Δεν χρειάζομαι ιδιαίτερο λόγο, -ούτε καν παρέα-, για να ταξιδέψω στο Παρίσι. Η πόλη που υπήρξε το σπίτι μου για χρόνια είναι κάτι σαν φυσική ανάγκη, έχει μετουσιωθεί σε ένστικτο επιβίωσης. Το να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια και να χαθώ στους δρόμους της είναι τόσο αυθόρμητο όσο το να πάρω μια βαθιά ανάσα. Ακόμη και solo. Ακόμη και τώρα που το 98% των φίλων μου εκεί έχει διασκορπιστεί στα πέρατα του κόσμου. Κάπως έτσι την τελευταία φορά πέρασα 8 μέρες ως flâneuse, να περιπλανιέμαι μόνη μου στην πόλη του φωτός. Μόνο που λίγο πριν την αναχώρησή μου η αγαπημένη μας ψηφιακή κατασκοπεία google είχε ήδη πάρει χαμπάρι πως θα ταξιδέψω χωρίς παρέα και επιλήφθηκε του θέματος. Κάπως έτσι μου σέρβιρε διαφήμιση της εφαρμογής Timeleft, που κάθε Τετάρτη φέρνει γύρω από ένα τραπέζι 6 αγνώστους με κοινά ενδιαφέροντα.
Η ιδέα μου φάνηκε παράξενη αλλά γοητευτική. Αρκετό για να κατεβάσω την εφαρμογή. Αφού συμπλήρωσα κάποια βασικά στοιχεία, όπως ηλικιακό group, κλάδο εργασίας, θρησκεία και (εννοείται!) ζώδιο, ο αλγόριθμος μου έβγαλε ένα τεστ προσωπικότητας με μια σειρά ερωτήσεων, αναπάντεχα πρωτότυπων. "Εάν η ζωή σου ήταν μια δήλωση μόδας θα ήταν κλασική και διαχρονική ή μοντέρνα και εκφραστική;", "Προτιμάς τις ταινίες blockbuster ή ταινίες θεωρίας του συγγραφέα;". Το ερωτηματολόγιο ολοκληρώνεται με πολύ ουσιαστικές ερωτήσεις για να αποφευχθούν ενδεχόμενες "cata" που λένε και οι Γάλλοι, ήτοι καταστροφές, όπως "Μου αρέσει το πολιτικά μη ορθό χιούμορ" ή και το γενικότερο "Μου αρέσει να μιλάω για πολιτική" στα οποία η απάντηση πραγματοποιείται με διαβάθμιση από το 1 ως το 10. Η συνέχεια έρχεται με την επιλογή του μενού, vegan, ψάρι ή κρέας και φυσικά το budget που διαθέτει ο καθένας για ένα καλό δείπνο αλλά και τη γλώσσα -εγώ δήλωσα γαλλικά- που θα ήθελε να επικοινωνήσει (60% της εφαρμογής είναι ντόπιοι και 40% τουρίστες). Αν περιμένετε τα αποτελέσματα στο τέλος του ερωτηματολογίου πλανάσθε πλάνην οικτράν. Όλη η υπόλοιπη διαδικασία είναι μυστική, ακόμη και το εστιατόριο της συνάντησης αποκαλύπτεται το πρωινό της Τετάρτης.
Η ευφάνταστη ιδέα, που ξεκίνησε από τη Λισαβόνα το 2023 και σήμερα τραπεζώνει αγνώστους σε 285 πόλεις σε 65 χώρες, ανήκει στον Maxime Barbier, CEO του Timeleft, ο οποίος λίγο πριν σβήσει τα τριακοστά του κεράκια, έκανε μια αναζήτηση που τον σημάδεψε (ή μάλλον τον στοίχειωσε). Με βάση το μέσο όρο ζωής στην Ευρώπη, του απέμεναν περίπου 600 μήνες ζωής. Αυτή η συνειδητοποίηση τον ώθησε να σκεφτεί πως θα αξιοποιήσει καλύτερα (αλλά κυρίως πρωτότυπα) κάθε λεπτό από το χρόνο του. Μπλεντάροντας την καθολική αγάπη για το φαγητό και την ανθρώπινη ανάγκη για κοινωνικές συναναστροφές, δημιούργησε το Timeleft, μια πλατφόρμα που στην ουσία μας καλεί να βγούμε από τη ζώνη άνεσής μας και να συναντήσουμε ανθρώπους -που πιθανότατα διαφορετικά να μη γνωρίζαμε ποτέ- σε κάποιο επιλεγμένο εστιατόριο της πόλης.
