"Είναι η πρώτη σας φορά στο Danai;" με ρωτάει δείχνοντας πραγματικό ενδιαφέρον η κοπέλα με το λευκό σαν-του-τένις σύνολο και την λεπτή πορτοκαλί ζώνη που υπογραμμίζει το brand identity του ξενοδοχείου. Πραγματικό ενδιαφέρον και όχι σαν να έχει ήδη ρωτήσει τους άλλους - δεν ξέρω πόσους - έχουν κάνει check in από το πρωί, εμείς αργήσαμε κιόλας να έρθουμε, κάπου πήραμε μια λάθος στροφή και μετά... σαν τη Χαλκιδική δεν έχει. "Ναι" της απαντώ μονολεκτικά, σεβόμενος το ενδιαφέρον της, αλλά και λαμβάνοντας υπόψη μου το γεγονός ότι βρισκόμαστε κάτω από τον καυτό ήλιο της Μεσογείου, ντάλα καλοκαίρι, μία Τρίτη στις 16.15.
Είναι μια άλλη συζήτηση γιατί βρίσκομαι στη Χαλκιδική μία Τρίτη στις 16.15, την οποία δεν θα κάνουμε τώρα, απλώς θα σημειώσουμε εδώ κάποιες παραδοχές για τη συνέχεια του θέματος: Το Danai είναι η τελευταία "ραψωδία" ενός ταξιδιωτικού έπους που εκτυλίσσεται στη Χαλκιδική με κατεύθυνση από ανατολικά προς δυτικά. Έχουμε ξεκινήσει από το τρίτο πόδι, όπου μείναμε στο Eagles Resort, έχουμε συνεχίσει στο δεύτερο πόδι με διαμονή στο Ekies All Senses Resort και τώρα ολοκληρώνουμε το έπος με το Danai. Μιλάμε για τρία εντελώς διαφορετικά concepts φιλοξενίας, τρεις διαφορετικές, όχι εμπειρίες, αλλά πραγματικότητες, που απλώς συμβαίνουν παράλληλα στον ίδιο χωρόχρονο. Άλλωστε αυτό το τόσο ενδιαφέρον diversity στα πόδια της Χαλκιδικής ήταν και η αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, δεν γινόταν να το κρατήσω για μένα.
Επιστρέφω στην κοπέλα, που μόνο χαζή δεν είναι, έχει διαβάσει τη σκέψη μου, βλέπει ότι με ενοράζομαι ήδη κάτω από το rain shower, γι’ αυτό και έχει αφήσει το περιττό chitchat και με οδηγεί στο δωμάτιο μου.
Το δωμάτιο λοιπόν με κάνει να θέλω να κάνω περίεργα πράγματα. Δεν ξέρω.. Είναι το λευκό μαρμάρινο μπάνιο; Ο μεγάλος κλασικός καθρέφτης πάνω από το – επίσης μαρμάρινο – τζάκι; Οι πολυέλαιοι στην οροφή; Κάτι από όλα αυτά, ή και όλα αυτά με σπρώχνουν να βάλω τέρμα το "Un Ano de Amor” Luz Casal και να βγω με το μπουρνούζι να καπνίσω στην private terrace μου με την πισίνα χαζεύοντας τη θέα στη γαλάζια απεραντοσύνη. Αλλά τώρα έχουμε δουλειά – ευτυχώς – και δεν προλαβαίνω. Αργότερα.
Καθώς ετοιμάζομαι, σκέφτομαι για πόσα χρόνια γράφαμε σελίδες στα περιοδικά deco για "νέες ερμηνείες της πολυτέλειας" για "αθόρυβες, ήσυχες πολυτέλειες" κλπ. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει εδώ. Στο Danai η ερμηνεία της πολυτέλειας είναι η διαχρονική, η απόλυτα κλασική που έχουμε όλοι στο μυαλό μας, στο συνειδητό και το ασυνείδητο μας. Όπως καταγράφηκε τη στιγμή που είδαμε την Alexis Carrington Colby να κοντοστέκεται στη μεγάλη μαρμάρινη σκάλα με τη χρυσή κουπαστή και να κοιτάζει με απαξίωση την Krystle κάπου χαμηλά, κάτω στο ισόγειο.
