Χειμερινές αποδράσεις στην καρδιά της Νότιας Αφρικής στα πολυβραβευμένα Singita Lodges, για σαφάρι που θυμίζουν National Geographic, χαλαρή, αλλά πολυτελή διαμονή και βραδιές γεμάτες μεθυστικά κρασιά!
To ελικοφόρο beechcraft αφήνει πίσω του τον αεροδιάδρομο του Γιοχάνεσμπουργκ με προορισμό το Sabi Sand, ένα από τα πολύ μεγάλα «game parks» –ιδιωτικό όμως– της Νότιας Αφρικής. Μισή ώρα μετά, απλώνεται μπροστά μας η απεραντοσύνη της αφρικανικής σαβάνας. Είναι τέλος Οκτωβρίου, η αρχή της άνοιξης του Νότιου Ημισφαιρίου και το African bush είναι ακόμη σχετικά ξερό, τα δέντρα απογυμνωμένα, και σιγά σιγά ετοιμάζονται να φορέσουν τις καταπράσινες καλοκαιρινές τους φυλλωσιές. Ο τόπος από ψηλά μου δείχνει αφιλόξενος και σχετικά άγριος, και μου φαίνεται λίγο δύσκολο πώς είναι δυνατόν να ζούνε όλα αυτά τα άγρια ζώα εδώ.
Είμαι βέβαια και ελαφρά ζαλισμένη και ζαβλακωμένη, γιατί πήρα μια πολύ γρήγορη και ισχυρή δόση από χάπια κατά της ελονοσίας (το ταξίδι αποφασίστηκε τελευταία στιγμή), τα οποία με έχουν διαλύσει. Βλέπω εφιάλτες, έχω παραισθήσεις, ζαλίζομαι...
Καθώς όμως αρχίζουμε να κατεβαίνουμε για την προσγείωση, όλα αρχίζουν να αποκτούν νέα διάσταση και τρομερό ενδιαφέρον. Οι ζαλάδες ξαφνικά έφυγαν, και στο μικρό αεροδρόμιο που εξυπηρετεί μόνο τα δύο ξενοδοχεία Singita (Boulders and Ebony), μας περιμένουν τα signature, κυπαρισσί, ειδικά διαμορφωμένα Range Rover με τους rangers μας, για να μας μεταφέρουν στο ξενοδοχείο. Η Sophia, η οποία θα είναι η οδηγός μας τις επόμενες ημέρες, μας καλωσορίζει, πετάμε τους σάκους στα ανοιχτά τζιπ, και βάζουμε πλώρη για το lodge, το οποίο είναι μόλις δέκα λεπτά μακριά. Οδηγούμε μέσα από στενά δρομάκια και μονοπάτια, και συνειδητοποιώ ότι τελικά το τοπίο κάθε άλλο παρά αφιλόξενο είναι, και τα δέντρα που έμοιαζαν ξερά, έχουν αρχίσει δειλά δειλά να πετάνε τα πρώτα φύλλα τους! Ο καιρός είναι δροσερός και ξηρός σαν ένα πρωϊνό του Μαΐου στην Ελλάδα. Μυρίζει καθαρός αέρας και πρωινή πάχνη, αλλά νιώθεις ότι θα είναι μια ζεστή ημέρα χωρίς βροχή...
Φτάνοντας στο Boulders Sinigta Game Reserve, δεν αργώ να καταλάβω γιατί τελικά αυτά τα ξενοδοχεία (έχουν διάφορα reserves στη Νότια Αφρική, Τανζανία και Ζιμπάμπουε, και το Boulders είναι η ναυαρχίδα τους) έχουν για σειρά ετών ψηφιστεί ως τα καλύτερα ξενοδοχεία στον κόσμο... Είναι ένα με τη φύση, φτιαγμένα από 100% φυσικά υλικά, μέσα στο πάρκο που και είναι ο πρωταγωνιστής στο τοπίο, και αποπνέουν μια χαλαρή πολυτέλεια και γοητεία των ταξιδευτών περασμένων εποχών που γυρνούσαν και έκαναν σαφάρι στην Αφρική. Το ξύλο, το δέρμα, η πέτρα και οι χοντρά υφασμένες ντόπιες στόφες κυριαρχούν. περισσότερο θυμίζει Livinig Room μιας φάρμας στην Αφρική παρά ξενοδοχείο. Εξάλλου, το Boulders έχει όλα κι όλα 12 δωμάτια-σουίτες, δίνει μεγάλη έμφαση στο outdoor living, και στις γεμάτες δραστηριότητες (activity packed) διακοπές, όπου όλοι γίνονται μια μεγάλη οικογένεια.
