Η Κατερίνα Κατώπη ανακαλύπτει έναν ανερχόμενο eco-chic παράδεισο στη Μεξικάνικη Ριβιέρα του Yucatan, εκεί όπου οι Μάγια πίστευαν ότι γεννήθηκε ο ουρανός.
Στο background ακούγεται ο Phil Collins και η Rachel Ward οδηγεί το κάμπριο κατσαριδάκι της σ’ έναν άγριο εξωτικό δρόμο, που από τη μία του πλευρά έχει τα τιρκουάζ νερά της Καραϊβικής και από την άλλη ένα πυκνό δάσος από γιούκα. Ένα βαρκάκι αράζει σε μια ροζ παραλία με βράχια που πάνω τους κρέμονται, ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο, τα πανάρχαια μνημεία των Μάγια της Tulum. Δεν νομίζω ότι η ’80s ταινία «Against All Odds» του Taylor Hackford έχει στοιχειώσει μόνο τα δικά μου παιδικά όνειρα με τ’ αποπλανητικά της τοπία, δημιουργώντας μου μια ακαταμάχητη έλξη για τη μεξικάνικη χερσόνησο του Yucatan και το μικρό νησάκι του Cozumel. Κάτι τέτοιες ταινίες, άλλωστε, αποτελούν ίσως το λόγο για πολλά από τα ταξίδια μας.
Χρόνια μετά, φοιτήτρια πια στην Αμερική, αποφασίζω σε κάποιο spring break να κάνω το όνειρο πραγματικότητα και πετάω για Cozumel. Νοικιάζω ένα κίτρινο κατσαριδάκι (τα έφτιαχναν ακόμη στο Μεξικό) και βάζω πλώρη για το νησάκι της Καραϊβικής που ανήκει στο Μεξικό. Γοητεύομαι, αλλά το πέρασμα μου απέναντι, στο μικρό αυτό κομμάτι του Yucata΄n που σήμερα ονομάζεται Riviera Maya, είναι έρωτας με την πρώτη ματιά – όχι μόνο για την άγρια ομορφιά, αλλά και για τους χαμογελαστούς, ελαφρώς μελαψούς ανθρώπους, τη φύση, την ησυχία και αυτήν τη διάφανη άμμο που χαϊδεύει τις πατούσες μου. Γιούκα και φοινικόδεντρα παντού και μια φαρδιά παραλία που φαίνεται να μην τελειώνει καν εκεί όπου φτάνει το μάτι. Η άμμος, κάτασπρη, διάφανη, απαλή, καταλήγει στο εκτυφλωτικό τιρκουάζ της Καραϊβικής, που είναι όσο ανήσυχο χρειάζεται για να μην ξεθαρρεύουμε και πολύ. Μερικές εκατοντάδες μίλια μέσα στη θάλασσα, κάτω από το νερό, ο δεύτερος μεγαλύτερος ύφαλος του κόσμου «σπάει» το μένος της θάλασσας, προστατεύοντας το μικρό αυτό κόσμημα της ανατολικότερης περιοχής του Μεξικού. Φαίνεται πως οι Μάγια ήξεραν πού έχτισαν το βασίλειό τους...
Όλα αυτά, βέβαια, τα έζησα στο τέλος του 1980. Δυστυχώς, η περιοχή δεν έμεινε ανέπαφη από τον τουρισμό... Μικρά και μεγαλύτερα ξενοδοχεία ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια, οι δρόμοι ασφαλτοστρωθήκαν, υπάρχουν πλέον ταμπέλες σχεδόν παντού και γενικά είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι εδώ όλα βράζουν. Δικαίως βέβαια, γιατί τέτοια ομορφιά –παραδόξως, τελείως ακατέργαστη ακόμη– πολύ σπάνια συναντά κανείς. Σε γενικές γραμμές, η οικιστική ανάπτυξη είναι σχετικά περιορισμένη, χωρίς να στερεί τίποτα από τη φυσική ομορφιά που εξακολουθεί να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν είναι μόνο τα σαγηνευτικά τοπία, αλλά κι αυτή η εκκωφαντική ησυχία.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αυτή η περιοχή αναδύει μια απόκοσμη ηρεμία, μια χαλαρότητα που πραγματικά
δεν θα περίμενε κανείς να βρει τόσο κοντά σ’ έναν ξέφρενο παραθεριστικό οικισμό όπως το Cancun. Αισθάνομαι λες κι ένα αόρατο χέρι –ίσως κάποια θεότητα των Μάγια;– ρυθμίζει τα πάντα, δημιουργώντας έναν τόπο που
λάμπει, σε χαλαρώνει και σε κάνει να χαμογελάς συνέχεια.
