querido!
Querido, αγαπημένο με την πρώτη ματιά, το Buenos Aires δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται λίγο πριν από την απογείωση. Ζουμερά πεντανόστιμα φιλέτα, πολύ καλά κρασιά, ξέφρενη βραδινή ζωή, τάγκο, επίμονα βλέμματα, παραδοσιακά καφέ, μοντέρνα μαγαζιά, ζωντανές συνοικίες, και μαζί μια γλυκιά αίσθηση μελαγχολίας, παρακμής, ρομαντισμού. Και όλο αυτό το ευζωιστικό αεράκι δροσίζει την τσέπη όσο και τις αισθήσεις: ό,τι εδώ κοστίζει ένα ευρώ, εκεί κοστίζει 1 πέσο, ήτοι το 1/3 του δολαρίου. Πιστέψτε μας, δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για να επισκεφθείτε αυτή την υπέροχη Μητρόπολη.
Aυτό το άρθρο δεν έχει την αντικειμενικότητα της καθαρής σκέψης. Στο Buenos Aires ερωτεύτηκα. Τα effects τα ξέρετε. Εγώ τα ζω ακόμα, ένα μήνα μετά. Κάθε πρωί που ξυπνώ και πριν ανοίξω τα μάτια μου, μυρίζω dulce de leche και μέσα στην ημέρα αναπολώ τις βόλτες στο Puerto Madeiro, τα μαθήματα ταγκό, τη βραδινή ζωή, το πρωινό στο Alvear, τις υπαίθριες αγορές. Στο Buenos Aires τα περίπτερα μένουν ανοιχτά όλο το εικοσιτετράωρο, οι άνδρες φλερτάρουν, οι γυναίκες εκπέμπουν έναν κρυμμένο αισθησιασμό. Ακούς μουσική ταγκό ακόμη και στο γήπεδο, οι paseaperros –περιπατητές σκύλων– κυκλοφορούν στα πάρκα με καμιά δεκαριά σκυλιά ανά χείρας, οι ταξιτζήδες μοιάζουν με διανοούμενοι, τα φιλέτα είναι κόκκινα και ζουμερά, ο κόσμος κάθεται σε παλιά, βιεννέζικου τύπου, καφέ, όπως το Caf, Tortoni και η Confiteria Ideal, πίνοντας έναν καφέ cortado. Οι porteQos (έτσι ονομάζονται οι κάτοικοι του Buenos Aires) είναι φιλόξενοι ζεστοί, υπερήφανοι, καλοντυμένοι και περιποιημένοι ακόμα και μέσα στις δυσκολίες. Ενθουσιάζονται όταν καταλαβαίνουν ότι είσαι Έλληνας. «Ονειρεύομαι να έρθω» λένε οι περισσότεροι και τότε στο βλέμμα τους βλέπεις μια μελαγχολία.
Στο τέλος του 19ου αιώνα οι πλούσιοι και οι ισχυροί της χώρας αποφάσισαν ότι το κράτος τους, που θα έκλεινε τα εκατό χρόνια το 1910, χρειαζόταν μια πιο κομψή πρωτεύουσα. Το project ονομάστηκε Gran Aldea και η ιδέα ήταν η νέα πόλη, τουλάχιστον στις καλές γειτονιές, να μοιάζει με το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Μαδρίτη. Μεγάλες λεωφόροι τύπου Haussmann, ολοκαίνουριο –τύπου λονδρέζικων Docklands– λιμάνι, πάρκα, πλατείες και μεγαλοπρεπείς επαύλεις και κτίρια. Μετά ήρθε η οικονομική κρίση. Οι porteQos την άντεξαν με περηφάνια.
Και αν και στα μάτια ακόμα διακρίνεις μια μελαγχολία, είναι φανερό ότι η πόλη βρίσκεται σε φάση αναγέννησης. Όλα τα παρακάτω είναι ο τρόπος που με άγγιξε το Buenos Aires. O τρόπος που το ακούμπησα. Οι λόγοι που το ερωτεύτηκα.
