τάχα το θάμα κ’ έγινε;
Μέσα στην τελευταία διετία απέκτησε δύο νέους ξενώνες: Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας μάς τράβηξε την προσοχή, ακριβώς γιατί δεν έχει τραβήξει ακόμη την προσοχή των πολλών! Όμορφο χωριό, διατηρεί πολλά παραδοσιακά στοιχεία και πέρα από ένα σαββατοκύριακο ριλάξ, χρησιμεύει ως βάση για να απολαύσετε το κεφαλοχώρι που λέγεται… δυτικό Πήλιο.
Είναι πια βραδάκι, όταν παίρνουμε τη στροφή αριστερά στα Άνω Λεχώνια. Η ρεματιά με τα πλατάνια είναι όμορφη εισαγωγή, καθώς ανηφορίζουμε προς τον Άγιο Βλάσση. Σε είκοσι λεπτά έχουμε φτάσει στον προορισμό μας. Ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας είναι χτισμένος σε υψόμετρο 650 μέτρων, σε ένα καταπράσινο «πέταλο», τα σπίτια του απλώνονται αμφιθεατρικά σε όλη την πλαγιά, αφήνοντας το μάτι να ροβολάει πάνω στο πράσινο, προς τα Λεχώνια και τον Παγασητικό. Τετρακόσιες περίπου κατοικίες, πνιγμένες στην πρασινάδα που οι ντόπιοι ονομάζουν μπρούσκλι, είναι κατασπαρμένες ανάμεσα σε πλατάνια, μηλιές, καστανιές, αχλαδιές, κερασιές, οπωροφόρα, που συνυπάρχουν με μια φυσική «γούνα» από λαδανιές και ρείκια. Δύο ρέματα, ρυάκια παντού, βρύσες και λιθόστρωτα καλντερίμια, η πλατεία με τα πλατάνια, συμπληρώνουν την εικόνα ενός χωριού που δεν έχει χάσει το χαρακτήρα του.
Αν και προπολεμικά ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας ήταν κεφαλοχώρι, με πολλές μηλιές, ροδακινιές και λιόδεντρα, οι μόνιμοι κάτοικοι είναι πια ελάχιστοι (οι περισσότεροι το χειμώνα μένουν στην κάτω Γατζέα). Τελευταία όμως, το χωριό αρχίζει να ανασταίνεται, κάποιοι επώνυμοι έχουν αποκτήσει εξοχικά εδώ και ο Αϊ-Γιώργης ξεπροβάλλει ως μια καλή εναλλακτική για κάποιον που θέλει να ξεφύγει από την πεπατημένη του Πηλίου και δεν έχει όρεξη να ψάχνει για… πάρκιγκ στη Βυζίτσα.
Αρχιτεκτονικά, ο Άγιος Γεώργιος έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό την αυθεντικότητά του και τις εικόνες που περιμένεις να δεις σε ένα ελληνικό χωριό. Τα σπίτια του, αν και κλειστά, είναι περιποιημένα. Πέρα από τα παραδοσιακά δίπατα με το σαχνισί και τα πολλά παράθυρα, τα πετρόχτιστα με το αρμολόι και τη μονόριχτη στέγη-«λέπι» (οι πλάκες θυμίζουν λέπια ψαριού), διακρίνεις ροζ, γαλάζια, ώχρες, «βενετσιάνικο» κόκκινο. Στα χρόνια της ακμής του χωριού, στις αρχές του αιώνα, κάποιοι Αγιωργίτες που έφυγαν στα ξένα και έκαναν περιουσίες, επέστρεψαν και έχτισαν τις εξοχικές τους κατοικίες στη νεοκλασική αντίληψη της εποχής. Τρία από τα αρχοντικά αυτά σήμερα λειτουργούν ως ξενώνες, δημιουργώντας και τη «μαγιά» για την τουριστική αναγέννηση του χωριού. Αρχοντικό Βογιαντζοπούλου, Αρχοντικό Ιωαννίδη, Αρχοντικό Τζώρτζη: το feeling της φιλοξενίας διαφέρει καθοριστικά, όμως και τα τρία διαθέτουν κοινά δομικά χαρακτηριστικά: βαριές εξώθυρες, μαρμάρινες σκάλες (στου Βογιαντζοπούλου το πεντελικό μάρμαρο ήρθε με βόδια από το Βόλο) και μπαλκόνια, ζωγραφιστά ταβάνια, βιτρό σε παράθυρα και πόρτες, δωμάτια ψηλοτάβανα.
