Από τη Σίφνο μέχρι τη Ναμίμπια, από την Κορσική μέχρι τον Καναδά και από τη Σαμοθράκη μέχρι το Σαν Μαρίνο, η συντακτική ομάδα του «α»… δούλεψε και στις διακοπές, σκορπισμένη ανά την υφήλιο. Παρακάτω σταχυολογούμε αρνητικές και θετικές εμπειρίες από το καλοκαίρι που μόλις αποχαιρετίσαμε.
Στη Σαμοθράκη ήρθαμε ή στη Μαλακάσα;
Σαν να βρισκόμουν στην ουρά του Rockwave στη Μαλακάσα με ένα ετερόκλητο κοινό ένιωσα στην είσοδο για τις βάθρες στη Σαμοθράκη φέτος τον Αύγουστο. Με λίγα λόγια, γινόταν το αδιαχώρητο, όχι μόνον εκεί, αλλά και στη Χώρα – ιδιαίτερα μετά τις 9 μ.μ. Πάλι καλά που υπήρχε ο «Λευκός Πύργος», το cafe-bar-ζαχαροπλαστείο του Γιώργου Στεργίου, ο οποίος γλύκανε με τα εδέσματά του (super δροσιστική εμπειρία το παγωτό με τσάι και φασκόμηλο και η φυσική λεμονάδα με κανέλα) τη δυσφορία που μας προκάλεσε η πολυκοσμία. Μεγάλη απόλαυση αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά το σιγοψημένο στη λαδόκολλα κατσικάκι στο «Εξοχικό Κέντρο Σωτήρος». Μπουκιά και συχώριο, που λέει κι ο Ηλίας Μαμαλάκης! Τι είναι αυτό που κάνει τη Θάσο ξεχωριστή; Το πράσινο και οι δαντελωτές αμμουδερές ακτές της. Εδώ γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι θα συναντήσεις κόσμο, γιατί την προτιμούν τόσο οι Καβαλιώτες όσο και οι Αλεξανδρουπολίτες και –όπως ανακαλύψαμε φέτος– οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι. λόγω ομορφιάς αλλά και λόγω των φτηνών ναύλων με το καράβι (€ 6 το άτομο και € 20 το Ι.Χ.). Παρά την κοσμοπλημμύρα, ο Παράδεισος παραμένει μία από τις πιο εξωτικές παραλίες του βόρειου Αιγαίου, όπως και η Marble Beach ή Σαλιάρα (προς Μακρύαμμο), την οποία ανακαλύψαμε κάτω από το λατομείο μαρμάρων. Mαρία Κρύου
Κολλημένος με το Σαν Σεμπαστιάν
Είμαι ερωτευμένος με το Σαν Σεμπαστιάν για πολύ περισσότερους από έναν λόγους. Ο πρώτος είναι η φυσική ομορφιά αυτού του κομψού κοσμικού θέρετρου. έτσι όπως αντικρίζεις από ψηλά την εκπάγλου καλλονής Concha, την κεντρική του παραλία σε σχήμα κοχυλιού Σεν Ζακ, την παχιά άμμο της οποίας αποκαλύπτει καθημερινά το πηγαινέλα της παλίρροιας και της άμπωτης, θέλεις να κυλιστείς πάνω της, να τη νιώσεις. για χάρη της έχω βουτήξει Δεκέμβρη μήνα στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, έτσι, από παρόρμηση! Έκανα και φέτος ένα gourmet tour στα εξαιρετικά ρεστοράν του που συγκαταλέγονται στα καλύτερα του κόσμου, στο πλαίσιο των εξορμήσεων του «αθηνοράματος», αλλά δεν παρέλειψα φυσικά να αφεθώ σε ένα οργιαστικό τσιμπολόγημα στα ολοζώντανα pinchos bars