μαθήματα ταγκό
Στο Buenos Aires δεν περπατούσα, ένιωθα ότι χόρευα. Με τα παπούτσια του ταγκό σε μια τσάντα, αυτόματα η κοιλιά σφιγγόταν, το στήθος φούσκωνε υπερήφανα και ο βηματισμός αποκτούσε ρυθμό και θηλυκότητα. Για τη σχολή του Carlos Copello είχα διαβάσει σε ένα ξένο άρθρο. Βρίσκεται στην περιοχή Abasto, τη γειτονιά του Carlos Gardel. Μια πολύβουη γειτονιά με χρώμα, καθόλου τουριστική, με πολλά μαγαζιά που πουλούν παπούτσια του ταγκό και φανταχτερά φουστάνια με ανοίγματα για τις ανάγκες του χορού. Το παλιό κτίριο είχε ξύλινες πολύχρωμες πόρτες και εκτός από τη μεγάλη κεντρική αίθουσα με το παρκέ, και άλλες μικρότερες. Με το που έμπαινες, τα αυτιά γέμιζαν από ήχους μουσικής ταγκό. Κλείσαμε με μια φίλη να κάνουμε μία ώρα μάθημα κάθε μέρα κατά τη διαμονή μας στην πόλη. Δάσκαλοί μας ήταν ο Maxi, o γιος του Carlos Copello, και η Μαρία, μια δροσερή εικοσάχρονη, μεγαλωμένη από Ελληνίδα μετανάστρια γιαγιά. «Το ταγκό δεν κρύβει φιλοσοφία» μου είπε η Μαρία. «Είναι το να είσαι Αργεντίνος, είναι το να ζεις στη φτώχεια, να παίρνεις το λεωφορείο κάθε μέρα… Γεννήθηκε ανάμεσα στους μετανάστες στο λιμάνι». Ο Μάξι συμπληρώνει: «Είναι χορός των δύο. Το τρίτο άτομο είναι η μουσική. Είναι ο μόνος χορός που θα δεις έναν άντρα να κλαίει για μια γυναίκα». Μου εξηγεί ότι το ταγκό είχε παρακμάσει τις τελευταίες δεκαετίες. «Αν πριν από τρία χρόνια χόρευες ταγκό και ήσουν νεαρός, σε περνούσαν για τρελό. Τώρα έγινε μια αναβίωση. Το βλέπουν σαν τέχνη».
Τι «πήρα» τελικά από αυτά τα μαθήματα; Λίγο με ενδιαφέρει ότι έμαθα το βασικό οκτάρι του ταγκό και αρκετές φιγούρες, που άλλες πετύχαινα άλλες όχι. Έμεινε αυτή η αίσθηση του να μπορείς, έστω και λίγο, να χορέψεις τον υπέροχο αυτό χορό και η γνώση ότι για να χορέψεις ταγκό, πρέπει να αφεθείς απόλυτα στην καθοδήγηση του άντρα και τα τρία λεπτά που είσαι αγκαλιασμένος με τον άλλο να εκφράζεις όλα σου τα συναισθήματα. Μου έμεινε εκείνη η αίσθηση του να βρίσκεσαι σε μια πόλη και να έχεις να κάνεις πράγματα όχι τουριστικά.
Μου έμεινε η επίγευση, εκείνου του χορού που χόρεψα με «εκείνον». Η απόλαυση ότι έστω και για πέντε λεπτά αφέθηκα και έβγαλα όλα μου τα συναισθήματα.
γειτονιές και συνοικίες
Λίγο πριν πάμε στο Buenos Aires, όταν βρισκόμασταν στους καταρράκτες του Ιγκουασού, συναντήσαμε κάποιους Έλληνες που μας είπαν «έεε, το Buenos Aires… δεν είναι και τίποτα σπουδαίο». Οι περισσότεροι τουρίστες επισκέπτονται την πόλη για δυο-τρεις μέρες, περπατούν στο κέντρο, τη Florida, την Boca, άντε και την κυριακάτικη αγορά του San Telmo, και έχουν την αίσθηση ότι είδαν την πόλη. Η ψυχή της ωστόσο κρύβεται και σε άλλες λιγότερο τουριστικές γειτονιές. Το Palermo Viejo (Παλιό Παλέρμο), γνωστό από παλιά για τους λιθόστρωτους δρόμους του, έχει εξελιχθεί στην ωραιότερη περιοχή της πόλης. Μια γειτονιά που θυμίζει Notting Hill, έχει μαγαζιά που θα μπορούσαν να υπάρχουν και στο Σόχο και μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης, ωραία καφέ και φυσικά πολύ καλό κόσμο. Εδώ βιώνεις αναφορές από τα βιβλία του Jorge Luis Borges που έμενε στην περιοχή και απολαμβάνεις ωραίες μπουτίκ, ενημερωμένα βιβλιοπωλεία και χαλαρά μπαράκια. Μερικοί από τους πιο γνωστούς τοπικούς designers, όπως το δίδυμο Jessica Trosman και Martin Churba, έχουν εδώ τα ατελιέ τους.
