Εκρηκτικό μείγμα ιστορίας και κοσμοπολιτισμού, νέες hip διευθύνσεις, επιχειρηματίες trend-setters που τις βάζουν στα άμεσα σχέδιά τους. Η Βίκυ Νταλακώστα και o Δημήτρης Μαχαιρίδης, αντίστοιχα, σηκώνουν τα πέπλα του μυστηρίου των δύο γοητευτικών κυριών της διπλανής πόρτας και ξιφομαχούν με... εικόνες από τις πιο ανερχόμενες πόλεις της εγγύς Ανατολής.
Δαμασκος
Η Μεδινα ειναι μοδα!
Περπατάς στο σουκ των μπαχαρικών που βουίζει δίπλα σε exclusive μπουτίκ. κάνεις check-in σ’ ένα δαμασκηνό σπίτι μεταμορφωμένο σε ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο. απολαμβάνεις το 15ετές ρούμι σου στο νέο «Four Seasons» ή σε μια ηλικίας 300 χρόνων κατοικία που έχει μετατραπεί σε ρεστοράν, έχοντας μόλις χαλαρώσει σ’ ένα χαμάμ «τύφλα-να-χουν-τα-spa».
Η Δαμασκός έχει δημιουργήσει πολύ ισχυρό ρεύμα τελευταία, όχι μόνο στα μέσα ενημέρωσης αλλά και στα ταξιδιωτικά πρακτορεία διεθνώς. Κι όχι τυχαία. Κατ’ αρχάς, είναι πανεύκολο να πας: από την Αθήνα με απευθείας πτήση της Syrian Air, φτάνεις μεσημέρι Παρασκευής και μπαίνεις στο αεροπλάνο της επιστροφής τη Δευτέρα το απόγευμα, για λιγότερο από δύο ώρες. Πέραν της εγγύτητας όμως, η Δαμασκός είναι από τις πιο αυθεντικές πόλεις του αραβικού κόσμου και δικαίως ανακηρύχτηκε Ισλαμική Πολιτισμική Πρωτεύουσα για το 2008: εδώ ζεις με την ιστορία. το αρχαίο στέκει με απόλυτη φυσικότητα δίπλα στο μοντέρνο.
Η εξέλιξη της πόλης είναι ραγδαία την τελευταία πενταετία. Το 2004, εγκαινιάστηκε η Όπερα στις όχθες του ποταμού Μπάραντα, με γυαλιστερά μάρμαρα και πίνακες Σύριων καλλιτεχνών στο λόμπι – είχα την τύχη να παρακολουθήσω έως και μοντέρνο χορό από την κορυφαία Russel Maliphant Company, με εισιτήριο περίπου € 15! Η δεύτερη γενιά των Άσαντ, ο αγγλοσπουδασμένος πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ και η «αβρή ξανθιά» σύζυγός του Ασμά, ποντάρουν σε μια περισσότερο κοσμική εικόνα (η οποία ελάχιστα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα), επιτρέποντας κάποιες ελευθερίες σε σχέση με τον ατσάλινο πατέρα Άσαντ. Υπάρχουν σινεμά που διαφημίζουν απροκάλυπτα ταινίες σεξ, ακμάζουσα κοινότητα bloggers και κάποιες φωνές διαφωνούντων διανοούμενων, στους οποίους επιτρέπονται οι... ψίθυροι, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα. Αυτό το άνοιγμα της κυβέρνησης είναι η μαγιά για την ξενοδοχειακή άνθηση και το κύμα αναστηλώσεων ιστορικών κατοικιών και τη μετατροπή τους σε εστιατόρια και καταστήματα πολυτελείας.
Η πιο καραμπινάτη άφιξη στη Δαμασκό είναι το ξενοδοχείο «Four Seasons»: άνοιξε με σαουδαραβικά κεφάλαια στην καρδιά της νέας πόλης και επιβάλλεται με τον continental όγκο του στον ουρανό της. Αν και δεν διαθέτει εστιατόριο με θέα, προσφέρει... ορεκτικό people watching στο διακριτικά ζεν tea room αλλά και την καλύτερη λίστα ποτών στην πόλη στο διακοσμημένο αλά gentlemen’s club μπαρ του. Ένα εμπορικό κέντρο –με δυτικά brands και μεγάλες φίρμες της πολυτέλειας του Κόλπου– δημιουργήθηκε στις παρυφές του ξενοδοχείου. Και ετοιμάζεται το «Intercontinental»...