της πόλης για τάπας. Εκείνο που με τρελαίνει είναι πως οι κάτοικοί της χαίρονται τα κάλλη της με εντελώς φυσικό τρόπο: πάνε με τα πόδια για να κάνουν το μπάνιο τους στην παραλία, κάνουν ποδηλατάδα στους εκτεταμένους ποδηλατοδρόμους της, βουτάνε στα κύματα ακόμη και το χειμώνα για να σερφάρουν κουβαλώντας τη σανίδα τους με τα πόδια, το ποδήλατο, το λεωφορείο. Η πόλη είναι πολύ… φιλικά προσκείμενη απέναντι τους. Και, βέβαια, εδώ πίνεις το καλύτερο τζιν τόνικ του κόσμου, σε τεράστια ποτήρια γεμάτα άπειρα σούπερ παγωμένα παγάκια, για να μην αραιώνει το ποτό, και σερβιρισμένο μπροστά σου από το μπουκάλι του, για να ξέρεις τι πίνεις... Δημήτρης Αντωνόπουλος
Σαν Μαρίνο... σαν παραμύθι
Ήταν η μικρή ευχάριστη έκπληξη των καλοκαιρινών διακοπών. Η μικρότερη δημοκρατία του κόσμου (έκτασης μόλις 60 τ.χλμ., περίπου όσο και η Ύδρα) αποτελεί ένα ενδιαφέρον συμπλήρωμα διακοπών για τους χιλιάδες ταξιδιώτες που επιλέγουν την Ανκόνα ως σημείο έναρξης των διακοπών τους στην Ιταλία ή σε κάποια άλλη χώρα. Σε απόσταση μόλις 100 χλμ. από το λιμάνι της Αδριατικής και πάνω στον οδικό άξονα που οδηγεί στην Μπολόνια, το Σαν Μαρίνο είναι μια «αετοφωλιά» με μεσαιωνική ατμόσφαιρα, εξαιρετική θέα και ζωντανή τουριστική ατμόσφαιρα. Χτισμένο στη βραχώδη κορυφή του όρους Τιτάν (750 μ.), περιτριγυρισμένο από τείχη και γεμάτο αξιοθέατα, δικαίωσε απόλυτα την απόφασή μας να του αφιερώσουμε δύο ημέρες. Μη ρωτάτε τι αξίζει τον κόπο να δείτε. Η πόλη είναι μινιατούρα, τη «φέρνεις βόλτα» σε τρεις-τέσσερις ώρες. Φυσικά, θα πάτε στα τρία κάστρα που βρίσκονται στο ψηλότερο σημείο του βράχου. Χάρη σε αυτά κατάφερε, άλλωστε, το Σαν Μαρίνο να φτάσει στις μέρες μας στην ανεξάρτητη δημοκρατία. Κατά τα άλλα, και χωρίς υπερβολές, το φαγητό είναι νόστιμο (ιταλικό), τα cafes στον γκρεμό προτείνουν υπέροχη θέα και αν «παίζετε» βράδυ, υπάρχουν και clubs. Αν λοιπόν οι επόμενες διακοπές σας ξεκινούν ή τελειώνουν στην Ανκόνα, βάλτε το Σαν Μαρίνο στο πρόγραμμα. Θα σας εκπλήξει! Διονύσης Κούκης
Κορσική-Σαρδηνία με σακίδιο
Αν και δεν περίμενα πως θα παραδεχόμουν ποτέ ότι υπάρχουν νησιά σχεδόν τόσο όμορφα όσο η αγαπημένη μου Κρήτη, η αλήθεια είναι πως (κυρίως) η Κορσική αλλά και η Σαρδηνία μπορούν να την κάνουν να ζηλέψει πολλές από τις ομορφιές τους: αμέτρητες αμμουδερές παραλίες, ελάχιστες νοικιασμένες ομπρέλες και σχεδόν κανένα γιγάντιο ξενοδοχειακό συγκρότημα, καθώς το σύστημα δουλεύει εδώ με μικρές μονάδες, τουριστικά χωριά και κάμπινγκ – μόνο η Κορσική έχει πάνω από 300! Με