7 top προορισμοί που δεν μπορούν να περιμένουν
Υπάρχουν πολλά κριτήρια για να επιλέξεις έναν προορισμό, συνήθως όμως ο κίνδυνος αφανισμού του
δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτά. Κι όμως, είτε ως φυσική υπόσταση είτε ως αλλοίωση της προσωπικότητάς τους, πολλοί top-end προορισμοί απειλούνται με εξαφάνιση. Εντοπίζουμε μνημεία και οικοσυστήματα παγκόσμιας ακτινοβολίας, που θα ήταν σοφό να μην τα αφήσετε για του χρόνου…
Λούξορ Αίγυπτος
το μνημείο: Είναι το μεγαλύτερο ανοιχτό μουσείο στον κόσμο και βασικό κίνητρο για τα εκατομμύρια τουριστών που καταφθάνουν στην Αίγυπτο. Πέρα από την πόλη με το ναό που έχτισε ο Αμένοφις
ο Γ΄, το Μουσείο του Λούξορ και το Μουσείο Μουμιοποίησης περιλαμβάνουν μια ευρύτερη περιοχή εκατέρωθεν του Νείλου: από τους ναούς του Καρνάκ, το μεγαλύτερο θρησκευτικό συγκρότημα στον κόσμο, ως τις αρχαίες Θήβες, με την περίφημη κοιλάδα των Βασιλέων –εδώ είναι ο τάφος του Τουταγχαμών–, μέχρι τη νεκρόπολη της κοιλάδας των Βασιλισσών, όπου βρίσκεται και ο τάφος της Νεφερτίτης.
γιατί τώρα: Πέρα από την τουριστική «επέλαση» με ό,τι συνεπάγεται (ήδη από τα ελληνορωμαϊκά χρόνια!), την κατάσταση στη δυτική πλευρά του Νείλου –τις αρχαίες Θήβες– επιδείνωσε το φράγμα του Ασουάν, που έγινε αιτία να διαβρωθούν τα θεμέλια πολλών μνημείων και να πλημμυρίσουν αρκετοί τάφοι. Πάντως, το Παγκόσμιο Ταμείο Μνημείων σχεδιάζει τη μεγαλύτερη αναστύλωση που έχει γίνει από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Βαβυλώνα Ιράκτο μνημείο: Χτισμένη στις εύφορες όχθες του Ευφράτη, υπήρξε από τις πιο σημαντικές πόλεις της αρχαίας Μεσοποταμίας. μπήκε δυνατά στο χάρτη, όταν ο βασιλιάς Χαμουραμπί την έκανε πρωτεύουσα της Βαβυλωνίας. Τις πιο λαμπρές της ημέρες τις έζησε μετά από το καταστροφικό πέρασμα των Ασσυρίων του Σεναχερίμπ (το 689 π.Χ.), στα χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, όταν απέκτησε παλάτια και τους περίφημους «κρεμαστούς κήπους». Όσοι περπάτησαν κάτω από τα τούβλινα τείχη της, στο «δρόμο των περιφορών», δεν βρίσκουν λόγια να περιγράψουν το μεγαλείο που αποπνέει αυτός ο τόπος.
γιατί τώρα: Όσο ο πόλεμος συνεχίζεται στο Ιράκ και δεν γίνεται καμία προσπάθεια συντήρησης του αρχαιολογικού χώρου, τα μέλλον του δεν θα είναι ρόδινο και σίγουρα όχι εξασφαλισμένο. Σκάβοντας χαρακώματα και συντρίβοντας αρχαίους δρόμους, τα αμερικανικά στρατεύματα κατάφεραν ίσως περισσότερα πλήγματα απ’ όσα η φθορά και οι λεηλασίες που γνώρισε η αρχαία Βαβυλώνα από την εποχή που αποκαλύφθηκε, στο γύρισμα του 20ού αιώνα.
Μάτσου ΠίτσουΠερούτο μνημείο: Και μόνο η διαδρομή ως τα 8000 πόδια μέσα από το φαράγγι Ουραμπάμπα κόβει την ανάσα. πόσο μάλλον όταν αντικρίζεις, σε μια κορυφογραμμή στα υψίπεδα των Άνδεων, το Μάτσου Πίτσου.