Όμως εδώ δεν περνάει το glitzy rich του Ντουμπάι. Οι άνθρωποι έχουν βαθύτατη αίσθηση ιστορικής συνέχειας. Αυτό είναι και το μυστικό πίσω από το σαγηνευτικό feeling της μεδίνας που αναγεννιέται. Δεν είναι τυχαίο που το ξενοδοχείο «Beit al Mamlouka» ήταν 5ο παγκοσμίως στη hot list του «Conde΄ Nast Traveller» για το 2006. Πρόκειται για ένα δαμασκηνό σπίτι του 17ου αιώνα, που αναστηλώθηκε και σκηνογραφήθηκε (διότι δεν επαρκεί να μιλάμε για διακόσμηση...) από τη May Mamarbachi, η οποία έκανε μεταπτυχιακά ισλαμικής τέχνης στο Λονδίνο. Οκτώ μόνο δωμάτια στο στιλ των Μαμελούκων (με κάποια οθωμανικά στοιχεία): βαριά δαμασκηνά, αντίκες, οροφογραφίες και χειροποίητα πλακάκια στα μπάνια. (+96 3115 430 445, www.almamlouka.com. Ενδεικτικά, το δωμάτιο Harun Al Rashid κοστίζει $ 190 με πρωινό). Μέσα στον Οκτώβριο, ανοίγει και δεύτερο boutique ξενοδοχείο, στην καρδιά της μεδίνας: το «Beit Al Joury» είναι ένα αρχοντόσπιτο, επίσης αναστηλωμένο με πιστότητα στην παράδοση. διαθέτει δέκα μόνο δωμάτια, εσωτερική αυλή και ρεστοράν (επικοινωνήστε με τον ιδιοκτήτη Mamoun Al Halaby, ο οποίος έχει και το ταξιδιωτικό πρακτορείο Ain Dara, +963 112314016, www.aindara-tours.com).
Και φυσικά, μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ο Σαουδάραβας «Σεΐχης της Μόδας», ο «chic sheik» Majed al Sabah (είναι ήδη διάσημος, αλλά θα τον μάθουν κι… οι πέτρες όταν ολοκληρωθεί η παγκόσμια συνεργασία του με τον Tom Ford) άνοιξε πέρυσι εδώ μία από τις εμβληματικές του μπουτίκ: επί της Madhat Pasha, στη συμβολή με το σουκ των μπαχαρικών, ένας παλιός στάβλος μετατράπηκε σε Villa Moda, με αυστηρά επιλεγμένα κομμάτια από διεθνείς οίκους μόδας. Στον επάνω όροφο, οι beautiful people της πόλης –σας διαβεβαιώνω, υπάρχουν πολλοί...– παρακολουθούν επιδείξεις couture!
Από τα χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις ανάπλασης αρχοντικού στη Μεδίνα είναι το «Beit Jabry» – αν ο συγγραφέας Ναγκίμπ Μαχφούζ ήταν Σύριος, αυτό θα ήταν σίγουρα το στέκι του. Μιλάμε για ένα δαμασκηνό σπίτι-μελίσσι, ηλικίας τριακοσίων ετών, που δεν είναι απλώς ένα καφέ-ρεστοράν αλλά το μέρος όπου συναντιέται toute Damas. Ο ιδιοκτήτης Raed Jabry, ανιψιός του ομώνυμου Σύριου ποιητή, καλλιτεχνεί διατηρώντας τον αυθεντικό του χαρακτήρα σε διακόσμηση και γεύσεις. Θα δοκιμάσετε τοπική κουζίνα και θα καπνίσετε ναργιλέ δίπλα στο σιντριβάνι, με τον ήχο από το ούτι – προσωπική μου αδυναμία ο Khaldoun Hennawy που τραγουδά συνήθως τα weekends. Ζητήστε να σας δείξουν τη σάλα με τα άζαμι και τις οροφογραφίες (+96 3115 416 254, www.jabrihouse.com).