Η Riviera Maya είναι όλη κι όλη 130 χλμ., που ξεκινούν νότια του Cancun (και πριν από την Playa del Carmen) στη χερσόνησο του Yucata΄n και φτάνουν λίγο μετά τις αρχαιότητες στην Tulum. Εκτείνεται παραλιακά κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου 307, στην ανατολικότερη πολιτεία του Μεξικού, το Quintana Roo. Η περιοχή είναι σχετικά επίπεδη και η θάλασσα δεν φαίνεται από το δρόμο. ωστόσο, οι ακτινωτοί δρόμοι που ξεκινούν από τον αυτοκινητόδρομο οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έρημες παραλίες, τροπικά δασύλλια, ξενοδοχεία και λιμνοθάλασσες. Οι λίγοι δρόμοι που κατευθύνονται στη δυτική ενδοχώρα υπόσχονται έντονες συγκινήσεις. Αν τους ακολουθήσετε, θα καταλήξετε σε ανεξερεύνητους ναούς των Μάγια, σε μικρά χωριουδάκια ξεχασμένα στην αποικιοκρατία και στην πυκνή, καταπράσινη... ζούγκλα. Το σήμα κατατεθέν της περιοχής, όμως, είναι οι cenotes,
οι μικρές λιμνούλες γλυκού νερού, διάσπαρτες σε όλο το Yucatan, που στην αρχαιότητα αποτελούσαν πηγή ζωής για τον πολιτισμό των Μάγια. Σήμερα, μπορεί κανείς να δροσιστεί, να κάνει μπάνιο στα κρυστάλλινα πεντακάθαρα νερά τους, ακόμη και ν’ ακολουθήσει κάποιες από αυτές που «ανοίγουν» σε σπηλιές-υπόγειες πολιτείες γεμάτες σταλακτίτες.
Αφήνω πίσω μου το (φρικτό) πολύβουο αεροδρόμιο του Cancun και βάζω πλώρη για το όνειρο. Για μία εβδομάδα, θα δω μοναδικές αρχαιότητες, θα κάνω ποδήλατο στη ζούγκλα, θα καταδυθώ σε «κήπους» από τεράστιες μοβ βεντάλιες ανάμεσα σε πολύχρωμα ψάρια, θα βουτήξω στις cenotes, θ’ αναζητήσω κροκόδειλους στο Sian Ka’an και φυσικά θ’ αράξω στην παραλία παρέα μ’ ένα βιβλίο, δυνατό αντηλιακό και μια παγωμένη μαργαρίτα! Κι αν μου έρθει όρεξη για πάρτι, χορό και τρελές νύχτες, θα πεταχτώ μέχρι την Playa del Carmen, για να διασκεδάσω σ’ ένα από τα μπαράκια της – λένε ότι είναι η πιο γοργά αναπτυσσόμενη πόλη της Λατινικής Αμερικής.
Εξοπλισμένη μ’ ένα παρεό, πολλά μαγιό και τις havayanas μου, ξεκινώ τις εξορμήσεις. Πρώτος σταθμός το εθνικό πάρκο του Aktun Chen – γελάω με την ταμπέλα στο πάρκιν που παροτρύνει τους οδηγούς να κλειδώνουν τα
αυτοκίνητά τους για να μην τα βρουν στην επιστροφή γεμάτα μαϊμούδες! Το ταξίδι σε μια ατελείωτη πολιτεία από διαδοχικά υπόγεια δωμάτια, ατμοσφαιρικά φωτισμένα, ξεκινά. Οι σταλακτίτες συναντούν τους σταλαγμίτες που «ανεβαίνουν» από τη γη, η ατμόσφαιρα μυρίζει μέταλλο –φταίει το κάλσιο και τα διάφορα ασβεστολιθικά πετρώματα– και οι μικρές λίμνες από φρέσκο, καθάριο νερό δημιουργούν παιχνιδιάρικους ιριδισμούς. Βρισκόμαστε σε μία από τις υπόγειες «αίθουσες» που τροφοδοτούν όλο το Yucata΄n με νερό. Το κλίμα είναι υγρό, οι αρθρώσεις μου αρχίζουν να πονάνε. Πρέπει ν’ αναπνεύσω καθαρό αέρα... Βγαίνω και πάλι στον αυτοκινητόδρομο και στον πρώτο δρόμο που βρίσκω, στρίβω αριστερά προς αναζήτηση θάλασσας...