σαν στο σπίτι σας
Φτάνοντας, προσπερνάμε την πλατεία και τη μονόκλιτη πέτρινη εκκλησιά του Αϊ-Γιώργη και συνεχίζουμε μέχρι την άκρη σχεδόν. Μια ξύλινη ταμπέλα μάς ειδοποιεί ότι φτάσαμε στο Αρχοντικού Βογιαντζοπούλου. Η ώρα είναι προχωρημένη, αλλά η κυρία Μαίρη Σπανού μάς περιμένει δίπλα στο τζάκι, στη ρεσεψιόν-σαλόνι, στο πάλαι ποτέ κατώγι του κτιρίου. Μετά τα καλωσορίσματα, μας οδηγεί στο «Μύκωνα»: dramatic έντονο κόκκινο στον τοίχο πάνω από το ρετρό τζάκι –εντυπωσιακή γκριζοπράσινη κορνίζα με κεφαλές από κόρες και λουλακί κεραμικά πλακάκια στη βάση του–, ένας δερμάτινος καθρέφτης και παπαρούνες στο βάζο, αναφορά στο όνομα του δωματίου. H Βάσια, η κόρη της οικογένειας, ανακάλυψε σε ένα παλιό βιβλίο της προγιαγιάς, ονόματα και ιδιότητες των λουλουδιών και βάφτισε τα δωμάτια –Νταλία, Γαζία, Ορτένσια, Αγριόκρινος, Ιάσμη, Μήκων–, ενώ ο αδερφός της Γιάννης βοήθησε στην αποκατάσταση κάποιων στοιχείων και επίπλων που διατηρήθηκαν, όπως το σιδερένιο κρεβάτι. Το Αρχοντικό είναι «οικογενειακή υπόθεση». Και αυτό είναι το τελικό αίσθημα της παραμονής σας εκεί: Ο Μίλτος και η Μαίρη Σπανού είναι οι οικοδεσπότες, που αναστύλωσαν το αρχοντικό του 1900, κι έχουν δώσει ξεχωριστό χαρακτήρα στο καθένα από τα οκτώ δωμάτια, με μια ρομαντική διάθεση και έντονη την παρουσία του χρώματος. Κρεβάτια με ανατομικά στρώματα, πουπουλένια παπλώματα, κάποια έπιπλα από το παρελθόν δίνουν τον τόνο: το αποτέλεσμα είναι έντονα προσωπικό, σαν να σε φιλοξενούν οι ιδιοκτήτες στο εξοχικό τους.
Το πρωινό από τα χέρια της κυρίας Γιούλας και υπό την επίβλεψη της οικοδέσποινας είναι φροντισμένο: πέρα από το δίσκο με τυριά και αλλαντικά, επικεντρώσαμε σε σπιτικές μαρμελάδες (σύκο, βατόμουρο, βερίκοκο), το κέικ-σοκολάτα, την πορτοκαλόπιτα, τα οποία συνοδεύσαμε με φρεσκοστυμμένη πορτοκαλάδα.
Περπατώντας στη δημοσιά, ο ξενώνας Ανωβολιός τραβάει το μάτι. Λαμβάνουμε θέση σε ένα από τα teak τραπέζια στις βαθμιδωτές αυλές του και απολαμβάνουμε καφεδάκι και τοπίο στην ομίχλη. Σε καλό καιρό, το μάτι φτάνει μέχρι τη θάλασσα, αλλά του πάει τόσο του πηλιορείτικου τοπίου αυτή η αντάρα...