φυσικό τοπίο γεμάτο εναλλαγές, από χαράδρες ιδανικές για trekking (τουλάχιστον έτσι διάβασα) μέχρι το προστατευμένο φυσικό πάρκο της Σκάντολα, η γενέτειρα του Ναπολέοντα διαθέτει στενούς δρόμους, μα εξαιρετικές οδικές διαδρομές, όπως και κουκλίστικα, γραφικά χωριά. Έκπληξη το ότι για να φτάσεις εκεί με φέριμποτ από το Λιβόρνο (του οποίου η απόσταση από την Μπαστιά είναι ακριβώς όση και του Πειραιά από τη Σίφνο), κοστίζει για δύο άτομα κι ένα αυτοκίνητο μόλις € 32! Η τριπλή σε μέγεθος Σαρδηνία διαθέτει πιο τραχιά γοητεία, η οποία θυμίζει εκείνη του ιταλικού Νότου. Πολλές πόλεις των 40, 50 και 100 χιλιάδων κατοίκων, σπίτια χτισμένα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, στο δρόμο Fiat, Alpha Romeo και μια Ferrari στην Κόστα Σμεράλντα. Εδώ είναι για ψάρι, μακαρονάδες, ξάπλες στην παραλία και ανέβασμα στο Οργκοζόλο, το μαφιόζικο χωριό με ζωγραφισμένους όλους τους τοίχους του. Η διά θαλάσσης επιστροφή λίγο πιο ακριβή, αλλά και πάλι καμιά σχέση με τα καθ’ ημάς: Όλμπια-Τσιβιταβέκια, επτάωρη διαδρομή με δίκλινη καμπίνα και, φυσικά, αυτοκίνητο € 135 ευρώ (στις 27 Ιουλίου). Χρήστος Μήτσης
Μπικίνι στο Σεν Τροπέ, καμπαρτίνα στα Χάιλαντ
Η οικονομική κρίση χτύπησε και το Σεν Τροπέ. Λιγότερος κόσμος από ό,τι πέρυσι, πιο εύκολες οι κρατήσεις στα trendy clubs και restaurants, πιο πεσμένη διάθεση για έντονη διασκέδαση. Παρόλα αυτά, το top θέρετρο διακοπών έζησε και το φετινό καλοκαίρι στους γνωστούς ρυθμούς, με ωραίο κόσμο, δυνατές νύχτες, πολιτιστικά events στη Ramatuelle και συνεχή παρέλαση ακριβών αυτοκινήτων κι εντυπωσιακών σκαφών. Οι DJs, σε μεγάλα κέφια, συνεχίζουν να αποτελούν ισχυρό πόλο έλξης με τις rock, disco, μαύρες μουσικές τους και τις εξαιρετικές διασκευές – στο Σεν Τροπέ δεν θα ακούσεις πουθενά λάτιν. Τα πιο δυνατά στέκια για βραδινή έξοδο ήταν φέτος η «Brasserie des Arts», με πολύ ενδιαφέρουσες γεύσεις, εξαιρετικές μουσικές και χορό μέχρι τελικής πτώσης στα τραπέζια και στους καναπέδες, η πάντα δημοφιλής «Villa Romana», όπου παρά το μετριότατο φαγητό η διασκέδαση χτυπάει κόκκινο χάρη στα happenings, στις μουσικές και στους εξαιρετικούς σερβιτόρους/διασκεδαστές, και το «L’Escale Joseph», με την ξανθιά άμμο στο πάτωμα και το μενού με έμφαση στα θαλασσινά. Πολύ ενδιαφέρουσα και η έκθεση για την Μπριζίτ Μπαρντό, με ρούχα από γυρίσματα ταινιών και προσωπικά της αντικείμενα (από το παιδικό κρεβάτι μέχρι ανέκδοτες φωτογραφίες με τους κατά καιρούς αγαπημένους της και τους διάσημους προσκεκλημένους στη βίλα της).
