Το δηλώνω εξαρχής για να μην παρεξηγηθώ, είμαι από τους φανατικούς της θάλασσας. Από αυτούς που δεν διανοούνται καλοκαιρινές διακοπές μακριά της, και το βουνό το έβλεπα μόνο με τα κιάλια από μακριά. Το κολύμπι είναι το αγαπημένο μου σπορ, νοιώθω κυριολεκτικά σαν ψάρι μέσα στο νερό όταν κολυμπάω, είναι η τέλεια γυμναστική που με χαλαρώνει. Κι όταν ρεμβάζω, το μυαλό και η ψυχή ανοίγονται στα βαθιά, ταξιδεύουν χωρίς περιορισμούς πάνω απ τα κύματα στον ανοιχτό ορίζοντα χωρίς όρια, και αυτή η αίσθηση ελευθερίας μου είναι πολύτιμη.
Το βουνό το θαυμάζω και το σέβομαι, αλλά με κλείνει. Νιώθω σφιγμένος, σαν μικρό ζώο σε επιφυλακή απέναντι σε μια οιονεί απειλή. Μην το παίρνετε 100% τοις μετρητοίς αυτό τώρα, αλλά είναι σίγουρο ότι περιτριγυρισμένος από βουνοκορφές δεν μπορώ να πετάξω σαν γλάρος πάνω απ΄ το πέλαγο. Έλα όμως που η κλιματική αλλαγή την οποία βιώνουμε αλλάζει τα δεδομένα ανεβάζοντας τις θερμοκρασίες και μας ταλαιπωρεί. Ακόμη κι εγώ, που θεωρώ τον εαυτό μου παιδί της ερήμου και αντέχω τη ζέστη απολαμβάνοντας τη θέρμη της, δυσκολεύομαι με τα παρατεταμένα 40άρια ειδικά όταν την ατμόσφαιρα βαραίνει η υγρασία.
Έτσι, μια μέρα λοιπόν, μπαϊλντισμένος, αποφάσισα ν' ανέβω στο βουνό. Διάλεξα τα Πράμαντα, και σκαρφαλώνοντας στα 784 μέτρα στα βορειοανατολικά Τζουμέρκα, έπεσα πάνω σε μια θάλασσα αλλιώτικη, μια ατελείωτη πλημμυρίδα πανύψηλων και επιβλητικών ελάτων, που τα κλαδιά τους μπλέκονται και με τις διαφορετικές αποχρώσεις του πράσινου- σκούρο αλλά και φωτεινό, πιο ανοιχτό από τις καινούργιες βελόνες που φουντώνουν στις άκρες τους- δημιουργούν υπέροχους κυματισμούς. Και μετά μπλέκονται τόπους - τόπους τα φωτεινά φυλλώματα πλατανιών με τις κυπαρισσί βελόνες των ελάτων και τα παιχνίδια του πράσινου συνεχίζονται. Η θερμοκρασία σ' ένα τέτοιο υψόμετρο πέφτει πολύ και μια ανακουφιστική δροσιά σε τυλίγει ακόμη και τα μεσημέρια κάτω απ΄ τους ίσκιους των δέντρων. Η θέα από τα Πράμαντα ευτυχώς ανοίγεται μέσα από τις κοιλάδες σ' έναν ορίζοντα μακρινό, έχοντας επιβλητικές οροσειρές απέναντί τους και στην πλάτη της την πυραμίδα της Στρογγούλας που θυμίζει διαμάντι και την πέτρινη γυμνότητα μοναχικών αμερικάνικων βουνών.
Ήρθε κι εκείνη η σύντομη απογευματινή βροχούλα, η δροσιά επεκτάθηκε και στην αύρα του τοπίου προστέθηκε αβίαστα ρομαντισμός. Το σκηνικό είναι φανταστικό για πεζοπορία και περιπατητικό διαλογισμό με τα πουλιά να κελαηδούν το ρυθμό σου και τα τζιτζίκια να τον τερετίζουν. Κι εκείνος ο πρωινός καφές σε μια χαλαρωτική ησυχία κεντημένη με το θρόισμα των ελάτων και τους κελαηδισμούς, είναι μυθιστορηματική ζεν εμπειρία.
Το μόνο που μου έλειψε στη συγκεκριμένη περιοχή ήταν το κολύμπι. Το έχω χαρεί με διάφορες μορφές πιο βόρεια στη Ήπειρο και αλλού, και παρότι δεν έχει την απελευθερωτική δύναμη της θάλασσας έχει σαφώς ελκυστική βουνίσια χάρη. Η παγωμένη ενέργεια που έχουν οι σκαμμένες από το τρεχούμενο νερό (ρέμα του Ρογκοβού) στο βράχο στις "Κολυμπήθρες" ανάμεσα στο Μικρό και το Μεγάλο Πάπιγκο, συναγωνίζονται τις βάθρες της Σαμοθράκης και απλώνουν τους λείους τους σχιστόλιθους για ηλιοθεραπεία.
Άλλες μοναδικές εμπειρίες είναι το κολύμπι σε μικρές ποταμίσιες μικρολίμνες κάτω από πέτρινα μονότοξα γεφύρια, που τις έχω χαρεί κοντά σ' ένα άλλο επιβλητικό ορεινό θαύμα σαν τη Βάλια Κάλντα, όπου άνετα θα μπορούσε να έχει γυριστεί "Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών". Υπάρχουν όμως, όχι πολλά, ξενοδοχεία με κλειστές και ανοιχτές πισίνες που το κολύμπι και το άραγμα έχουν σαν κερασάκι στην τούρτα μεγαλειώδη τοπία, εντυπωσιακούς ορεινούς όγκους, ελατοδασωμένες πλαγιές που υψώνουν περήφανα τη δραματική γεωμετρία τους.
Καθώς το περιζήτητο εύκρατο κλίμα είναι πλέον σαφές ότι μετακινείται προς το βορρά και ανεβαίνει την ίδια στιγμή από την παραλία σε ψηλότερα υψόμετρα, μου είναι σαφές ότι το lifestyle των διακοπών θα μεταβάλλει σιγά – σιγά τη στρατηγική του. Όσο έντονη και να γίνει η προσπάθεια της ανθρωπότητας και το φρενάρισμα της κλιματικής αλλαγής, τα επόμενα 30 χρόνια θα είναι πολύ ζεστά και τα καλοκαίρια καυτά. Το σύνθημα "κάντε πισίνες στα βουνά" -μεγάλες εννοείται- έχει πλέον νόημα και raison d’ être. Θα πρέπει να προβληματιστούν οι ξενοδόχοι και να δημιουργήσουν καινούργια προϊόντα που θα ανταποκρίνονται στη νέα δυναμική του βουνού για καλοκαιρινές διακοπές, πάντα τηρουμένων των αναλογιών και με τις σύγχρονες αρχές βιωσιμότητας κατά νου. Εμείς απ΄ ότι φαίνεται θα παίρνουμε όλο και πιο πολύ το θέρος τα βουνά για να δροσιστούμε.
ΥΓ.: Και φυσικά στην ταβέρνα κάτω απ΄ τον πλάτανο, με τα παϊδάκια να τραγουδούν τη ζουμερή ελαφράδα αρνιού, και τα νταούλια να υμνούν τη "βοδινή" πληθωρικότητα του προβάτου, η τσίκνα αποκτά νοστιμότερο νόημα.