Ανωβολιός σημαίνει σωρός από πέτρες. Ο Παναγιώτης Χριστοδούλου και η Μαριάννα Βικοπούλου μεταμόρφωσαν ένα τέτοιο σύμφυρμα από χαλάσματα και παλιά σπίτια σε ένα όμορφο resort, που μεταφράζει την παράδοση δημιουργικά, με ένα σύγχρονο τρόπο. Έβαλαν ντόπιους τεχνίτες να αναπλάσουν τις αυθεντικές στριφτές σιδεριές, αναπαρήγαγαν παλιά μοτίβα στις βαριές πόρτες από καστανιά, καθώς και στα ρομβοειδή ξύλινα χρωματιστά ταβάνια, επέλεξαν κεραμικά πλακάκια από vintage σειρές της Villeroy & Boch, εισήγαγαν «αλά Πικιώνης» στα πιο απρόσμενα σημεία αρτίστικα στοιχεία και έδωσαν νέες χρήσεις σε θραύσματα του παρελθόντος: ένα μαρμάρινο υπέρθυρο, όπου διακρίνεις «1868 Ιουλήου 20» μπήκε πάνω από το τζάκι του σαλονιού και συμβιώνει όμορφα με εγγλέζικου στιλ πολυθρόνες… Το παλιό συνυπάρχει όμορφα με το καινούριο, το φολκλόρ έχει αποφευχθεί επιτυχώς, ενώ το αποτέλεσμα αναδίδει άνεση και φροντίδα: άνετοι χώροι, περιποιημένα μπάνια με τα απαραίτητα από τον Κορρέ και αφράτα μπουρνούζια. Το εστιατόριο σερβίρει κλασικά πιάτα της ελληνικής κουζίνας, φτιαγμένα με φρέσκα υλικά και σπιτική διάθεση.
ένα πηλιορείτικο ράντσο
Ανηφορίζουμε στην Παλιοβίγλα. Ένα ’60s Opel φορτηγάκι, μια street μηχανή δίνουν κάτι από Φαρ Ουέστ. Κάνουμε βόλτα ανάμεσα στις μηλιές, τις καστανιές και τα πλατάνια, με τα αλογάκια του Γιάννη. Χαλαρά, χαλαρά.
Μέσα σε ένα κτήμα με μηλιές, ο Γιάννης και ο αδερφός του έφτιαξαν με τα χέρια τους ένα ξύλινο κατάλυμα που θυμίζει σαλούν. Μπαίνοντας στο χώρο με τα μεγάλα παράθυρα και την ανοιχτή κουζίνα, σε τυλίγει η θαλπωρή του υπερμεγέθους τζακιού, που θα μπορούσε να ανήκει στους Simpsons. Δεν καταλάβαμε πως πέρασαν οι ώρες δίπλα στη φωτιά: με «Caf, del Mar» και έθνικ μουσικές μέχρι προσεγμένα ελληνικά, κρασάκι και μεζέδες, έπειτα από λίγο γίναμε μια παρέα. Το φαγητό, που μαγειρεύει η μάνα του Γιάννη, έχει μια τιμιότητα, έναν αγροτικό χαρακτήρα, που δεν βρίσκεις εύκολα πια. Τραγόπουλο λεμονάτο με πατάτες τηγανητές, κομμένες στο χέρι –παρά τη δυσπιστία μου, δεν μύριζε και ήταν σκέτο λουκούμι–, σπεντζοφάι με ντόπιο λουκάνικο, αφράτοι κεφτέδες, κοκκινέλι. Στάθηκε η καρδιά μας (το soul food στη γλώσσα της γιαγιάς μου).
