Ονειρεμένα ξενοδοχεία, βαρκάδες με φόντο τα palazzi, δροσιστικά Spritz στα cafes με θέα στα σκάφη, απογεύματα στις promenades με τις μπουκαμβίλιες.
Η Κατερίνα Κατώπη απολαμβάνει τη χαρά του να μην κάνεις τίποτε, με φόντο τη γαλήνια γοητεία της πιο μυθιστορηματικής λίμνης στην Ευρώπη.
Nομίζω ότι πολύ δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ ένα μέρος ιδανικότερο από τη Λίμνη του Como για να εξασκήσω την τέχνη του να μην κάνω τίποτα... Με τη φιδίσια ακτογραμμή της, τα εντυπωσιακά αρχοντικά του περασμένου αιώνα, τις πολυτελείς βίλες αλλά και τα κουκλίστικα ξενοδοχεία για πιο περιορισμένα budgets, την καταπράσινη φύση της και τις μοναδικές ιστορίες που έχουν γραφτεί στις ακτές της, είναι αδιαμφισβήτητα η κορωνίδα των ιταλικών λιμνών και ίσως ένα από τα πιο όμορφα μέρη του κόσμου. Παιχνιδιάρα και γοητευτική, σου ανοίγει την όρεξη για ρομάντζο και έρωτα και είναι από τα ελάχιστα μέρη όπου, με το που πατάς το πόδι σου, θαρρείς πως τα ξεχνάς όλα και σε τυλίγει ένα πέπλο μοναδικής γοητείας. Πηγή έμπνευσης για όπερες, συγγραφείς, ποιητές και φωτογράφους, είναι ένας παράδεισος γαλήνιας ανάπαυσης και ονειροπόλησης όπως τόσο πετυχημένα έγραψε το 1869 ο Μαρκ Τουέιν. Αργά την άνοιξη, όταν ο καιρός έχει ζεστάνει, είναι η καλύτερη εποχή να την απολαύσετε, πριν τη high season του καλοκαιριού.
Δεν νομίζω ότι ήμουν πάνω από δέκα ετών την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί με τον πατέρα μου. Είχαμε μείνει στη «Villa d’Este», στο Cernobbio, και δεν θα ξεχάσω πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχαν κάνει τα τεράστια ψηλοτάβανα δωμάτια, οι αντίκες, η απόκοσμη ηρεμία της λίμνης, το προσωπικό που, παρά την ηλικία μου, με αποκαλούσε senorita, και φυσικά τα καλογυαλισμένα ξύλινα σκάφη (μετά έμαθα ότι επρόκειτο για Riva) που πηγαινοέφερναν σικάτο κόσμο. Είχα αναγκάσει τον πατέρα μου να παραγγείλει όλο το μενού από τον αστεράτο κατάλογο του εστιατορίου, πρώτα, δεύτερα, μακαρόνια, γλυκά, κρασιά, Armagnac και πούρα, και φυσικά το διασκέδαζε τρομερά βλέποντάς με να έχω στην κυριολεξία τρελαθεί με όλη την ιεροτελεστία! Η εικόνα αυτή της «Villa d’Este» για πάρα πολλά χρόνια είχε μείνει χαραγμένη βαθιά στο μυαλό μου και, ανάμεσα σε όλα τα ταξίδια που ακολούθησαν όλα αυτά τα χρόνια, πάντα κρατούσε μία ιδιαίτερη θέση. Όταν, λοιπόν, σχεδόν 30 χρόνια μετά, πέρυσι τον Απρίλιο, έπειτα από ένα ταξίδι για σκι στην Cortina, αποφάσισα να κάνω ένα add on στη «Villa d’Este», ενθουσιάστηκα που όλα ήταν αναλλοίωτα και ακριβώς όπως τα θυμόμουν. Έφτασα αργά το βράδυ κι ένιωθα σαν πριγκίπισσα που μπήκε στο παλάτι της – επικρατούσε απόλυτη σιωπή (εκτός από μια μελωδία που ακουγόταν να παίζει κάποιος σε μία άλλη αίθουσα στο πιάνο), το προσωπικό γυάλιζε τα ασημικά, ο φωτισμός ήταν χαμηλός, αλλά όλα ήταν μεγαλειώδη... Ξυπνώντας το πρωί με τη μεθυστική μυρωδιά από τα γιασεμιά και τις ακτίνες του ήλιου που έπαιζαν κρυφτό πίσω από της χαραμάδες, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πόσο όμορφη είναι η ζωή. Η λίμνη λαμπίριζε, η άνοιξη ήταν around the corner, τα λουλούδια είχαν ανθίσει, στην προκυμαία άκουγες έναν ελαφρό παφλασμό, τα πουλιά τιτίβιζαν, η νωχελικότητα και η γοητεία είχαν τον πρώτο λόγο. Τυφλωμένη από τον ήλιο, έβαλα τα γυαλιά μου, παρήγγειλα καφέ και φράουλες (που ήρθαν πασπαλισμένες με άχνη ζάχαρη κι ένα μπολάκι ζεστής σοκολάτας για να τις «βουτήξω») και, κουκουλωμένη στο πουπουλένιο πάπλωμα, χάζευα από το παράθυρό μου.
