Τοπία βγαλμένα από το «Αvatar» και τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» (εδώ γυρίστηκαν άλλωστε), εκατοντάδες χιλιόμετρα road trip με τροχόσπιτο χωρίς να δεις άνθρωπο, κάμπινγκ με μόνη παρέα τους κορμοράνους, σερφ στις πιο όμορφες παραλίες στον κόσμο, γευσιγνωσίες κρασιών, κυνήγι πέστροφας, καγιάκ σε παρθένα νησάκια... Η Κατερίνα Κατώπη επέστρεψε με ένα χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο από το φυσιολατρικό παράδεισο του Νοτίου Ημισφαιρίου.
Φτάνοντας στη Νέα Ζηλανδία, ήμουν σίγουρη ότι ύστερα από τόση προετοιμασία ήμουν έτοιμη για το ταξίδι και κυρίως για το τι θα συναντούσα. Είναι όμως από τις λίγες φορές στη ζωή μου που έκανα λάθος σε όλα. Τα πάντα αποδείχθηκαν δέκα φορές καλύτερα από ό,τι τα περίμενα (και οι προσδοκίες μου ήταν ήδη υψηλές). Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της Air Νew Zealand από το Τόκιο, προτού καν απογειωθούμε, μου έδωσαν ένα βιβλίο με τα κρασιά της Νέας Ζηλανδίας. Πρώτος καλός οιωνός· το σωστό βιβλίο στον σωστό άνθρωπο. Με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο του Όκλαντ, η πρώτη ερώτηση του τελωνειακού ήταν: «So, how are you feeling today? Happy to be here?» Τα θετικά vibes συνεχίζονταν....
O απόλυτος πρωταγωνιστής στη Νέα Ζηλανδία είναι η φύση: τα βουνά, η θάλασσα, οι παραλίες, οι καταρράκτες, οι έντονες αποχρώσεις του πράσινου σε απόλυτη αντίθεση με το ολοζώντανο μπλε. Η μαγεία της, όμως, είναι ένα κολάζ από δεκάδες μικρά πράγματα. Μπορεί να κάνεις εκατοντάδες χιλιόμετρα χωρίς να δεις άνθρωπο, παρά μόνο λόφους, βουνά και φάρμες να εναλλάσσονται με λίμνες, ηφαίστεια και ποταμάκια. Το φως είναι εξωπραγματικό. Πλάγιο –μια που είμαστε στο Νότιο Ημισφαίριο–, λούζει τα πάντα με μια γλυκιά απόχρωση του μελιού. Οι παραλίες είναι ατελείωτες, φαρδιές και άδειες. Τα κοχύλια σε εντυπωσιάζουν με τις φόρμες τους και τα θαλασσινά pohutakawa με τα φλογερά κατακόκκινα λουλούδια τους την άνοιξη δημιουργούν μια εικόνα εκτυφλωτική. Το νερό έχει τιρκουάζ απόχρωση τόσο γλυκιά που φαντάζει ψεύτικη και τα σύννεφα, πάντα παρόντα, θαρρείς πως αιωρούνται από πάνω του «σφηνωμένα» στον ορίζοντα. Η έντονη άμπωτη και η παλίρροια διαφοροποιούν δραματικά το τοπίο στη διάρκεια της ημέρας. Οι παγετώνες στο Fox Glacier είναι μεγαλειώδεις και το εθνικό πάρκο Abel Tasman, όπου κάνεις καγιάκ παρέα με δελφίνια και φώκιες, απλώς εξωπραγματικό. Τα trek στο South Island και οι βόλτες με σκάφος ανάμεσα στα δαιδαλώδη φιόρδ μαγικά. Η ευρηματική κουζίνα, μιξ Ασίας και Δύσης, ηδονή στον ουρανίσκο. Τα κρασιά και οι αμπελώνες στο Hawkes Bay και στο Marlborough γεμάτα αρώματα. To bungee jumping στη χώρα που το γέννησε και τα extreme sports σε όλο τους το μεγαλείο. Κι αυτό το μοναδικό, διαρκές αεράκι που δεν σταματάει ποτέ...
