Μια δυτικοευρωπαϊκή πρωτεύουσα με μεσογειακή καρδιά: αυτή είναι η Μαδρίτη. Με τις φαρδιές αρχοντικές λεωφόρους, τα μπαρόκ παλάτια και τα αχανή πάρκα, αλλά και τους χαλαρούς ανθρώπους (μονίμως στο δρόμο), τη σούπερ νυχτερινή ζωή και τα υπαίθρια καφέ. Τέσσερις μέρες στη Μαδρίτη αρκούν για να σου φτιάξουν τη διάθεση και να βγάλεις άλλους δύο δύσκολους μήνες στην Αθήνα...
από την Ελένη Κούκη
Μαδρίτη είναι μια πόλη 3,5 εκατομμυρίων κατοίκων - φανταστείτε τη σε έκταση σαν την Αθήνα. Το ιστορικό της κέντρο όμως μονοπωλεί το ενδιαφέρον αυτών που θέλουν να «γλεντήσουν» την πόλη. Πρόκειται για μια εκτεταμένη περιοχή (σαν να λέμε Αμπελόκηποι, Κολωνάκι και Εξάρχεια μαζί), μέσα στην οποία συνωστίζονται όλα τα βασικά αξιοθέατα. Εδώ βρίσκεται το βασιλικό παλάτι (Palacio Real), εδώ το Retiro (ένα από τα μεγαλύτερα και ιστορικότερα πάρκα της πόλης), εδώ και τα μεγάλα μουσεία (η «τριλογία» Prado, Thyssen, Reina Sofia), εδώ και οι σημαντικότερες πλατείες, μεταξύ των οποίων η Plaza Mayor - η καρδιά της παλιάς πόλης. Υπάρχουν φυσικά τα δίπατα κόκκινα τουριστικά λεωφορεία, τα οποία εκτελούν τη βασική τουριστική διαδρομή (δεν είναι κακή ιδέα, καθώς σας εξοικειώνουν με τη μαδριλένικη τοπογραφία), ωστόσο για να καταλάβετε τη ζωντάνια της πόλης πρέπει να την περπατήσετε.
Ξεκινήστε από την πλατεία της Puerta del Sol, το «χιλιόμετρο μηδέν» όπως την αποκαλούν οι Ισπανοί, γιατί αποτελεί την αφετηρία μέτρησης όλων των χιλιομετρικών αποστάσεων στη χώρα. Η κίνηση σ' αυτή δεν σταματά ποτέ. Από εδώ ξεκινάει και ο πεζόδρομος Preciados με τα αμέτρητα μαγαζιά, που προσφέρεται για ανελέητο shopping (ειρήσθω εν παρόδω, το βασικό πολυκατάστημα της Ισπανίας είναι το Corte Ingles). Πάντως, μια και φτάσαμε στο φλέγον θέμα του shopping, να σημειώσουμε ότι οι τιμές είναι περίπου οι ίδιες με της Αθήνας και ότι ο μύθος που ήθελε την Ισπανία χώρα του φτηνού παπουτσιού ανάγεται σ' εκείνες τις μακρινές εποχές πριν από τον ερχομό του ευρώ. Αν πάλι ακολουθήσετε την Calle Mayor, πολύ σύντομα θα βρεθείτε στην Plaza Mayor, την ιστορική περίκλειστη πλατεία που κατασκευάστηκε το 1617. Γύρω από αυτή μικρά δαιδαλώδη δρομάκια μας προσκαλούν να τα εξερευνήσουμε, να κόψουμε κίνηση στα δεκάδες ταβερνάκια, μερικά από τα οποία είναι εξίσου παλιά με την Plaza Mayor (η αρχαιότερη ταβέρνα της πόλης αριθμεί τέσσερις αιώνες αδιάκοπης λειτουργίας!).
Δέκα λεπτά περπάτημα από την Plaza Mayor και φτάνετε στην τελευταία στάση της πρώτης αυτής διαδρομής, στην Plaza de Oriente. Μια κομψή περιοχή, όπου από τη μία πλευρά θαυμάζεις το βασιλικό παλάτι (λειτουργεί ως μουσείο και μπορείτε να το επισκεφθείτε) και από την άλλη πλευρά την Όπερα (τέλεια λεπτομέρεια η γιγαντοοθόνη στην πρόσοψη, όπου προβάλλονται απευθείας οι πρόβες που γίνονται στο εσωτερικό της). Τσιμπήστε κάτι στο Cafe de Oriente, όπου συχνάζουν διάφοροι γνωστοί, πολιτικοί και τα λοιπά. Και καταστρώστε τα επόμενα σχέδιά σας.