Στο Danai βρεθήκαμε ερχόμενοι από το Ekies. Φεύγοντας από το Ekies το τελευταίο κομμάτι που άκουσα να παίζει στο ξενοδοχείο ήταν το "My Army of Lovers”. Με αυτό μας αποχαιρέτησε το all senses resort, ένα κομμάτι που αγαπούσα πολύ και είχα ξεχάσει, μου το ξαναθύμισε. Το αποτέλεσμα ήταν να διασχίσουμε το δεύτερο πόδι με τα άπαντα των Army of Lovers στη διαπασών. Δεν μας φάνηκε, αλλά στο Danai φτάσαμε ακούγοντας Free is love, my contribution, Hail the sexual revolution. Όπως και να έχει, για να επιστρέψω στο Ekies θέλω να πω ότι όσο ωραίοι και να είναι οι Army of Lovers, νομίζω άλλο είναι το κομμάτι που του ταιριάζει. Ξεκάθαρα το "Colors” των Black Pumas. Και οι Black Pumas και το Ekies έχουν αυτό το attitude "δεν χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ, όλα έρχονται και κουμπώνουν μαγικά από μόνα τους, δεν το βλέπεις;" - και ναι το βλέπω. Τα τραπεζάκια της Hay, οι πολυθρόνες της Driade, τα φωτιστικά της Valerie Objects, τα daybeds της Moroso, οι στολές της Porta 12 και πολλά άλλα ακόμα, όλα τόσο διαφορετικά, όλα τόσο ταιριαστά κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές, δίπλα στα γαλάζια νερά της Βουρβουρούς. Αυτό που συμβαίνει εδώ παλιά το λέγαμε "barefoot luxury" μετά κάποια στιγμή άρχισαν τα "boho chic", "wabi-sabi", "new eclectic" και το πράγμα μπερδεύτηκε, ωστόσο το barefoot παραμένει, και καλώς έχω να πω, γιατί με τα παπούτσια κάνει κρίτσι-κρίτσι η άμμος της Βουρβουρούς στο deck και με νευριάζει.
Όλα όμως ξεκίνησαν πιο ανατολικά, σε άλλο πόδι… Το Eagles Resort είναι μια ανάσα από την Ουρανόπολη και τα vibes όσο να πεις φτάνουν έως το lobby. Είναι δεύτερη φορά που επισκέπτομαι το ξενοδοχείο και όμως πιάνω πάλι τον εαυτό μου να χαζεύει τις βυζαντινές τοιχογραφίες πίσω από το καφέ στο lobby με την ίδια έκπληξη όπως την πρώτη φορά. Πληροφορούμαι από την επόμενη γενιά του ξενοδοχείου – που έχει αποδείξει ότι έχει πολλή όρεξη για ψάξιμο και δουλειά – ότι θα συμβεί ανακαίνιση εδώ, η οποία θα κρατήσει το ομολογουμένως ιδιαίτερο ύφος του ξενοδοχείου, απλώς θα το φέρει στο σήμερα. Ανυπομονώ, γιατί γνωρίζοντας και το όνομα του αρχιτεκτονικού γραφείου που θα την αναλάβει, πιστεύω το αποτέλεσμα μόνο καλό μπορεί να είναι.
Στο αεροπλάνο της επιστροφής σκέφτομαι ότι όσο ήμουν στο Eagles Resort και χάζευα μια τις τοιχογραφίες και μια τη Δρένια, το νησάκι απέναντι από την πισίνα της σουίτας μου, δεν σκέφτηκα κομμάτι για το Eagles. Ok, η προφανής επιλογή είναι το "Like a Prayer”, Madonna, αλλά και πάλι δεν νομίζω… Βλέπω μια απελευθέρωση από τα κλισέ προ των πυλών και γι’ αυτό πιστεύω ταιριάζει αντίστοιχα μια cool weirdo που έχει σκίσει ό,τι κλισέ υπάρχει. "Billie Bossa Nova”, Billie Eilish.