Πάνω απ’ όλα, όμως, η μαγεία της Νέας Ζηλανδίας έγκειται στους ίδιους τους κατοίκους της. Πρέπει να είναι οι πιο cool κάτοικοι του πλανήτη, χαλαροί και άνετοι, με απόλυτο σεβασμό στη χώρα τους. Είναι κατακτητές, πρωτοπόροι, περιπετειώδεις και όμως τόσο προσιτοί. Και πώς να μην είναι, όταν για πρότυπά τους έχουν ανθρώπους σαν τον Sir Edmund Hillary, τον πρώτο άνθρωπο που σκαρφάλωσε στο Έβερεστ; Εδώ όλα κυλούν ρολόι, όλοι ακολουθούν τους κανόνες και φροντίζουν να διατηρήσουν τις ομορφιές και τους θησαυρούς της χώρας τους – αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μπαίνοντας στη Νέα Ζηλανδία, οι αρχές ελέγχουν τα παπούτσια, τις σκηνές και τις νιτσεράδες όλων ανεξαιρέτως, για να βεβαιωθούν ότι δεν έχουν χώμα, αλάτι ή μύκητες από άλλο μέρος του πλανήτη που μπορεί να μολύνουν το περιβάλλον τους.
CAMP OUT ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΣΠΡΟΥ ΣΥΝΝΕΦΟΥ
Το ταξίδι ξεκινά σίγουρα με ένα σταθμό στην «πόλη των καταρτιών», το Όκλαντ, τον απόλυτο προορισμό των απανταχού aficionados της ιστιοπλοΐας. Ακόμη κι αν δεν είσαι του σπορ σε βάζει στο παιχνίδι, διότι σε πόσα μέρη του κόσμου μπορεί να τρως στο Viaduct (στον αντίστοιχο Φλοίσβο, αλλά σε πολύ πιο φαντασμαγορική εκδοχή) και δίπλα σου να κάθονται οι θρύλοι του Emirates Team New Zealand που έχουν κερδίσει το Americas Cup; Το Όκλαντ έχει όλο κι όλο πλάτος 6 χλμ., αλλά διατηρεί το προνόμιο να «ενώνει» δύο ωκεανούς. Είναι μια πόλη σύγχρονη, ζωντανή, χαλαρή και ανθρώπινη. Ο κόσμος κατοικεί στα νησάκια που το απαρτίζουν, πηγαινοέρχεται στη δουλειά του με καραβάκια-λεωφορεία και γυρνώντας το απόγευμα σπίτι έχει χρόνο να βουτήξει για κολύμπι ή να κάνει μια βόλτα με το σερφ. Στις λίγες μέρες που έμεινα εκεί, έκανα ατελείωτες βόλτες στο Viaduct, χάζεψα το Louis Vuitton Τrophy και τους bungee jumpers από την περίφημη γέφυρα, έκανα skywalk από το Skycity, το ψηλότερο κτίριο της χώρας, πέρασα ώρες ολόκληρες ατενίζοντας τη θάλασσα και τα μαγικά ηλιοβασιλέματα και γενικά προσπάθησα να δω την πόλη με τα μάτια των ντόπιων. Απλώς τη λάτρεψα.
Προτού έρθω στη χώρα του μακριού άσπρου σύννεφου (Aοtearoa, όπως την αποκαλούν οι Μαορί), ο σύντροφός μου ο Γιώργος –μεγάλος fan της Νέας Ζηλανδίας κυρίως λόγω της επαγγελματικής του ενασχόλησης με την ιστιοπλοΐα και την αγάπη του για το trekking– μου έλεγε πως αν υπάρχουν έστω και 3-4 άτομα σε μια παραλία, πας στην επόμενη, γιατί είναι απλώς ατελείωτες. Ομολογουμένως μου φάνηκε πολύ δύσκολο, αλλά ήμουν αποφασισμένη να το επιβεβαιώσω ιδίοις όμμασι. Οι παραλίες του North Island είναι μυθικές, νοικιάσαμε λοιπόν ένα camper van από το Kea Campers και βάλαμε πλώρη για εξερεύνηση. Συνοδοιπόροι μας η Kiwi η φίλη μου, η Sally, γενική διευθύντρια στα ασιατικά Aman resorts, και οι τρομεροί γονείς της Vic και Ruth, που κάθε χρόνο γράφουν χιλιάδες χιλιόμετρα με το τροχόσπιτό τους και ξέρουν το Βόρειο