Μια άλλη περιοχή όπου θα περάσετε ώρες πολλές και θα περπατήσετε, είναι το Puerto Madeiro, κάτι ανάλογο των Docklands στο Λονδίνο. Η περιοχή έγινε επίσημο προάστιο το 1996. Καλά εστιατόρια (εδώ βρίσκεται και το Cabana de las Lilas), μπαρ (προτιμήστε το Cuba in Asia που είναι πολύ μοδάτο, αλλά έχει πολύ σκληρή πόρτα) και ζωή από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Πηγαίνετε στο San Telmo –τις Κυριακές έχει μια υπέροχη υπαίθρια αγορά-παζάρι που δεν πρέπει να χάσετε– και θα νιώσετε στο πετσί σας τα λόγια του Borges, «Το Buenos Aires είναι αιώνιο, με τον τρόπο που είναι το νερό και ο αέρας». Παραμελημένα καφέ, τοίχοι καλυμμένοι με graffiti, μοναχικοί τύποι, υπαίθρια σόου.
Η κλασική σας βόλτα –οι πάντες πάνε εκεί– θα είναι στον πεζόδρομο της Florida, όπου θα δείτε φτηνιάρικα street tango shows και δεν θα μείνετε σε ησυχία από τα «καμάκια» που θα σας προσκαλούν να αγοράσετε δερμάτινα από συγκεκριμένο κατάστημα. Μια βόλτα πρέπει να κάνετε και στην Boca, το παλιό λιμάνι και νυν καλλιτεχνική, υποβαθμισμένη και τουριστική συνοικία, για να φωτογραφίσετε τις πολύχρωμες προσόψεις των σπιτιών. Βασικό αξιοθέατο της πόλης θεωρείται το κοιμητήριο της Recoleta, όπου θα δείτε και τον τάφο της Εβίτα. Μια πολιτισμένη συγυρισμένη νεκρή συνοικία πολυτελείας. Πολύ κοντά είναι και το μουσείο Καλών Τεχνών και Σύγχρονης Τέχνης.
Εγώ, παρ’ όλο που έμεινα οκτώ μέρες στην πόλη, δεν είδα ούτε ένα μουσείο (αν και πέρασα μια-δυο ώρες στο νεκροταφείο!), γιατί δεν χόρταινα να περπατώ στους δρόμους, να πίνω καφέ στα τοπικά καφέ στις γωνίες, να χαζολογώ σε μαγαζιά και υπαίθριες αγορές, να τρώω βρόμικα στο δρόμο, να μιλάω με ταξιτζήδες (οι περισσότεροι έχουν πτυχία και στιλ διανοούμενου), να λιάζομαι στα πάρκα και να κάνω όλες αυτές τις ασήμαντες ασχολίες που με έκαναν να λατρέψω αυτή την πόλη, χωρίς να με ενδιαφέρει αν έχει ωραία μουσεία ή όχι.
Αυτό που δεν πρέπει να χάσετε είναι μια παράσταση στην όπερα Teatro Col
="" <="" p="">
nightlife
Οι porteQos ντύνονται, βγαίνουν, διασκεδάζουν. Το «buenas noches» εδώ δεν σημαίνει «καληνύχτα», δίνει το σήμα για πράγματα που πρόκειται να αρχίσουν. Στις 3 το βράδυ στους δρόμους γίνεται πανικός. Στο Buenos Aires οι γυναίκες δεν είναι πολύ βαμμένες, αλλά εκπέμπουν πάθος και ερωτισμό, και οι άνδρες είναι πολύ αρρενωποί και όμορφοι, με βαθύ βλέμμα.