ανά πέντε λεπτά, καφές
Η μέρα ξεκινάει με βόλτα στα διπλανά χωριά: Πινακάτες, πέντε λεπτά δρόμος, Βυζίτσα άλλα πέντε, Μηλιές, άλλα τόσα. Καφές με μηλόπιτα στο «Άννα να ένα μήλο» και πάλι πίσω. Ο Άγιος Γεώργιος θα αποκτήσει μέχρι το Νέο Έτος το δικό του αντίστοιχο της «Άννας»: η Βαρβάρα Παπαγιώτη ετοιμάζει παραδοσιακό καφενείο απέναντι από την εκκλησία: η διακόσμηση θα είναι συσκευασίες, προϊόντα και λοιπά μεμοραμπίλια παντοπωλείου. Θα το καταλάβετε και από τα πανεράκια που είναι κρεμασμένα ανάποδα στο στέγαστρο της βεράντας…
Στη συνέχεια, βόλτες σε δύο αρχοντικά του Αγίου Γεωργίου που λειτουργούν ως ξενώνες. Τα ζωγραφισμένα ταβάνια είναι ίσως το ισχυρότερο χαρακτηριστικό του Αρχοντικού Ιωαννίδη, έτος κατασκευής 1888, που έχει το χαρακτήρα ενός μικρού μουσείου. Ένας θαλασσινός Ερμής με ράβδο από φίδια (!) δίκην Ασκληπιού, η Αθηνά και ο Δίας σε κοιτάζουν από ένα ύψος τεσσεράμισι μέτρων στη σάλα με τα ρετρό έπιπλα από το Κάιρο, που ο νυν ιδιοκτήτης Κώστας Σταθόπουλος έψαξε και βρήκε για να αναστήσει την ατμόσφαιρα της εποχής Ιωαννίδη. Οι οροφογραφίες είναι και το κυριότερο στολίδι των λιτών, εντυπωσιακά ψηλοτάβανων δωματίων (6 συνολικά), με τα μαντεμένια κρεβάτια και τις ταμπλαδωτές αυθεντικές ντουλάπες – με μόνη παρεμβολή, απαραίτητη μεν αλλά αισθητικά ενοχλητική, τους «κύβους» που στεγάζουν το στοιχειώδες WC. Η παραμονή ενδείκνυται για ανθρώπους που αναζητούν ατμόσφαιρα εποχής, χωρίς τα φτιασίδια, αλλά και τις ανέσεις του lifestyle.
Το Αρχοντικό Τζώρτζη δείχνει την ίδια αφοσίωση στο παρελθόν. Το κτίσμα του 1864 συνδυάζει πηλιορείτικα με νεοκλασικά στοιχεία: Η βαριά εξώθυρα με τα καρφιά και το τεράστιο κλειδί σε βάζει σε ένα καθιστικό, το πάλαι ποτέ κατώγι όπου οι Τζώρτζηδες, έμποροι στην Αίγυπτο, έβαζαν τα λάδια και τα κρασιά τους. Η Εύα Πατσιαδά έχει διατηρήσει όσα μπόρεσε από τα αρχικά έπιπλα, προσθέτοντας και κάποια κληρονομημένα από τους Κωνσταντινοπολίτες παππούδες της. Η παλιά σάλα του σπιτιού είναι το πιο εντυπωσιακό από τα πέντε δωμάτια, με highlights το όμορφο μαντεμένιο τζάκι-αντίκα και ένα χαλί κρεμασμένο στον τοίχο. Σαν να σας κάλεσε μια ηλικιωμένη θεία στο εξοχικό της. Ενδείκνυται για όσους αποζητούν ενισχυμένες δόσεις νοσταλγίας.
ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΥΞΙΔΑ
Κωδικός κλήσης 24280
πώς θα πάτεΤο χωριό απέχει συνολικά 346 χιλιόμετρα από την Αθήνα: 326 χιλιόμετρα για να φτάσετε μέχρι το Βόλο και από εκεί άλλα 20 για τον Άγιο Γεώργιο. Από τα Άνω Λεχώνια, ακριβώς στο σταθμό απ’ όπου αναχωρεί το τρενάκι του Πηλίου, στρίβετε αριστερά προς Άγιο Βλάσση (4 χλμ.), και αφήνοντας αριστερά σας το χωριό, προχωράτε άλλα 4,5 χλμ. μέχρι τον Άγιο Γεώργιο.