Νησί και τις ομορφιές του καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Καθώς οδηγούσαμε, μπροστά μας ξετυλίγονταν όλο και πιο όμορφα τοπία που άλλαζαν χρώματα καθώς μετακινούνταν τα σύννεφα: βοσκοτόπια γεμάτα προβατάκια, λιμνοθάλασσες, αμμόλοφοι, καταπράσινα δάση που έφταναν μέχρι το νερό και μια τιρκουάζ θάλασσα απλώς εκθαμβωτική. Κάναμε μίνι trek κάθε μέρα, κολυμπήσαμε στη 90 mile beach, φτάσαμε στο βορειότερο σημείο της χώρας, το Ακρωτήρι Reinga, απ’ όπου ο μύθος λέει ότι φεύγουν οι ψυχές για τον άλλο κόσμο, βολτάραμε στο ρομαντικό Russel, μπήκαμε στο φέρι για να δούμε τα μοναδικά νησιά του Bay of Islands, χορέψαμε πολεμικούς χορούς με τους Μαορί, είδαμε το μεγαλύτερο δέντρο Kauri στο δάσος Waipoua, δοκιμάσαμε τις λιχουδιές του Barry Firth στο «Kauri Cliffs» και ξυπνήσαμε πολλά πρωινά δίπλα στο νερό παρέα με κορμοράνους. Είδαμε σπίτια που θαρρείς ξεπηδούσαν από τις σελίδες του Architectural Digest κρεμασμένα στα βουνά, τα βράχια, αλλά και πάνω στο νερό και γοητευτήκαμε από τα παραδοσιακά sheds, τις παραθαλάσσιες καλύβες που οι Νεοζηλανδοί βάφουν στα πιο απίθανα χρώματα. Όσο για τις παραλίες; Πραγματικά δυσκολεύομαι να τις περιγράψω... Ατελείωτες, με φίνα λευκή ή ροζ άμμο και δέντρα να προσφέρουν φυσική σκιά, ένα μόνιμο αναζωογονητικό αεράκι και το μακρύ λευκό σύννεφο πάντα στον ορίζοντα. Δεν χόρταινα να κάθομαι με τις ώρες στην αμμουδιά και να ρουφάω το μεγαλείο της φύσης με όλες μου τις αισθήσεις.
Το πιο έρημο βόρειο κομμάτι του North Island ήταν μια αποκάλυψη, ίσως γιατί εδώ τα καιρικά φαινόμενα είναι αρκετά έντονα και δημιουργούν τρομερές εναλλαγές. Όχι ότι το υπόλοιπο Βόρειο Νησί δεν ήταν γοητευτικό: H λίμνη Taupo στο κέντρο του, ήταν ένας ήρεμος παράδεισος ιδανικός για ψάρεμα πέστροφας αλλά και για εξερεύνηση με καγιάκ – σε κάποιους κολπίσκους της, σμιλεμένα στα βράχια, υπάρχουν πανέμορφα χαρακτικά των Maori που φτάνουν μέχρι και τα δέκα μέτρα σε ύψος. Στο Tongaringo περπατήσαμε μέσα σε ηφαιστειακά απομεινάρια, στο Wanganui κάναμε κανό στον ιστορικό ομώνυμο ποταμό. Η Wine Land και όλη η περιοχή του Hawkes Bay μπορεί άνετα να συναγωνιστεί το Loire στη Γαλλία, με αμπελώνες που φτάνουν στην άκρη του νερού και άπειρα σημεία για γευιγνωσία. Δεν μπορώ να ξεχάσω το απόγευμα που έπινα γουλιά γουλιά το αρωματικό μου Syrah στην αρτ-ντεκό ατμόσφαιρα του Napier ή τη δοκιμή κρασιών στο Farm at Cape Kidnappers...
Όταν δήλωσα τον ενθουσιασμό μου για τη Νέα Ζηλανδία, κάποιοι γνωστοί αναρωτήθηκαν γιατί. Στο μυαλό τους ήταν μία χώρα που είχε μόνο πρόβατα, αγελάδες και αγρότες. Πόσο λάθος έκαναν. Είναι τυχαίο ότι τόσοι παραγωγοί του Χόλιγουντ έχουν γυρίσει εδώ τις παραμυθένιες υπερπαραγωγές τους; Ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», το «Avatar» και τα «Χρονικά της Νάρνια» είναι μόνο μερικά από τα blockbusters που γυρίστηκαν στην εκπληκτική φύση της Νέας Ζηλανδίας.
