασύγκριτης έντασης τέλους, δύο διαπιστώσεις προκύπτουν: το πνεύμα του κακού που μετουσιωνόταν στο πρόσωπο του Μπομπ (Φρανκ Σίλβα) ο οποίος στοίχειωσε το Λίλαντ Πάλμερ (Ρέι Γουάιζ) προκαλώντας το θάνατο της Λόρα, και αργότερα φυλάκισε τον πράκτορα Κούπερ στο Μπλακ Λοτζ απελευθερώνοντας τον Κύριο Κ., δεν ήταν το μοναδικό στο Τουίν Πικς. Μια αντίστοιχη οντότητα με το όνομα «Τζούντι», που είχε αναφερθεί στο παρελθόν από τον Φίλιπ Τζέφρις (Ντέιβιντ Μπόουι) στο συνεργάτη του Κούπερ, Γκόρντον Κόουλ (Ντέιβιντ Λιντς), κατοικούσε και στο σώμα της μητέρας Σάρα Πάλμερ (Γκρέις Ζαμπρίσκι). Η Σάρα καθ' όλη την τρίτη σεζόν απεικονίζεται ημίτρελη να παλεύει με τις ενοχές της μόνη στο σπίτι που «τώρα» κατοικεί κάποιος άλλος. Όταν φτάνει εκεί η Λόρα με τη μορφή της Κάρι, ακούγεται ο ηλεκτρισμός που απελευθερώνει τα πνεύματα (όπως συνέβη με τον Ντάγκι Τζόουνς) πυροδοτώντας τον τρόμο της. Η αντίδρασή της δεν είναι τυχαία καθώς στις δύο πρώτες σεζόν, η διαμονή της Λόρα Πάλμερ στο συγκεκριμένο σπίτι συνοδευόταν από οδύνη και ανατριχιαστικά οράματα.
Η δεύτερη διαπίστωση αφορά το πεπρωμένο του πράκτορα Κούπερ. Ο ήρωας που ενσαρκώνει ο ΜακΛάχλαν κινητοποιείται από τη βαθιά του ανάγκη να πράξει το σωστό, να κερδίσει το καλό έναντι του κακού. Πρόκειται για μια μάχη που συντελείται στο διηνεκές, με εκείνον να επιχειρεί κάθε φορά να σώσει τη Λόρα Πάλμερ και να αποτυγχάνει. Στις προσπάθειές του το όνειρο αναμειγνύεται με το παρόν και το παρελθόν, όπως τη στιγμή που το ημιδιαφανές πρόσωπο του Κούπερ καλύπτει το κάδρο και αποχαιρετά τους συντρόφους του λέγοντας: «Ζούμε σε ένα όνειρο, ελπίζω να σας ξαναδώ όλους». Ο Κούπερ είναι ένας ακόμα τραγικός χαρακτήρας στη σειρά που αναμετράται με ένα δικό του μύθο του Σίσυφου, προσπαθώντας να δώσει τέλος σε ένα κακό που συνεχώς αναγεννάται. Τη στιγμή που επιστρέφει τη Λόρα στο Τουίν Πικς ανοίγουν ξανά όλες οι πληγές της, αφού όπως ο ίδιος είχε πει προηγουμένως: «Το παρελθόν ορίζει το μέλλον».
Εναλλακτικός τίτλος της τρίτης σεζόν ήταν «Η Επιστροφή», η οποία φαίνεται ότι αναφερόταν στο προσωπικό ταξίδι του Κούπερ με προορισμό το Τουίν Πικς. Ο κύκλος συνδυάζει τα αφηγηματικά χαρακτηριστικά των δύο προηγούμενων, συστήνοντας νέους χαρακτήρες αφήνοντας όμως ημιτελείς αρκετές από τις παράλληλες ιστορίες. Εξάλλου ο Λιντς δεν έχει κρύψει πως τις περισσότερες ιδέες του τις επινοεί επιτόπου, ακόμα και πάνω στο γύρισμα, απολαμβάνοντας την εξερεύνησή τους και όχι αποκλειστικά τη χρήση τους στη δράση. Το απαράμιλλο ύφος του αποδεικνύει πως όταν δοθεί στο δημιουργό η εκφραστική ελευθερία μπορεί να φτιάξει ασυναγώνιστες εικόνες.
Με πολύ απλό τρόπο ο Λιντς αποδόμησε τους όρους της τηλεοπτικής αφήγησης, σκηνοθετώντας σε μια εποχή που απαιτεί συνεχείς ανατροπές- σκηνές που διαρκούσαν περισσότερο από το κανονικό, με τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν αντισυμβατικούς διαλόγους χωρίς να αποσκοπούν απαραίτητα κάπου. Η επιτομή της δεξιοτεχνίας του και η στιγμή που θα διδάσκεται στο μέλλον σε όλες τις σχολές οπτικοακουστικών τεχνών, ήρθε στη μέση του επεισοδίου 8, όταν μια έκρηξη ατομικής βόμβας έδωσε το έναυσμα σε μια πρωτόγνωρη πεντάλεπτη σεκάνς ατόφιας ποίησης, ένα απόκοσμο ταξίδι που σε κάθε πλάνο προκαλούσε ρίγη σε ολόκληρο το σώμα.
Ο κόσμος του «Τουίν Πικς» είναι ένα ψηφιδωτό με κομμάτια από κάθε ταινία του Ντέιβιντ Λιντς. Η φιλμογραφία του συγκροτεί μια κινηματογραφική αλήθεια με εξωπραγματική συνοχή την οποία ομότεχνοί του πασχίζουν να πετύχουν. Οι αναφορές εντός της σειράς σε προηγούμενες δουλειές του βρίσκονται πανταχού παρούσες, από την παράξενη ασπρόμαυρη κατοικία του Φάιερμαν («Eraserhead») έως τη συμμετοχή του Χάρι Ντιν Στάντον («The Straight Story»). Το ίδιο συμβαίνει και θεματικά, καθώς οι έννοιες του πεπρωμένου, της σεξουαλικής επιθυμίας, της αποδοχής και της επικοινωνίας προβληματίζουν όλους τους ήρωες που έχουν πρωταγωνιστήσει στις ταινίες του.
Η οδύσσεια του πράκτορα Κούπερ έχει τυπικά τελειώσει, υπάρχουν όμως δεκάδες ακόμη θεωρίες να αναλυθούν και να συζητηθούν. Μια σειρά με ανορθόδοξη αφήγηση, βίαιο -για ορισμένους- περιεχόμενο και περίπλοκο σενάριο κατάφερε να προκαλέσει ένα παγκόσμιο κοινό να κοιτάξει με τελείως διαφορετικό τρόπο τον κόσμο γύρω του και να αντιληφθεί τις αόρατες ενώσεις που τον συγκροτούν. Ο Ντέιβιντ Λιντς και ο Μαρκ Φροστ δημιούργησαν ένα φαινόμενο που μιλά για τα πιο σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα πιέζοντας τα όρια του μέσου της τηλεόρασης. Μένει να αποφασίσουμε εάν όλα αυτά συνέβησαν ή ήταν απλώς ένα άσχημο όνειρο.