Από τη μία δεν ήθελα να βγω από τον μικρό επίγειο παράδεισο κι από την άλλη δεν μπορούσα να κρατηθώ· ήθελα να τα δω όλα. Η κορυφογραμμή των Άλπεων φάνταζε μακριά στον πρωινό ουρανό, τα καταπράσινα δέντρα έφταναν μέχρι το νερό, οι βίλες διάσπαρτες ανάμεσά τους φάνταζαν σαν μικρά κοσμήματα, ενώ ένα κρις κραφτ έσκιζε τα ήρεμα νερά της λίμνης. Έβαλα ένα φόρεμα που με έκανε να μοιάζω με πρωταγωνίστρια του Φελίνι, φόρεσα κι ένα κόκκινο μαντίλι Hermes στο κεφάλι (για να ικανοποιήσω πλήρως τη ματαιοδοξία μου), μπήκα στο cabriο που είχαμε νοικιάσει και η περιπέτεια ξεκίνησε. H μουσική υπόκρουση ήταν όπερα και δεν νομίζω ότι κάτι άλλο θα ταιριάζει τόσο τέλεια σ’ αυτό το ρομαντικό ανοιξιάτικο πρωινό...
Η λίμνη του Como έχει ένα περίεργο σχήμα σαν ανάποδο «Υ» και σχηματίζεται από τους αλπικούς παγετώνες που λιώνουν. Με συνολική επιφάνεια περίπου 145 τ.χλμ. και πάνω από 400 μέτρα βάθος, είναι από τις πιο βαθιές λίμνες της Ευρώπης. Το σχήμα της, ενώ εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαντάζει λιγάκι «δύσκολο» για μετακινήσεις, τελικά είναι αυτό που της δίνει την ιδιαιτερότητα και τη μοναδική ομορφιά της, δημιουργώντας πολλές μικρές κρυμμένες γωνιές κι ένα διαρκώς εναλλασσόμενο τοπίο που ξαφνιάζει. Εξάλλου, ο πιο γοητευτικός τρόπος για να ανακαλύψει κανείς τη διάσημη λίμνη της Ιταλίας δεν είναι ο οδικός, αλλά ο πεζοπορικός και φυσικά ο ακτοπλοϊκός. Πώς αλλιώς να θαυμάσεις τις αριστοκρατικές εντυπωσιακές βίλες και τα palazzi στο χείλος της λίμνης, με τις ιδιωτικές αποβάθρες, τους αιωνόβιους πυκνούς κήπους και τη μοναδική αρχιτεκτονική; Πολύχρωμες κεραμιδί σκεπές, έντονα βαμμένοι τοίχοι στο χρώμα της ώχρας, του κόκκινου της Σιένα και του κίτρινου, δαντελωτές μαρκίζες και πύργοι και σπίτια που με που τα βλέπεις μαντεύεις ότι έχουν ζήσει στιγμές παράφορου έρωτα, συνθέτουν ένα τοπίο εξωπραγματικό. Εκτός από τη «Villa d’Este», τη βίλα Cerbeloni και φυσικά τη βίλα του George Clooney, η πιο διάσημη επισκέψιμη βίλα είναι η Carlotta, στο Tremezzo με καλοδιατηρημένα stucco, ολοζώντανα fresco και μοναδικά έργα τέχνης (Canova, Thorvaldsen, Hayez και άλλα πολλά). Ο δε κήπος της είναι μυθικός: λέγεται ότι μετράει πάνω από 500 διαφορετικά είδη φυτών, πάνω από 300 χρόνια ζωής και φυσικά πολυπληθές προσωπικό αφιερωμένο στη συντήρησή του.