Δυστυχώς, δεν είχα χρόνο να ακολουθήσω τον Γιώργο στις εξερευνήσεις του στο Νότιο Νησί. Πολύ θα ήθελα να κάνω το πενθήμερο ταξίδι με καγιάκ στο εθνικό πάρκο του Abel Tasman, με τα ήρεμα νερά, τις χρυσαφένιες παραλίες και τους αμέτρητους κολπίσκους. Να παίξω με τους πιγκουίνους στο Otago Harbour. να θαυμάσω το μεγαλείο των παγετώνων του Fox και του Franz Joseph με ελικόπτερο ή μονοκινητήριο. Να μείνω στο ολοκαίνουργιο Matakauri Lodge στο Queenstown. Να σκαρφαλώσω στο θρυλικό Mount Cook. Και, φυσικά, να επισκεφθώ τα μοναδικά φιόρδ του Νοτίου Ημισφαιρίου, στο περίφημο Milford Sound, και να γίνω και εγώ Avatar για λίγα λεπτά. Δεν γίνονται όμως όλα μαζί και πάντα καλό είναι να αφήνουμε κάτι για να επιστρέφουμε...
Αν έπρεπε να διαλέξω, όμως, κάτι απ’ όσα αξέχαστα είδα σε αυτό το ταξίδι, θα ήταν το boho hippie chic νησάκι του Great Barrier Island. Μόλις 45 λεπτά με το αεροπλάνο από το Όκλαντ, είναι ο απόλυτος παράδεισος. Το τέλειο μιξ τροπικής και ευρωπαϊκής βλάστησης, ατελείωτες άδειες παραλίες, ονειρεμένα treks, απόλυτη χαλαρότητα, απίστευτοι αμμόλοφοι, πανέμορφα σπίτια, τέλεια κύματα για σερφ, κι όλα αυτά σε ένα μέρος όπου το 100% της ενέργειας που καταναλώνει το νησί προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές. Ούτε το Blackberry δεν δούλευε εκεί και για τέσσερις ημέρες κατάφερα να αποσυνδεθώ τελείως από τον πολιτισμένο κόσμο. Ξυπνήσαμε το πρωί στο σπίτι που είχαμε νοικιάσει, πήραμε τα καγιάκ και φτάσαμε σε μια παραλία η οποία απλωνόταν ως εκεί που πήγαινε το μάτι: Είναι ένα από τα λίγα μέρη στον κόσμο όπου έχω αισθανθεί πραγματικά ελεύθερη. Έπαιζα με τα κύματα σαν μικρό παιδί, κυλιόμουν στους αμμόλοφους, και καθώς μάζευα κοχύλια στην Kaitoke Beach δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ τελικά πόσο λίγα πράγματα χρειάζεται κάποιος για να είναι ευτυχισμένος. Όλες τις ημέρες που πέρασα στη Νέα Ζηλανδία, και για μερικές εβδομάδες αφού γύρισα, είχα ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μου...
LODGES: ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ
Τα τελευταία χρόνια στη Νέα Ζηλανδία έχει αναπτυχτεί πολύ ο τουρισμός σε lodges. Πρόκειται στην ουσία για μικρά ξενοδοχεία με 10-15 δωμάτια, με ατμόσφαιρα χαλαρής πολυτέλειας. Βρίσκονται συνήθως σε απομακρυσμένες περιοχές και απέραντες ιδιοκτησίες που συχνά περιλαμβάνουν λίμνες, ποτάμια, παραλίες, δάση κ.λπ., ενώ παίρνουν τις προμήθειες τους από τη φάρμα του ιδιοκτήτη. Πολλά έχουν βραβευμένους σεφ και διαθέτουν δικούς τους αμπελώνες. Η διαμονή σε ένα από αυτά είναι πραγματική εμπειρία ζωής παρά το κόστος που στην καλύτερη περίπτωση ξεκινά από € 500 το βράδυ. Το διαμάντι των lodges απέχει τρεισήμισι ώρες από το Όκλαντ, χαμένο θαρρείς από τον πολιτισμό, στο παραμυθένιο Kauri Cliffs, στο βορειοανατολικό κομμάτι της Νέας Ζηλανδίας. Στα 26.000 στρέμματα του Lodge at Kauri Cliffs αντιστοιχούν 11 όλες και όλες «καλύβες», που μόνο καλύβες δεν τις λες, διακοσμημένες σε απόλυτα αποικιοκρατικό στιλ, με θέα στον ωκεανό. Διαθέτει ένα από τα πλέον θρυλικά γήπεδα του γκολφ σε παγκόσμιο επίπεδο, ένα καταπληκτικό spa, τρεις πριβέ παραλίες. Έχει τη δική του φάρμα και άλογα, ενώ με πάνω από 4.000 στρέμματα πυκνού νεοζηλανδέζικου δάσους, προσφέρει πολλές δυνατότητες για εξορμήσεις στη φύση. Το δυνατότερο χαρτί του, όμως, είναι η κουζίνα, που χάρη στον σεφ Barry Firth έχει επί σειρά ετών βραβευτεί ως η καλύτερη στη Νέα Ζηλανδία, με μενού που αλλάζει καθημερινά με βάση τα διαθέσιμα υλικά.
ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ KNOW HOW
Η Νέα Ζηλανδία (ή Aotearoa – η χώρα του μακριού άσπρου σύννεφου στα Maori) έχει έκταση 268 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα. Είναι χώρα άκρως σεισμογενής με δεκάδες ενεργά ηφαίστεια. Είναι από τις πλέον αραιοκατοικημένες του πλανήτη και έχει μοναδική χλωρίδα και πανίδα. Ιδανικά, θα πρέπει να μείνετε τουλάχιστον 2-3 εβδομάδες, αν είναι δυνατόν και ένα μήνα. Must η στάση στο Όκλαντ, ενώ στη συνέχεια προτείνουμε 3-4 ημέρες στο βόρειο τμήμα του North Island, 4 ημέρες στο νότιο κομμάτι του και στη συνέχεια 8-10 ημέρες στο South Island, στον Βορρά για καγιάκ και θάλασσα και στον Νότο για τα φιόρδ και τα ομορφότερα treks της ζωής σας. Το κόστος ζωής είναι πολύ χαμηλό σε σύγκριση με την Ελλάδα. Ιδανική εποχή για να την επισκεφθείτε είναι ο δικός μας χειμώνας που εκεί είναι καλοκαίρι.
Πώς να πάτε
Τις καλύτερες ανταποκρίσεις έχει η Thai. Εναλλακτικά με Singapore, Emirates και Qatar. Αν όμως μπορείτε να ταξιδέψετε με Air New Zealand (από Λονδίνο, Τόκιο ή Χονγκ Κονγκ), αξίζει τον κόπο. Η business είναι από τις καλύτερες που έχω δει ποτέ, όπως και η νέα economy class.
Πού να μείνετεΣτη Νέα Ζηλανδία, εκτός από τις μεγάλες ξενοδοχειακές αλυσίδες του Όκλαντ, υπάρχουν πολλά ενοικιαζόμενα σπίτια, πολύ οικονομικότερα και πολύ καλά, ενώ μπορείτε να επιλέξετε είτε την ακριβή, αλλά πολύ ιδιαίτερη εμπειρία διαμονής σε κάποιο lodge είτε αυτήν της κατασκήνωσης στη φύση με camper van.
ΞενοδοχείαThe Westin Auckland Lighter Cay www.westin.com.au/auckland
Skycity www.skycityauckland.co.nz
Molies Boutique Hotel www.mollies.co.nz
The Hilton Auckland www.hilton.com/auckland
Lodgeswww.lodgesofnz.co.nz
Lodge at Kauri Cliffs Matauri Bay, www.kauricliffs.com
Camper van
Kea Camper Vans www.keacampers.com
Πού να φάτεΌκλαντ
Kermadec (093040454, www.kermadec.co.nz) Το καλό εστιατόριο του Viaduct.
Antoines (093798756) Για άριστο γαλλικό και fusion φαγητό.
Kura (093795656) Για θεϊκό γιαπωνέζικο with a twist.
Kauri Cliffs (www.kauricliffs.com) Ο executive chef B. Firth με τον J. Clarke του Blanket Bay (www.blanketbay.com) θεωρούνται οι δύο top chefs της χώρας.
Το απόλυτο must go event της χρονιάς, στις 26/3/2011, είναι το menu degustation στον ξενώνα «Cape Kidnappers» από τρεις κορυφαίους σεφ του κόσμου, τους Th. Keller, H. Blumenthal και N. Perry (reservations@capekidnappers.com).photo Uli Wiesmeier/Corbis/Apeiron, Γιώργος Νόττης