Την επομένη, σειρά έχουν τα αρχαία της Tulum, η εντυπωσιακή καστροπολιτεία που οι Μάγια έχτισαν πάνω στα βράχια με θέα τη θάλασσα, για να εξυπηρετεί τις εμπορικές τους δραστηριότητες και να λειτουργεί ως φάρος για τους ναυτικούς. Τόσο εντυπωσιακά είναι τα κτίσματα που, όταν το 1518 ο Ισπανός εξερευνητής Juan de Grijalva πέρασε από εδώ, αναφώνησε ότι η πόλη αυτή θυμίζει τη Σεβίλλη σε μέγεθος και λάμψη. Βέβαια, οι ορδές των τουριστών διαβρώνουν το τοπίο, κλέβοντας λίγη από τη μαγεία του. Εγώ, ωστόσο, φρόντισα να έρθω πρωί πρωί, πριν καταφθάσουν τα πούλμαν, για να χαρώ την ησυχία και τη γοητεία μόνη μου. Μόλις ο ήλιος και η ζέστη αρχίζουν να γίνονται ανυπόφορα, κατεβαίνω στη μικρή παραλία και δροσίζομαι στα πεντακάθαρα νερά. Δεν είναι όμως δυνατόν να βρίσκομαι στην κοιτίδα του πολιτισμού των Μάγια και να μην αναζητήσω πιο... hard core πυραμίδες! Με αθλητική περιβολή αυτή τη φορά, βάζω πλώρη για την Coba, στα βορειοδυτικά της Tulum, μια πολιτεία χαμένη στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας. Αισθάνομαι σαν μοντέρνος εξερευνητής, καθώς εμφανίζονται μπροστά μου ο ένας ερειπωμένος ναός μετά τον άλλο, πνιγμένοι στη βλάστηση και τους κορμούς των δέντρων. Στάδια, ναοί, κτίσματα και μια πυραμίδα (αυτή της Nohoch Mul), που θεωρείται η ψηλότερη όλης της χερσονήσου. Σκαρφαλώνω σχετικά εύκολα και μένω με το στόμα ανοιχτό χαζεύοντας την ομορφιά και το τροπικό δάσος από ψηλά!
Συνεχίζω με το αυτοκίνητο προς την ενδοχώρα και κάνω μια μικρή στάση στην κεντρική πλατεία του πανέμορφου ισπανικού χωριού Valladolid, όπου όλα κινούνται σε πολύ αργούς ρυθμούς. Οι γιαγιάδες κάθονται στα
παγκάκια και συνομιλούν, τα παιδιά παίζουν, οι ηλικιωμένοι πίνουν καφεδάκι ή λίγο αλκοόλ. Μου δείχνουν το δρόμο και σε 15 λεπτά είμαι στο Ek-Balam, έναν κρυφό ναό που είναι αφιερωμένος στο τζάγκουαρ. Είμαι μόνη μέσα στη ζούγκλα και η αρχαία σιωπή τυλίγει τα πάντα... Μα, ακριβώς γι’ αυτό δεν ήρθα εδώ;
Εξουθενωμένη, αλλά γεμάτη εικόνες, αποφασίζω να χαλαρώσω, να τεμπελιάσω σαν Μεξικάνος με το σομπρέρο μου, να κολυμπήσω και ν’ απολαύσω κάθε λογής θεραπεία, scrub και μασάζ στο spa του ξενοδοχείου μου. Τις τελευταίες μέρες, παίρνω και πάλι το αυτοκίνητο με προορισμό το εθνικό πάρκο Sian Ka’an Biosphere Reserve, το όνομα του οποίου σημαίνει «εκεί όπου γεννήθηκε ο ουρανός». Είναι τόσο πράσινο και τροπικό, που θαρρείς πως δεν είναι αληθινό!