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, από το Cernobbio και οδηγήσαμε 7-8 λεπτά μέχρι την πόλη του Como, αδιαμφισβήτητο must see για την παλιά της καστροπολιτεία και τις μεσαιωνικές της εκκλησίες με τα υπέροχα μωσαϊκά και τις ορθομαρμαρώσεις. Δεν λέω, ήταν υπέροχο, ωστόσο δεν σταθήκαμε πολύ, ούτε καν για να πάρουμε το φινικιλέρ μέχρι την κορυφή του Brunate για να θαυμάσουμε το –κατά γενική ομολογία– εντυπωσιακότατο πανοραμικό της λίμνης και των Άλπεων. Αντ’ αυτού, βάλαμε πλώρη για το Μαργαριτάρι της Λίμνης, το ρομαντικό Bellagio, που δικαιολογημένα θεωρείται η ομορφότερη πόλη της Ευρώπης: στενά πλινθόκτιστα δρομάκια, πανέμορφα άψογα διατηρημένα ροδακινί σπιτάκια, θέα που σου κόβει την ανάσα και μια promenade που γλείφει το νερό γεμάτη πανέμορφα μπουμπουκιασμένα δέντρα, μπουκαμβίλιες και μικρά κουκλίστικα μαγαζάκια ιδανικά για έναν καπουτσίνο ή ένα δροσιστικό Spritz. Όπου κι αν κοιτούσα, υπήρχαν φοινικιές, πολύχρωμα γεράνια, αζαλέες, μανόλιες και αγέρωχα κυπαρίσσια, όμορφα μαγαζιά και καλοντυμένος κομψός κόσμος. Η μεσόγειος στα καλύτερά της. Ένα εκλεπτυσμένο μείγμα από Capri και Cap Ferrat. Ίσως γι’ αυτό και το Bellagio διαθέτει τις πλέον μυθικές βίλες της λίμνης, προσελκύοντας από τον 18ο αιώνα την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας... Ο Ναπολέων, η βασίλισσα Βικτόρια, ο Αυτοκράτορας Γουλιέλμος, η βελγική βασιλική οικογένεια, ο JFΚ και τόσοι άλλοι έχουν περάσει από εδώ. Φυσικά, δεν γινόταν να μην επισκεφτώ τη Villa Serbelloni, το alter ego της «Villa d’Este», που ομολογουμένως ήταν εξίσου εντυπωσιακή, grande, και με κήπους που δύσκολα περιγράφει κανείς. Περπατώντας όμως στη μικρή πόλη, φτάσαμε στην προκυμαία, εκεί από όπου φεύγει το φέρι για τη Varenna και το Menaggio. Τρέξαμε, το προλάβαμε και μερικά λεπτά αργότερα βρισκόμασταν στην απέναντι όχθη, στο μεθυστικό, ήρεμο ψαροχώρι της Varenna. Κουκλίστικη και «μαζεμένη», η Varenna μπορεί να υστερεί σε μεγαλοπρέπεια, είναι όμως ό,τι πιο γλυκό, ό,τι πιο καρτποσταλικό έχει να προσφέρει η λίμνη. Μια μίνι εκδοχή του Bellagio, με γοητευτικά σπιτάκια, μικρούς κήπους και ολάνθιστα μπαλκόνια, δαντελωτούς δρόμους με υπέροχες βίστες, εκκλησίες του 10ου αιώνα, λίγους κατοίκους και τη σωστή δόση ιστορίας: στο κάστρο του Vezio, που υψώνεται πάνω από την πόλη, λέγεται ότι πέθανε η Βασίλισσα των Λομβαρδών Theodolina, ενώ οι κήποι της βίλας Cipressi, με το μεθυστικό άρωμα και τα μονοπάτια που φτάνουν μέχρι το νερό, πηγαίνουν πίσω στο 1800 και διαθέτουν μοναδικά είδη βοτανικής σημασίας. Σταματήσαμε για ένα παγωτό σε μία από τις κλασικές gelateria στην πλατεία, περπατήσαμε χέρι χέρι, σιγοψιθυρίσαμε και χαζεύαμε τα ξεθωριασμένα γήινα χρώματα των σπιτιών.
