Η Κατερίνα Κατώπη εντυπωσιάζεται από τον άψογο συνδυασμό αλματώδους ανάπτυξης, hip lifestyle, εξωτικής φύσης και παραδοσιακού χρώματος σε μια από τις πιο ανερχόμενες χώρες του Ινδικού, ιδανική για one of a kind καλοκαιρινά ταξίδια.
Βρέθηκα στη Μαλαισία μην ξέροντας τι ακριβώς θα συναντήσω. Γνώριζα ότι οι καρχαρίες στο Sipadan, οι παρθένοι κοραλλιογενείς ύφαλοι και τα μεγάλα πελαγικά συμπλέγματα των Perhentian Islands, τα μαλακά κοράλλια και τα φιλικά ψάρια ναπολέοντες κάνουν τους diving maniacs να ορκίζονται στο όνομα αυτής της χώρας. Ψάχνοντας όμως περισσότερο, βρέθηκα τόσο μπλεγμένη και τόσο εντυπωσιασμένη με το πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις εδώ, με την ομορφιά αλλά και την ποικιλότητα των ανθρώπων, των τοπίων, των παραδόσεων και της ενδοχώρας... Και φυσικά, συνειδητοποίησα ότι οι καταδύσεις ωχριούσαν τελικά μπροστά σε όλα τα άλλα! Τι να πρωτοπώ; Για το ταξίδι παρέα με το φεγγάρι στο ντεκ του παραμυθένιου «Eastern & Oriental Express» που ενώνει τη Μαλαισία με τη Σιγκαπούρη και την Ταϊλάνδη; Για τα one of a kind spa μέσα στη ζούγκλα ή σε παρθένες ακτές; Για το metropolitan hip lifestyle της πρωτεύουσας Kuala Lumpur, μιας σύγχρονης πυργοπολιτείας με «ανατολίτικους» ουρανοξύστες και ζωή που θα ζήλευε και το Λονδίνο; Για τα αρχαία δάση με τα άγνωστα ζώα και τα λιβάδια με τις ορχιδέες, τις εντυπωσιακές τελετές με τους χαρταετούς-δράκους, τις βόλτες με παραδοσιακά μαλαισιανά βαρκάκια στις μόνες θάλασσες του Ινδικού όπου το μπλε συναγωνίζεται αυτό του Αιγαίου; Μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις, που σε περνά από το oriental hip στο αυθεντικά εξωτικό κι από το παρθένο στο σύγχρονο. ένα ταξίδι-εμπειρία που δεν αρχίζει ούτε τελειώνει σ’ ένα πολυτελές resort ή σε μια εξωτική spa θεραπεία...
Έχοντας μπροστά μου το νοτιότερο τμήμα της πενίνσουλας της Ινδοκίνας κι ένα μεγάλο κομμάτι του Βόρειου Βόρνεο, ειλικρινά δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω. Μόλις όμως ανακάλυψα ότι υπήρχε τρένο που ξεκινούσε από τη Σιγκαπούρη, έτρεξα να βγάλω εισιτήριο, να φτάσω μεσάνυχτα στην αποβάθρα και να ξεκινήσω την εξερεύνηση. Τελικός προορισμός η Kota Bahru, στο βορειοανατολικό τμήμα της Μαλαισίας κι από κει καραβάκι για τα απομονωμένα νησιά Perhentian. Το τρένο είχε κουκέτες που χωρίζονταν με κουρτίνα και ήταν γεμάτο άντρες με παραδοσιακή φορεσιά που άπλωναν τα χαλιά τους για να προσευχηθούν στον Αλλάχ. Μόλις χάραξε και άνοιξα την κουρτίνα μου, το τοπίο μου πήρε την ανάσα. Περνούσαμε μία γέφυρα και από κάτω ένας ορμητικός ποταμός. Καθώς το τρένο περνούσε και σταματούσε σε διάφορα χωριά, παιδάκια έτρεχαν να το προλάβουν και στρίμωχναν τις φατσούλες τους στο τζάμι θέλοντας να αποσπάσουν ένα χαμόγελο από τους «ξένους». Όλα τα σπίτια ήταν ξύλινα, πάνω σε πασσάλους, μία παλιά ασιατική τεχνική για να προστατεύονται οι κάτοικοι από βροχές, πλημμύρες και ερπετά, και με τεράστια παράθυρα, που εξασφαλίζουν δροσιά. Οι γυναίκες δούλευαν, οι άντρες κουβαλούσαν ή σκαρφάλωναν στις φοινικιές να κόψουν καρύδες, τα παιδιά έπαιζαν ξυπόλυτα, άλλοι κοιμόντουσαν στις βεράντες, και γενικά επικρατούσε μια κατάσταση νωχελικότητας και αποσύνθεσης.