Είναι λίγο άγριο μετά την ηλιο-θεραπεία και τα ξενύχτια μέχρι πρωίας να βρίσκεσαι στα Χάιλαντ. Το να βγάζεις μάλλινο μαντό από τη βαλίτσα και να κρατάς ομπρέλα τη μισή μέρα αυγουστιάτικα δεν είναι και το καλύτερο. Εδώ όλοι ξυπνούν νωρίς το πρωί και κοιμούνται νωρίς το βράδυ. Για να ευχαριστηθείς τις διακοπές στη Σκοτία πρέπει να είσαι φυσιολάτρης και να αγαπάς την πεζοπορία. Μετά τις πρώτες δύο ημέρες, η θέα των ατελείωτων δασών, των λιμνών και των λόφων με τα εκατοντάδες πρόβατα που βόσκουν αμέριμνα αρχίζει να σε κουράζει με τη μονοτονία της – όσο χαλαρωτική κι αν είναι. Επιστρέφοντας έπειτα από περίπου μία δεκαετία στα Χάιλαντ, μια εξέλιξη που καταγράψαμε είναι τα new style bed & breakfasts, επιπλωμένα από interior designers και με τους ιδιοκτήτες πάντα παρόντες να προτείνουν διαδρομές και να φτιάχνουν εξαιρετικό χειροποίητο πρωινό. Κατερίνα Κατώπη
Βουτιές με ιπποπόταμους στη Ναμίμπια
Δεν είμαι στον Πύργο Αθηνών, αλήθεια το λέω, το μυαλό μου τρέχει ακόμα στην Αφρική. Έχω μόλις βγει από το πιο μεγαλειώδες φαράγγι της, το Φις Ρίβερ Κάνιον, και αφήνω τα ιαματικά νερά στο Ai Ais Lodge να πάρουν την κούραση και τη σκόνη της ερήμου από πάνω μου. Αλλά αυτό το ταξίδι είχε ακόμη πολλή… άμμο. Άλλωστε, η Ναμίμπ είναι η αρχαιότερη έρημος της Γης. Την κουβάλησα σε κάθε πόρο του κορμιού μου μετά τις τσουλήθρες στις κανελί αμμοθίνες «45» και στο Ντεντφλέι, για να την ξεπλύνω στην αύρα του Ατλαντικού, στο βαυαρέζικο Λούντεριτζ, απολαμβάνοντας στρείδια στο ολοκαίνουργιο «Oyster Bar». Την ξαναμάζεψα ψάχνοντας για διαμάντια στο ορυχείο-φάντασμα Κόλμανσκοπ αλλά και στο εντυπωσιακό εθνικό πάρκο Ετόσα, χαζεύοντας ένα αρσενικό λιοντάρι να αγκαλιάζει την καλή του, προτού λουστώ στα νερά του Οκαβάνγκο. Τι κι αν έκοβαν βόλτες οι κροκόδειλοι, εγώ στο ποτάμι κολύμπησα, σε μια πισίνα-κλουβί εννοείται, και το βράδυ κοιμήθηκα en pleine nature σε ένα δεντρόσπιτο ακούγοντας τους ιπποπόταμους από κάτω να μασουλούνε το γρασίδι... Να μην έκανα και μια βουτιά στο χείλος των καταρρακτών Victoria; Και να σκεφτείς ότι όλο αυτό το οδοιπορικό παραλίγο να μη γίνει καν. Γιατί ο ορειβατικός που οργάνωσε το ταξίδι μάς ορκιζόταν πως δεν χρειάζεται βίζα για να περάσεις από τη Νότια Αφρική στη Ναμίμπια. Και κάπως έτσι παραλίγο να ξεμείνουμε στη no man’s land του Οράγγη. Να ’ναι καλά ο πρόξενος, που με δυο τηλεφωνήματα μέσα στη μαύρη νύχτα μάς έβγαλε ασπροπρόσωπους. «Αυτό δεν έχει ξαναγίνει», σταυροκοπιόταν ο οδηγός μας, ο Άντριου, σχολιάζοντας τόσο την ανοργανωσιά των διοργανωτών όσο και τα κονέ του προξένου. Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο, πας παντού! Ιωάννα Γκομούζα
Φυσιολατρικό on the road «προς Όλυμπο»
Στη Σκόπελο δεν πήγαμε τελικά ποτέ. Το ταξίδι από Άγιο Κωνσταντίνο, για δύο άτομα με αυτοκίνητο, θα μας κόστιζε € 321. Τόσο για λόγους οικονομίας όσο και δεοντολογίας, αποφασίσαμε να μην ενδώσουμε στο μονοπώλιο των ακτοπλοϊκών… Η συμβουλή γενικά για όσους επιλέγουν τις Σποράδες, λοιπόν, είναι να προτιμούν το –πολύ οικονομικότερο– ταξίδι από την Κύμη.