Ξαναμπήκαμε στο φέρι και φύγαμε για Menaggio. Υποσυνείδητα είχα ήδη αποφασίσει ότι πρέπει κάποια στιγμή να επιστρέψω μόνο και μόνο για να μείνω στη Varenna και να χαρώ την απλή ζωή αυτού του γοητευτικού χωριού. Όχι βέβαια ότι το Menaggio πήγαινε πίσω. Γοητευτικό και με αέρα άλλης εποχής, είχε περισσότερους τουρίστες απ’ ό,τι θα ήθελα, καθώς είναι από τα πλέον κεντρικά σημεία της λίμνης και κομβικό από άποψη συγκοινωνίας. Η ολάνθιστη promenade κατά μήκος του χωριού πάνω στο νερό ήταν σκέτη ομορφιά, και τα παγκάκια γεμάτα εραστές – μια γλυκιά νότα της ιταλικής ατμόσφαιρας γεμάτη έρωτα και μυστηριώδη γοητεία.
Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού προς το Cernobbio, σταματήσαμε στο Tremezzo, αφού μία επίσκεψη στο «Grand Hotel», το τρίτο στη σειρά των «grande» ξενοδοχείων της λίμνης, ήταν must. Οι μεθυστικοί κήποι που έφταναν μέχρι το νερό κι αγκάλιαζαν τη μεγαλειώδη βίλα, δώρο γάμου στην πριγκίπισσα Charlotte του Nassau, ήταν σίγουρα το πιο δυνατό χαρτί του ξενοδοχείου. Εγώ όμως ανυπομονούσα να γυρίσω πίσω: να καθίσω στις κλασικές καρέκλες φερ φορζέ δίπλα στο νερό, να χαζεύω τη λίμνη να βάφεται χρυσαφιά καθώς ο ήλιος «έλουζε» στα πιο έντονα κίτρινα την απέναντι όχθη, έχοντάς μας βυθίσει σε μια μελαγχολική, αλλά γλυκιά σκιά. Σε κατάσταση πλήρους χαλάρωσης και παράδοσης στο τοπίο, αισθανόμουν σε πλήρη νιρβάνα, ακροβατώντας μεταξύ του πραγματικού και του ονείρου. Παραγγείλαμε μια Veuve Clicquot και μια απλή μακαρονάδα (καθόλου gourmand, αλλά τέλεια για εκείνη τη στιγμή). Όταν ξεκίνησε το ψιλόβροχο, τα ατσαλάκωτα γκαρσόνια έτρεξαν να μας μεταφέρουν στη σκεπαστή βεράντα του cafe, όμως η ιδέα της παραμονής κάτω από μια τεράστια ομπρέλα, στη σκιά της «Villa d’Este», ήταν τόσο, μα τόσο πιο γοητευτική...