Φτάνοντας στον επαρχιακό σταθμό της Kota Bahru, προς στιγμήν αναρωτήθηκα πού έχω έρθει: ένα σύννεφο σκόνης παντού και ούτε ίχνος ξένου. Όμως ύστερα από μίας ώρας περιπέτεια με ένα «ταξί» που μας πήγε στο λιμάνι κι άλλη μία ώρα με ένα παραδοσιακό μαλαισιανό βαρκάκι που μας πέρασε στα απέναντι νησάκια, διαλύθηκαν όλες οι υποψίες μου. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα μια θάλασσα στην κυριολεξία σμαραγδί και διάφανη. Ίσως είχε να κάνει με την αντανάκλαση της πυκνής βλάστησης, ίσως με την κιτρινωπή άμμο-πούδρα, πάντως το θέαμα ήταν απλώς εκτυφλωτικό. Βρέθηκα σ’ έναν παράδεισο που όμοιό του δεν είχα ξανασυναντήσει. Τις επόμενες μέρες, που βάλθηκα να εξερευνήσω τη δυτική αλλά και ανατολική ακτή της Μαλαισίας, συνειδητοποίησα τελικά ότι το χρώμα της θάλασσας κι αυτή η εκπληκτική φυσική ομορφιά απαντώνται παντού, από το Langkawi στο Tioman και από το Sipadan στην Kuala Terrenganu, μόνο και μόνο για να δικαιώσουν την πιο εξωτική καρτποσταλική μας φαντασίωση. Εκτυφλωτικά χρώματα, όμως, κυριαρχούν παντού. Ακόμη και κάτω από τους 40°C οι γυναίκες –καθότι μουσουλμάνες– φορούν παραδοσιακές φορεσιές και μαντίλια στο κεφάλι, φτιαγμένα από φίνο δροσερό μετάξι στο πιο ζωντανό κίτρινο, τιρκουάζ, κόκκινο και πορτοκαλί. Οι βάρκες είναι όλες βαμμένες σε έντονα χρώματα – μία εικόνα ακόμη πιο μαγική όταν είναι φορτωμένες με τροπικά εξωτικά φρούτα. Στην επαρχία του Kelantan χαρταετοί με δράκους και περίτεχνα σχέδια φτιαγμένα στο χέρι γεμίζουν στις γιορτές τον ουρανό με όνειρα φτιαγμένα από χρυσό και χρώμα.
Για να καταλάβει όμως κανείς την κουλτούρα της Μαλαισίας, εξίσου έντονη και σημαντική με τη φυσική της ομορφιά, θα πρέπει να προσεγγίσει και το ιδιαίτερο μείγμα των ανθρώπων της. Από τη μία είναι οι Μαλαισιανοί, οι Κινέζοι και οι Ινδοί, που συμβιώνουν αιώνες τώρα, με έντονες αντιπαραθέσεις αλλά και απόλυτη αλληλεξάρτηση και αμοιβαία επιρροή, δίνοντας στη χώρα τον μοναδικό πολυπολιτισμικό χαρακτήρα της. Από την άλλη, είναι οι κατακτητές –Πορτογάλοι, Ολλανδοί και Άγγλοι– που κατέφθασαν εδώ από το 1500 και άφησαν έως σήμερα το δικό τους στίγμα και πολλά δυτικά έθιμα. Αποτέλεσμα; Το κρατίδιο που ξεπήδησε ως ανεξάρτητο από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από κουλτούρες, ένα αμάλγαμα Δύσης και Ανατολής, και τρομερών (αλλά όμορφων) αντιθέσεων.