Η μεδίνα είναι η ψυχή της Δαμασκού. Κλασική είσοδος, το τουριστικό σουκ Al Hamidiye, όπου αξίζει να δοκιμάσεις εξ ολοκλήρου χειροποίητο παγωτό ή κρέμα-βανίλια «της γιαγιάς» στου Bakhdash. Γύρω, ένας λαβύρινθος από σουκ, με επίκεντρο την πλατεία του μεγαλοπρεπούς Τζαμιού των Ουμαγιάδων, ένα από τα μεγαλύτερα μουσουλμανικά τεμένη που έχτισαν βυζαντινοί τεχνίτες το 715. Δυο βήματα από κει, δίπλα στο μαντρασά al Zahiriya, θα κάνεις ένα χαμάμ-ιεροτελεστία. Φαντάσου την Ummu Mohamed να τραγουδάει βεδουίνικα, ενώ σου λούζει τα μαλλιά στο ηλικίας χιλίων ετών Hammam Al Malek Az Zaher – όχι απλώς το αρχαιότερο εν λειτουργία, αλλά ίσως και το πιο αυθεντικό στον κόσμο (sorry, ladies, μόνο Δευτέρα, oι άντρες, πάλι, μπορούν να το επισκέπτονται καθημερινά. Πληροφ.: +96 3112 225 330).
Η Δαμασκός έχει αέρα αιώνιας πόλης και της φαίνεται – ένα κατάλοιπο ρωμαϊκού τείχους πάνω στο οποίο βρίσκεται ένα σπίτι, οι κολόνες του προπυλαίου του ναού του Διός δίπλα σ’ ένα κατάστημα χαλιών… Σε απόσταση μόλις 100 μέτρων, λίγο πριν την Bab Sharki, την Ανατολική Πύλη, συνυπάρχουν το Καθολικό πατριαρχείο, ο ορθόδοξος ναός της Μαριαμίγια, μια ρωμαϊκή αψίδα και πάμπολλα τζαμιά. Πολύ κοντά, βρίσκεται ένα από τα ωραιότερα εστιατόρια της πόλης, το «Maison Chami» που λάμπει έπειτα από μια ανακαίνιση που κόστισε $ 1.500.000. Εδώ θα γευτείτε αυθεντική αραβική πολυτέλεια και 70 ντόπιους μέζα (μεζέδες) σε κάποια από τις θαυμάσιες σάλες του: τη Δαμασκηνή, τη Χρυσή, την Οθωμανική… Μust είναι και το «Al Khawali» στη Madhat Basha, που χτίστηκε επί Μαμελούκων, το 1368: στις σάλες του –η πέτρινη, η Ajami, η αραβική και η Jewel of the Orient– θα ευχαριστηθείς αραβική κουζίνα σε πολύ ήπιες τιμές (+96 311 222 5808).
Πολύ κοντά, πάντα επί της Madhat Pasha, οι διαδοχικές κατοικίες των προυχόντων Sibai, Kuatli και Nizam μετατρέπονται σ’ ένα πολυτελές ξενοδοχείο με πολλές ιδιαιτερότητες, όπως για παράδειγμα το χαγιάτι, που οι ντόπιοι ονομάζουν tayara, δηλαδή αεροπλάνο, γιατί από κει έχεις θέα στις ταράτσες της πόλης. Αριστερά από την Bab Sharki, βρίσκεται το παρεκκλήσι του Ανανία, όπου διανυκτέρευσε ο Απόστολος Παύλος, και σε πέντε λεπτά απόσταση το club «Μar Mar», όπου τα νιάτα της Δαμασκού βάζουν «φωτιά» στην μπάρα, ενώ είναι meeting place και για τα μέλη της αργοκίνητης μεν «ψαχνόμενης» δε κινηματογραφικής βιομηχανίας της Συρίας.
Μεταξύ των πλέον δραστήριων κατοίκων της μεδίνας, ο γλύπτης Μustafa Ali (+96 311 5421 988), από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της Συρίας: αξίζει να επισκεφτείς το σπίτι-ατελιέ του στην εβραϊκή συνοικία Al Ameen. Στάση στο Μαντρασά Azem, για μεταξωτά μαντίλια και δαμασκηνά υφάσματα, και στο σουκ Bzouriye για μπαχαρικά - ιδίως ζάαταρ (μείγμα από θυμάρι).
Και η νέα πόλη, όμως, έχει το ενδιαφέρον της: στο Εθνικό Μουσείο (περνάς την πεζογέφυρα από το «Four Seasons») σκανάρεις την ιστορία πολιτισμών από τους Σουμέριους και εντεύθεν. Τσάι στο αίθριο του λόμπι στο «Cham Palace» (www.chamhotels.com), μαμούλ και σιροπιαστά από του Saddik στην οδό 25ης Ιουλίου και σοκολάτες από τον ιστορικό Ghraoui (www.ghraouichocolate.com, +96 311 332 3320). Στη Δαμασκό, η νοσταλγία είναι γλυκιά.