Πρωί Τετάρτης και γίνεται η πολυαναμενόμενη αποκάλυψη του εστιατορίου. Café élémentaire στο 2ο arrondissement, μια ανάσα από τη ζωντανή, αυθεντική παριζιάνικη rue montorgueil. Ώρα 8. "Θα ζητήσετε το τραπέζι Νο2" συμπλήρωνε η οδηγία στο μήνυμα. Μερικές ώρες αργότερα μπαίνω στο εστιατόριο ελαφρώς αργοπορημένη. Η σερβιτόρα με οδηγεί στο τραπέζι δίπλα στη τζαμαρία που ήδη κάθονται 5 άτομα. O Jad, η Marie-Pierre, η Lily, o Steve, η Meriem κι εγώ, 5 Γάλλοι και μια Ελληνίδα. Το καυστικό αστείο του Jad στην αρχή –που τυγχάνει να είναι και stand-up comedian- για την φήμη Ελλήνων, Ιταλών και Ισπανών πως είναι μονίμως αργοπορημένοι σπάει τον πάγο μεταξύ μας, πριν καν παραγγείλουμε. Το τραπέζι Νο2 στο θεατράλε café élémentaire είναι γεμάτο ζωντανή ενέργεια, καθώς τσουγκρίζουμε τα ποτήρια με κρασί. Δεν χρειαζόμαστε καν τις icebreaker ερωτήσεις που εμφανίζονται στα κινητά μας από το Timeleft.
Με την πρώτη κουταλιά της κρεμμυδόσουπας, η Meriem μας εξιστορεί πως παράτησε την αρχιτεκτονική για να ξεκινήσει να σχεδιάζει βιώσιμα fashion items από ανακυκλωμένα υφάσματα. Ο Steve μοιράζεται ιστορίες για τα κρυμμένα jazz bars της πόλης και πώς πήρε την έγκριση από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που μένει να το υπενοικιάσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Marie-Pierre που εργάζεται σε εκδοτικό οίκο μας εξιστορεί πόσο εξαντλητικό ήταν το να βρει δουλειά στο Παρίσι, παρότι είναι Γαλλίδα. Η Lily είχε μόλις επιστρέψει από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία και μας περιγράφει τον αντισυμβατικό χορό butoh, μια avant-garde μορφή τέχνης που γεννήθηκε στα καταγώγια και τις σκοτεινές γωνιές του Τόκιο. Και όλοι καταλήγουμε στο ίδιο ερώτημα. Γιατί μετά τα 30 και τα 35 έχουν γίνει τόσο δύσκολες οι έξοδοι με φίλους; Γιατί έχει γίνει τόσο περίπλοκο (έχεις δεν έχεις παιδιά) να βρεις άτομα να βγεις και ξαφνικά η προσπάθεια να συντονίσεις μια έξοδο με την παρέα μοιάζει με οργάνωση συνεδρίου; Ευτυχώς, βέβαια, υπάρχει το Timeleft για όλους όσοι αισθάνονται μοναξιά στην πόλη τους αλλά και για εκείνους που επισκέπτονται μια νέα πόλη. Γιατί η ουσία ενός ταξιδιού είναι οι ιστορίες που παίρνεις μαζί σου. Και μερικές φορές, αυτές οι ιστορίες περιλαμβάνουν τους πιο απρόσμενους ανθρώπους.
Και κάπως έτσι από flâneuse στους δρόμους του Παρισιού, γίνομαι flâneuse σ’ αυτή την κουβέντα. Περιπλανιέμαι στις ιστορίες τους, απολαμβάνοντας αυτή τη στιγμή που ένα αόρατο νήμα τυχαιότητας μας έφερε όλους εδώ. Αυτό είναι το Timeleft. Δεν είναι απλά ένα δείπνο με αγνώστους, αλλά ένα sneak peak στις ζωές, τις κουλτούρες και τα όνειρα ανθρώπων που πιθανότατα δεν θα συναντούσαμε αλλιώς. Και κάπου ανάμεσα στα γέλια και τις αφηγήσεις, συνειδητοποιώ ότι το πιο σημαντικό δεν είναι να μοιράζεσαι το τραπέζι αλλά να μοιράζεσαι χρόνο. Αρκεί απλά ένα "Hello Stranger" (και το Timeleft) και όλα παίρνουν το δρόμο τους.
Το Timeleft κοστίζει 12,99€ για την αγορά ενός εισιτηρίου για ένα δείπνο, ενώ υπάρχει και συνδρομή για απεριόριστη πρόσβαση, 19,99€ για ένα μήνα, 49,99€ για 3 μήνες και 69,99€ για 6 μήνες. Το δείπνο είναι πάντα έξτρα και μοιράζεται μεταξύ των ανθρώπων στο τραπέζι.