Ο τρόπος που σε κοιτούν δεν λέει «παίζω», λέει «σε θέλω». Δεν υπάρχει περίπτωση να πας σε μπαρ και να μη σε φλερτάρουν ακομπλεξάριστα και με πολύ όμορφο τρόπο. Ανάλογα με τα γούστα, πηγαίνετε στο Bar του Cuba in Asia για πιο μοδάτες καταστάσεις, διαφορετικά στο Gran Bar Danzon (Libertad 1161, 1ος όροφος). Πολλά μαγαζιά και καφέ κάποιες μέρες της εβδομάδας έχουν βραδιές μιλόγκας: εδώ συναντάτε ντόπιους που χορεύουν milonga. Πήγαμε στην confiteria Ideal, αλλά το συναίσθημα ήταν εκείνο της απόλυτης παρακμής. Ζευγάρια εβδομηντάρηδων με λαμπερά φτηνιάρικα ρού-χα στροβιλίζονταν στην πίστα. Το σκηνικό στην αρχή μού έφερε γέλιο, θυμήθηκα τα φαντάσματα που χορεύουν στη στοιχειωμένη έπαυλη στην Disneyland. Αλλά μετά ένιωσα θλίψη.
διαμονή στο Alvear Palace
Το Alvear δεν είναι απλώς ένα υπέροχο ξενοδοχείο. Δεν είναι ότι έχει ψηφιστεί ένα από τα 20 καλύτερα του κόσμου, ότι έχει χαρακτηριστεί Εθνικό Μνημείο του Buenos Aires και έχει κερδίσει τις περισσότερες διακρίσεις στη Νότια Αμερική. Δεν είναι απλά πολυτελές, γυαλιστερό, καλόγουστο, σύμβολο της Belle 0poque. είναι ότι εδώ βιώνεις στην κυριολεξία τη λέξη «χαϊδεμένος». Υπάρχουν πάρα πολλά πολύ καλά ξενοδοχεία στον κόσμο και πολλά από αυτά –στην Ασία ειδικά– με εξαιρετικό σέρβις. Εδώ όμως είναι διαφορετικά. Από τους πορτιέρηδες και τους bell boys με τις λιβρέες και την εξυπηρετικότατη ρεσεψιόν, μέχρι τους άψογους concierge, τους σερβιτόρους και τον μπάτλερ ορόφου, είναι όλοι άψογοι. Φτάνοντας, ο μπάτλερ θα σας βοηθήσει να ξεπακετάρετε, θα σιδερώσει κάποιο ρούχο σας, αν χρειαστεί, και θα αναλάβει να γυαλίσει τα παπούτσια.
Ο ύπνος στο Alvear είναι απόλαυση, αφού τα σεντόνια είναι απαλά και το κρεβάτι σαν μια γλυκιά αγκαλιά. Τα amenities στο απαστράπτον μπάνιο είναι Herm+s και τα γυναικεία μπουρνούζια και οι παντόφλες έχουν κεντημένα λουλουδάκια. Το πρωινό στο αίθριο –την πολύ όμορφη Orangerie– είναι η επιτομή του γκουρμέ, με φρεσκοφουρνισμένα κρουασάν όλων των ειδών και γλυκάκια παραγεμισμένα με dulce de leche, χυμούς, φρούτα, και φυσικά scrambled eggs μαγειρεμένα με διαφορετικό τρόπο κάθε μέρα. Το μπαρ του ξενοδοχείου με πολύ ωραίο κόσμο ήταν ο ιδανικός χώρος για ένα ποτήρι σαμπάνια ή ένα τζιν τόνικ πριν από τη βραδινή έξοδο. Η περιοχή της Recoleta όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο είναι από τις ωραιότερες γειτονιές με υπέροχα μαγαζιά, καφέ, ακόμη και υπαίθρια αγορά την Κυριακή. Το Buenos Aires μέσα από τα μάτια του Alvear είναι μια άλλη πόλη.
το γήπεδο που ακούει ταγκό
Δεν ξέρω από ποδόσφαιρο. Όχι ότι δεν μου αρέσει, απλά δεν με απασχολεί. Είδα τον τελικό του Mundial όπως καθένας που θέλει να συμμετέχει στις εξελίξεις, αλλά στο γήπεδο είχα να πάω από την ηρωική εποχή-τρυφερή παιδική ηλικία, που ο πατέρας μου, φανατικός Απολλωνιστής, με είχε πάρει να δούμε Απόλλων Αθηνών-Άρης και εγώ διάβαζα Μίκι Μάους.
Ώσπου μια μέρα βρέθηκα με δύο φωτογραφικές μηχανές να τριγυρίζω στην Boca –την παλιά και πιο υποβαθμισμένη συνοικία του Buenos Aires–, φωτογραφίζοντας τα πολύχρωμα σπιτάκια, και διάβασα στον ταξιδιωτικό μου οδηγό ότι ο πραγματικός παλμός της Boca είναι στο στάδιο La Bombonera, τέσσερα τετράγωνα πιο μακριά από εκεί όπου παίζει η Boca Junior, η ομάδα που ανέδειξε τον Μαραντόνα.