Madrid by night
Οι Μαδριλένοι είναι τρομερά περήφανοι για τη νυχτερινή τους ζωή. Και έχουν δίκιο. Η πόλη κινείται με αμείωτους ρυθμούς 24 ώρες το 24ωρο. Τα Σαββατοκύριακα, στις πέντε η ώρα τα ξημερώματα, οι δρόμοι του κέντρου έχουν μια φυσιολογική... πρωινή κίνηση. Ξεκινήστε από την Plaza de Santa Ana (πασίγνωστη, όλοι θα σας κατατοπίσουν για το πώς θα πάτε). Δεκάδες μαγαζιά (φαγάδικα κυρίως), με τραπεζάκια έξω, δημιουργούν μια χαρούμενη μεσογειακή κατάσταση. Πολύ κοντά στην πλατεία βρίσκεται η Calle (οδός) Huerta: περπατήστε την και θα συναντήσετε πολλά μικρά μπαράκια, «κόψτε» ποιο σας ταιριάζει καλύτερα και... αρχίστε το βράδυ σας. Σημαντικός δρόμος για τη νυχτερινή ζωή και η Calle de Arenal, που ενώνει το βασιλικό παλάτι με την Puerta del Sol. Εδώ βρίσκεται ένα από τα πιο γνωστά κλαμπ, το Palazzo Caviria. Όπως δηλώνει και το όνομά του, στεγάζεται σε ένα παλιό μπαρόκ παλάτι.
Ο χώρος είναι χωρισμένος σε πολλές αίθουσες και σε καθεμία ακούς και διαφορετική μουσική (κυρίως βέβαια στις αποχρώσεις του mainstream). Ο χαμός γίνεται στο latin department, με τους Μαδριλένους να χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως. Και εκεί κάπου στις 4, ο d.j. βάζει κάτι που σου θυμίζει πατρίδα: καλέ, αυτό είναι Βανδή...
Jamon, Jamon
Η παραδοσιακή γαστρονομική τελετουργία σε ολόκληρη την Ισπανία είναι τα τάπας, οι μεζέδες που συνοδεύουν το κρασί (ενίοτε και την μπύρα). Κάθεσαι στον πάγκο της ταπερία, παίρνεις το ποτήρι σου και παραγγέλνεις διάφορα πιατάκια με μεζεδάκια. Από απλό τυρί με ψωμί μέχρι γαρίδες βραστές με μαγιονέζα, παστά ψάρια, πιάτα με αλλαντικά, μικρές τηγανητές μπουκίτσες (πατατοκεφτέδες π.χ.), πικάντικα λουκανικάκια… Όλα αυτά σε ένα γεύμα! Διότι, όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, οι Μαδριλένοι τρώνε πολύ. Αν και πλέον τα τάπας μπορείς να τα γευτείς και σε κυριλέ μορφή, καθισμένος π.χ. σε τραπέζι στο κελάρι μιας κομψής νεοπαραδοσιακής ταβέρνας, η διαδικασία έχει πολύ πιο χάζι όταν γίνεται στην μπάρα. Ο πραγματικός πειρασμός είναι τα Museo de Jamon, τα αλλαντοπωλεία δηλαδή, όπου ανάμεσα σε υπερμεγέθη μπούτια χοιρινού υπάρχει και μια μπάρα για ένα τάπας στα γρήγορα. Εδώ βέβαια οι μεζέδες είναι κυρίως αλλαντικά, στα οποία οι Ισπανοί έχουν μεγάλη παράδοση. Πάντως αξίζει να επισκεφθείτε και τις ταβέρνες τους^ οι παλιές, όπως ήδη είπαμε, βρίσκονται στην περιοχή της Plaza Mayor, και έχουν πλέον κάπως τον αέρα της τουριστικής ατραξιόν, χωρίς όμως να χάνουν την αυθεντικότητά τους, την «μπιστρό» ζεστασιά τους. Εμείς δοκιμάσαμε την τύχη μας στην Posada de la Villa (Cava Baja 9, www.posadadelavilla.com), όπου σε ζεστό, ούλτρα ρουστίκ περιβάλλον δοκιμάσαμε το παραδοσιακό πεντανόστιμο αρνάκι στο φούρνο.
