Το δείπνο
Μπροστά μου βρίσκονται churros μαϊντανού με κρέμα γιαουρτιού και τζελ από λικέρ μαστίχας. Ένα διεθνές well-heeled κοινό από foodies προσπαθεί να τα φωτογραφήσει σωστά και να βάλει τα κατάλληλα hashtags. Στον ορίζοντα μόλις ξεπροβάλει η πανσέληνος πάνω από τις Μπενίτσες αν δεν κάνω λάθος – που μπορεί και να κάνω, αλλά δεν πειράζει τώρα, άλλο είναι το θέμα μας.
Το θέμα μας είναι ότι βρισκόμαστε στο εστιατόριο Apaggio του ξενοδοχείου Nido της Mar-Bella Collection και τα εν λόγω churros τα υπογράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος, chef του εστιατορίου Maloma στις Βρυξέλλες και ένας από τους καλύτερους chefs για το 2023 σύμφωνα με τον οδηγό Gault & Millau. Ο Γιώργος Αθανασόπουλος είναι και ο λόγος που έχουμε έρθει εδώ. Το Greek Chefs Abroad, αυτός ο γαστρονομικός θεσμός που ξεκίνησαν τα ξενοδοχεία Mar-Βella Collection, φέτος βρίσκεται στην τέταρτη χρονιά του και εξακολουθεί να μας συστήνει Έλληνες chefs που έχουν διακριθεί εκτός Ελλάδας και αξίζουν την προσοχή μας.
Ένας από αυτούς, ο Γιώργος Αθανασόπουλος, απόψε μας μαγειρεύει ένα μενού που έχει τα πάντα. Σταχυολογώ ενδεικτικά: ταραμά και στρείδια από το Ιόνιο, αυγοτάραχο, μυζήθρα, αφρό τσίπουρου και τζελ μαστίχας. Όλα συστατικά που τα γνωρίζουμε καλά απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας, όμως απόψε θα τα δούμε σε νέους ρόλους. Δεν ξέρω τί γίνεται στα υπόλοιπα τραπέζια, καθώς εξελίσσεται η βραδιά, ωστόσο στο δικό μας, απαιτητικό και εύκολα ξινίζον τραπέζι, τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό τον έχει προκαλέσει το πιάτο με το στρείδι: "Epirus Oyster, lightly breached in seawater, iced and seared on the barbeque, radish granita, tsipouro foam" διαβάζω στο μενού. Δικαιολογημένος ο ενθουσιασμός, καθώς ο αφρός τσίπουρου και η γρανίτα ραπανάκι προσθέτουν όχι επίπεδο, αλλά επίπεδα στη γεύση του πιάτου. Πολύπλοκο και απλό ταυτόχρονα, σε κάθε περίπτωση πραγματικά ισορροπημένο και νόστιμο. Γενικά ολόκληρο το μενού προδίδει άνθρωπο που έχει γνώση των γεύσεων, των υλικών και των ιδιοτήτων τους, που ξέρει να χρησιμοποιεί τεχνικές χωρίς κάποιο άγχος να εντυπωσιάσει.
Ο chef εμφανίζεται στο κλείσιμο, ένας νέος άνθρωπος με πολλή όρεξη γι’ αυτό που κάνει, που όχι μόνο δεν έχει ίχνος έπαρσης για όσα έχει καταφέρει, το αντίθετο θα έλεγα, μοιάζει σχεδόν ντροπαλός – sexy πολύ αυτό, αν ακούσω κάποιους φίλους. Time to call it a night όμως γιατί αύριο έχουμε και να μαγειρέψουμε – ναι θα μπούμε στην κουζίνα – και να ταξιδέψουμε – θα αρμενίσουμε έως την πόλη της Κέρκυρας.
Η κουζίνα
Αναβρασμός. Μία από τις κουζίνες του ξενοδοχείου είναι αυτό το μεσημέρι σε πυρετό προετοιμασίας και η αιτία είμαστε εμείς. Ο Σωτήρης Ευαγγέλου έχει αναλάβει την επιμέλεια των μενού στα τρία ξενοδοχεία Mar-Bella και σήμερα βρίσκεται εδώ, εντός κουζίνας, για να ετοιμάσει κάποια πιάτα μπροστά μας και – γιατί όχι – μαζί μας. Αποφεύγω τις πρώτες σειρές γιατί η αλήθεια είναι δεν θέλω να βρεθώ να κάνω κάτι υπεύθυνο, σήμερα είμαι σε διάθεση να δημιουργούν άλλοι και εγώ να απολαμβάνω. Εξάλλου, αν είναι να μαγειρέψει κάποιος από εμάς, ας μαγειρέψει η Saskia-Frederique από το Paris Match που μου πήρε μια μέρα να μάθω το όνομα της – το μικρό, επώνυμο ούτε καν – και μόνο καφτάνια αλλάζει, το λέω.
Τελικά ούτε η Saskia-Frederique χρειάστηκε να μαγειρέψει, ούτε εγώ, νομίζω για το καλό όλων. Ο chef και η καλομονταρισμένη ομάδα του τα κατάφεραν μια χαρά χωρίς ερασιτέχνες μαθητευόμενους μάγους στα πόδια τους, οπότε όλα εξελίχθηκαν ομαλά, κανένα θέμα. Εδώ, ανάμεσα σε φούρνους, σχάρες και κατσαρόλες, με το πιατάκι μου στο χέρι, δοκίμασα ένα συγκλονιστικό κριθαρότο με γαρίδες, μια από τις καλύτερες ταραμοσαλάτες της επικράτειας και κάτι γεμιστά για τα οποία σίγουρα θα μιλάει το Paris Match από αύριο.
Η εκδρομή
Ο άνεμος είναι ούριος, τα μποφόρ λίγα, το Ιόνιο ήρεμο και τα gin tonic παγωμένα. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Μετά από ένα γεμάτο, δημιουργικό μεσημέρι στην κουζίνα, η French electro που παίζει τώρα στο σκάφος μαζί με το "φλάπα-φλάπα" της θάλασσας ήταν αυτό που χρειαζόμουν, με χαλαρώνει. Με χαλαρώνει τόσο που σκέφτομαι ότι κακώς συστήνομαι ως "Νίκος" απλά. Θα το αλλάξω σε "Νικόλαος-Σταύρος" με παύλα και εγώ στη μέση εννοείται. Τη χρειάζομαι την παύλα, πάει και με το σκάφος, πάει και με τις Μπενίτσες στο φόντο. Ναι σίγουρα είναι οι Μπενίτσες στο φόντο, αυτή τη φορά έχω ρωτήσει, δεν κάνω τον έξυπνο.
Έχουμε σχεδόν φτάσει στην Κέρκυρα, το κάστρο τόσο γοητευτικά καθησυχαστικό μπροστά. Υπέροχη πόλη η Κέρκυρα, μία από τις ελάχιστες στην Ελλάδα που σου δίνουν την αίσθηση της συνέχειας στο χρόνο, αυτή είναι πιστεύω η γοητεία της. Αποβιβαζόμαστε, τα βάσανα του skipper τελειώνουν (εντάξει για αποχαιρετισμό τον βάλαμε να γυρίσει το σκάφος έτσι ώστε να φωτιζόμαστε σωστά για την οικογενειακή μας φωτογραφία) και τα καντούνια τα στενά μας περιμένουν να τα σεργιανίσουμε. Φανταστικό κλείσιμο ενός φανταστικού, γαστρονομικού long weekend.