Το βιβλίο πιο συγκεκριμένα έγραφε «το όνειδος» του ποδοσφαίρου (αναφερόμενο στον Μαραντόνα) και τότε εγώ πέταξα το βιβλίο. Όχι γιατί έχω καμία τρέλα με εκείνον, αλλά γιατί βαρέθηκα τον απαξιωτικό τρόπο που οι Εγγλέζοι υποτιμούν οτιδήποτε δεν ξεκινά με «I beg your pardon». Άλλωστε μια εντολή λέει «ου λήψεις όνομα κύριου του Θεού σου επί ματαίω», και στην Αργεντινή υπάρχει κόσμος που έχει στα εικονίσματα –ανάμεσα στις φωτογραφίες των αγίων– και εκείνη του Μαραντόνα.
Και έτσι, βρέθηκα να ρωτώ πότε είχε αγώνα στην Bombonera και να ψάχνω εναγωνίως εισιτήρια για το ματς του Σαββάτου με την Independencia. «Ένα ματς, σχεδόν ντέρμπι», όπως μου είπαν. Τα διαδικαστικά τα ανέλαβε
ο concierge του Alvear. Υπάρχουν γραφεία που μαζεύουν τουρίστες, τους προμηθεύουν με εισιτήρια και οργανώνουν τη μετάβασή τους με mini bus στο στάδιο με ξεναγό. Γιατί απ’ ό,τι κατάλαβα, το να παρακολουθήσεις ένα αγώνα εδώ δεν είναι εύκολο πράγμα. Η γειτονιά της Boca έχει χιλιάδες μικρά στενάκια, η κυκλοφορία κόβεται δέκα τετράγωνα γύρω από το στάδιο και γενικά αν δεν γνωρίζεις, χάθηκες.
Ο ασφαλέστερος τρόπος και κατά βάση ο μοναδικός είναι «οργανωμένα», που στοιχίζει περίπου 180 πέσος όλο το πακέτο.
Από τη στιγμή που το βανάκι άρχισε να πλησιάζει στην Bombonera και έβλεπα τριγύρω τα αυτοκίνητα με σημαίες και τους πιτσιρικάδες με τα πανό, ένιωθα σαν να συμμετείχα σε μυσταγωγία. Και μετά ήρθε η πρώτη έκπληξη. Στο μεγάλο χώρο αναμονής που ο κόσμος βούιζε σαν μελίσσι, οι μικροπωλητές πουλούσαν λαδωμένα «βρόμικα» και ο κόσμος φωτογραφιζόταν μπροστά στη μεγάλη μαύρη πινακίδα La Boca, το soundtrack που κάλυπτε τα πάντα ήταν ταγκό. Τρελάθηκα! Σε ποιο γήπεδο του κόσμου πριν από τον αγώνα θα ακουγόταν ταγκό; Έχουν πάθος οι άνθρωποι.
Ο αγώνας άρχισε στις 6.30 και εγώ χάθηκα μέσα σε ένα ξέφρενο πανηγυρισμό. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα γιορτής με πολύχρωμα χαρτάκια να αιωρούνται και 40.000 κόσμο να τραγουδά συνθήματα με μοναδικό παλμό «Yo soy de boca y sigo a todos lados….» Η ώρα κύλησε γρήγορα, η Boca Juniors έβαλε ένα γκολ κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Μαραντόνα στις κερκίδες των επισήμων, αλλά η βουή και ο παλμός ήταν εκεί κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Δεν είμαι σε θέση να πω αν ο αγώνας ήταν καλός ή όχι. Αυτό που ξέρω είναι ότι για δύο μέρες κάθε βράδυ έβλεπα στον ύπνο μου αυτό το σκηνικό και άκουγα τη γεμάτη ζωντάνια βουή, μπερδεμένη με ήχους ταγκό.
Μία από τις ωραιότερες εμπειρίες που είχα στο Μπουένος Άιρες.