Τύνιδα
Η Ευρωπαια τησ βορειας Αφρικης
Ατμοσφαιρικές παλιές κατοικίες εύπορων Τυνήσιων που μετατρέπονται σε πολυτελή ξενοδοχεία κι εστιατόρια αλλά και παραδοσιακές «νησιώτικες» γωνιές με μπουκαμβίλιες και γαλάζια καφασωτά. Hip γειτονιές με πολυεθνικό χρώμα όπου έχουν ανοίξει τα ατελιέ τους νέοι δημιουργοί από διάφορες χώρες, πλάι σε μοντέρνα μπαρ και γαλλικά εστιατόρια. Καινούργια design hotels δίπλα στα ερείπια της αρχαίας Καρχηδόνας. Αποικιοκρατική αίγλη στη Ville Nouvelle με τη μαρσεγιέζικη αρχιτεκτονική αλλά και μια αυθεντική Μεδίνα με παραδοσιακά σουκ, ξυλόγλυπτα ζωγραφιστά πορτόφυλλα, αντικερί και πανέμορφα εστιατόρια.
Ίσως η πιο φιλελεύθερη μουσουλμανική πόλη, η Τύνιδα μιξάρει απίθανα το παραδοσιακό ανατολίτικο με το μοντέρνο ευρωπαϊκό και προσφέρεται για ένα εξαιρετικό long weekend. Έδρα διεθνών οργανισμών και πολυεθνικών, μόλις δύο ώρες αεροπορικώς από την Αθήνα, διαφέρει εντελώς από τις άλλες αραβικές πρωτεύουσες. Οι γυναίκες κυκλοφορούν ασυνόδευτες, δυτικότροπα ντυμένες, το ντόπιο κρασί συναγωνίζεται το γαλλικό, οι λογαριασμοί πληρώνονται μέσω Internet. Χάρη στην πρόσκληση του φίλου μου του Σταύρου, επικεφαλής μεγάλης ευρωπαϊκής εταιρείας που ζει στην Τύνιδα, ανακάλυψα μια όψη της πόλης που δεν εξαντλείται στα τουρ των γκρουπ, ένα κοσμοπολίτικο melange που χαρακτηρίζει τους μοδάτους ταξιδιωτικούς προορισμούς της εποχής.
Ανεβαίνοντας την κεντρική λεωφόρο της Τύνιδας που ξεκινά από τις όχθες της λίμνης και φτάνει στην είσοδο της Μεδίνα (στα αραβικά σημαίνει «παλιά πόλη»), θα προσέξετε ότι αλλάζει συνεχώς ονόματα που συνδέονται με την ιστορία της Τυνησίας: Ξεκινά ως Avenue de l’ Afrique, συνεχίζει επισήμως ως Avenue Habib Bourguiba (ο πρώτος πρόεδρος της Τυνησίας), ενώ όλοι την αποκαλούν Avenue de Paris – από την εποχή των Γάλλων αποικιοκρατών. Μεσολαβεί η Place de l’Independence (πλατεία της Ανεξαρτησίας) και μετά συνεχίζει ως Avenue de France μέχρι την είσοδο στη Μεδίνα.
Οι δενδροστοιχίες, τα καφέ, τα φαρδιά πεζοδρόμια, οι σερβιτόροι με τις άσπρες ποδιές, τα γεμάτα κόσμο τραμ, η πρεσβεία της Γαλλίας και οι γύρω τετραγωνισμένοι δρόμοι με τα μαρσεγιέζικης αρχιτεκτονικής κτίρια δίνουν την αίσθηση της Ville Nouvelle, που σχεδίασαν οι Γάλλοι, σε αντιπαράθεση με την αραβικής αρχιτεκτονικής Μεδίνα. Πιείτε μια τοπική μπίρα στο «Cafe΄ de Paris», το μόνο που τη σερβίρει στο πεζοδρόμιο, αγοράστε μυρωδικό καφέ από το «Cafe΄ Bondin» –λειτουργεί από το 1910 στο νούμερο 10 της Avenue de France– και μετά μπείτε στη μεδίνα.