Στο ένα και μοναδικό καφενείο της πλατείας του Μυλοποτάμου στα Κύθηρα, οι τιμές μάς φάνηκαν κάπως τσιμπημένες. Δύο μακαρονάδες με κιμά και δύο παραδοσιακά γλυκά μάς κόστισαν € 25 και –σημειώστε ότι– ήταν από τα πιο λογικά ποσά που πληρώσαμε για να φάμε κάτι της προκοπής στο νησί.
Ο Νομός Πιερίας ως προορισμός για ειδυλλιακές διακοπές δεν είναι και ο πιο ενδεδειγμένος. Μπορεί, όμως, να ανακαλύψει κανείς σημεία απροσδόκητα, όπως ο μίνι καταρράκτης και οι (εξίσου μίνι) φυσικές κολυμπήθρες με τα παγωμένα νερά στο ρέμα του Ουρλιά (ο αρχαίος δηλαδή ποταμός Ελικώνας), πάνω από το Δίον, ακολουθώντας τις πινακίδες «προς Όλυμπο». Ιλειάνα Δημάδη
Nature...moon στα Βραχώδη Όρη του Καναδά
Πάντα ονειρευόμουν τα ταξιδέψω στα Βραχώδη Όρη στον Καναδά. Φέτος –χρονιά κρίσης– τα κατάφερα! Να ’ναι καλά η λίστα γάμου. Τα τοπία με τις λίμνες και τα βουνά ήταν ακριβώς όπως τα έβλεπα σε βιβλία τύπου «100 ταξίδια που πρέπει να κάνεις προτού πεθάνεις». Καμία υπερβολή. Απόλυτη μαγεία. Αυτό που δεν είχα φανταστεί ότι θα με μάγευε ήταν η Nova Scotia, στον Ανατολικό Καναδά. Ένα μείγμα Σκοτίας και Ιρλανδίας με αλπική βλάστηση. Υπέροχο road trip, με whale watching, ψάρεμα σολομού σε ποτάμια και αστακούς μέχρι τελικής πτώσης!
Στα αρνητικά τώρα: Νόμιζα ότι κάνοντας κράτηση υπερατλαντικού ταξιδιού με την British Airways, είχα κάνει εξαιρετική επιλογή. Ταξίδευα για Βανκούβερ μέσω Λονδίνου και μετά την τετράωρη πτήση για Λονδίνο ακολουθούσαν άλλες 9 ώρες. Το αεροσκάφος ήταν ένα Boeing 727, στο όριο της απόσυρσης, παλιό και βρόμικο. Η απόσταση από τα μπροστινά καθίσματα ανάλογη της Easyjet (μόνο που εδώ το μπροστινό κάθισμα έγερνε προς τα πίσω), ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης το πλήρωμα πρόσφερε νερό μόνο μία φορά. Τα πράγματα ήταν καλύτερα στην επιστροφή από Μόντρεαλ. Ωστόσο, ταξιδεύοντας εσωτερικά με Air Canada, το μετάνιωσα που δεν ταξίδεψα με αυτήν και στο υπερατλαντικό. Ντένη Καλλιβωκά
Σέριφος τραντισιονέλ
Το λεωφορειάκι που σε πάει στη Χώρα της Σερίφου νομίζεις ότι έχει ξεμείνει στη δεκαετία του ’60. Ανεβαίνει ασθμαίνοντας την ασφαλτοστρωμένη περικοκλάδα. Πάλι καλά, διότι στην παρούσα φάση οι άλλοι δρόμοι του νησιού είναι χωματόδρομοι. Και σε αφήνει να αρχίσεις τη δική σου ανάβαση (σκαλιών) για το κάστρο, αφού περάσεις από τα σοκάκια με τα ασβεστωμένα σπίτια που μυρίζουν παλιό – σαν να άνοιξες κάνα σεντούκι της γιαγιάς. Ηλιοβασίλεμα στο βράχο και θέα στο Λιβάδι (το λιμάνι) από ψηλά, με χρώματα γλυκά που το ομορφαίνουν και το... αποτουριστικοποιούν, θαρρείς, λιγάκι. Στο καφενείο του Στράτου, στην πλατεία, τα ρακόμελα ήδη δίνουν και παίρνουν. «Ρακομελό, σιλ βου πλε»; Οι Γάλλοι στο διπλανό τραπέζι τα έχουν μάθει τα ελληνικά χούγια. Και να σας πω, το προτιμώ κι εγώ αυτό το τραντισιονέλ από κάτι «δήθεν» μοντερνιές που τελικά στέκονται χωρίς θεμέλια. Όπως ένα κυκλαδίτικο... Cosmopolitan, μετριότατο, που στη Σίφνο –λίγες ημέρες νωρίτερα– για κάποιο λόγο το πλήρωσα € 12! Άντζελα Σταματιάδου
Ένας Πλάτανος αποκάλυψη!