δείπνο στο La Cabana de las Lilas
Δηλώνω φανατική κρεατοφάγος και υπερήφανη καρνιβόρος. Έτσι, η εβδομάδα που πέρασα στο Buenos Aires υπήρξε για μένα κάπως όπως οι λόφοι με το ρύζι στον παράδεισο των μωαμεθανών. Για να αντιληφθεί κανείς το αργεντίνικο κρεατοφαγικό πάθος, αρκεί να αναφερθεί ότι ακόμη και μερικά χρόνια πριν, όταν η χώρα ήταν βυθισμένη για τα καλά στην κρίση, ακούστηκε ότι οι Αργεντινοί περνούν δύσκολα επειδή ελάττωσαν τα 130 pounds κρέατος που κατανάλωναν κατ’ άτομο ετησίως…
Το Cabana de Las Lilas, ένα από τα διασημότερα steakhouse στον κόσμο, ψήνει περί τους 90 τόνους steak κάθε χρόνο. Ιδρύθηκε το 1905 και στεγάζεται σε μια από τις παλιές αποθήκες του λιμανιού που έχουν ανακαινιστεί. Οι ψησταριές (parilladas) βρίσκονται πίσω από τζαμαρίες και η εικόνα των χοντρών κατακόκκινων κρεάτων που ψήνονται είναι απίστευτη.
Το κρέας δελεαστικό, με ένα λαμπερό κόκκινο χρώμα, που καλύπτεται από ένα ελαφρύ κρεμ λιπάκι και του δίνει μια αίσθηση αγαλματένια. Τα ζώα στην Αργεντινή τρέφονται με δημητριακά και δεν παίρνουν ορμόνες. Έτσι, η γεύση τους είναι πολύ πιο καθαρή, ενώ περιέχουν και λιγότερη χοληστερίνη. Πρόκειται για κρέατα τόσο ποιοτικά και καλά, που πρέπει να τρώγονται το πολύ medium rare.
Στη μνήμη μου έμειναν και τα μικρά ψωμάκια τυριού –σαν μπαλάκια– που έρχονταν μοσχομυριστά και ζεστά στο τραπέζι. Προτιμήστε τα τραπέζια έξω στη βεράντα και συνοδέψτε το κρέας σας με πουρέ. αξίζει. Αν σας αρέσουν οι αμαρτίες, θα βρείτε και μυαλά, γλυκάδια, νεφρά.
rojo tango
Το Rojo Tango έχει βαθύ κόκκινο (rojo) χρώμα και είναι μακράν το καλύτερο tango show στην πόλη. Με το που το τακούνι μου βούλιαξε στο κόκκινο χαλί του εντυπωσιακού κεντρικού χολ του Faena Hotel + Universe όπου στεγάζεται το El Cabaret, ένιωσα σαν μόλις να ξεκινά μια εμπειρία. Το περιβάλλον μέσα από μια υπέροχη πολυτέλεια εξέπεμπε όλον το ρομαντισμό, αλλά και την παρακμή της Belle 0poque. Είχα ήδη δει τα «περίφημα» Senor Tango κλπ. και δεν με είχαν αγγίξει ούτε στο ελάχιστο. Ακόμα και το Esquina Carlos Gardel στη γωνία της σχολής όπου έκανα μαθήματα ταγκό, που είναι ένα από τα πιο φημισμένα σόου ταγκό στην πόλη ήταν μεν καλοφτιαγμένο και ποιοτικό (από εκείνα που σίγουρα θα πρότεινα), μου είχε αφήσει όμως την αίσθηση του τουριστικού.
Το Rojo Τango ήταν άλλη κλάση. Θα μπορούσε να είναι ένα πρωτοκλασάτο σόου στο Λονδίνο. Ο χώρος, η μουσική, το σέρβις, οι χορογραφίες, τα κοστούμια είχαν μια άλλη ποιότητα.
Και τελικά το περιβάλλον –σχεδιασμένο από τον Philippe Starck–, σε συνδυασμό με τη μουσική και το σόου, εξέπεμπε μια μελαγχολική διάθεση, έναν ερωτισμό, ξύπναγε μια ερωτική τρέλα, και θύμιζε ανεκπλήρωτους έρωτες και κρυμμένα συναισθήματα. Μουσική του PIazzola του Julio Bocca και κάπου ενδιάμεσα και το εκπληκτικό ταγκό από το Moulin Rouge, το Roxanne. Κοστίζει $100 χωρίς και $150 με φαγητό, αλλά δεν θα το έχανα για τίποτα στον κόσμο.