Πίνω το δροσερό παγωμένο τσάι, τρώω λίγο πρωινό στο υπερυψωμένο ντεκ και, αντί να πάω στο δωμάτιό μου, αποφασίζω να καθίσω για λίγο εκεί, τυλιγμένη με μια πασμίνα, δίπλα στο υπαίθριο τζάκι, χαζεύοντας προς την κοίτη του ρυακιού που απλώνεται μπροστά μου, απλώς προσπαθώντας να αφομοιώσω τις οσμές, την απεραντοσύνη, την απίστευτη φυσική ομορφιά... Ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίζεται μια ολόκληρη οικογένεια ελεφάντων που περπατά νωχελικά προς το μέρος μας... Δροσίζεται στο νερό από το ρυάκι, τα μωρά πλατσουρίζουν στις λάσπες, κι εγώ αποσβολωμένη κάθομαι και παρατηρώ την κοινωνική συμπεριφορά αυτών των γλυκύτατων, αλλά όπως τελικά έμαθα καταστροφικών ζώων που ξεριζώνουν όλα τα δέντρα για να πιουν τους χυμούς από τις ρίζες, καταστρέφοντας χλωρίδα και πανίδα... Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ ότι η εμπειρία του σαφάρι θα ήταν τόσο συγκλονιστική, και ίσως για το λόγο αυτό ποτέ δεν ήταν από τις προτεραιότητές μου. Από τη στιγμή εκείνη και για όλες τις επόμενες δυόμισι μέρες αισθανόμουν πως ήμουν θαρρείς σε μια ζωντανή Disneyland. Συνέχεια σκεφτόμουν τι απίθανα θα ήταν να είχα έρθει εδώ ως παιδί, και πόσο τυχερά τελικά είναι τα παιδιά όταν μπορούν να ζήσουν κάτι τέτοιο: είναι αδύνατον να μην αποκτήσεις μεγαλύτερο σεβασμό για τη φύση, τη βιοπικοιλότητά της και, φυσικά, για όλα τα άγρια ζώα όταν τα βλέπεις στο φυσικό τους περιβάλλον, να κυνηγάνε, να επιβιώνουν, να ζούνε με τις οικογένειές τους και να οριοθετούν το χώρο τους.
στα δύο μέτρα, ιπποποταμάκι
Καθημερινά οργανώνονταν δύο σαφάρι: ένα το πρωί –ξεκινούσαμε με το χάραμα στις πέντε η ώρα– και ένα το μεσημέρι γύρω στις τρεις, το οποίο αν η ομάδα ήταν αρκετά αγωνιστική και όχι φοβητσιάρικη εξελισσόταν σε night-safari. Κάθε μέρα λοιπόν προτού αναχωρήσουμε, η Sophia γέμιζε το όπλο με (αληθινά) φυσίγγια, ο «tracker» καθόταν στο μπροστινό καθισματάκι που προεξείχε από το τζιπ, και αναχωρούσαμε προς αναζήτηση άγριων θηρίων. Φυσικά, καθότι οι ώρες γενικά ήταν αρκετά «βάρβαρες» και κάθε «εξερεύνηση» κρατούσε περίπου τρεις τέσσερις ώρες, το τζιπάκι μας ήταν επανδρωμένο με φλις, με κουβέρτες, με αδιάβροχα, κιάλια, βιβλία για όλα τα ζώα, νερά και ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί, για να γίνει η διαδρομή πιο άνετη. Για καλή μου τύχη, το γκρουπάκι μας ήταν μόνο νέοι, αρκετά τρελαμένοι και με μεγάλη διάθεση να μάθουν όσα περισσότερα μπορούσαν, χωρίς να φωνάζουν και να κάνουν φασαρία. Και φυσικά ανταμειφθήκαμε τα μέγιστα. Είδαμε τσίτες, οικογένειες από ελέφαντες και ρινόκερους, πάρα πολλές ζέβρες με τα μικρά τους, αλλά και καμηλοπαρδάλεις, οι οποίες είναι από τα πιο αστεία και άχαρα ζώα, ιδίως όταν τα βλέπεις να τρώνε φυλλαράκια με τη μακριά (30 εκ. και μπλε) γλώσσα τους! Κοπάδια από βουβάλια και γκνου διέσχιζαν διαρκώς το δρόμο μας, τα εμπάλα και τα κούντου ήταν σε ημερήσια διάταξη και ήταν τόσο γλυκά και αθώα που πραγματικά στεναχωρήθηκα πάρα πολύ όταν έμαθα ότι είναι η βασική τροφή των άλλων «μεγάλων» ζώων. Η λεοπάρδαλη που είχε ανεβάσει το θήραμά της επάνω σε ένα δέντρο, για να μην της το φάνε, ήταν από τα πλέον εντυπωσιακά πράγματα που είδαμε, αλλά και η οικογένεια από ύαινες, τις οποίες μέχρι πρότινος τις είχα τελείως παρεξηγημένες, σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό. Είναι απίστευτο να βλέπεις όλα αυτά τα ζώα από τόσο κοντά, να κάθεσαι δίπλα τους (πάντα μέσα στο όχημα, το οποίο δεν φοβούνται), να παρατηρείς τη συμπεριφορά τους. Και κυρίως να διαπιστώνεις πώς φέρονται, είτε είναι μοναχικά (όπως οι λεοπαρδάλεις και τα τσίτα) είτε σε μια οικογένεια (όπως οι ύαινες), να τα βλέπεις να κυνηγάνε, να κοιμούνται ή απλά να χουζουρεύουν. Μια από τις μέρες, βρεθήκαμε δίπλα σε ένα μεγάλο αρσενικό λιοντάρι, το οποίο μόλις είχε φάει και ξεκουραζόταν, αδιαφορώντας πλήρως για εμάς και ήταν τόσο γαλήνιο και χαλαρό που ήθελες απλώς να το χαϊδέψεις, γιατί έμοιαζε με μεγάλη γάτα... Το ίδιο και οι δύο λέαινες με τα έξι μικρά λιονταράκια.