Με στενά δρομάκια, στοές, άπειρα μαγαζιά, εμπόρους-κράχτες και πολυκοσμία, η Μεδίνα, ανεβαίνει μέχρι την κορυφή του λόφου και τελειώνει στην πανέμορφη πλατεία Kasbah, που περιτριγυρίζουν τα αραβο-αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής κυβερνητικά κτίρια του γραφείου του πρωθυπουργού και του Υπουργείου Οικονομικών με το ωραίο ηλιακό ρολόι. Διαιρείται σε πολλές αγορές, με πιο αξιόπιστες όσες είναι πάνω από το χιλιόχρονο τζαμί Jemaa ez Zitouna (το Τζαμί της Ελιάς), περίπου στο μέσο της. Εδώ θα συναντήσετε και το πανέμορφο Souq el Berka με τα ξυλόγλυπτα ζωγραφιστά πορτόφυλλα, όπου είναι συγκεντρωμένα όλα τα καταστήματα χρυσού. Στο Grand Souq des Chechias θα βρείτε τα χαρακτηριστικά τυνησιακά κόκκινα φέσια από τσόχα (chechia στα αραβικά), ενώ στο νούμερο 6-3, ο Hatem el Habib έχει τα φημισμένα, γούρικα «ρόδα της ερήμου», πετρώματα της Σαχάρας από κρυστάλλους άμμου.
Στο ψηλότερο σημείο της μεδίνα, στην οδό Dar el Djeld, βρίσκονταν οι κατοικίες των εύπορων Τυνήσιων, που σήμερα μετατρέπονται σε πολυτελή εστιατόρια και ξενοδοχεία. Εξωτερικά, δεν αφήνουν τον παραμικρό υπαινιγμό για την πολυτέλεια που κρύβουν μέσα τους. Διαβείτε το κατώφλι του «Dar el Jeld», στο νούμερο 5-10 (www.dareljeld.tourism.tn) και στο ισόγειο θα βρείτε μια μπουτίκ εξαιρετικής αισθητικής με υφάσματα, παλιά μπιζού, αντικείμενα τέχνης, αντίκες, βιβλία και πίνακες Τυνήσιων καλλιτεχνών, όπως ο Mohamed Fenina. Εδώ δεν υπάρχει παζάρι. Στον πρώτο όροφο, το πολυτελές εστιατόριο απευθύνεται μόνο σε corporate δείπνα. Απέναντι, στο νούμερο 15, το εστιατόριο «Dar el Behi» σερβίρει καλά τοπικά πιάτα: κους κους ψαριών, lahma mjameu (φέτες μοσχαριού τυλιγμένες σε λαχανικά γκρατινέ με θυμάρι), kabkabeu (ντομάτες, φρέσκια κάπαρη και confit λεμόνι), mahkouka (σιμιγδάλι, μέλι και χουρμάδες). Το ξενοδοχείο «Dar el Medina» (Rue Sidi Ben Arous 64, www.darelmedina.com), σ’ ένα πανέμορφο σπίτι του 19ου αιώνα, έχει εξαιρετική θέα σε όλη την πόλη.
Σήμερα, βέβαια, οι εύποροι Τυνήσιοι μετακομίζουν βόρεια, σε παραθαλάσσιες περιοχές μέχρι το ακρωτήριο Gammarth, χτίζοντας λευκόχρωμες βίλες, που μιξάρουν παραδοσιακά τυνησιακά στοιχεία όπως οι αψίδες, με ευθείες γραμμές του Le Corbusier και του πρώιμου μοντερνισμού. Χωριά, όπως τα La Goulette, Carthage, Sidi Bou Said, La Marsa έχουν μετατραπεί σε προάστια, όπου συγκεντρώνεται η πιο ultime έκφραση της Τύνιδας.
Στο λόφο Byrsa βρίσκεται η Carthage, η αρχαία Καρχηδόνα. Πίσω από το ενδιαφέρον μουσείο και δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο, όπου όλα τα μνημεία φέρουν τη σφραγίδα των Ρωμαίων, βρίσκεται η «Villa Didon» (www.villadidon.com), ένα hip hotel, του οποίου το bar-restaurant, διακοσμημένο με διάθεση pop και ατμόσφαιρα hi-tech, έχει εξαιρετική θέα στον πανέμορφο κολπίσκο Κόθων (ελληνικότατο όνομα), άλλοτε λιμάνι της Καρχηδόνας. Πρόσφατα, μάλιστα, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως το ναυπηγείο της Καρχηδόνας, που χρονολογείται από την περίοδο του Αννίβα.