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι οι περιοχές δεξιά και αριστερά της Εθνικής Οδού Κορίνθου-Πατρών κρύβουν τόσες ομορφιές – την έβλεπα πάντα ως μια αδιάφορη κι επικίνδυνη διαδρομή. Ωστόσο, περνώντας δέκα ημέρες στον Πλάτανο, ένα μικρό χωριουδάκι έξω από την Ακράτα, σκαρφαλωμένο σε μια καταπράσινη πλαγιά με εντυπωσιακή θέα, άλλαξα γνώμη. Απόλυτη ησυχία, ωραίες παραλίες –αν και από το πολύ βότσαλο οι πατούσες μας έμοια-ζαν με… ερπυστριοφόρο–, καλό φαγητό και μεξικάνικοι ρυθμοί, σε σημείο που νομίζαμε ότι στο κεφάλι μας φύτρωσε σομπρέρο. Παρόλα αυτά, δεν έλειπαν και οι παραφωνίες, όπως τα € 10 για ένα μέτριο κοκτέιλ στο μοναδικό beach bar της ευρύτερης περιοχής –τύφλα να ’χει το «Galaxy» του «Hilton»–, η μανία μας να σβήνουμε τα τσιγάρα στην άμμο και μετά να τα αφήνουμε εκεί, οι τιμές στα σουπερμάρκετ, οι οποίες χτυπάνε κόκκινο όπου η γη βρέχεται από θάλασσα, και η έλλειψη σεβασμού στους συν-λουόμενους και συν-λιαζόμενους από όσους παίζουν μανιωδώς ρακέτες ακριβώς μπροστά σου, ενώ υπάρχουν χιλιόμετρα άδειας παραλίας δεξιά και αριστερά από τις ξαπλώστρες. Βούλα Ακριβάκη
Κρήτη on the road
Υπήρξα ένας από τους αφελείς ταξιδιώτες που πίστευαν ότι, σαν άλλοι Ροβινσώνες Κρούσοι, θα μπορούσαμε να εξερευνήσουμε την Κρήτη σε 20 ημέρες. Μπορεί να σάρωσα τέσσερις νομούς, να ανέβηκα (και, φυσικά, να κατέβηκα) βουνά και να έγραψα 1.500 χλμ. στο κοντέρ του αυτοκινήτου, αλλά αυτό που πήρα ήταν απλώς μια γεύση από τη μεγαλόνησο. Κάθε γεύμα στα ταβερνάκια των χωριών ήταν ένα όργιο χοληστερίνης κι εξαίσιας μεσογειακής κουζίνας, η ποικιλομορφία του τοπίου και το φυσικό κάλλος δεν σου επέτρεπαν να βαρεθείς ούτε στιγμή, ο Ξερόκαμπος στο Λασίθι ήταν η παραλία-έκπληξη της σεζόν και σίγουρα το «Μελτέμι», στην Αγκαθιά Παλαιοκάστρου, η ταβέρνα με την καλύτερη σχέση ποιότητας-τιμής σε αυτό το κρητικό σαφάρι. Εκνευρίστηκα απίστευτα με τη συμπεριφορά ορισμένων «ελεύθερων κατασκηνωτών» στο Κεδρόδασος του Ελαφονησιού με το σκουπιδαριό που άφηναν πίσω τους και γκρίνιαξα όταν, σε γνωστή ταβέρνα των Ανωγείων, δεν πήρα ποτέ στα χέρια μου κατάλογο, ενώ ο λογαριασμός ήταν… προφορικός και ολίγον τσιμπημένος. Γιάγκος Αντίοχος
Δύση-Νότος-Βορράς-Ανατολή