Διότι μπορεί στην επαρχία όλα να κινούνται σε ρυθμούς αργούς και χαλαρούς και οι άνθρωποι να κατοικούν ακόμη σε ξύλινα σπίτια και να κυκλοφορούν ξυπόλυτοι, στις μεγάλες όμως πόλεις, το σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό. Τα γοητευτικά αποικιοκρατικά κτίρια, με τα μεγάλα παράθυρα, τις γρίλιες, τις σκεπαστές βεράντες και τα χειροποίητα πλακάκια, συνυπάρχουν με τα τζαμιά, τους κινέζικους και ινδουιστικούς ναούς και τους ουρανοξύστες. Το πετρέλαιο έχει δώσει τέτοια ώθηση στην οικονομία του τόπου, που μόλις πατήσεις το πόδι σου στην πρωτεύουσα καταλαβαίνεις ότι... πάει με χίλια. Αυτοκινητόδρομοι που θα ζήλευε ακόμη και η Γερμανία, μεγάλα εμπορικά κέντρα, όλες οι διεθνείς αλυσίδες πολυτελών ξενοδοχείων, μοντέρνος κόσμος, χλιδάτα καταστήματα, και ουρανοξύστες από γυαλί να ορθώνονται στον ορίζοντα. Στο επίκεντρο, οι δίδυμοι Patronas Towers, σχεδιασμένοι από τον Cesar Pelli, ολοκληρώθηκαν μετά πολλών βασάνων το 1998, για να γίνουν για λίγο τα ψηλότερα κτίρια του κόσμου, και φυσικά ακόμη και σήμερα το εθνικό σύμβολο της χώρας! Αρκετά μεγάλη διαφορά θα έλεγε κανείς από τα χαμόσπιτα των ανθρακωρύχων που στην ουσία θεμελίωσαν αυτή την πόλη το 1852.
Κι αν το 1852 σας φαίνεται υπερβολικά μακρινό, θα σας πάω πίσω στο 1995, όταν εδώ υπήρχε μόνο ένα «καλό» εστιατόριο, τα ξενοδοχεία ήταν μέτρια, ο κόσμος «κλειστός», τα καταστήματα ανύπαρκτα. Ξαφνικά όμως, και τελείως αναπάντεχα, η KL –όπως την ονομάζουν για συντομία– από ταπεινό έντομο έγινε μια όμορφη πεταλούδα, γεμάτη ζωή. Η Bukit Bintang και το Asia Heritage Row σφύζουν από στιλάτα μπαράκια και εστιατόρια, η εικαστική σκηνή είναι από τις καλύτερες και πιο προχωρημένες στην Ασία, η πίστα της Φόρμουλα 1 φέρνει κάθε χρόνο το διεθνές jet set στην πόλη και η νεολαία είναι πλήρως εναρμονισμένη με τη δύση. Η γαστρονομική σκηνή είναι γεμάτη εξάρσεις και όμορφες εκπλήξεις, ενώ το fusion έχει πάρει το πάνω χέρι, μιξάροντας τα πικάντικα μπαχάρια με τις πιο απαλές γεύσεις της Δύσης... Φυσικά, ακόμη και σήμερα μπορεί κανείς να απολαύσει απογευματινό τσάι με scones, σ’ ένα περιβάλλον με έντονο βρετανικό χαρακτήρα, λινά τραπεζομάντιλα και καζαμπλάνκες να δροσίζουν την ατμόσφαιρα, ή να γευτεί παραδοσιακές γεύσεις στα υπαίθρια σταντ. Ο νέος δυτικός τρόπος ζωής, όμως, φαίνεται να έχει πια τον πρωταγωνιστικό ρόλο: όλοι θέλουν να διασκεδάζουν μέχρι το πρωί, δουλεύοντας όμως εξίσου σκληρά. τους αρέσει αυτός ο δυναμισμός και η μετάλλαξη της πόλης τους!