Το μίλι του πολιτισμού
Τα τρία μεγάλα μουσεία της Μαδρίτης βρίσκονται όλα σε πολύ κοντινή απόσταση, το λεγόμενο «μίλι του πολιτισμού». Θα ξεκινήσετε φυσικά από το γνωστό Prado, ένα από τα πιο διάσημα μουσεία του κόσμου, μια μοναδική πινακοθήκη για την εξέλιξη της δυτικής τέχνης (η περίοδος της Ιταλικής Αναγέννησης λ.χ. καλύπτεται με τέτοια συλλογή που ακόμη και τα ιταλικά μουσεία θα ζήλευαν). Εδώ θα δείτε και τις πιο διάσημες συνθέσεις του Ιερώνυμου Μπος (το διεστραμμένο τρίπτυχο του «Κήπου των Απολαύσεων»). Πάντως, όταν λέμε Prado, εννοούμε πρώτα απ' όλα Velasquez και κατά δεύτερο λόγο Goya. Οι «Las Meninas» του πρώτου αποδεικνύονται ένα καλειδοσκοπικό πανόραμα (καμία σχέση με την εντύπωση που αποκομίζεις όταν βλέπεις το έργο σε εγκυκλοπαίδειες), ενώ αντικρίζοντας τους πίνακες της σκοτεινής περιόδου του δεύτερου αντιλαμβάνεσαι ότι πολλές από τις ανησυχίες της σύγχρονης τέχνης ο Γκόγια τις απεικόνισε 200 χρόνια πριν. Για όσους επισκεφθούν τη Μαδρίτη μέχρι τον Ιανουάριο, το μουσείο θα έχει μια μεγάλη περιοδική έκθεση αφιερωμένη στον Μανέ. Πάντως το Prado τώρα εκσυγχρονίζεται (ετοιμάζονται και καινούργιες αίθουσες ακριβώς δίπλα) και έτσι κάποιες υποδομές του είναι μάλλον ξεπερασμένες - το πωλητήριο, ας πούμε, μας φάνηκε πολύ μικρό και συμβατικό για ένα τόσο μεγάλο μουσείο.
Αν δεν είστε φανατικοί των μουσείων, θα σας συστήναμε να προσπεράσετε το δεύτερο κατά σειρά, το Thyssen, που βασίζεται σε μια μεγάλη ιδιωτική συλλογή (της ομώνυμης οικογένειας), ωστόσο δεν έχει τη δύναμη μιας κρατικής συλλογής. Θα πρέπει όμως οπωσδήποτε να περάσετε από το Reina Sofia, που είναι αφιερωμένο στη μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη: για να χορτάσετε Νταλί και Πικάσο (εδώ βρίσκεται και η Guernica), για να ξοδέψετε την ώρα σας στην καταπληκτική αίθουσα Λουίς Μπουνιουέλ (όπου σε ειδικά διαμορφωμένο σημείο προβάλλεται διαρκώς ο «Ανδαλουσιανός Σκύλος») και, τέλος, για να ξοδευτείτε στο πλουσιότατο πωλητήριο.
Tips
Ξενοδοχεία Το Ritz της Μαδρίτης είναι ένα από τα ιστορικότερα ξενοδοχεία της Ισπανίας (οι τιμές είναι βεβαίως ανάλογες). Το Hotel Palace αποτελεί την αμέσως επόμενη λύση πολυτελείας. Σε πιο λογικό κόστος, το Santo Mauro είναι ένα παλάτι του 19ου αιώνα με σύγχρονο ντιζάιν, ενώ το Reina Victoria προσπαθεί να ξανακερδίσει την αύρα που είχε όταν πελάτης του ήταν, μεταξύ άλλων, και ο Έρνεστ Χεμινγουέι. Ως πιο φθηνή λύση, δοκιμάστε το Hotel Ingles στην Plaza Santa Ana, στην καρδιά του nightlife, και για την πολύ πιο οικονομική εκδοχή, το Hostal Tijcal. Πάντως, για ένα ευπρεπές τριάστερο,υπολογίστε γύρω στα € 70.
Περισσότερες πληροφορίες από το site της Ένωσης Ξενοδόχων: www.aehm.es.
Εστιατόρια Κορυφαία θεωρούνται το Zalacain με δημιουργική ισπανική κουζίνα (δύο αστέρια Michelin) και το El Pescador για τα ψάρια και τα θαλασσινά του. Το κυριακάτικο brunch του Ritz είναι θεσμός και τα πιάτα του ιστορικού Botin (από το 1725) είναι πάντα διάσημα. Τουριστική κάρτα Η Madrid Card σας δίνει ελεύθερη πρόσβαση στα μαζικά μέσα μεταφοράς και στα μουσεία της πόλης (συν εκπτώσεις σε κάποια καταστήματα και θεάματα). Περισσότερες πληροφορίες: www.madridcard.com. Ευχαριστούμε την Iberia για την πραγματοποίηση του ταξιδιού στη Μαδρίτη.