πού θα μείνετεΑρχοντικό Βογιατζοπούλου
Μια νεοκλασική οικία των αρχών του 20ού αιώνα, με οικογενειακό άγγιγμα σε διακόσμηση και σέρβις. Δύο σουίτες, ένα τρίκλινο και δύο δίκλινα δωμάτια (τα τελευταία με τζάκι), το καθένα με διαφορετική διακόσμηση. Περιποιημένο hand made πρωινό. (τηλ.: 93135, 6944441887, fax: 93796, www.vogiatzopoulou.gr, € 120 το δίκλινο / € 150
η σουίτα, με πρωινό)
Ανωβολιός
Παραδοσιακά υλικά στο καλοφωτισμένο οικοδόμημα, με πιο σύγχρονα, καλοδιαλεγμένα στοιχεία στο εσωτερικό, που δίνουν ένα ζεστό και άνετο αποτέλεσμα. Έξι πέτρινα σπίτια, στεγάζουν δώδεκα δωμάτια και τρεις δίχωρες σουίτες, με ξεκούραστα ανατομικά διπλά κρεβάτια, πουπουλένια στρώματα, αφράτα μπουρνούζια και σεσουάρ. Σε όλα τα δωμάτια υπάρχει γραμμή internet και δορυφορική τηλεόραση. Εννιά διαθέτουν τζάκι και τρία καμπίνα υδρομασάζ (τηλ.: 86893, 86898, fax: 94270, www.anovolios.gr, απλό δίκλινο από € 120, σουίτα € 230
με το πρωινό. Διαδικτυακώς θα πετύχετε ενίοτε προσφορές)
Αρχοντικό Ιωαννίδη
Έξι δωμάτια και τέσσερα bungalows, πιο φιλικά για οικογένειες. (210 4285756, 210 3643421, 24280 94030, € 100 το δωμάτιο με πρωινό)
Αρχοντικό Τζώρτζη
Σε μια νεοκλασικού ύφους οικία, επτά απλά δωμάτια με πολλά παραδοσιακά στοιχεία (94252, 6944582328, από
€ 60 το δίκλινο με πρωινό)
Ο Ντόρης
Απλά δωμάτια, με τα απαραίτητα (24280 93424, 6973566182)
πού θα φάτεΑνωβολιός Διαχρονικά πιάτα της ελληνικής κουζίνας, σε μια όμορφη σάλα με σπιτικό feeling. Το μοναδικό μέρος στον Άγιο Γεώργιο που διαθέτει ατμόσφαιρα εστιατορίου.
Τσακιτζής Ταβέρνα-τσιπουροπωλείο στην πλατεία του χωριού. Σε έναν ψηλοτάβανο χώρο με ευχάριστη αίσθηση καφενείου-ομφαλού του χωριού, θα βρείτε μαγειρευτά (σούπα μοσχαροκεφαλή, τραχανά), ψητά της σούβλας, αλλά και πολλά τοπικά πιάτα, για να συνοδεύσετε το τσίπουρό σας: κοιλίτσες (σαν πατσάς κοκκινιστός), μπουμπάρι, γίδα λεμονάτη, τραγόπουλο κοκκινιστό. (93798)
Παλιοβίγλα Τοπική κουζίνα, ψητά και φαγητά της κατσαρόλας. Λειτουργεί Παρασκευή Σάββατο, Κυριακή, αλλά αν είστε περαστικοί καθημερινή, μπορείτε να πάτε έπειτα από συνεννόηση.
Για βόλτα με άλογο, επικοινωνήστε τηλεφωνικώς με τον Γιάννη. (6945 887317)
Ουζερί του Στεφανή Παρεΐστικο στέκι για ούζο και τσίπουρο, με το ανάλογο μεζεδάκι. (93129)
διαδρομέςΥπάρχουν πολλά μονοπάτια, αλλά το πιο εύκολο είναι το λιθόστρωτο μονοπάτι προς τον Άγιο Λαυρέντη. Η διαδρομή διαρκεί περίπου μία ώρα. Όμορφη και η βόλτα στη ρεματιά από την πλατεία του χωριού προς το προσκυνητάρι του Άγιου Σταμάτιου.