σαφάρι γκουρμέ
Και ενώ τα σαφάρι και η επαφή με τη φύση ήταν μια εμπειρία που πραγματικά με είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, η εμπειρία στο ξενοδοχεία ήταν εξίσου απίστευτη, απρόσμενη και γεμάτη όμορφες εκπλήξεις. Κατ’ αρχάς, τα δωμάτια ήταν τόσο όμορφα και φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο ώστε δεν ήθελες να τα αφήσεις. Χτισμένα ημικυκλικά, γύρω από το ξύλινο ντεκ, με την προσωπική τους πισίνα, περιβάλλονταν από γυαλί, ώστε από παντού να υπάρχει ανεμπόδιστη θέα στη φύση: από το σαλόνι, το «χολ», το υπνοδωμάτιο, το dressing room και φυσικά το μπάνιο, το οποίο ήταν όλο διακοσμημένα με μπανιέρες και ντουσιέρες “αλά παλαιά”. Έκανα μπάνιο και έβλεπα κούντου και ιπποπόταμους να δροσίζονται στη λιμνούλα μπροστά στο δωμάτιό μου, μπαμπουίνους να με κοιτάνε περίεργοι πίσω από το τζάμι, και εμπάλα να τρώνε αμέριμνα τα φυλλαράκια από τον κήπο μου! Και όταν νύχτωνε, απαγορευόταν η κυκλοφορία από και προς τα δωμάτια άνευ τη συνοδεία ένοπλου φρουρού, διότι ήμασταν εντός του πάρκου, και τα άγρια ζώα είθισται να κυνηγούν τη νύχτα... Φυσικά, τήρησα τους κανόνες, παρότι πίστευα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, μέχρι που ένα βράδυ, γυρνώντας στο δωμάτιο μου, ακούσαμε κάτι στους θάμνους και μόλις στρέψαμε το φακό προς το μέρος που ακούστηκε ο θόρυβος, είδαμε στα δύο μέτρα ένα ιπποποταμάκι – τα οποία θεωρούνται από τα πλέον επικίνδυνα ζώα της Αφρικής...
Στο Boulders καμία μέρα δεν ήταν ίδια με την άλλη, και κάθε στροφή μού επιφύλασσε κάτι καινούριο.