Βρίσκομαι πια στην άκρη της Riviera, στο κατάλληλο σημείο για να πάρω μια γεύση του πώς ζούνε οι ντόπιοι. Ακολουθώ τον καρτποσταλικό «κρυμμένο» παραλιακό δρόμο της Boca Paila. Τα πράγματα εδώ είναι ακόμη πιο χαλαρά, νωχελικά και μποέμικα. Αριστερά η θάλασσα, δεξιά η βλάστηση. Γοητεύομαι από τα μικρά, δίχως πολυτέλειες ξενοδοχειάκια: οι καλύβες τους φωτίζονται το βράδυ με λάμπες θυέλλης, οι κουνουπιέρες κρατούν μακριά τα διάφορα ζωύφια και για δροσιά διαθέτουν καζαμπλάνκες ή δροσερά ξύλινα παράθυρα με γρίλιες. Η ώρα έχει περάσει, ο ήλιος πέφτει κι εγώ δεν θέλω να γυρίσω στην πολυτέλεια της σουίτας μου. Θέλω οι τελευταίες μου εικόνες από αυτόν το μαγικό τόπο να είναι μέσα στη φύση. Νοικιάζω μια καλύβα με μια αιώρα μπροστά στο κύμα. Σας συνιστώ να το κάνετε· εδώ ,αυτό είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια .Η ησυχία είναι απόλυτη και το απαλό αεράκι μού παίρνει τα μαλλιά. Νανουρίζομαι κάτω από τα δέντρα και, καθώς σηκώνω το κεφάλι μου, συνειδητοποιώ ότι τόσο έναστρο, τόσο λαμπερό ουρανό έχω να δω από έναν Αύγουστο πριν από πολλά χρόνια στην άγονη γραμμή του Αιγαίου... Μήπως τελικά οι Μάγια είχαν δίκιο να λένε ότι «εδώ γεννήθηκε ο ουρανός»;
Riviera Maya Know How
Πώς να πάτε
Με αεροπλάνο μέχρι το Cancun. Από εκεί νοικιάζετε αυτοκίνητο. Η Carretera 307, ο παραλιακός δρόμος που διασχίζει όλη τη Riviera Maya, είναι φαρδιά και δεν θα συναντήσατε σοβαρά προβλήματα.
Πότε να πάτε
Ο καιρός είναι πολύ καλός όλο το χρόνο, προτιμήστε όμως να πάτε από Νοέμβριο μέχρι Μάιο, καθώς οι
καλοκαιρινοί μήνες (Ιούνιος-Αύγουστος) είναι ιδιαίτερα υγροί.
Πού να μείνετεΕίμαι λάτρης των καλών ξενοδοχείων, ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι η Riviera Maya, είναι από τα λίγα μέρη στον κόσμο, που με χαρά θα έμενα σε όποια ενοικιαζόμενη καλύβα στην παραλία μου έκανε «κλικ». Ψάξτε το
δικό σας «τέλειο» κατάλυμα!
La Maroma (www.maromahotel.com): Το πρώτο μικρό σούπερ λουξ ξενοδοχείο της περιοχής, χαμένο μέσα σε μια φυτεία από κοκκοφοίνικες. Η επιτομή της ξυπόλυτης πολυτέλειας – και με spa αξιώσεων.
Deseo Hotel & Lounge (www.hoteldeseo.com, www. designhotels.com): αισθησιακό, hip, μπιτάτο και σούπερ μοδάτο, είναι το πλέον σοφιστικέ μέρος για τη διαμονή σας.
Basico (www.designhotels.com): Από τα πιο ιδιαίτερα design-hotels με «πράσινη» συνείδηση και έντονο τοπικό πνεύμα.
Casa Magna (www.amansala.com): Το πρώην εξοχικό του βαρόνου της κοκαΐνης Pablo Escobar, πόλος έλξης για μέλη του τζετ σετ που αναζητούν πριβέ χαλάρωση σε ζεν ατμόσφαιρα.
Hotel Esencia (www.hotelesencia.com): Το σπίτι μιας Ιταλίδας βαρόνης μεταμορφώθηκε σ’ ένα μικρό λουξ ξενοδοχείο 29 δωματίων, με σούπερ spa και βραβευμένο σεφ.
Ikal Del Mar (www.ikaldelmar.com): Ρομαντική συλλογή από βίλες, χαμένες μέσα στη ζούγκλα, με τέλειο σέρβις.
Mandarin Oriental (www.mandarinoriental.com): Αέρας Ασίας, στο (σχετικά μικρό) resort που άνοιξε τις πύλες του τον περασμένο Δεκέμβριο.
Πού να φάτε
Στα καλά ξενοδοχεία, αλλά και όπου σας αρέσει, καθώς τα μικρά εστιατοριάκια πάνω στη θάλασσα και στα χωριά είναι κατά γενική ομολογία ασφαλή.
Για να δοκιμάσετε παραδοσιακή μεξικάνικη κουζίνα των Μάγια, πηγαίνετε στο Yaxche στην Playa Del Carmen (984-8732502) και για ψαράκι σε μποέμικο περιβάλλον στην Posada Margherita (984-100 3780) στο δρόμο της Boca Paila. Στο Hechizo (984-100 0710) στην Tulum, απλώς και μόνο γιατί οι ιδιοκτήτες του παράτησαν το «Ritz» στη Σιγκαπούρη για ν’ ανοίξουν αυτό το μαγαζί!
Μη χάσετε