Η ώρα περνάει, ντύνομαι και βάζω πλώρη για το «Sky Bar». Αύριο θα κάνω μία εκδρομή στα Cameron Highlands, το δροσερό καταπράσινο ησυχαστήριο των Άγγλων αποικιοκρατών στην ενδοχώρα, γεμάτο φυτείες τσαγιού. Προς το παρόν όμως, είμαι έτοιμη να νιώσω τον παλμό της πόλης και να θαυμάσω τη θέα από τον 33ο όροφο! Οι Patronas ορθώνονται μπροστά μου και τα φωτάκια απ’ τα γύρω εργοτάξια αναβοσβήνουν... Αναπολώ τις παραλίες, τα μασάζ στο spa του Pangkor Laut, τις καταδύσεις στο Βόρνεο... Δεν μπορώ όμως να μη ζηλέψω λιγάκι. Γιατί, κακά τα ψέματα, η πόλη (και η χώρα αυτή) έχει σκαρφαλώσει σε τέτοια ύψη, διατηρώντας ταυτόχρονα την ταυτότητα και τον πολιτισμό της. Και αυτό το ταξίδι δεν φαίνεται να σταματά!
Μαλαισία Know how
Πότε να πάτε
Όλο το χρόνο, καθώς δεν πλήττεται τόσο από μουσώνες και βροχές.
Πώς να πάτεΜέσω Ντουμπάι (με Emirates), Ντόχας (με Qatar), Φραγκφούρτης ή Σιγκαπούρης (με Singapore).
Πού να μείνετε KUALA LUMPURThe Ritz Carlton (www.ritzcarlton.com) Κεντρικό, με θέα στους πύργους Patronas!
Mandarin Oriental (www.manadarinoriental.com/kualalumpur) Ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της γνωστής αλυσίδας.
Carcosa Seri Negara (www.ghmhotels.com) Αποικιοκρατικό signe΄ by Adrian Zecha.
Westin Kuala Lumpur (www.starwoodhotels.com) Contemporary chic city hotel με όλα τα extras των Westin.
Le Meridien (www.kl-hotels.com/meridien) Φουτουριστικός ουρανοξύστης μέσα σε κήπους με τη σφραγίδα της αλυσίδας.
Sunway Resort Hotel (www.sunwayhotels.com) Πολυτελές resort με 441 δωμάτια διαφορετικών τύπων σε κήπους με τροπική βλάστηση.
Number Eight Guesthouse (www.numbereight.com) Για ταξιδιώτες που αναζητούν το στιλ.
LANGKAWIWestin Langkawi Resort (www.starwoodhotels.com) Ένας τροπικός παράδεισος με deluxe δωμάτια και βίλες σε μια υπέροχη παραλία.
Four Seasons Langkawi (www.fourseasons.com) Παραδοσιακά στοιχεία μαλαισιανής αρχιτεκτονικής και μαροκινές αναφορές πάνω σε μια κάτασπρη παραλία.
The Datai (www.ghmhotels.com) Πανοραμικά χτισμένο μέσα στη ζούγκλα, με μαγευτική παραλία και σούπερ spa.
ΑΛΛΟΥ...
Η αποικιοκρατική κουζίνα, τα πικάντικα μαλαισιανά πιάτα και η μείξη ινδικού, μαλαισιανού και κινέζικου είναι must.
Πολύχρωμα μεταξωτά υφάσματα και μπαχάρια! «Φιρμάτα» ρούχα στο Suria KLCC Shopping Centre στην KL ή στο Pavillion Shopping Center.
Κατερίνα Κατώπη