Η «ανδρική κορυφή» χτίστηκε το 1460 μ.Χ. περίπου, για έναν αρχηγό των Ίνκας, τον Πατσακούτι, μάλλον ως βασιλική κατοικία και θρησκευτικό ησυχαστήριο. Περπατώντας στα γρανιτένια ερείπια μένεις εκστατικός: με τη θέα, με τη μαεστρία στο χτίσιμο των κτιρίων, με το δέσιμο φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος – αλλά και με τη σκέψη, πώς σε αυτή την αετοφωλιά, αιώνες πριν, κατάφερναν να επιβιώνουν 1200 άνθρωποι.
γιατί τώρα: Ευτυχώς οι Ισπανοί κονκισταδόρες δεν το ανακάλυψαν ποτέ. Τι γίνεται όμως
με το ένα εκατομμύριο επισκεπτών, οι οποίοι συρρέουν κάθε χρόνο και καταπονούν την ούτως η άλλως επισφαλή θέση των κτιρίων, ή με τις κατολισθήσεις από την ανάπτυξη στην ευρύτερη περιοχή; Πρόσφατα αποφασίστηκε να επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε 500 επισκέπτες καθημερινά και το μνημείο να κλείνει για επισκευές ένα μήνα κάθε χρόνο. Γι’ αυτό… πάρτε σειρά.
Τρίγωνο των Κοραλλιών, Ινδονησία
το μνημείο: Δεν το έφτιαξε ανθρώπινο χέρι, αποτελεί όμως ένα από τα πιο πολύτιμα πετράδια στο στέμμα της περιβαλλοντικής μας κληρονομιάς και αειφορίας, κρατώντας στην υδάτινη αγκαλιά του ζωικούς και φυτικούς οργανισμούς, που χαρίζουν στους δύτες μια απίστευτη παλέτα στις βουτιές τους. Το Coral Triangle, ένα τεράστιο θαλάσσιο οικοσύστημα που εκτείνεται από την ανατολική Ινδονησία, τις Φιλιππίνες και τη Μαλαισία ως την Παπούα Νέα Γουινέα, φτάνοντας μέχρι και τα νησιά του Σολομώντα, μετρά χιλιάδες διαφορετικούς «κατοίκους» στα νερά του: περισσότερα από 3000 είδη ψαριών και 600 ποικιλίες κοραλλιών – το 75% δηλαδή απ’ όσα γνωρίζει η επιστήμη.
γιατί τώρα: Απ’ ό,τι φαίνεται η υπεραλίευση και το ψάρεμα με δυναμίτη δεν είναι «προνόμια» μόνο του Αιγαίου. Έχουν απλώσει τα δίχτυα τους και στα γαλανά νερά του Coral Triangle, αφανίζοντας όχι μόνο τα διαθέσιμα αποθέματα, αλλά και το φυσικό τους περιβάλλον, σε σημείο που για κάποια είδη ψαριών να έχει σημάνει καμπανάκι κινδύνου. Κακά μαντάτα όμως φέρνει και η άνοδος της θερμοκρασίας της θάλασσας, που σκοτώνει τελικά τους κοραλλιογενείς υφάλους.
Μαλδίβεςτο μνημείο: Ακόμα και οι πιο ανήσυχοι κυνηγοί της περιπέτειας καταφθάνουν για ραχάτι και scuba di-ving στις καρτποσταλικά τέλειες ακτές τους: 1190 νησάκια, χωρισμένα σε 26 ατόλες στον Ινδικό Ωκεανό. Υπέρ αρκετά για σταρ του Χόλιγουντ, ευρωπαϊκές οικογένειες και νιόπαντρους απ’ όλο τον κόσμο,
που καταφθάνουν στο αεροδρόμιο του Μαλέ γοητευμένοι από τις παραμυθένιες αμμουδερές ακτογραμμές, τα διάφανα νερά, τα κοράλλια και τα τροπικά δάση, τα ονειρικά ξενοδοχειακά συγκροτήματα, μα κυρίως την υπόσχεση για ατέλειωτες ώρες σιέστας κάτω από τους κοκκοφοίνικες με σάουντρακ τον ήχο της θάλασσας και το τραγούδι των πουλιών.