Το δυνατότερο πάντως χαρτί του Lodge δεν ήταν τα δωμάτια και το άψογο προσωπικό, και γενικά το αίσθημα της οικογένειας που είχες μόλις πατούσες το πόδι σου εκεί, αλλά το εξαιρετικό φαγητό και η ακόμη πιο εξαιρετική κάβα. Κάθε μέρα το μενού ήταν τελείως διαφορετικό: σέρβιραν πρόγευμα, γεύμα και δείπνο, ανάλογα με τα διαθέσιμα υλικά – και τα πάντα ήταν σπιτικά, από το φρεσκοζυμωμενο ψωμί μέχρι το κρέας. Το απογευματινό τσάι ήταν απόλυτα συνυφασμένο με τις αγγλικές παραδόσεις της Νότιας Αφρικής και τα καλογυαλισμένα ασημένια σερβίτσια, οι πορσελάνες, τα λινά τραπεζομάντιλα και τα κρύσταλλα δημιουργούσαν αέρα περασμένων εποχών... Ανάλογα δε με το μενού της ημέρας ήταν και οι επιλογές των κρασιών, αποκλειστικά και μόνο από τη Νότια Αφρική. Γνωρίζοντας δε τον FranMois Rautenbach, τoν sommelier του Boulders, ο οποίος όμως είναι υπεύθυνος για όλα τα lodges Singita και από τους πλέον γνωστούς οινοχόους στη Νότια Αφρική, ήμουν πλέον πεπεισμένη ότι, εκτός από το σαφάρι και τη φύση, υπάρχει άλλος ένας λόγος εξίσου δυνατός για να έρθει κάποιος εδώ: και τα δύο βράδια που ήμουν εκεί, έκανα οινογνωσία στο κελάρι του Lodge, έμαθα για τα νοτιο-αφρικάνικα κρασιά, την επανάστασή τους, τις ποικιλίες τους, τα υπέροχα blends του ντόπιου Pinotage με τα ευρωπαϊκά Syrah και Cabernet, και δοκίμασα όσα περισσότερα κρασιά γινόταν. Και ο FranMois, ακούραστος και γεμάτος κέφι, χαιρόταν να διδάσκει τους πελάτες του για τα κρασιά της χώρας του και να μοιράζεται μαζί τους την έκπληξη, τις απρόσμενες γεύσεις και την ιστορία τους.
Την τελευταία βραδιά, λίγο πριν να επιστρέψουμε στο lodge για άλλη μια οινογνωσία και ένα λουκούλειο δείπνο, κουκουλωμένοι με τις κουβέρτες μας, έχοντας πάρει το δρόμο του γυρισμού μέσα στο σκοτάδι, ξαφνικά κάτι άρχισε να κινείται στις δεσμίδες φωτός του τζιπ: ήταν μια αγέλη από τρία αρσενικά λιοντάρια, τα οποία ως πραγματικοί βασιλιάδες των ζώων είχαν βγει τη βραδινή τους βόλτα, ανενόχλητοι και νωχελικοί. Δοκιμάζοντας ένα υπέροχα τσαχπίνικο και πειραματικό λευκό κρασί ονόματι Saskia το ίδιο βράδυ, απλώς αισθάνθηκα τόσο τυχερή που είχα ζήσει τη χαλαρή πολυτέλεια του Singita σε περιτύλιγμα ντοκιμαντέρ του National Geographic...
singita info
www.singita.com
πώς να πάτεΗ Oλυμπιακή πετάει τέσσερις φορές την εβδομάδα προς Νότια Αφρική (Γιοχάνεσμπουργκ). Από εκεί θα πάρετε την τοπική πτήση προς Singita Boulders / Ebony στο πάρκο Sabi Sand ή στα Lodges τους στο Kruger Park – η τοπική πτήση διαρκεί 45-60 λεπτά.
πότε να πάτεΚαλύτερη εποχή είναι το δικό τους καλοκαίρι – άνοιξη, δηλαδή από Οκτώβριο μέχρι Απρίλιο-Μάιο.
τι να προσέξετεΗ ελονοσία είναι διαδεδομένη σε όλη την Αφρική και λιγότερο στη Νότια. Καλό θα είναι να πάρετε χάπια προληπτικά, απλώς φροντίστε να ξεκινήσετε να τα παίρνετε περίπου τρεις εβδομάδες πριν από το ταξίδι, για να μην έχετε πολλές παρενέργειες. Φροντίστε να ψεκάζεστε συνέχεια με σπρέι για τα κουνούπια. Αποφύγετε τις ξαφνικές κινήσεις ή την έξοδο από το τζιπ όταν είστε σε σαφάρι. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αν είστε γυναίκα και ταξιδεύετε μόνη σας.
τι να πάρετε μαζίΣτο τοπικό αεροπλάνο υπάρχει περιορισμός στις αποσκευές, γι’ αυτό φροντίστε να πάρετε ελαφριά βαμβακερά ρούχα, μποτάκια, παντελόνια ή σορτς και αρκετές στρώσεις από πουλόβερ / μπλούζες. Σίγουρα τη φωτογραφική σας μηχανή, αντηλιακό, και αν θυμηθείτε και πρόκειται να πάτε στα τοπικά χωριά, καραμέλες και τσίχλες για τα παιδάκια.
τι να φέρετε πίσωΤο κατάστημα του Sinigita Boulders/Ebony έχει θησαυρούς, αλλά το καλύτερο πράγμα που μπορείτε να αγοράσετε είναι κρασιά Νότιας Αφρικής, τα οποία θα σας τα στείλουν, θα σας τα εκτελωνίσουν και θα σας τα παραδώσουν στο σπίτι σας!
Κατερίνα Κατώπη