Το Sidi Bou Said είναι το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής στην Τύνιδα, με τα γαλάζια καφασωτά
και τις μπουκαμβίλιες στους κήπους. Το χωριό, στην κορυφή ενός βράχου, με εξαιρετική θέα στη θάλασσα, πρωτοκατοικήθηκε από Άραβες της Κόρντομπα, που ήρθαν εδώ το 15ο αιώνα, όταν οι Ισπανοί βασιλείς έδιωξαν
από την Ισπανία μουσουλμάνους και Εβραίους. Στην Avenue du President Kennedy (όχι παίζουμε, ε!), μπροστά από τη μαρίνα, στο «Le Pirate»
(+21 671 748 266), από τα παλαιότερα γαλλικά εστιατόρια, συνοδέψαμε
το φρέσκο ψητό ψάρι μ’ ένα πολύ
καλό τυνήσιο ροζέ Saint Augustin.
Στη La Marsa συγκεντρώνεται η πιο μοντέρνα έκφραση της Τύνιδας. Στη La Marsa Corniche το «Hotel Plaza Corniche» (www.plaza-corniche.com.tn) είναι εξαιρετική επιλογή αν επιλέξετε να μείνετε εκτός κέντρου. Το open air complex του «Plaza Corniche», από τα πιο hot σημεία, συγκεντρώνει ντόπιους fashionistas, αγόρια και κορίτσια, και πολλούς ξένους που ζουν εδώ. Κεφάτο μπαρ, καλή γαλλική κουζίνα, ενημερωμένη κάβα (ένα εξαιρετικό ντόπιο Vieux Magon συνόδευσε τα φιλετάκια σος μαδέρα), δροσερή αυλή και ντεκόρ εμπνευσμένο από το αμερικάνικο κιτς, μένει ανοιχτό μέχρι το πρωί.
Η Ouns El Hachemi, ταλαντούχα εσωτερική διακοσμήτρια, έχει το κατάστημα «Sous l’escalier» (Avenue de Cartage 12, La Marsa) με μοντέρνα ντόπια χρηστικά αντικείμενα, κοσμήματα και μεγάλη ποικιλία αρωμάτων για εσωτερικούς χώρους. Η Sophie Jalal από το Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας μου δείχνει στο σπίτι της τη δουλειά της. Κατασκευάζει κατά παραγγελία ψηφιδωτά τραπέζια από μάρμαρο και γρανίτη και τα διακοσμεί με ημιπολύτιμες πέτρες (+21 671 980 131, www.rahy.com.tn). Ξαναβρεθήκαμε και με τις δύο στο εστιατόριο «Le Golfe» (+21 671 748 219), στη La Marsa, για μεργκέζ (λεπτά ψητά αλλαντικά από αρνίσιο κρέας και μυρωδικά), χούμους με καυτερή σάλτσα από αρίσα και τσιπούρα ψημένη με μπουκέ αρωματικών χόρτων. Η πολυταξιδεμένη Sophie θεωρεί την Τύνιδα την πιο φιλελεύθερη μουσουλμανική πόλη, ενώ η Ouns τονίζει ότι η Τυνησία ήταν η πρώτη αραβική χώρα με γραπτό αστικό κώδικα όπου κατοχυρωνόταν η ισότητα αντρών και γυναικών.
Τελευταία επίσκεψη στο ατελιέ της διάσημης υαλουργού Sadika (La Marsa Erriadh 2076, www.sadika.com), με εξαιρετικά διακοσμητικά και χρηστικά αντικείμενα από γυαλί, αλλά και έργα τέχνης Τυνήσιων καλλιτεχνών και επιμελημένες εκδόσεις. Η δουλειά της συνδυάζει λειτουργικές φόρμες, λιτές γραμμές, μοντέρνα χρώματα και δανείζεται μοτίβα απ’ τους πολιτισμούς της Μεσογείου (μινωικά, αττικά κ.ά.).
Οι δίαυλοι επικοινωνίας στη Μεσόγειο παραμένουν ζωντανοί…
Δημήτρης ΜαχαιρίδηςΒίκυ Νταλακώστα