Μία εβδομάδα στους Έρμονες να μην μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από το καταπράσινο μεσογειακό τοπίο και να ξαναθυμόμαστε την Κέρκυρα του Ντάρελ, που διατηρείται ανέπαφη σε διάφορα σημεία του νησιού. αρκεί να μπορείς να κλείσεις τα μάτια κατά τη διαδρομή μέχρις εκεί, αφού η ενδοχώρα χτίζεται μανιωδώς (πάντα στο κόκκινο της Βενετίας, βέβαια, για να μην ξεχνάμε το τοπικό χρώμα!) Στις ευχάριστες εκπλήξεις το χωριό Ρου, στη μέση του πουθενά, που αναβιώνει ως retreat για Βρετανούς VIPs και η βγαλμένη από παιδικά καλοκαίρια ταβέρνα «Κουλούρα» με τους καταπληκτικούς ψαρομεζέδες, την ντόπια μπίρα και τα παιδικά καρεκλάκια!
Το παλιό σανατόριο-αποκάλυψη στο δρόμο για τα Μαγούλιανα και το λουκάνικο στην ψησταριά του Ιωσήφ – τύφλα να έχουν τα νησιά μπροστά στα πλημμυρισμένα με ορτανσίες αρκαδικά χωριά το καλοκαίρι ή στη «μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς» πλατεία του Λαύκου στο Πήλιο. Μαγική η παραμονή της πανσελήνου στο εστια-τόριο του ξενώνα «Έξι Κλειδιά» στην Άφησσο του Πηλίου, που βγάζει τραπέζια στα βότσαλα σχεδόν με μόνο φως το φεγγάρι (καμία σχέση με τα κοσμοπλημμυρισμένα μεσημέρια στο ίδιο beach bar, που έγινε το φετινό talk of the Pelion). Η μεγαλύτερη ανακούφιση για μια ταξιδιωτική συντάκτρια: να επιστρέφεις ύστερα από 8 χρόνια στην Πάτμο και να τη βρίσκεις ίδια κι απαράλλαχτη (το resort στον Γροίκο πάει για του χρόνου), με το Λιβάδι του Γερανού να έχει δεντράκια για όλους, τις οργανωμένες παραλίες να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και τους ξενοδόχους κι εστιάτορες να επιμένουν στην προσωπική φροντίδα, αντί να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δέσποινα Ζευκιλή
Στη Μυτιλήνη και φέτος…
…για ολοήμερο άραγμα μπροστά στην παραλία του πατρικού μου, για να πέσει η στοίβα με τα βιβλία (με ρυθμό σχεδόν ένα την ημέρα), για να περάσουμε μια φορά από κάθε αγαπημένο –και πάμφθηνο– ταβερνάκι (τον Αντώνη στο Καγιάνι, τον «Δεσπότη» στο Πέραμα, εκείνο το ένα και μοναδικό που δεν θυμάμαι το όνομά του στην Αχλαδερή και το κρεατάδικο του «Κυνηγού» στο Μεγαλοχώρι), για τη μυρωδιά του ούζου στον Πιτσιλαδή, όπου η απόσταξη γίνεται υπό τους ήχους τζαζ, για να γκρινιάξουμε πάλι με φίλους ντόπιους για τα χάλια της τουριστικής/οικιστικής ανάπτυξης του νησιού. Φετινή ανακάλυψη το καφενείο «Ελευθερία» στην πατρίδα μου το Πλωμάρι, στην «ίσα μέσα» γειτονιά, με φοβερά μαγειρευτά ημέρας και Wi-Fi για… όταν σκουπίσεις τα χέρια από το τσιμπολόγημα τυριών απ’ όλη την Ελλάδα. Νίκος Βουλαλάς
Σίφνος VS Σέριφος