street food
Κουκουλωμένη σε ένα κερωμένο αδιάβροχο, βγήκα από το ξενοδοχείο για μια βόλτα στην κοντινή πλατεία, τη Recoleta, που κάθε Κυριακή είχε μια υπαίθρια αγορά. Πίνακες καλλιτεχνών, μαυρόασπρες φωτογραφίες, ξύλινα παιχνίδια. Ξάφνου, μια άλλη μυρωδιά τρύπησε επίμονα τα ρουθούνια μου. Σχεδόν υπνωτισμένη βρέθηκα μπροστά στο υπαίθριο καρότσι: η κρέπα απλώθηκε και πάνω της στρώθηκε μια κρέμα από καραμέλα βουτύρου, που από τη θερμοκρασία έκανε ελαφριές φουσκάλες. Η παιδική εικόνα ήρθε αμέσως μπροστά μου: καραμέλες γάλακτος Αγελαδίτσα. Καθόλου εκλεπτυσμένη, καθόλου ισορροπημένη, πολύ γλυκιά, πολύ έντονη, τόσο απόλυτα απολαυστική. Ήταν σαν όλη η γλύκα αυτής της πόλης να κρυβόταν μέσα σε αυτό το γλυκό. To dulce de leche, αυτή η καραμελένια κρέμα, είναι το χαρακτηριστικό γλυκό στο Buenos Aires. Θα το βρείτε ως γέμιση σε στρογγυλά muffin, κέικ, ντόνατς και σε μακρόστενες ζυμαρένιες πλεξούδες σαν λουκουμάδες, που πουλάνε στο δρόμο και στους φούρνους – μέχρι και στα πρωινά των καλών ξενοδοχείων.
Μερικές μέρες αργότερα συναντήσαμε δύο Μεξικάνους και ανταλλάξαμε ταξιδιωτικές εντυπώσεις. μού είπαν να δοκιμάσω choripan στο δρόμο, με τέτοιο τόνο στη φωνή, ώστε ένιωθα ότι έπρεπε. Με τις οδηγίες σφηνωμένες στο μυαλό μου περπάτησα στο Puerto Madeiro προς το Hilton, πίσω από το Cuba in Asia. Σε άθλια ισπανικά ρώτησα κάτι περαστικούς, «D
="" <="" p="">
Faena hotel + Universe
Στο ξενοδοχείο Faena δεν έμεινα –και για να είμαι ειλικρινής, την εμπειρία Alvear δύσκολα θα την άλλαζα–, αλλά πηγαίνοντας στο Rojo Tango και βλέποντας το ξενοδοχείο, εντυπωσιάστηκα.
O Alan Faena, ο ιδιοκτήτης, γεννήθηκε στο Buenos Aires και στην ηλικία των 18 έφτιαξε τη μάρκα ρούχων Via Vai, που γρήγορα έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, αφού μάλιστα κάποιοι θεωρούσαν ότι υπήρξε εκείνος που
ξαναέφερε το concept της μόδας και του design στη Λατινική Αμερική. Η επόμενη ιδέα του ήταν «να προσφέρει στη χώρα ένα μέρος που θα μπορούσε να περιθάλψει εκείνους που θα ήταν πρόθυμοι να βιώσουν τη μεταμόρφωση» και σε συνεργασία με τον Philippe Starck μετέτρεψαν σε ξενοδοχείο την επταώροφη αποθήκη σιτηρών στις άκρες της πόλης και στις όχθες του Rio de la Plata. Γνωστό ως El Porteno Building, είχε χτιστεί με τούβλα που ήρθαν από το Manchester. Η δεκάμετρη πόρτα με κόκκινο γυαλί στην είσοδο, οι βαριές βελούδινες κουρτίνες, το κόκκινο χαλί με τα χρυσά και μαύρα καθίσματα δίνουν την αίσθηση του χώρου από την είσοδο και μόνο. Ακόμα και αν δεν μείνετε εδώ, πιείτε ένα ποτήρι σαμπάνια στο μπαρ και συνοδέψτε το με στρείδια Παταγονίας.
BUENOS AIRES ΠΥΞΙΔΑ
πώς θα πάτε
Με Iberia (210 3537600), για τον Οκτώβριο καθημερινά 2 πτήσεις (8.20 από Αθήνα και 12.10 από Μαδρίτη, και 18.20 από Αθήνα και 12.10 από Μαδρίτη). Από € 957 εισιτήριο συν € 215 φόροι αεροδρομίου.