γιατί τώρα: Σας φαίνεται απίθανο ότι ένα ολόκληρο κράτος θα μπορούσε να καταποντιστεί; Γιατί αυτό είναι το πιο «συννεφιασμένο» σενάριο που ακούγεται για τις Μαλδίβες, μια χώρα όπου το 80% της στεριάς δεν βρίσκεται ούτε μέτρο ψηλότερα από το επίπεδο του ωκεανού. Το τσουνάμι του 2004 μας έδωσε μια γεύση, «καταπίνοντας» κάποιες μικρές ατόλες, οι επιστήμονες όμως φοβούνται τα χειρότερα, αν η υπερθέρμανση του πλανήτη οδηγήσει σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας.
Κιλιμάντζαρο Τανζανίατο μνημείο: Οι διηγήσεις του Χέμινγουεϊ στο βιβλίο «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» έβαλαν το ψηλότερο βουνό της Αφρικής στις φαντασιώσεις των ταξιδιωτών περιπέτειας. Έκτοτε το νούμερο 5963, που αντιστοιχεί στο μέγιστο υψόμετρο του βουνού, είναι στόχος για χιλιάδες ορειβάτες. Κάπου 10.000 εκδρομείς ανεβαίνουν κάθε χρόνο στο Κιλιμάντζαρο αναζητώντας τους παγετώνες, που αντιστέκονται στον αφρικανικό ήλιο ακόμα και το καλοκαίρι, τους τεράστιους κρατήρες, που μαρτυρούν το ηφαιστειακό παρελθόν του, αλλά και την ποικιλόμορφη χλωρίδα στη διαδρομή από τους θαμνώνες και τα πλούσια δάση ως τη ζώνη της τούντρας.
γιατί τώρα: Τίποτα σ' αυτό τον κόσμο, όσο όμορφο κι αν είναι, δεν είναι δεδομένο και παντοτινό: από αυτόν τον «κανόνα» δυστυχώς δεν ξεφεύγει ούτε ο ορεινός «γίγαντας» της Αφρικής. Κάτι το φαινόμενο του θερμοκηπίου, κάτι η αποψίλωση των δασών, οι παγετώνες –που οι θρύλοι λένε ότι «καλύπτουν» τον τάφο του βασιλιά Σολομώντα– εξαφανίζονται, και οι επιστήμονες τους δίνουν
μόνο δεκαπέντε χρόνια ζωής ακόμα!
Σινικό Τείχος Κίνατο μνημείο: Δεν υπάρχει γη στο βορρά της Κίνας που να μην έχει τιθασεύσει αυτός ο «δράκος» από τούβλα και γρανίτη. Περπατώντας στη ράχη του από πύργο σε πύργο νομίζεις ότι δεν έχει τελειωμό. Κι ας ξέρεις ότι πλέον δεν στέκουν όρθια και τα 6700 περίπου χιλιόμετρά του, που κρατούσαν τους εχθρούς του αυτοκράτορα μακριά από την Απαγορευμένη Πόλη. Κανείς δεν μπορεί να πει πότε ακριβώς ξεκίνησαν οι εργασίες για την κατασκευή του, αν και επικρατεί η άποψη ότι άρχισαν τα πρώτα χρόνια της Δυναστείας Ζου. Το σίγουρο είναι, ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της Κίνας για πολλούς αιώνες.
γιατί τώρα: Αν ήδη τα 2/3 του Σινικού Τείχους έχουν καταστραφεί από τη διάβρωση, την εμπορευματοποίηση και την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη, ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι επιπτώσεις θα προκαλέσουν τα μιλιούνια που
θα αποφασίσουν να το περπατήσουν με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων το 2008. Για να μην πούμε για το… μποτιλιάρισμα.