Μακάρι να είχα το χρόνο –και την αυτοπεποίθηση– να νοικιάσω μια μηχανή και ν’ ανακαλύψω τη λίμνη σπιθαμή προς σπιθαμή σε δύο ρόδες. Όσοι το έχουν κάνει ορκίζονται όχι μόνο ότι η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο αλλά και ότι είναι από τις καλύτερες διαδρομές. Και η διάσχιση της λίμνης με σκάφος, πάντως, δεν πάει πίσω. Καθώς το γυαλισμένο Riva έσκιζε απαλά τα νερά της λίμνης, απλωνόταν μπροστά μου μια δαντελωτή καταπράσινη ακτογραμμή, γεμάτη κρυφά λιμανάκια, μεγαλοπρεπείς κοκκινωπές βίλες, εκτυφλωτικά λουλούδια και γραφικά χωριουδάκια. Ολόγυρά μας, οι Άλπεις έφερναν ένα απαλό δροσερό αεράκι, ιδανικό ακόμη και για ιστιοπλοΐα, windsurfing και kite surfing. Κάθε στροφή που παίρναμε ήταν μια νέα αποκάλυψη, μια σουρεαλιστικά όμορφη εικόνα, βγαλμένη θαρρείς από πίνακα ζωγραφικής ή από ρομαντική νουβέλα. Γυρίζοντας από τη βόλτα μου, περιπλανήθηκα στους κήπους της «Villa d’Este», ανάμεσα στους πανσέδες και τη συστάδα με τα κυπαρίσσια, τις μοσχοβολιστές λεμονιές και τα δεντρολίβανα, και όταν πια κάθισα το απομεσήμερο στο deck της πισίνας, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ ένα πράγμα... Αν υπήρχε ένα μέρος για να γιορτάσει κανείς τη ζωή, να γευτεί την dolce vita με όλες του τις αισθήσεις, ε, τότε σίγουρα θα ήταν αυτό. Όπως εξάλλου λέει και η Γκουέν Στεφάνι στο βιντεοκλίπ του ομώνυμου τραγουδιού που γυρίστηκε εδώ, όλα είναι «cool»...
Como KNOW HOW
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΤΕ
Απέχει περίπου 1 ώρα από το αεροδρόμιο του Μιλάνου. Το τρένο κάνει 40΄ από τον κεντρικό σταθμό της πόλης μέχρι το Como. Αν θέλετε να νοικιάσετε μηχανή για να γυρίσετε τη λίμνη, απευθυνθείτε στο www.biancoblu.com.
ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕΑν και ακριβά (από € 420), τα τρία «grande» ξενοδοχεία της λίμνης «Villa D’Este» (www.villadeste.it), «Grand Hotel Villa Serbelloni» (www.villaserbelloni.com), «Grand Hotel Tremezzo» (www.grandhoteltremezzo.com), πραγματικά το αξίζουν – θα είναι από τα «καλύτερα χρήματα» που έχετε ξοδέψει ποτέ. Εναλλακτικά, υπάρχουν πολλά όμορφα μικρά ξενοδοχεία για όλα τα βαλάντια: στη Varenna το «Albergo Milano» (www.varenna.net), μικρό και όμορφο, και το «Royal Victoria» (www.centrohotelslakecomo.com) η επιτομή του ρομαντικού. Στο Menaggio το «Hotel Victoria» (www.centrohotelslakecomo.com), το «La Darsena» στο Tremezzo (www.centrohotelslakecomo.com) και τα τρία της αλυσίδας Centro Hotels.
ΠΟΥ ΝΑ ΦΑΤΕΑκόμη κι αν δεν μείνετε σε κάποιο grand hotel, αξίζει να επισκεφτείτε τα bar-restaurants τους για κοκτέιλ και απεριτίφ στο ηλιοβασίλεμα και φυσικά εξαιρετικό φαγητό. Στο Bellagio, το «Bar-Cafe Rossi», πάνω στο νερό, σερβίρει τέλειο φαγητό και σνακ. Στο γραφικό «Grotta» στο Bellagio θα δοκιμάσετε ολόφρεσκες πάστες και ψαρικά, ενώ στο «Vecchia Varenna», στο ομώνυμο χωριό, η ιταλική κουζίνα έχει την τιμητική της σ’ ένα ρομαντικό περιβάλλον, με μια βεράντα που κρέμεται πάνω από το νερό, ενώ η ατμόσφαιρα μοσχοβολά από τα μυρωδικά! Στο «Pasticerria Monti» στο Como θα πάτε για παγωτό και ατελείωτο χάζι.