Όσο πιο βόρεια πας, τόσο το γυμνό φυσικό τοπίο της Σίφνου γίνεται πιο άγριο κι εντυπωσιακό. Στο ψαροχώρι της Χερρονήσου κάναμε μια βουτιά στο γραφικό λιμανάκι, πιάσαμε συζήτηση με έναν ντόπιο ψαρά που είχε όρεξη για κουβέντα και τσιμπήσαμε φρέσκο ψαράκι και… χειροποίητη τηγανητή πατάτα στο ταβερνάκι του μόλου. Στο δρόμο της επιστροφής, αν δεν είχαμε φάει, θα κάναμε σίγουρα ακόμη μία στάση στο Τρουλάκι, που διαθέτει το καλύτερο ηλιοβασίλεμα του νησιού και συνδυάζεται ωραιότατα με αρνίσια παϊδάκια και κρύα μπίρα. πράγμα που γνωρίζω, γιατί μία από τις επόμενες ημέρες το εντάξαμε ασυζητητί στο πρόγραμμά μας.
Όταν αποφάσισα αυθόρμητα να πεταχτώ από τη Σίφνο στη Σέριφο, στον απόηχο του Δεκαπενταύγουστου, έφερα κάποια ευθύνη. «Γιατί όχι» σκέφτηκα «μισή ώρα… θάλασσα!» Και λυπήθηκα όταν είδα το αγαπημένο μου νησί να υποφέρει από την ανεξέλεγκτη επιδρομή των κουρασμένων Ελλήνων, οι οποίοι είχαν καταλάβει μέχρι και τον τελευταίο κόκκο άμμου προσπαθώντας να βρουν λίγη… παρηγοριά στην απόλυτη καλοκαιρινή άπνοια που τους έκλεβε την ανάσα! Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Πού να φανταστώ ότι θα δυσκολευόμουν τόσο πολύ να βρω κατάλυμα και ότι το μοναδικό που θα εντόπιζα (δεν ήταν τυχαίο, φυσικά, ότι είχε διαθεσιμότητα) θα γινόταν ο χειρότερος εφιάλτης! Στην αρχή είπα να το αντιμετωπίσω (ψύχραιμα) σαν ρετρό ξενοδοχείο αλλοτινής εποχής. Αλλά το ρετρό δεν το κάνουν τα πολλά εκατοστά σκόνης σε ακαλαίσθητα μπιμπελό στη ρεσεψιόν και τα παλαιολιθικού τύπου έπιπλα στο δωμάτιο ή η σκουριά στο μπάνιο. Έτσι δεν είναι; Πάτια Ιορδανίδου
Eco tripping
Στα ελληνικά μουσικά φεστιβάλ τα σκουπίδια μαζεύονται με τεράστιες και αντιαισθητικές, θορυβώδεις φυσούνες. Στο Big Chill της Μεγάλης Βρετανίας, πάλι, είδα το εξής απίθανο: κάθε βράδυ, αμέσως μετά τις συναυλίες, ένα σμάρι από παιδάκια μάζευε όλα τα σκουπίδια σε –ασφαλώς βιοδιασπώμενες– σακούλες. Τις πήγαιναν στους πάγκους ανακύκλωσης κι έφευγαν με χαρτζιλίκι για παγωτό. Και το επόμενο πρωί όλοι εμείς απολαμβάναμε έναν πεντακάθαρο χώρο.
Αντιθέτως, θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στο περιβάλλον από μια μερίδα ελεύθερων κατασκηνωτών (οι οποίοι στο κάτω κάτω «λούζονται» τις ακαθαρσίες τους). Σε παραλία της βόρειας Εύβοιας, ας πούμε, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επιβιβάζονταν στο αυτοκίνητο αφήνοντας πίσω τις σακούλες με τα σκουπίδια, ειρωνικά, ακριβώς μπροστά στην απαγορευτική πινακίδα του δήμου. Χρήστος Καρράς