πού θα μείνετεRecoleta
Alvear Palace Πολυτέλεια, φιλοξενία, άψογο σέρβις. (Αv. Alvear 1891, +54 11 48082100, www.alvearpalace.com, από $550 + 21% φόρος)
Puerto Madeiro
Faena Hotel + Universe Αισθησιασμός και ρομαντισμός με υπογραφή Philippe Starck. (Martha Salotti 445, +54 11 40109000, www.faenahotel anduniverse.com, από $295)
Κέντρο
Hotel NH Jousten Προσεγμένο κτίριο του 1928, που ανακαινίστηκε σε boutique-style hotel στο κέντρο. (Avenida Corrientes 240, +55 11 43216750, δίκλινο από $140)
Palermo Viejo
1555 Malabia House Design B&B Ένα πολύ περιποιημένο ξενοδοχείο σε ένα ανακαινισμένο κτίριο του 19ου αιώνα. Μια από τις ελάχιστες επιλογές σας, αν διαλέξετε να μείνετε στο Palermo Viejo, αντί στο κέντρο. (Malabia 1555,
+54 11 48332410, www.malabiahouse.com.ar)
πού θα φάτεCabana Las Lilas Το ότι είναι ένα από τα καλύτερα steak-house στον κόσμο και ίσως το καλύτερο του Buenos Aires, δεν είναι μυστικό. Είναι πάντα γεμάτο και έχει και αρκετούς τουρίστες. Εξαιρετικά κρέατα, πολύ καλό σέρβις και λίστα κρασιών. Διαλέξτε εξωτερικό τραπέζι με θέα το ποτάμι. (Alicia Moreau de Justo 516, +54 11 43131336, www.laslilas.ar)
La Cabrera Εξαιρετικά κρέατα και τοπικοί μεζέδες σε ένα μαγαζί που μοιάζει με παριζιάνικο μπιστρό. Εδώ θα βρείτε μόνο ντόπιους. Συνδυάστε το με μεσημεριανή ή απογευματινή βόλτα στο Palermo Viejo. (Cabrera 5099,
+54 11 48317002)
Olsen Ανοιχτόχρωμο φωτεινό και μοδάτο μαγαζί στο Palermo Viejo, που σερβίρει πιάτα βορειο-ευρωπαϊκά. (Gorriti 5870, +54 11 47767677)
La Vieja Rotiseria Φθηνή φιλική ψησταριά στο San Telmo, το δρόμο με τις αντίκες. (Defensa 963, +54 11 43625660)
καφέ και ποτόCafe Tortoni Ατμοσφαιρικό, κλασικό, από εκείνα που κάθε πόλη θα ήθελε να έχει. Τα βράδια έχει παράσταση ταγκό με ένα ζευγάρι και τραγούδι, σε ένα μικρό χώρο. Στο κέντρο. (Avenida de Mayo 829, +54 11 43424328, +54 11 43428299)
Confiteria Ideal Παλαιομοδίτικο, αργό, γερασμένο αλλά με μια «σκόνη» που έχει χαρακτήρα! Στο κέντρο. (Suipacha 384, +54 11 43260521)
La Biela ΤΟ ωραιότερο και παλαιότερο καφέ στη Ρεκολέτα, που βγάζει και τραπεζάκια στην πλατεία. Η κρέπα του με dulce de leche είναι η καλύτερη στην πόλη. (Avenida Quintana 596, +54 11 48040449)
Bar Plaza Dorrego Υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα αυτού του σκονισμένου ποτάδικου με το ασπρόμαυρο πάτωμα στο San Telmo, που το κάνει μοναδικό στο είδος του. (Defensa 1098, +54 11 43610141)
Pacha Buenos Aires Club complex από τα σημαντικότερα για χορό. (Avenida Rafael, Obligado y Pampa, Constanera Norte, +54 11 47884280)
μαθήματα ταγκόTango Escuela Carlos Copello Εξαιρετική σχολή χορού. Αξίζει έστω και ένα μάθημα ταγκό. Θα σας κάνει να νιώσετε το feeling της πόλης. Ζητήστε τον Μάξι και τη Μαρία για μάθημα. (Anchorena 575, +54 11 48646229, www.carloscopello.com, tangοescuela@carloscopello.com)
Rojo tango Must see. Το καλύτερο show της πόλης. Φινετσάτο, μοντέρνο, με πάθος. (Martha Salotti 445,
+54 11 40109000).
Esquina Carlos Gardel Καλοφτιαγμένο σόου από τα κλασικά της πόλης. (www.esquinacarlosgardel.com.ar, e-mail: info@esquinacarlosgardel.com.ar)
